Το Veronal είναι η εμπορική ονομασία του Barbital, ενός υπνωτικού φαρμάκου που σε μεγάλες δόσεις προκαλεί εξάρτηση, και σε ακόμη μεγαλύτερες τον θάνατο. Βλ. καρτ ποστάλ Delcampe.
Με veronal αυτοκτόνησε η πορτογαλέζα ποιήτρια Florbela Espanca το 1930, και το 1943 η Martha Liebermann, χήρα του γερμανού ιμπρεσσιονιστή ζωγράφου Max Liebermann, γνωρίζοντας ότι οι Ναζί θα την έστελναν στο στρατόπεδο Theresienstadt.
Η Maria Popescu, πριν τη μεγάλη ανατροπή στη ζωή της. Βλ. fr.academic.ru.
Η Maria Popescu στη δίκη της στην Γενεύη. Βλ. εφημερίδα Tribune de Genève.
Η Maria Popesco ξεφεύγει από τα αιώνια δεσμά της φυλακής
Είχε πράγματι διαπράξει τρεις δολοφονίες με θανατηφόρο δηλητήριο ; Η όμορφη Ρουμάνα δεν ομολόγησε ποτέ. Η Maria Popesco έχει ένα βαθύ βλέμμα. Μάτια που μαγνητίζουν, λένε οι άντρες. Συνηθισμένα, λένε οι γυναίκες... Κλασικά πράγματα. Μαγευτική ή όχι, η νεαρή γυναίκα φαίνεται να αναστάτωσε την αστική και λαική Γενεύη. Τη μέρα της δίκης της, στις 16 Δεκεμβρίου 1946, η αίθουσα του δικαστηρίου ήταν γεμάτη.
Αλλά ποιά είναι αυτή η μελαχρινή με τα φλογισμένα μάτια ; 'Ενα πλούσιο κορίτσι με αφελή συναισθηματικά όνειρα. Μιλά για αιώνια αγάπη και για ένα τσούρμο παιδιά που θα παίζουν στον κήπο. Η Maria αγνοεί πως το σύνδρομο της Σταχτοπούτας είναι μία οδυνηρή ασθένεια. Κι έτσι παντρεύεται τον Victor Popesco, τον γιο μιας ισχυρής ρουμανικής οικογένειας. 'Ενας προσυμφωνημένος γάμος ; Διόλου. Οι γονεις του Victor και της Maria εχθρεύονται θανάσιμα. Αλλά η Maria είναι επίμονη και καταφέρνει να περάσει το δικό της.
Η Maria βρίσκεται μόνη της ανάμεσα στους Popesco. Μήπως η γέννηση ενός παιδιού θα μπορούσε να διώξει το διάχυτο λήθαργο ; Δυστυχώς, ο Victor στερείται πατρικού ενστίκτου : ένα μώρο, για δες σκέψη ! Ατελείωτα κλάματα στο σπίτι και η αποκρουστική μυρωδιά του γάλακτος να εξαπλώνεται σε κάθε δωμάτιο. 'Οχι, ο Victor είναι ανένδοτος : η κοιλιά της Maria θα μείνει για πάντα κενή. Και τότε, θα πρέπει να γίνει κάτι για να διασκεδαστεί αυτή η ιδιότυπη μονοτονία, αυτή η διαδοχή των ίδιων και απαράλλαχτων ημερών. Χωρίς εκπλήξεις, χωρίς ουσία , χωρίς παλλόμενη καρδιά. Η Maria τρέχει στα μαγαζιά, ερωτεύεται έναν ψηλόλιγνο γιατρό. 'Εχει μπλε μάτια, είναι γεμάτος υποσχέσεις. Αλλά δεν είναι το είδος της αγάπης που ονειρεύεται η Maria. Και η ζωή συνεχίζεται, άνυδρη, γραμμική.
'Ηταν πράγματι ένοχη ; Η ίδια δεν έπαψε ποτέ να υποστηρίζει την αθωότητά της. Το έγραψε και στο βιβλίο της "Από Τετάρτη σε Τετάρτη" που εκδόθηκε το 1962. Μία αμφιβολία παραμένει. Το περίφημο Véronal αποτελεί συστατικό ενός άλλου φαρμάκου, του Quadronox, που υπήρχε στο φαρμακείο των Popesco, στο οποίο είχε πρόσβαση όλη η οικογένεια.
Διαφήμιση για το "ελιξίριο Veronal" του Doctor Bustamante, "ένας πρακτικός τρόπος κατά της αυπνίας". Βλ. mareometro.blogspot.
(Υπάρχει και στο Κάτω από το Ηφαίστειο, το μυθιστόρημα του Malcolm Lowry, ένας Sr Bustamante, εκείνος όμως είναι ιδιοκτήτης κινηματογράφου).
Η Maria Popescu πριν και μετά τα χρόνια της φυλακής. Απέκτησε τελικά -με υιοθεσία- το παιδί που επιθυμούσε και έζησε την υπόλοιπη ζωή της μακριά από κάθε δημοσιότητα. Πέθανε το 2004. Βλ. fr.academic.ru και unibas.ch.
Η αυτοβιογραφία της Entre deux Mercredis (στη γερμανική μετάφραση Από Τετάρτη σε Τετάρτη). Βλ. priceminister.com.
"Ανίκανο" χαρακτήρισε ο καθηγητής Anton Gordonoff για τα σοβαρά λάθη του τον ιατροδικαστή François Naville, όταν κλήθηκε από την υπεράσπιση στα πλαίσια της αναθεώρησης της δίκης το 1952 να επανεξετάσει τα αποτελέσματα των πρώτων τοξικολογικών αναλύσεων. Απέδειξε πως ο François Naville, ο ίδιος αυτός ιατροδικαστής που ερεύνησε τις συνθήκες της σφαγής των χιλιάδων πολωνών αξιωματικών και άλλων πολιτών στο Katyn (καταλήγοντας στην ευθύνη των Σοβιετικών), δεν πήρε υπ' όψη του πως το φάρμακο Quadronox (που περιέχει το Veronal) ήταν ένα προσφιλές υπνωτικό για την οικογένεια Popesco, πως η πικρή γεύση του Veronal είναι άμεσα αναγνωρίσημη κατά τη λήψη του, και πως δεν μεταγγίζεται, όπως πίστεψε πως συνέβη στην περίπτωση της καμαριέρας. Στη μεγάλη φωτογραφία, ο ιατροδικαστής François Naville (με το καπέλο) εξετάζει ένα κρανίο από ομαδικό τάφο στο Katyn. Στη μικρή φωγραφία αριστερά είναι πάλι ο François Naville και στη μικρή δεξιά ο δικηγόρος Georges Brunschvig που, με τη βοήθεια του καθηγητή Anton Gordonoff, αντέκρουσε τα συμπεράσματα του Naville. Βλ. mmarek.flickr και Wikimedia Commons.
Ο μισητός πεθερός Stelian Popescu διετέλεσε Υπουργός Δικαιοσύνης της Ρουμανίας σε διάφορες κυβερνήσεις του μεσοπολέμου. 'Ηταν ιδιοκτήτης της Universul, της μεγαλύτερης εφημερίδας της χώρας του, με έντονο αντισημιτικό και φιλοναζιστικό προσανατολισμό. Το 1944, κι ενώ ο Σοβιετικός Στρατός ήταν προ των πυλών, ο Stelian Popescu θεώρησε πιο φρόνιμο να αναζητήσει με την οικογενειά του καταφύγιο στην Ελβετία. 'Εχοντας με τον τρόπο αυτό αποφύγει τον εγκλεισμό του δια βίου στις ρουμανικές φυλακές, ο κατά φαντασίαν (μάλλον) παρά λίγο δολοφονημένος έζησε τα τελευταία του χρόνια στην φιλόξενη Ισπανία του δικτάτορα Franco, όπου και πέθανε το 1953. Βλ. basarabia-bucovina.info και okazii.ro.
Σκίτσο του αλβανο-ρουμάνου ποιητή Victor Eftimiu που παριστάνει τον Stelian Popescu να προσφέρει τις υπηρεσίες της εφημερίδας του στους γερμανούς κατακτητές. Βλ. Wikimedia Commons.
Ο Victor Eftimiu σατιρίζει τον Stelian Popescu στο βιβλίο του Jos laba de pe tricilor - demascarea Stelian Popescu (Με κατεβασμένο το τρίχρωμο πουκάμισο - ξεσκεπάζοντας τον Stelian Popescu). Βλ. okazii.ro.
Βλ. okazii.ro.
Βλ. marymiley.wordpress.com και liacs.nl.
Μία τελευταία σημείωση : ο εισηγητής της επιτροπής χάριτος, ο δικηγόρος και βουλευτής Pierre Jaccoud, ο οποίος και πρότεινε να απορριφθεί η αίτηση της Maria Popescu, βρέθηκε με τη σειρά του ένα χρόνο μετά στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Καταδικάστηκε μάλιστα σε επτά χρόνια φυλακή (επιεικεστατη ποινή) για τον άγριο φόνο του πατέρα του αντιζηλού του. Το 1965, στην αναθεώρηση της δίκης του, η Maria Popescu κάθισε στην πρώτη σειρά. 'Ηταν η μόνη φορά που εθεάθη δημοσίως.
σχόλια