Αφιέρωμα στην "απόλυτη μπαλαρίνα" Maïa Plissetskaïa.

Αφιέρωμα στην "απόλυτη μπαλαρίνα" Maïa Plissetskaïa. Facebook Twitter
9

"Γεννήθηκα στη Μόσχα. Στο βασίλειο του Στάλιν. 'Επειτα, έζησα την εποχή του Kroutchev, του Brejnev, του Andropov, του Tchernenko, του Gorbatchev, του Eltsine... Κι 'ο, τι κι αν κάνω, δεν πρόκειται να ζήσω μία δεύτερη φορά. Ας ζήσουμε λοιπόν τη ζωή μας. Και πράγματι την έζησα. Δεν ξεχνώ αυτούς που στάθηκαν καλοί μαζί μου. Ούτε αυτούς που τους συνέτριψε το παράλογο. 'Εζησα για το χορό. Δεν έμαθα ποτέ να κάνω κάτι άλλο. Ευχαριστώ αυτή τη φύση,  χάρη στην οποία μπόρεσα να αντέξω, μην αφήνοντας τον εαυτό μου να συντριβεί και να συνθηκολογήσει" (Maïa Plissetskaïa).

 

Το επίσημο πορτρέτο της Maïa Plissetskaïa στο Θέατρο Μπολσόι.

 

Το Θέατρο Μπολσόι. Το 1971, παρουσιάστηκε στη σκηνή του το έργο του Τολστόι 'Αννα Καρένινα, με την Maïa Plissetskaïa σολίστ σε δική της χορογραφία. Η μουσική ήταν του άντρα της Rodion Chtchedrine. Η Maïa Plissetskaïa υπέγραψε άλλες δύο χορογραφίες πάνω στη μουσική του άντρα της, εμπνευσμένες από το Γλάρο και την Κυρία με το σκυλάκι του Τσέχωφ.

Το 1937, ο Mikhaïl Plissetski, μηχανικός και πρόξενος της Σοβιετικής 'Ενωσης, πατέρας της Maïa Plissetskaïa, συνελήφθη ως "εχθρός του λαού" στις "Μεγάλες Εκκαθαρίσεις" του Στάλιν και εκτελέστηκε την επόμενη χρονιά. Η μητέρα της, Rachel Messerer, εξόριστηκε στο Καζακστάν μέχρι το 1941 με το μικρότερο της γιο σε ένα γκουλάκγ που δεχόταν τις "συζύγους των εχθρών του λαού". Σε ηλικία 13 ετών, η Maïa Plissetskaïa καταφεύγει στην οικογένεια της θείας της Soulamith Messerer, επίσης μπαλαρίνα, και του θείου της, που ήταν από τους καλύτερους δασκάλους του Μπολσοί, και προσανατολίζεται φυσιολογικά στο χορό. 'Οταν χρειάστηκε να χορέψει αργότερα μπροστά στον Στάλιν τη μέρα των γεννεθλίων του, "είχε -όπως έγραψε στην αυτοβιογραφία της- πεθάνει από το τρακ της, γιατί το παρκέ ήταν κανονικό παγοδρόμιο, ενώ είχε συνέχεια τα μάτια καρφωμένα στο κοινό για να δει ποιος θα μπορούσε να ευθύνεται για τη δυστυχία της οικογενιάς της".

 

Η Maïa Plissetskaïa με τη μητέρα της και τον αδελφό της Αλέξανδρο.

 

Στην Κούβα με τον Fidel Castro. "Χόρευα σε κλασικά έργα, αλλά το ονειρό μου ήταν να κάνω σύγχρονο χορό, πράγμα μη ρεαλιστικό όταν ήμουν νέα. Γνωρίζαμε τον Balanchine ή τον Bejart, αλλά ήταν απρόσιτοι για μας". Το 1967, χάρη στον κουβανό χορογράφο Alberto Alonso που συναντάει στη Μόσχα, η Maïa Plissetskaïa παρεκκλίνει για πρώτη φορά από το κλασικό ρεπερτόριο. Ο Alonso δημιουργεί για κείνη το έργο Carmen-Suite. Επειδή προέρχεται από "αδελφό" καθεστώς, το έργο επιτρέπεται, αλλά προκαλεί αντιδράσεις σην πουριτανική νομενκλατούρα. "Η Κάρμεν, όπου κάθε χειρονομία, κάθε βλέμμα, κάθε κίνηση είχε ένα νόημα, διέφερε από τα άλλα μπαλέτα όπου έπρεπε κυρίως να εκτελούνται τα βήματα. Η Σοβιετική 'Ενωση δεν ήταν προετοιμασμένη για τέτοιου είδους χορογραφίες. Η εξουσία πανικοβλήθηκε" (Maïa Plissetskaïa, στην αυτοβιογραφία της 'Εγώ η Maïa Plissetskaïa).

Από τη σοβιετική ταινία Maïa Plissetskaïa, με την τέχνη του μπαλέτου.

 

Η Λίμνη των Κύκνων. Σε περισσότερες από 800 παραστάσεις, η Maïa Plissetskaïa ερμήνευσε μοναδικά το ρόλο της Odette/Odile.

Φωτογραφία για τη Vogue από τον Irving Penn.

 

 

 

La rose malade (Το άρρωστο τριαντάφυλλο), μία χορογραφία του Roland Petit ειδικά για την Maïa Plissetskaïa. Εδώ με τον Rudy Bryans. Φωτ. Andre Perlstein.

 

Στην Αργεντινή στο Stadium Luna Park.

 

 

 

 

 

 

Φωτ. Richard Avedon.

 

Φωτογραφία του Cecil Beaton για τη Vogue (1964).

 

Catherine Deneuve, Yves Saint -Laurent,  Maïa Plissetskaïa.

 

 Montserrat Caballé, Rudolf Noureïev, Maurice Béjart.

 


Το Bolero του Ravel, χορογραφία του Maurice Béjart με την Maïa Plissetskaïa.

 

Με τον άντρα της Rodion Chtchedrine.

 

 

Γκαλά για τα 80 χρόνια της Maïa Plissetskaïa στο Κρεμλίνο με διεθνή αστέρια του μπαλέτου. Η Maïa Plissetskaïa χόρεψε το Ave Maïa, μία χορογραφία που της είχε αφιερώσει ο Maurice Béjart.

 

 


 Ο Θάνατος του Κύκνου

 


Η Λίμνη των Κύκνων στο Τόκυο το 1986 (όταν η Maïa Plissetskaïa ήταν  61 ετών).

 

9

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Σοπέν

Πέθανε Σαν Σήμερα / «Κύριοι, ιδού μια μεγαλοφυΐα!»: Πώς ο Σοπέν άνοιξε νέα εποχή στη μουσική για πιάνο

Σαν σήμερα, στις 17 Οκτωβρίου 1849, πεθαίνει από φυματίωση στο Παρίσι ο Πολωνός Φρεντερίκ Φρανσουά Σοπέν, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του Ρομαντισμού και κορυφαίος πιανίστας.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ

σχόλια

4 σχόλια
Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι το σώμα της. Είναι, μεν, αδύνατη αλλά όχι ανορεξική. Δεν γνωρίζω την αξία της ως μπαλαρίνα αλλά και μόνο ότι η εικόνα της αποπνέει υγεία (πολύ μακριά απο το στερεότυπο της υπερβολίκά αδύνατης μπαλαρίνας) μου αρκεί.
Εφ' όσον πρόκειται για Ρωσίδα και δεν γράφουμε το ονοματεπώνυμο με κυριλλικούς χαρακτήρες, τότε θα πρέπει να το γράφουμε με ελληνικούς χαρακτήρες και όχι με λατινικούς. Προπάντων, όμως, ακόμη κι έτσι, θα πρέπει να το γράφουμε σωστά, κοινώς: Maya Mikhaylovna Plisetskaya (Ма́йя Миха́йловна Плисе́цкая). Λίγο προσοχή εσείς οι Αλεξανδρινοί! Οσο για το 'απόλυτη μπαλαρίνα", το προσπερνώ ασχολίαστο.
Επειδή το επόμενο αφιέρωμα είναι για τη λιβανέζα τραγουδίστρια Φαιρούζ, πείτε μου σας παρακαλώ πως να γράψω το ονομά της : Fairuz, Fairouz, Fayrouz‎, Φαιρούς ή فيروز ; O χαρακτηρισμός "απόλυτη μπαλαρίνα" δεν προέρχεται φυσικά από μένα, σημαίνει μάλλον ό,τι και το "ντίβα" για τη Μαρία Κάλλας, δηλαδή λίγα και πολλά.
Το πώς γράφεται ένα όνομα δεν θα έπρεπε να αποτελεί πεδίο διαμάχης (άλλωστε, γι' αυτό υπάρχει -όπου υπάρχει ακόμα, δηλαδή- διορθωτής κειμένων). Δεν ήθελα σε καμμία περίπτωση να σας θίξω, απλά ανέφερα μια βασική αρχή γραφής ονομάτων. Μια που με ρωτάτε, εφ' όσον δεν έχει νόημα να γράψετε την Φεϊρούζ με αραβικούς χαρακτήρες (διότι δεν θα το καταλάβει κανείς πέραν των ομιλούντων την αραβική), καλό είναι να την γράψετε με ελληνικούς χαρακτήρες (εδώ, ένας καλός διορθωτής όντως θα είχε να επιλέξει ανάμεσα στην γραφή με την σωστή προφορά -Φεϊρούζ- και την απλή γραφή -Φαϊρούζ). Πάντως, σε οποιαδήποτε περίπτωση, ακόμη κι αν επιλέξετε λατινικούς χαρακτήρες, μην την γράψετε Feyrooz.
Προβληματίζομαι κι εγώ με τα ξένα ονόματα. Προτιμάω συνήθως, όταν γράφονται με λατινικούς χαρακτήρες, να μην τα αποδίδω στα ελληνικά, ώστε να οπτικοποιείται η αρχική τους γραφή. Βέβαια, πρόκειται για μία επιλογή που δεν μπορεί να καλύπτει όλες τις περιπτώσεις. Δεν γίνεται το Παρίσι να το γράψεις Paris σε ένα κείμενο, είναι κάπως αστείο. Στην περίπτωση της Maya Plisetskaya, ίσως η γραφή "Maya" να είναι η πιο συνηθισμένη, αλλά οι Ιταλοί τη γράφουν "Majja", οι Γερμανοί "Maja", οι Σουηδοί "Maija", κλπ. Από ...αισθητική άποψη και λόγω γαλλικής "κλίσης" επέλεξα τελικά το Maïa Plissetskaïa (αν και μου πέρασε από το μυαλό να διατηρήσω την κυριλλική γραφή, μου φάνηκε κάπως υπερβολικό). Για να σας αποδείξω πως λαμβάνω υπ' όψι μου την παρατηρησή σας χωρίς καμία διάθεση πολεμικής, θα γράψω αύριο την Fairuz Φεϊρούζ (υπάρχει και το "Fiyrooz"!).