FacebookTwitter Torje, 14: Ήταν ο μικρότερος κατασκηνωτής. Κρύφτηκε με τον αδελφό του και φίλους, αλλά άρχισε να κολυμπάει όταν ο αδελφός του ήταν πια νεκρός. Σώθηκε από μια βάρκα που τον εντόπισε. «Παρά το γεγονός ότι είμαι ώριμος για την ηλικία μου, δεν μπορώ να το συζητήσω με τους φίλους μου. Γνωρίζω πολύ καλά τι σημαίνει θλίψη, στρες και τραύμα. Σε μια ιδανική πραγματικότητα, δεν θα τα γνώριζα όλα αυτά. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσω να κατανοήσω περισσότερα μεγαλώνοντας. Δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβω».
«Έχουν ξανά την καθημερινότητά τους. Πηγαίνουν στο σχολείο, βγαίνουν με τους φίλους τους και ερωτεύονται. Κάτι, όμως, έχει αλλάξει. Οι νεαροί επιζώντες θα ζουν για πάντα με σημάδια στο σώμα και την ψυχή τους. Κάποια από αυτά δεν θα επουλωθούν ποτέ. Ορισμένοι από αυτούς δυσκολεύονται να κάνουν τα πιο απλά πράγματα και πολλοί δυσκολεύονται να βρουν νόημα στη ζωή τους. Από την άλλη, κάποιοι έχουν αποκτήσει αυτοπεποίθηση και εκτιμούν το γεγονός ότι είναι ακόμα ζωντανοί».
#quote#
Αυτό είναι το εισαγωγικό σημείωμα της Andrea Gjestvang, στη σειρά πορτρέτων των επιζώντων με τίτλο «One day in History». Η 32χρονη φωτογράφος πρόσφατα απέσπασε για το έργο της το βραβείο L'Iris d'Or της Sony, επικρατώντας μεταξύ 62.000 συμμετοχών από 170 χώρες. Επίσης έχει κατακτήσει την πρώτη θέση του FotoVisura Grant, βραβείο φωτορεπορτάζ 2013 στην κατηγορία πορτρέτων και άλλες διακρίσεις.
FacebookTwitter Viljar, 18: Πυροβολήθηκε 5 φορές: Στο κεφάλι, τον αριστερό ώμο, το αριστερό χέρι και τον μηρό. Έχει απώλεια όρασης από το δεξί μάτι και έχει χάσει 3 δάχτυλα. Εξελέγη στο συμβούλιο του Svalbard το φθινόπωρο του 2011.
Ήταν 22 Ιουλίου 2011 όταν μια μεγάλης ισχύος έκρηξη έσεισε το κτίριο της εφημερίδας Verdens Gang στο Όσλο, θραύσματα γυαλιών γέμισαν όλους τους εσωτερικούς χώρους, ενώ ο εκκωφαντικός αρχικά θόρυβος εξασθενούσε για να αποκαλύψει τις ανθρώπινες κραυγές, που θα άλλαζαν ολοκληρωτικά τις άλλοτε ήσυχες ημέρες της νορβηγικής πρωτεύουσας.
Η φωτογράφος Andrea Gjestvang συνεργαζόταν με την εφημερίδα ως photo editor και τη στιγμή εκείνη βρισκόταν εντός του κτιρίου. Διέφυγε από την έξοδο κινδύνου και προσπάθησε να προσεγγίσει την εστία της έκρηξης. Φτάνοντας στο σημείο, θυμάται: «Φοβήθηκα τόσο πολύ που ένιωθα να παραλύω». Είχε μόλις αντικρίσει τα σώματα οκτώ νεκρών ανθρώπων.
FacebookTwitter Hanne, 20: Πυροβολήθηκε στο δάχτυλο, τον ώμο και τον λαιμό και νοσηλευόταν για 5 μήνες. «Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι η ζωή μου έχει αποκτήσει κάποιο βαθύτερο νόημα μετά από όλο αυτό. Το σώμα μου έχει αλλάξει εντελώς. Η κολλητή μου πέθανε. Πολλοί φίλοι έχουν πεθάνει. Το μόνο που θέλω είναι μια κανονική ζωή, αλλά είναι τόσο δύσκολο όταν έχουν αλλάξει τα πάντα».
Λίγο αργότερα θα μάθαινε ότι ο υπεύθυνος για την έκρηξη στο κυβερνητικό κτίριο του Όσλο είχε ανοίξει πυρ εναντίον κατασκηνωτών της νεολαίας του Εργατικού κόμματος στο νησί Ουτόγια. Από τους πυροβολισμούς του ακροδεξιού Άντερς Μπρέιβικ πέθαναν 69 νέοι, ενώ 500 κατάφεραν να σωθούν. « Ήταν τρομερές εκείνες οι ημέρες» δηλώνει η Andrea Gjestvang στους New York Times, περιγράφοντας όχι μόνο τη φρίκη από τη μαζική δολοφονία αλλά και την γενικευμένη κατάσταση πένθους στην οποία βυθίστηκε ολόκληρη η χώρα.
Συγκλονισμένη από το τραγικότερο συμβάν στην ιστορία της Νορβηγίας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Andrea αποφάσισε να προσεγγίσει τους επιζώντες σταδιακά και να τους φωτογραφήσει τα Χριστούγεννα του 2011: «Αυτό που με ενδιέφερε ήταν να αποδώσω έναν απολογισμό συναισθημάτων όσων κατάφεραν να γλιτώσουν από αυτή φρίκη. Προς έκπληξή μου διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι από αυτούς ήταν πρόθυμοι να μοιραστούν την ιστορία τους αν αποτυπωνόταν διαφορετικά από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων».
FacebookTwitter Eirini Kristin, 20: Δέχθηκε πολλαπλούς πυροβολισμούς ενώ προσπαθούσε να βοηθήσει μικρότερους σε ηλικία κατασκηνωτές. «Το μόνο που έβλεπα ήταν νερό και η απέναντι ακτή. Ήμουν πεπεισμένη ότι θα πέθαινα από αιμορραγία, αλλά δεν φοβόμουν. Ο θάνατος έμοιαζε η πιο εύκολη διέξοδος από εκεί. Δεν φοβάμαι πια τον θάνατο». FacebookTwitter Cecilie, 17: Πυροβολήθηκε στο μπράτσο, τον ώμο και το σαγόνι. Η τελευταία σφαίρα που δέχθηκε σφηνώθηκε στο φρονιμίτη της και μάλλον της έσωσε τη ζωή. «Η ζωή μου άλλαξε για τα καλά. Στο Δημοτικό, τα παιδιά με κορόιδευαν. Ήμουν συνεχώς λυπημένη και μόνη. Μετά την Ουτόγια κατάφερα να βρω τον εαυτό μου. Φυσικά με θλίβει ό, τι έγινε, αλλά έχω αποκτήσει μια πιο αισιόδοξη αντιμετώπιση για τη ζωή». FacebookTwitter Marius, 18: Κρύφτηκε πίσω από έναν βράχο. Ο κολλητός του, Andreas, έπεσε από τα πυρά και πέθανε προσπαθώντας να συρθεί στο κρησφύγετο του καλύτερού του φίλου. «Το φθινόπωρο του ’11 έπρεπε να μάθω να ζω χωρίς τον κολλητό μου. Ήμασταν μαζί κάθε μέρα και τώρα έχει φύγει. Δεν υπάρχει στιγμή που δεν τον σκέφτομαι». FacebookTwitter Mohamad, 21: Η Νορβηγία του παρείχε άσυλο γιατί ήταν πρόσφυγας πολέμου από το Ιράκ. Ήταν σε κώμα για 2 μήνες. «Κάθε φορά που κοιτάζομαι στον καθρέφτη, λυπάμαι. Έχασα το αριστερό μου χέρι και πόδι. Θα κινούμαι μόνο με αναπηρική καρέκλα για την υπόλοιπη ζωή μου. Πριν από αυτό μου άρεσε να οδηγώ και να βοηθάω την οικογένειά μου. Τώρα η μητέρα μου πρέπει να τα κάνει όλα για εμένα. Είναι λυπηρό». FacebookTwitter Eivind, 23: Βοήθησε 10 φίλους του να σωθούν οδηγώντας τους σε μια βάρκα. «Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα πέθαινα. Ένιωθα ότι έπρεπε κάτι να κάνω, όχι να κάτσω και να περιμένω να πεθάνω. Αυτή η σκέψη με βοήθησε να αποφύγω τις σφαίρες και οι φίλοι που ήταν μαζί μου. Αυτή η σκέψη με κάνει να θέλω να παλέψω για μια καλύτερη κοινωνία». FacebookTwitter Ylva, 15: Πυροβολήθηκε στον ώμο, το στομάχι και τους μηρούς. «Είμαι υπερήφανη για τις ουλές μου γιατί τις απέκτησα εξαιτίας αυτών που πιστεύω. Έτσι έχουν τα πράγματα και πρέπει να το δεχθώ. Δεν θα βοηθηθεί κανένα, και κυρίως εμένα την ίδια, αν βυθιστώ στην κατάθλιψη. Κρατάω το κεφάλι μου ψηλά και εστιάζω στα καλά της ζωής». FacebookTwitter Η φράση «Μια εβδομάδα πέρσι το καλοκαίρι» tattoo στο χέρι νεαρής που επέζησε. Το μικρό δάχτυλο του χεριού της είναι ακρωτηριασμένο.
Πάλι καλά όλα αυτά συνέβησαν σε μια χώρα πλήρως εφοδιασμένοι με κατάλληλο επαγγελματικό προσωπικό που θα επιμεληθεί τα ψυχικά τραύματα των ανθρώπων αυτών!!
Αυτές οι φωτογραφίες και οι ιστορίες τους προκαλούν ανατριχίλα. Δυστυχώς υπάρχουν αρκετοί ανάμεσά μας που επικροτούν ή δικαιολογούν τέτοιες πράξεις. Κοινό τους χαρακτηριστικό η αγραμματοσύνη και ο φόβος. Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά εκμεταλλεύονται τα μεγάλα καθάρματα που δυστυχώς τώρα πια αλωνίζουν και στο κοινοβούλιο και τους έχουν υποχείρια τους. Τώρα βέβαια αν ψάξουμε για ηθικούς αυτουργούς αυτής της κατάστασης...ουυυ πολλοί!
Οι περισσοτεροι ακροδεξιοι ειναι ψυχακηδες....αυτο ειναι γεγονος. Ειναι υποψηφιο δολοφονοι. Δεν ηταν τρελος ο Μπρέιβικ, απλα εχει απαξιωσει τελειως (οπως ολοι οι ακροδεξιοι) την ανθρωπινη ζωη (των αλλων)...απλως δεν προβαινουν ολοι στις ιδιες πραξεις...η ιδεολογια και επομενως η ΑΙΤΙΑ ειναι η ιδια για ολους!!!!
σχόλια