☛ 

Το εξώφυλλό μας αλλά και το θέμα του Θοδωρή Αντωνόπουλου με τίτλο «Αθηναίες Λεσβίες: Yes, I am!» συζητήθηκε πολύ στην πόλη και στο ίντερνετ. Άλλοι το βρήκαν τολμηρό, άλλοι γενναίο, άλλοι ξεπερασμένο. Tα «μπράβο» και τα «well done LifΟ» ήταν πολλά, αλλά, όπως πάντα, υπήρχε και η δριμεία αντιλογία: ο AleaJactaEst μας έγραψε: «Είναι κάποιες στιγμές που αναρωτιέμαι για εσάς στη Λάιφο. Ζείτε σε άλλη πόλη; Ζείτε στην Αθήνα, αλλά κάπου αποστειρωμένα; Είσαστε κάτω των 25 και δεν ζήσατε τα ’90s; Τώρα ανακαλύψατε τις λεσβίες και ότι είναιορατές;». (Καλά ντε, μη βαράτε, το διευκρινίσαμε: «Πιο ορατές από ποτέ!»).

Δυστυχώς, στο facebook μας γράφτηκαν και κάποια ομοφοβικά μηνύματα (ευκαιρία ψάχνουν μερικοί), αλλά, ως επί το πλείστον, υπήρξε κόσμια και ειλικρινής συζήτηση.

☛ 

Κουβέντα για τις bisexual γυναίκες. Με αφορμή το παραπάνω άρθρο η αναγνώστριά μας Μάχη άνοιξε μια ενδιαφέρουσα κουβέντα, γράφοντας:

«Μπράβο και πάλι μπράβο στα κορίτσια που φωτογραφήθηκαν και σε όσες μίλησαν, μετράει πάρα πολύ μια τέτοια κίνηση. Το θέμα της ορατότητας είναι πολύ σημαντικό. Δεν σταματούσα να χαμογελώ όταν είδα το εξώφυλλο (you go girls!) και άρχισα να διαβάζω μέχρι που έφτασα εδώ: "Το “bi” μπορεί να συγχωρεθεί, να περάσει μέχρι και για στυλ –στο εξωτερικό, πολλές σταρ και μοντέλα εκφράζουν πλέον ανοικτά τις ομοφυλόφιλες επιθυμίες τους, προσβλέποντας, βέβαια, και στη διαφήμιση, εφόσον ερεθίζουν έτσι περισσότερο τη φαντασία του ανδρικού πληθυσμού–, το “λεσβία σκέτο” είναι πιο δυσκολοχώνευτο".

Απευθύνομαι ως bi (μη μονοσεξουαλικό για την ακρίβεια) άτομο στον κ. Αντωνόπουλο συγκεκριμένα, τον οποίο δεν γνωρίζω. Χαίρομαι που έγραψε το άρθρο, αλλά παράλληλα μια χαρά κατάφερε να συντηρήσει τα στερεότυπα για τους/τις bi, τα άτομα που έλκονται από άλλα άτομα του ίδιου ή διαφορετικού φύλου. Συγκεκριμένα: Γιατί οι bi είναι το “bi” σε εισαγωγικά;

Καμιά άλλη σεξουαλική ταυτότητα σε όλο το άρθρο δεν είναι σε εισαγωγικά. Έχω μπουχτίσει. Αν είναι να γίνει μια σωστή δουλειά, να γίνει πλήρης και όχι επιλεκτικά, κ. Αντωνόπουλε. Πρέπει, δηλαδή, κάθε φορά που γίνεται ένα βήμα μπροστά να πηγαίνουμε δύο πίσω; Γιατί να χρησιμοποιείται η ταυτότητα και πολλών άλλων ατόμων ως μέτρο σύγκρισης για το πόσο τρου δεν είμαι/είναι άλλες κοπέλες που αυτοπροσδιορίζονται ως λεσβίες; Στο τέλος της ημέρας, από τη στιγμή που αρχίζεις να είσαι ορατός/ή ως μη στρέιτ, γίνεσαι κάτι “άλλο” και θα λουστείς και κακεντρέχεια και προσπάθεια περιορισμού κι ένα σωρό ακόμη.

Είμαι στυλ, είμαι το επικοινωνιακό τρικ κάθε in κι “εναλλακτικής” διάσημης, είμαι σταρ και μοντέλο (Surprise!), είμαι δόλωμα για τους άντρες (πόσο μισογύνικο και σεξιστικό αυτό), είμαι μόδα, αστείο, είδος τσόντας, φάση, λάιτ εκδοχή (της “λεσβίας σκέτο”; Είμαι, δηλαδή, λεσβία μέτρια ή ντεκαφεϊνέ;), είμαι υπερβολική, είμαι και χίλια δυο άλλα που θα κουράσουν, αν τα αναφέρω, κι εγώ θα εξαντληθώ ψυχικά, καθώς τα έχω ακούσει άπειρες φορές και στην τελική δεν θέλω να τα βλέπω KAI στη LifO, σε ένα γενικά πολύ θετικό άρθρο».

☛ 

 «Εσείς θα πηγαίνατε στην Ομόνοια για καφέ;», ρωτούσε το θέμα του Δημήτρη Ρηγόπουλου στο περασμένο τεύχος και οι απαντήσεις ποικίλλουν. «... Μόνο εάν επανέλθει το σιντριβάνι, πάψει να μυρίζει “αμμωνία” κι εμφανιστεί ένα καφέ αλά Ομόνοια χοτέλ, να πίνουμε κάτι (καφέ κ.λπ.) όπως ο κ. Κοκκοβίκος με τα φιλαράκια του», απάντησε ο Δημήτριος στο LIFO.gr, ενώ η TheChristina έγραψε: «Δεν πήγαινα ούτε παλιότερα γιατί είναι περιοχή με πολύ μεγάλη κίνηση (αυτοκινήτων, πεζών, μαγαζιών) και δεν μπορείς να βρεις κάπου ήσυχα να πεις δυο κουβέντες με την παρέα σου. Τα υπόλοιπα (βρομιά, παρανομία κ.λπ.) προέκυψαν επειδή δεν υπάρχει χώρος για να πας. Δεν είναι αυτά η αιτία αλλά το αποτέλεσμα».

Ο/η Πες Το Μου σχολίασε: «Αν ισοπεδωνόταν κι έπαιρνε διαφορετική εντελώς μορφή, ναι, θα πήγαινα, και με μεγάλη ευχαρίστηση... Γιατί όλες οι ευρωπαϊκές πόλεις να έχουν όμορφα κέντρα που σφύζουν από ζωή κι εμείς να έχουμε το πιο άσχημο; Δεν φταίει η Ομόνοια, φταίμε όλοι μας όλα αυτά τα χρόνια... Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτή η ρημάδα η πλατεία να γίνει καταπράσινη με δέντρα, χρώματα, νερά; Έχουμε πήξει στο τσιμέντο...».

Την καλύτερη ιδέα, πάντως, την είχε η αναγνώστριά μας Floria:

«Ωραίο θα ήταν, αντί να γεμίζουμε τις πλατείες μας με τραπεζοκαθίσματα, να σκεφτόμασταν διαφορετικούς τρόπους αναβάθμισης.

Τι κακό θα υπήρχε π.χ. στη μετατροπή της Ομόνοιας ή της Κοτζιά σε μια πρωτότυπη παιδική χαρά πόλης, που θα μαγνήτιζε ελληνικές και αλλοδαπές οικογένειες, με απώτερο σκοπό να γνωριστούν και να παίξουν μαζί ελληνόπουλα με παιδιά άλλων εθνικοτήτων; (Βάλε και τραπεζοκαθίσματα για τους γονείς.) Άλλωστε, πλατεία “Ομονοίας” δεν είναι η ονομασία;».

Σκεφτείτε παιδικές εκδηλώσεις, ανταλλαγές κουλτούρας, υπαίθριους διαγωνισμούς μαγειρικής, κατασκευές μνημείων από παιδιά για τοποθέτηση σε χώρους της Αθήνας μετά, θεατρικά παιχνίδια, κ.λπ. Και τώρα συγκρίνετέ τα όλα αυτά με ένα στείρο φρέντο εσπρέσο των 3,80 ευρώ...»