Είδα τις προάλλες το πρώτο επεισόδιο του The House That Made Me, μιας τηλεοπτικής εκπομπής που παίχτηκε πριν καναδυό χρόνια στην Αγγλία. Είναι ένα docu-ριάλιτι στο οποίο κάθε φορά ένας διάσημος πηγαίνει ένα ταξίδι στο χρόνο, στο σπίτι που τον «έφτιαξε/δημιούργησε» όπως λέει και ο τίτλος.
Πίσω στην περιοχή που γεννήθηκε και μεγάλωσε, ο διάσημος μπαίνει μετά από δεκαετίες στο παιδικό του σπίτι. Οι παραγωγοί έχουν πάρει την άδεια των τωρινών ιδιοκτητών όχι μόνο να κινηματογραφήσουν μέσα στο σπίτι, αλλά να το «πειράξουν» κιόλας.
Στο επεισόδιο που είδα ο διάσημος που επέστρεφε για λίγο στην παλιά, ξεχασμένη του ζωή ήταν ο Boy George. Όταν μπήκε στο χωλ του σπιτιού έπαθε σοκ: οι παραγωγοί είχαν αναπαραστήσει (χάρη σε παλιές φωτογραφίες) το εσωτερικό του παλιού σπιτιού – στην εντέλεια.
Η ταπετσαρία ήταν η ίδια, οι κορνίζες με τις φωτογραφίες, τα έπιπλα, η μικροσκοπική ‘70ς τηλεόραση του σαλονιού, τα φωτιστικά, τα πόστερ του Bowie στους τοίχους του υπνοδωματίου του – τα πάντα ήταν όπως τότε. Και ενώ στην πραγματικότητα οι τωρινοί κάτοικοι είχαν κάνει το σπίτι υπερμοντέρνο, για λίγες μέρες, για εκείνο το τηλεοπτικό γύρισμα, ο χρόνος είχε γυρίσει, είχε πάρει ένα σφυρί και χτυπούσε τον τραγουδιστή κατακέφαλα.
Δεν είχε καλές αναμνήσεις απ’ το σπίτι απ’ ό,τι φάνηκε. Το αρχικό σοκ του μετατράπηκε σε κατάθλιψη: μπορούσε σχεδόν να δει μπροστά του τον πατέρα του στην πολυθρόνα να μπεκροπίνει, να τους βρίζει και να τους χτυπάει. Έφυγε τρέχοντας απ’ την αναπαράσταση της ‘70ς οικογενειακής δυστυχίας του.
Δεν ξέρω πώς θα νιώθαμε όλοι εμείς (όσοι δε ζούμε στο σπίτι που μεγαλώσαμε) αν άνοιγε η πόρτα και ήταν όλα -ΟΛΑ- ξανά εκεί. Τα παιχνίδια μας, τα έπιπλα, οι δίσκοι, το παιδικό μας κρεβάτι.
Προσωπικά θα πλήρωνα για να ζήσω αυτήν την εμπειρία, να έμπαινα στο διαμερισματάκι του τρίτου ορόφου της Χρυσοστόμου Σμύρνης 4.
Μιας και μάλλον δε θα γίνω ποτέ τόσο διάσημος ώστε να με καλέσει το ‘The House That Made Me’ θα μείνω με την απορία του τι θα μπορούσε να συμβεί.
Μπορεί να συνειδητοποιούσα τον τρόπο με τον οποίο το σπίτι με είχε «φτιάξει» - είχε διαμορφώσει δηλαδή τον χαρακτήρα μου και την τωρινή μου ζωή. Μπορεί να ξαναθυμόμουν κατευθείαν με συγκίνηση το μικροσκοπικό μπάνιο, της γαλάζιες κουρτίνες, την στρογγυλή ασπρόμαυρη τηλεόραση. Μπορεί βγαίνοντας στο μπαλκόνι και βλέποντας εκείνη την ταπεινή θέα να αποφάσιζα να μαζέψω τα λεφτά ώστε κάποτε να ξαναγοράσω το σπίτι και να ζήσω για πάντα σ’ αυτό.
Μπορεί όμως και να φρίκαρα εντελώς. Να μην άντεχα ούτε δευτερόλεπτο εκεί. Να αποφάσιζα πως όσο τέλειες αναμνήσεις (πολλές απ’ αυτές επινοημένες εκ των υστέρων) κι αν μου έχει προσφέρει η παιδική μου ηλικία, είναι καιρός να τις ξεπεράσω, είναι καιρός επιτέλους να ωριμάσω.
Και, σ’ αυτήν την περίπτωση, μπορεί βγαίνοντας για πάντα απ’ το μικρό διαμέρισμα με την κάμερα να με ακολουθεί και να καταγράφει την κάθε σύσπαση του προσώπου μου, μπορεί, λέω, να εκτιμούσα περισσότερο την τωρινή μου ζωή και να βιώνα επιτέλους την πιο βαθιά, την πιο οριστική και γνήσια ενηλικίωση...
Χαίρομαι που έζησα *τι είναι η αγάπη*, απ' την παιδική μου ηλικία μέχρι και σήμερα. Επίσης: χρειαζόμουν κούρεμα
σχόλια