«Ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε μια παράλογη αντιπαράθεση με τους εταίρους του», γράφει ο Jose Ignacio Torreblanca στην ισπανική εφημερίδα El Pais, περιγράφοντας το λάθος που έκανε, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, ο Αλέξης Τσίπρας.
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση, λένε, είναι κάτι που έχει ξεκάθαρες εντολές αλλά είναι και υποκείμενο σε διαπραγματεύσεις. Δεν είναι αντιφατικό αυτό; Οι εντολές είναι κάτι σταθερό και κλειστό, ενώ η διαπραγμάτευση προϋποθέτει κάτι ανοιχτό και συνεχώς μεταβαλλόμενο. Πώς μπορεί κάτι να είναι ένα πράγμα και την ίδια στιγμή να είναι και το αντίθετο; Η σωστή απάντηση είναι: τι σημασία έχει; Γιατί πρέπει να διαμαρτυρόμαστε επειδή κάτι λειτουργεί στην πράξη αλλά όχι στη θεωρία;», σημειώνει.
Το άρθρο συνεχίζει: «Η ΕΕ λειτουργεί καλύτερα από ό,τι ισχυρίζεται, ιδιαίτερα δεδομένου ότι δεν έχει κανένα μοντέλο ή παράδειγμα αναφοράς. Και χρωστάει ό,τι καλό έχει πετύχει, στην τεράστια ευελιξία της: από τότε που ξεκίνησε αυτό το ασυνήθιστα μοναδικό πρότζεκτ, έχουμε δει τους Ευρωπαίους ηγέτες, εξαντλημένους μετά από ημέρες και νύχτες αδιάκοπων διαπραγματεύσεων, να καταλήγουν σε συμφωνίες που είχαν θεωρηθεί ότι είναι αδύνατες και πολλοί να λένε ότι τετραγώνισαν τον κύκλο.
Και έτσι η Ελλάδα μπήκε στην (τότε) ΕΟΚ: μέσω της βούλησης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που, πιστεύοντας ότι είναι επιτακτική ανάγκη να υποστηρίξει τη διαδικασία της δημοκρατικής ενοποίησης μετά από το τέλος της δικτατορίας, αγνόησε την γνώμη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που λόγω της θλιβερής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας, είχε προτείνει το θέμα της ένταξης της χώρας να αντιμετωπιστεί αργά. Σε εκείνη την περίπτωση, όπως και σε τόσες άλλες στην ιστορία της ΕΕ, οι κανόνες του παιχνιδιού κάμφθηκαν από υψηλότερους πολιτικούς λόγους και η Ελλάδα όχι μόνο μπήκε στην ΕΕ χωρίς να πληροί τις προϋποθέσεις, αλλά το έκανε πέντε χρόνια πριν από την Ισπανία και την Πορτογαλία.
Το πρώτο μέλημα του Τσίπρα και της κυβέρνησής του θα έπρεπε να είναι να βρει αυτό τον ανώτερο πολιτικό λόγο για να ενθαρρύνει την παράταση και τροποποίηση υπέρ της Ελλάδας του προγράμματος διάσωσης. Δεν ήταν ένα πάρα πολύ δύσκολο έργο, καθώς η ανάληψη της εξουσίας συνέπεσε με μια σπάνια στιγμή ομοφωνίας εντός της ΕΕ αναφορικά με τα σφάλματα στον σχεδιασμού του ευρώ, την υπερβολή των πολιτικών λιτότητας, την αδεξιότητα της τρόικας και το δυσανάλογο κόστος που έπληξε τον ελληνικό λαό.
Αυτά ήταν αέρας στα πανιά του (Τσίπρα) για να συμμαχήσει με έναν πρόεδρο της Κομισιόν, με ενοχές για το παρελθόν και δεσμευμένο σε πολιτικές τόνωσης, με έναν πρόεδρο της ΕΚΤ που είχε αποφασίσει να ξεκινήσει μια άνευ προηγουμένου νομισματική επέκταση, χωρίς να έχει σημασία τι λέει η Γερμανία, και εκείνες τις κυβερνήσεις στο Παρίσι, την Ρώμη και τη Μαδρίτη που είναι ενθουσιασμένες να χρησιμοποιήσουν την Αθήνα για την κατεδάφιση των δογμάτων με τα οποία η Γερμανία είχε καταπνίξει την οικονομική ανάπτυξη.
Πιστέψτε με, ήταν πραγματικά εύκολο για τον Τσίπρα. Αλλά είτε λόγω του δογματισμού, των κακών συμβουλών ή την προώθηση άλλων σκοπών, έχει εμπλακεί σε μια παράλογη αντιπαράθεση με τους εταίρους του. Το αποτέλεσμα αυτού του χαμένου πολιτικού και ηθικού κεφαλαίου; Θα πάρει τα μισά από αυτά που θα είχε πετύχει εάν είχε δράσει με ευφυΐα και ευελιξία, και με τη διπλάσια τιμή. Είναι κρίμα, πάνω από όλα για τον ελληνικό λαό».
σχόλια