Μερικές σκέψεις με αφορμή το πρόσφατο ψύχραιμο άρθρο του κ. Μακρή («Τον νεοναζισμό δεν τον πολεμάς με τα όπλα του») και ιδιαίτερα, σε σχέση με πολλά αφελή σχόλια του κοινού:
Α) Αναφέρεται κατά κόρον ότι τον αντίπαλο τον πολεμάς με τα ίδια του τα όπλα ("Fight fire with fire", κτλ - προφανώς υπάρχουν ακόμα fan των Metallica). Δεν χρειάζεται να έχεις εμβαθύνει στη στρατηγική, τον Liddell Hart ή τον von Clausewitz για να γνωρίζεις ότι αυτό αποτελεί μπούρδα. Οι Ταλιμπάν ή οι Παλαιστίνιοι δεν στέλνουν F-16 για να βομβαρδίσουν τους αντιπάλους τους (όπως πχ κάνουν οι ΗΠΑ ή οι Ισραηλινοί), και γιατί δεν έχουν μαχητικά αεροσκάφη, αλλά και διότι, ακόμα και αν είχαν, δεν θα μπορούσαν ποτέ να φτάσουν την υπεροπλία ή το επίπεδο εκπαίδευσης και πολεμικής ετοιμότητας των αντιπάλων τους. Αντιθέτως, επιλέγουν τα μέσα (χωρίς να τα κρίνω) που είναι κατά την άποψή τους προσφορότερα για το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Δεν χρειάζεται εδώ να επαναλάβουμε γνωστά πράγματα για τη διαμάχη Ζαχαριάδη - Βαφειάδη για τον έπρεπε ή όχι, ο ανταρτοπόλεμος να λάβει μορφή συμβατικού εκ παρατάξεως πολέμου (που οδήγησε και στην ήττα της Αριστεράς στον Εμφύλιο).
Επομένως, σε ό,τι αφορά τη ΧΑ, τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι τα εξής:
1) Το γρονθοκόπημα τυχαίου περαστικού (που θεωρήθηκε ότι υποστηρίζει φασιστικές ιδεολογίες) αποτελεί μορφή πάλης κατά της ΧΑ που εξυπηρετεί κάποιο συγκεκριμένο σκοπό; Δηλαδή, αυτός ο τύπος (που για την οικονομία της συζήτησης ας δεχτούμε προκαταβολικά ότι όντως είναι ακροδεξιός), τώρα που του ανοίξανε το κεφάλι, θα αλλάξει πολιτικές απόψεις και δεν θα υποστηρίζει πλέον τη ΧΑ;;
2) Εάν όντως είναι τραμπούκος και μαχαιροβγάλτης, μετά το κάζο του στο σουβλατζίδικο θα γίνει πλέον φιλήσυχος πολίτης;; Ή μάλλον θα ξεφύγει τελείως, και εκεί που ενδεχομένως απλά φόραγε μια μαύρη μπλούζα, τώρα θα ανοίγει κι' αυτός κεφάλια με μεγαλύτερη ευκολία (καί για λόγους εκδίκησης, αλλά καί διότι του δημιουργείται η εντύπωση ότι τελεί υπό δίωξη λόγω των - όποιων - πολιτικών του φρονημάτων;)
Β) Η επιλογή ή όχι της λύσης συστηματικής χρήσης βίας εναντίον μελών της ΧΑ (ως τρόπου αντιμετώπισης του φαινομένου) θα έπρεπε να ξεκινά το βασικό ερώτημα για την πρωταρχική - από στρατηγικής άποψης - απαιτούμενη αναλογία μέσων ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα: Εάν καταλήξουμε στους δρόμους να ανοίγουμε ο ένας το κεφάλι του άλλου, είναι βέβαιο ότι νικητές θα είναι οι αντιφασίστες; Η ΧΑ έχει στρατιωτικού τύπου οργάνωση (με αλυσίδα διοίκησης, ομαδάρχες, κτλ), πολλά της μέλη οπλοφορούν (νόμιμα ή παράνομα), πολλοί είναι γνώστες πολεμικών τεχνών, και κάμποσοι είναι αρκετά καμένοι (και δίχως προσωπική ζωή), ώστε να ασχολούνται με τον Λαϊκό Σύνδεσμο (sic) όλη μέρα - κάθε μέρα (ίσως και νύχτα).
Οι χαβαλεδιάρηδες αντιφασίστες (επίσης sic) που περνούν τη μέρα τους στα αμφιθέατρα και τις καφετέριες, ποιοί και πόσοι είναι και τί μπορούν να κάνουν, πέραν από το να πετάξουν μια μολότοφ ή να την πέσουν αιφνιδιαστικά όλοι μαζί στον περαστικό που πήγε μόνος του για σουβλάκια;; Στο ενδεχόμενο γενικευμένης σύγκρουσης, ποιοί νομίζετε ότι θα μέτραγαν περισσότερα θύματα; Και χωρίς καν να αναφερθούμε σε παράπλευρες απώλειες (πχ σε φιλήσυχους δημοσιογράφους, που καταδικάζουν κάθε μορφής βία, και οργανώνουν ημερίδα για την αντιμετώπιση του ρατσισμού, αλλά θα καταλήξουν στο νοσοκομείο ως μέλη του «αντίπαλου στρατοπέδου»).
Και στην τελική, ασχέτως θυμάτων και νεομαρτύρων, τίθεται ξεκάθαρα το ζήτημα επίτευξης του Αντικειμενικού Σκοπού: Υπάρχει πιθανότητα με ανοιγμένα κεφάλια να ξεριζωθεί η επιρροή της ΧΑ στην κοινωνία;; Όσοι το πιστεύουν αυτό, όχι μόνο είναι ανιστόρητοι και ανίδεοι για μορφές διεξαγωγής αγώνα, αλλά και ανόητοι. Μην μπερδεύεστε, το θέμα δεν είναι καθόλου ιδεολογικό. Είναι κυρίως τεχνικό.
Προσέξτε: Δεν αναφέρομαι σε «ομάδες περιφρούρησης» (όπως οι «Μαύροι Πάνθηρες» της Ελλάδας). Στην περίπτωση αυτή, όντως, εξυπηρετείται η έννοια της αποτροπής (σε κάποιο βαθμό, τουλάχιστον). Υπό το ρίσκο πάντοτε ότι έτσι δημιουργείται και ένας ευδιάκριτος στόχος για τους τραμπούκους της ΧΑ. Και υπό την ένσταση ότι μιλάμε για μια μορφή αυτοδικίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θυμάται κανείς το «Σύλλογο Ελλήνων Ληστευθέντων»; Θυμάται κανείς τις ομάδες περιφρούρησης σε χωριά της Β. Ελλάδας, με «αγαναχτισμένους πολίτες» που περιπολούσαν στους δρόμους με κυνηγητικές καραμπίνες για το φόβο των Αλβανών ληστών; Σας άρεσαν όλα αυτά; Όχι; Μα γιατί, σε τί διαφέρουν (από τεχνικής άποψης); Και αυτοί μέτραγαν μεταξύ τους θύματα ληστειών, βιασμών και δολοφονιών.
Ο γέρος ο Καραμανλής είχε πει ότι όποιος ανοίγει την πόρτα του φρενοκομείου θα πρέπει να είναι και έτοιμος για να αντιμετωπίσει αυτούς που θα βρει μέσα. Αυτοί που άνοιξαν το κεφάλι του περαστικού (εικαζόμενου ως χρυσαυγίτη) είναι βέβαιοι για το άν το άνοιγμα της πόρτας είναι όντως η καλύτερη λύση;
σχόλια