Ο έρωτας είναι ένας παροξυσμός φαντασιώσεων εγωκεντρισμού και συνάμα μια απεγνωσμένη προσπάθεια αποφυγής του εαυτού μας.
Ερωτευόμαστε για να μετατοπίσουμε το κέντρο του κόσμου μας κάπου αλλού, γιατί η ζωή μας είναι βαρετή, δύσκολη η απλά δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας που τα χει κάνει θάλασσα στον μάταιο τούτο κόσμο. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Δεν έχει σημασία. Όλα μοιάζουν πιο ανώδυνα όταν κάποιος άλλος είναι το επίκεντρο, η ευθύνη έχει μετατεθεί καθώς και ένα βάρος από πάνω σου.
Δεν ερωτευόμαστε πρόσωπα αλλά προσωπικές φαντασιώσεις. Στον έρωτα υπάρχει μόνο ένα πρόσωπο σε παραλλαγές, εσύ. Το αντικείμενο του πόθου σου μπορεί να είναι οποιοδήποτε, εντελώς τυχαίο, το παιχνίδι είναι καθαρά θέμα timing.
Η αποφυγή ευθυνών συνεχίζεται μέσα στο παραλήρημα. «Μα εγώ τι φταίω? Ερωτεύτηκα! Δεν το ελέγχω!» σε αυτό το σημείο ο εκάστοτε συνομιλητής σκύβει το κεφάλι με κατανόηση. Τα λόγια είναι περιττά. Φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Αμ έλα που φταις! Και δεν λυπάσαι και όλους αυτούς στους οποίους κλαίγεσαι!
Το εάν η συμπάθεια, ο θαυμασμός, η κολακεία, η καύλα ή το μίσος θα διογκωθούν και θα μετονομαστούν σε «έρωτα» καθορίζεται από εσένα και μόνο. Θες και μπαίνεις στο τρυπάκι darling. Με όλα τα παρελκόμενα.. κλάματα, τσιγάρα, ουίσκια, τηλέφωνα μεσ' τα άγρια μεσάνυχτα. Παρασέρνεσαι μέσα σε έναν κυκλώνα αυτάρεσκης αυτοκαταστροφής...Give me a break
Καλά τα έλεγε ο Αλεξανδράκης σε εκείνη την ταινία. Αλλά τι τα θες? Έσκασε μύτη η Λάσκαρη, έκανε τα τσαλιμάκια της και το σκίσε το σύγγραμμα ο καθηγητής.
σχόλια