Οι φοιτητές που εγκαταλείπουν τη σχολή τους δεν είναι "τεμπέληδες", "χαραμοφάηδες" και "αποτυχημένοι", όπως πολύ συχνά παρουσιάζονται από το κέντρο. Οι φοιτητές που εγκαταλείπουν τη σχολή τους, για να παραφράσω τον Μπουρντιέ, είναι αυτοί που εγκαταλείπονται από τη σχολή τους, είναι αυτοί που το σύστημα τους τραβάει σαν μια δίνη όταν πατάμε το καζανάκι.
Το 2003, τρία με τέσσερα χρόνια αφού έχασα τη μητέρα μου και τρεις με τέσσερις φορές μετά τον εγκλεισμό του πατέρα μου στο ψυχιατρείο, πέρασα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στην τότε σχολή Κοινωνικής Πολιτικής και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας. Ήμουν πραγματικά γεμάτη όνειρα και ελπίδες και ήταν ίσως το μόνο υγιές πράγμα που είχα ζήσει ως τότε. Παρακολουθούσα τα μαθήματα ανελλιπώς, αναλάμβανα εργασίες και παρουσιάσεις εργασιών, γενικώς ήμουν μια πολύ καλή φοιτήτρια με αγάπη για αυτό που σπούδαζα. Λίγα χρόνια μετά και με μόνο 7 μαθήματα για πτυχίο διέκοψα τις σπουδές μου. Ο πατέρας μου ξαναμπήκε στο νοσοκομείο, η οικογενειακή μας κατάσταση ήταν άσχημη και έπρεπε να εργαστώ. Εργάστηκα από εδώ και από εκεί, χωρίς να στεριώσω κάπου και συχνά χωρίς να αμοίβομαι τακτικά για αυτό που έκανα. Περνούσε ο καιρός, περνούσαν τα χρόνια, όμως δεν υπήρχε μια μέρα που να μη σκεφτώ τη σχολή μου και τα 7 μαθήματα που μου είχαν μείνει για το πτυχίο.
Φέτος, μετά από εσωτερικές συγκρούσεις, αποφάσισα να τελειώσω. Έχω δώσει ήδη 4 μαθήματα και δε σας κρύβω ότι τα πήγα πολύ καλά. Μέσα σε όλα όμως τα οικογενειακά και προσωπικά μου προβλήματα και μετά από όλα όσα έχω περάσει, έχω να αντιμετωπίσω κάτι ακόμα. Έχω να αντιμετωπίσω την πιθανότητα διαγραφής μου από το μόνο ίσως πράγμα που με κρατάει υγιή. Γιατί λοιπόν το κράτος προωθεί αυτού του είδους τα νομοσχέδια; Γιατί προστίθεται μια ακόμα μορφή βίας στο σύνολο της βίας που βιώνουμε καθημερινά; Γιατί να επιδιώκει να διαγράψει φοιτητές, οι οποίοι πέρασαν στο πανεπιστήμιο με άλλους όρους και κανόνες;
Οι φοιτητές που εγκαταλείπουν τη σχολή τους δεν είναι "τεμπέληδες", "χαραμοφάηδες" και "αποτυχημένοι", όπως πολύ συχνά παρουσιάζονται από το κέντρο. Οι φοιτητές που εγκαταλείπουν τη σχολή τους, για να παραφράσω τον Μπουρντιέ, είναι αυτοί που εγκαταλείπονται από τη σχολή τους, είναι αυτοί που το σύστημα τους τραβάει σαν μια δίνη όταν πατάμε το καζανάκι.
Τις συνθήκες που ο κάθε άνθρωπος βιώνει στην καθημερινότητα του και οι οποίες τον αναγκάζουν να παραιτηθεί από το πανεπιστήμιο του , δε μπορεί κανένας υπουργός παιδείας να τις γνωρίζει. Δώστε μας μια διέξοδο. Δώστε μας τη δυνατότητα να τελειώσουμε αυτό που μας δίνει ελπίδα, έστω και δέκα χρόνια μετά.
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ
