Ο κρυμμένος κωλοχαρακτήρας είναι ο μεγάλος κερδισμένος των ημερών (υποθέτω), αλλά ας είν' καλά το πετρέλαιο. Ή μάλλον η έλλειψη του.
Η εξήγηση σηκώνει μια μίνι ανασκόπηση: Το '80, τότε που όλοι ανακάλυπταν με φόρα τις «ανέσεις» των πολυκατοικιών και την αγία ιδιωτικότητα, τότε που σιγά – σιγά εξαφανιζόταν και το είδος των θυρωρών, ήταν πολύ της μόδας να βρίζεις τα κουσούρια του «αστικού πολιτισμού», «που δεν ξέρεις ποιος μένει δίπλα σου», «που είμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων» κι άλλα τέτοια καταδικαστικά της αποξένωσης.
Το '90, που «φορέθηκαν» πολύ οι επιδείξεις τάπερ και οι γνωριμίες με τις γειτόνισσες του «από πάνω» και του «από κάτω», ο πάγος «έσπασε», οι ενοικιαστές ήρθαν πιο κοντά, οι ιδιοκτήτες κερνούσαν καφέ και μπισκότα στις συνελεύσεις των πολυκατοικιών και κάπως έτσι ξεπεράστηκε (σε κάποιο βαθμό) το ζήτημα των νοικοκυραίων που δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους και "τι άγριο πράμα που είναι αυτό, ρε παιδί μου".
Και κάπως έτσι κυλούσε καιρός, η «από πάνω» ήξερε ποιον μπάζει στο σπίτι η «από κάτω» (αλλά δεν το 'κανε θέμα, όξω φωνή τουλάχιστον), τα κοινόχρηστα τα ανέλαβε εταιρεία, γιατί πού χρόνος να παριστάνεις τον σαράφη και να μετράς πόντο τον πόντο το πετρέλαιο, μέχρι που όλοι μαζί «ξεβραστήκαμε» στο άχαρο 2012.
Που η πιάτσα του πετρελαίου μετρά απώλειες της τάξης του 93%, άδειες τσέπες και... κατεστραμμένες σχέσεις. Που οι ένοικοι παραγνωρίστηκαν, σκυλοβρίστηκαν και (αποδείχθηκε ότι) δεν είχαν κανένα πρόβλημα να πιαστούν μαλλί με μαλλί και να τους χωρίσουν τα «100» και οι «Ζητάδες».
Που άκουσες πάλι μετά από χρόνια – κατά τη διάρκεια συνέλευσης – εκείνο το ανεπανάληπτο (μα πού το θυμήθηκαν;) «να μην ανοίξω το στόμα μου!». Που συναντιούνται οι γειτόνισσες στην εξώπορτα της πολυκατοικίας και γυρίζουν η μία την πλάτη στην άλλη, με ανασηκωμένη μύτη και φρύδι - περισπωμένη και ξεκλειδώνουν βιαστικά για να μη σκυλοβριστούν εκ νέου.
Που η "κυρία Κοκοβίκου" και η κυρία "Ξι Παπαμήτρου" είναι υπαρκτά πρόσωπα και περιλούζουν με βρωμόνερα η μία τη μπουγάδα της άλλης, «που θα μου πει η γουρούνα, ότι θα έρθει να μου σφραγίσει τα σώματα, αν δεν πληρώσω συμμετοχή για το πετρέλαιο!».
Που ό,τι μυστικό «κοιμόταν» χρόνια στις πολυκατοικίες της διακριτικότητας και του λουξ πολιτισμού της απολύμανσης και των μυοκτονιών, βγήκε φόρα παρτίδα σε κλιμακοστάσια και ακάλυπτους, στο όρθιο και με το χέρι στη μέση – πάνε τα μπισκότα και οι καφέδες - λες και ένοιαζε τον γείτονα, αν ο γιος της «από πάνω» είναι γκέι ή αν η κοπέλα του «από κάτω» έχει αλλάξει τρεις γκόμενους μέσα σ' έναν χρόνο.
Που «το μάτι και το αυτί» της πολυκατοικίας δεν έκλεισε ποτέ. Πάντα παραφυλάει για να δει τί ώρα γύρισες, με ποιον, κράταγες τσάντες; Γιατί; Άρα, έχεις λεφτά. Κι αν έχεις, γιατί δεν θες να βάλεις πετρέλαιο; Ή ακόμη χειρότερα: έχεις, γι' αυτό ψήφισες υπέρ, «παλιοκάργια! Θα σου δείξω εγώ!».
Και περνάνε οι μέρες. Μ' αερόθερμα, μπουγιότες, διπλή τριπλή πιτζάμα – κουβέρτα, παγωμένες μύτες και παγωμένες σχέσεις, από αυτές που μόνο ο κρυμμένος κωλοχαρακτήρας ξέρει να φτιάχνει. Ας είν' καλά το πετρέλαιο και τα κρύα που για φέτος ξεκίνησαν χθες.
σχόλια