Φωτογραφίζοντας τη μαμά να κάνει σεξ

Πολυ ενδιαφερουσες φωτοφραφιες, ωραια αισθητικη, ενεργια και συναισθημα, δυναμη. Συντηριτικο αρθρο ομως... Οσο για το αν ειναι τεχνη η αν ειναι αρρωστο, ενηλικες ανθρωποι ειναι ρε παιδια. Εφ οσον υπαρχει συγκαταθεση, ο καθενας εξερευνει οτι τον εμπνεει. Ολα τα υπολοιπα σχολια εμενα μου ακουγονται απλα παιδικα.

Tο ότι χρησιμοποίησε τη μητέρα του ως μοντέλο μπορεί από την μια μεριά να αποδυναμώνει το έργο (να το περιορίζει στο πεδίο του υποκειμενικού-ψυχολογικού) αλλά από την άλλη μπορεί και όχι. Μπορεί όλη η δύναμη του να αντλείται από το γεγονός ότι το μοντέλο είναι η μητέρα του καλλιτέχνη. Καθώς ένα τέτοιο εγχείρημα μόνο με προσωπικό ρίσκο μπορεί να έρθει εις πέρας, να περπατήσει στα μονοπάτια που το φέρνουν σε απόσταση αναπνοής από το ταμπού. Αν χρησιμοποιούσε ένα άλλο μοντέλο (την μητέρα κάποιου άλλου), τότε δεν θα ήταν παρά μια αναπαράσταση, ένα έργο οχυρωμένο πίσω από την ασφάλεια του μηχανισμού της αισθτικής φόρμας και του θεατρικού στησίματος. Ενώ έτσι το έργο πηγαίνει πολύ πέρα και από την φόρμα του και από το στήσιμο του. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι άνθρωποι (θεατές) δεν αντέχουν την πίεση που ασκούν επάνω τους έργα τέχνης τα οποία έρχονται τόσο κοντά στο ταμπού, ίσως γιατί έτσι βλέπουν τις ρωγμές, βλέπουν το ότι όπως όλες οι κατασκευές μας που μας προστατεύουν από την παράνοια και μας κοινωνικοποιούν, έτσι και το ταμπού είναι ασταθές καιεύθραυστο. Πως να αντέξεις κάτι τέτοιο; Ακριβώς επειδή αυτά δεν αντέχονται, βρίσκω το όλο εγχείρημα πολύ ενδιαφέρον και λυπάμαι που το άρθρο εστιάζει στο σκανδαλοθηρικό του πράγματος. Το έργο τοu Leigh Ledare μου φαίνεται πιο πολύ σαν εργασία πάνω στο φόβο του Άμλετ (που είναι και φόβος που τον μοιράζονται οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι γιοι), παρά μια προσπάθεια to shock the unshockable. Πιάνοντας το νήμα του Άμλετ και ξετυλίγοντας το ξετυλίγει και τις διάφορες παραμέτρους αυτού του φόβου: ότι τελικά δεν ήμουν ο μόνος πόθος της μητέρας μου (ο πόθος της για ένα παιδί, εμένα, δεν την εξάντλησε ως ύπαρξη, δεν ήμουν εγώ το τέλος της). Φόβος ότι το μέρος από όπου ήρθα δεν μου ανήκει και δεν είναι μόνο για μένα. Ο φόβος αυτός γεννά εκτός από οργή (στον Άμλετ δημιουργική λόγου οργή) και έναν ηδονοβλεπτικο και μαζοχιστικό πόθο: να αντικρίσω αυτό που με τρομοκρατεί (αυτό που πάντα υποψιάζομαι) και του οποίου η απόδειξη θα με καταστρέψει. Αν καταφέρει το έργο να εκμαιεύσει σκέψεις, νέες αγωνίες η και να φέρει στο φως παλιές , αν καταφέρει να προκαλέσει αντιδράσεις πέραν της σκανδαλοθηρίας (και της ηθικολογίας της), πέραν της πανικοβλητης απόρριψης οτιδήποτε θερίζει στα χωράφια του ταμπού (χωρίς να το καταλύει, εδώ βρίσκεται και η ίντριγκα του έργου αυτού, νομίζω), η της standard liberal attitude (ένα έργο τέχνης δεν είναι παρά ένα έργο τέχνης, δεν πρέπει να λογοκρίνεται, κτλ. ) τότε θα έχει επιτύχει. Λυπάμαι που έχασα την ομαδική έκθεση 'Home Truths : Photography, Motherhood and Identity'.

emm... seriously? εκεί που λες δύσκολα σοκάρομαι να που πάντα βρίσκεται κάτι να σε διαψεύσει. Ti να πω, happy mother’s day στη μητέρα του!

Όλα τέχνη έχουν γίνει πια. Λοιπόν, θα κάνω μία έκθεση ζωγραφικής κι εγώ με πίνακες ζωγραφισμένους με σκατά δικά μου αλλά και φίλων μου. Ελπίζω να μην έχει ξαναγίνει για να κάνει πάταγο μπας και γίνω γνωστός. Θα μυρίζουν λίγο αλλά για την τέχνη πρέπει να υποστείς τα πάντα. Επίσης, θα κάνω μια έκθεση φωτογραφίας με άτομα που σκοτώνονται, φυσικά θα τα σκοτώνω εγώ έτσι ώστε να απαθανατίζω ακριβώς τη στιγμή του θανάτου τους.Δεν είμαι ακραίος φυσικά, είμαι καλλιτέχνης.

ούτε project ούτε τέχνη.παρακμή.

Εκτός ότι δεν υπάρχει κάτι καλλιτεχνικό στις φωτογραφίες του δεν θέλω να σχολιάσω τίποτα άλλο...ας το αναλάβουν οι ψυχολόγοι καλύτερα...

Το ένα χέρι τραβάει......και το άλλο κρατάει την κάμερα. ZING!

Του Λιη η μανα κάθουνταν κι έκαμνε τσιμπούκιακι αυτός τη φωτογράφιζε αντί να ριχν'χαστούκια

Τι στον π****ο τέλος πάντων?

Όταν έκανε η Σεμίνα Διγενή το "Ιστορίες για αγρίους" στον Αντ1, το πρώτο reality στην ελληνική τηλεόραση, όλοι λέγαμε ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει γιατί, ποιος Έλληνας θα πήγαινε σε αυτήν την συντηρητική κοινωνία να βγάλει τα απλητά του στην τηλεόραση; Αν κρίνω από αυτό, Ελληνίδα μάνα, σου έχω νέα: κλείδωνε καλά την πόρτα της κρεβατοκάμαρας το βράδυ!!!

pretty pictures

Εμένα πάντως μου φαίνεται οτι μας δουλεύει. Εχω την εντύπωση οτι δε είναι η μητέρα του αλλά καποια άλλη κυρία.

'Οντας μητέρα 21χρονου,η αηδία που ένοιωσα δεν περιγράφεται...Και πιστέψτε με δεν είμαι και συντηρητική...ΑΗΔΙΑ!!!

Φάκιν Χίπις....

Η "θυσία" της μάνας στο βωμό της "τέχνης".....

is this art?? το αιώνιο ερώτημα......

Είμαι πολύ συντηρητικός που το βρίσκω άρρωστο;

Γιατι ομως ολοι κρινουμε βλεπωντας μονο μεσα απο τα δικα μας γυαλια? Προσωπικα δε θα μπορουσα ποτε να σκεφτω κατι αντιστοιχο για την δικη μου μητερα, αυτο ομως δεν με κανει πιο ηθικο σε σχεση με το φωτογραφο. Το ζητουμενο ειναι να δουμε πισω απο την πραξη, να αναζητησουμε τις ριζες, τις επιρροες και τις αιτιες που οδηγησαν τον φωτογραφο σε αυτο το project. Τοτε θα εχουμε μια ξεκαθαρη αποψη.

Κι εγώ θα κάνω ταινία μικρού μήκους με τον πατέρα μου σε τσόντα. "Τέχνη". Ε ήμαρτον πια! Κάποια πράγματα απλά ΔΕΝ τα αγγίζουν. Δεν θα πω τίποτα παραπάνω.

Αυτός πήρε τη χειρότερη βρισιά που μπορεί να ακούσει άνθρωπος και την έκανε "τέχνη". Τώρα περιμένουμε και τα υπόλοιπα σημάδια της Αποκάλυψης.