Υφάνσεις και κεντήματα
Στην έκθεση «Υφάνσεις» του Μουσείου Μπενάκη, χθες τελευταία μέρα. Σαφώς, το «Πλέγμα» του Νίκου Αλεξίου κλέβει την παράσταση, αν και δεν θα το έλεγες ύφανση - μάλλον κέντημα. Έτσι ονόμαζε κι ο ίδιος τη δουλειά του, στο τέλος.
Το «κέντημα» είναι μια έννοια που εμπεριέχει υπομονή, διαλογισμό -παράλληλη με το κομποσκοίνι, ή τη σχοινοτενή επανάληψη του Κύριε Ελέησον (ο Αλεξίου είχε μονάσει για ένα διαστημα). Ένας αγιορείτης, σε μια κουβέντα μας, είχε χαρακτηρίσει κάποτε την προσευχή «κέντημα του πόνου».
Ασχέτως της θρησκείας, για να αφοσιωθείς σε τέτοιο χειροτεχνικό ίλιγγο, θα πρέπει να θες ησυχία και μοναξιά. Να κλείσεις την πόρτα του κόσμου.
Από τα υπόλοιπα, μού άρεσαν βέβαια και τα σιγουράκια (Τσαρούχης, Μόραλης κ.λπ.), αλλά περισσότερο με γοήτευσε το έργο της Ζωής Γαϊτανίδου «Betwixt» (2015).
