Eσύ τι έκανες στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001;

Eσύ τι έκανες στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001; Facebook Twitter
55
Eσύ τι έκανες στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001; Facebook Twitter
Το δεύτερο αεροπλάνο χτυπά τον Νότιο πύργο

 

Ήταν 11 Σεπτεμβρίου του 2001, λίγο πριν τις 4 το μεσημέρι ώρα Ελλάδας, όταν τη μουσική στο αυτοκίνητό μου διακόπτει απότομα ένα κοφτό: Μόλις μας ήρθε μια έκτακτη είδηση... Ανοίγω λίγο περισσότερο τον ήχο, καταλαβαίνω ότι πρόκειται για κάτι σημαντικό. Ο σταθμός είναι μουσικός και οι ειδήσεις δεν είναι το φόρτε του. Ο εκφωνητής, (κάποιος ηχολήπτης προφανώς) λέει με φωνή που τρέμει ότι σε έναν από τους δύο Πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου κυριολεκτικά "καρφώθηκε" ένα αεροπλάνο. Ενστικτωδώς καρφώνω κι εγώ το πόδι μου στο γκάζι. Πρέπει να φτάσω όσο πιο γρήγορα γίνεται στο σπίτι για να δω τι έχει συμβεί, δε μπορεί κάποιος θα το έχει τραβήξει σε βίντεο, σκέφτομαι. Αν και είμαι 5 λεπτά από το σπίτι, η Κηφισίας μου φαίνεται αιώνια. Όταν επιτέλους καταφέρνω να φτάσω και να ανοίξω την τηλεόραση, γίνομαι μάρτυρας της συντριβής του 2ου αεροπλάνου στον διπλανό πύργο.

Έγραψα αυτόν τον πρόλογο γιατί είναι εντυπωσιακό πώς οι περισσότεροι από εμάς, θυμόμαστε με κάθε λεπτομέρεια τι κάναμε και πού βρισκόμασταν την ώρα που μάθαμε για το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους πύργους, ένα γεγονός που θα άλλαζε μια για πάντα ένα κομματάκι του εαυτού μας.


Δύο αεροπλάνα πέφτουν διαδοχικά πάνω στους δίδυμους πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου με διαφορά λιγότερη των 20 λεπτών. Η πτήση 11 της American Airlines συντρίβεται πάνω στον Βόρειο Πύργο στις 8:46 π.μ. τοπική ώρα (15:46 ώρα Ελλάδας), μεταξύ των ορόφων 93 και 99. Δυστύχημα; Λάθος του πιλότου; Τρομοκρατική επίθεση;

Τα πρώτα τηλεοπτικά συνεργεία φτάνουν στο σημείο και ξεκινά η ζωντανή μετάδοση. Και έτσι, ζωντανά θα δούμε το δεύτερο αεροπλάνο της United Airlines, την πτήση 175 να συντρίβεται επάνω στον Νότιο Πύργο στις 9:02 π.μ. τοπική ώρα (16:02 ώρα Ελλάδας). Τα σενάρια λιγοστεύουν. Οι ειδικοί κατακλύζουν τα τηλεοπτικά παράθυρα και κάνουν πλέον λόγο για καλά σχεδιασμένο τρομοκρατικό χτύπημα, φωτογραφίζοντας την Αλ Κάιντα.

Χάος και απίστευτες σκηνές καταγράφονται από ερασιτεχνικές κάμερες. Άνθρωποι τρέχουν πανικόβλητοι. Γονείς ψάχνουν τα παιδιά τους, περαστικοί φωνάζουν σοκαρισμένοι και οι εργαζόμενοι στους Δίδυμους πύργους προσπαθούν να εγκαταλείψουν τα δύο πολυόροφα κτίρια. Οι πυροσβεστικές δυνάμεις της Νέας Υόρκης συγκεντρώνονται στην περιοχή και ξεκινούν έναν άνισο αγώνα με το χρόνο. Μέσα στους δύο πύργους η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική. Τα ασανσέρ δεν λειτουργούν και όσοι βρίσκονται στους κάτω ορόφους θα καταφέρουν να βγουν, αφού πρώτα έχουν ποδοπατηθεί στις σκάλες. Όσοι βρίσκονται ψηλότερα θα εγκλωβιστούν. Η φωτιά και ο καπνός δεν θα τους επιτρέψει να βρουν έξοδο διαφυγής. Ο αέρας τελειώνει. Ο μόνος τρόπος να ξεφύγουν από την κόλαση, είναι να πέσουν από το παράθυρο. Και αυτό επιλέγουν.

Eσύ τι έκανες στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001; Facebook Twitter
Eσύ τι έκανες στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001; Facebook Twitter
Τhe Falling man / Η φωτογραφία που έκανε το γύρο του κόσμου
Eσύ τι έκανες στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001; Facebook Twitter
Eσύ τι έκανες στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001; Facebook Twitter
Eσύ τι έκανες στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001; Facebook Twitter

O Νότιος Πύργος καταρρέει στις 9:59 π.μ (16:59 ώρα Ελλάδας) και ο Βόρειος στις 10:28 π.μ. (17:28 ώρα Ελλάδας). Ο πλανήτης παρακολουθεί σοκαρισμένος. Είναι κάτι μεγαλύτερο, κάτι που θα καρφωθεί στις μνήμες όλων για πολύ καιρό.

Θα ακολουθήσει μεγαλύτερο χάος. Τώρα γνωρίζουμε ότι οι νεκροί θα πολλαπλασιαστούν με ταχύτητα φωτός. Οι πληροφορίες τρέχουν στα δημοσιογραφικά γραφεία. Η πτήση 11 της American Airlines, ένα Boeing 767-223, απογειώθηκε από τον διάδρομο του αεροδρομίου Logan International Airport της Βοστόνης με 81 επιβάτες στις 7:59 π.μ. με προορισμό το Λος Άντζελες. Η αεροπειρατεία στην πτήση εκδηλώθηκε στις 8:14. Στις 8:27 το αεροπλάνο άλλαξε κατεύθυνση προς το Νότο.

Η πτήση 175 της United Airlines, ένα Boeing 767-222, απογειώθηκε από τον διάδρομο του αεροδρομίου Logan International Airport της Βοστόνης με 56 επιβάτες στις 8:14 π.μ. με προορισμό το Λος Άντζελες. Στις 8:42 ανέφερε πως έπιασε μια ύποπτη μετάδοση από ένα άλλο αεροπλάνο, το οποίο αποδείχθηκε πως προερχόταν από την πτήση American 11. Η αεροπειρατεία στο αεροπλάνο της United εκδηλώθηκε μεταξύ 8:42 και 8:46 τοπική ώρα. Στις 8:58 το αεροπλάνο απέκτησε πορεία προς τη Νέα Υόρκη.

Eσύ τι έκανες στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001; Facebook Twitter
Το πεντάγωνο μετά την επίθεση

Στην τραγωδία των Δίδυμων πύργων η οποία στοίχισε τη ζωή περίπου 3000 ανθρώπων, θα προστεθούν άλλες δύο αεροπειρατείες. Η πτήση 77 της American Airlines που πέφτει στο Πεντάγωνο στις 9:37 π.μ. τοπική ώρα (16:37 ώρα Ελλάδας) και η πτήση 93 της United Airlines που θα συντριβεί σε ανοικτή περιοχή στη νοτιοδυτική Πενσυλβάνια στις 10:03 π.μ. τοπική ώρα (17:03 ώρα Ελλάδας).

Eσύ τι έκανες στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001; Facebook Twitter
Το Εθνικό μνημείο

Στο χώρο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου δημιουργήθηκε Εθνικό Μνημείο, το οποίο εγκαινιάστηκε από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα και τον πρώην πρόεδρο Τζορτζ Μπους. Εκεί αναγράφονται τα ονόματα όλων όσοι δεν κατάφεραν να επιζήσουν.

O Άλαν Τζάκσον έγραψε ένα τραγούδι με τίτλο  "Εσύ πού ήσουν όταν ο κόσμος σταμάτησε να γυρίζει αυτή τη μέρα του Σεπτεμβρίου;" Όλοι ήμασταν εκεί. Με όποιο τρόπο μπορούσαμε, θα απαντήσω.

55

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιατί ο «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» παραμένει ακαταμάχητος μετά από τόσα χρόνια;

Σαν σήμερα έκανε πρεμιέρα / Γιατί ο «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» παραμένει ακαταμάχητος μετά από τόσα χρόνια;

Στις 19/12/2001 έκανε πρεμιέρα η «Συντροφιά του Δαχτυλιδιού», το πρώτο μέρος του κινηματογραφικού άθλου του Πίτερ Τζάκσον που καθόρισε το σινεμά του φανταστικού.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Κάτι έχει γίνει, μυρίζει μπαρούτι η ατμόσφαιρα»: Ένα χρονικό βίας στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008

Σαν σήμερα / «Κάτι έχει γίνει, μυρίζει μπαρούτι η ατμόσφαιρα»: Ένα χρονικό βίας στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008

Όσα συνέβησαν μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, τις δύο εβδομάδες που θα μείνουν στη νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας ως τα «σύγχρονα Δεκεμβριανά»
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ

σχόλια

20 σχόλια
Διάβαζα ηλεκτρικες ταλαντωσεις για το φροντιστήριο στην κουζίνα και είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο θυμάμαι ακόμα την ύπαρξη ηλεκτρικών ταλαντώσεων(αν και εγραψα καλά Φυσική στο τέλος εκείνης της χρονιάς, άσχετο..)
Διάβαζα ρωμαική ιστορία για το ιστορικό-αρχαιολογικό του Α.Π.Θ.Ήταν Τρίτη μεσημέρι,είχα ήδη κουραστεί(δηλαδή,βαρεθεί) και άνοιξα τηλεόραση για να ξεκουραστώ(διότι,ως γνωστόν,η τηλεόραση ξεκουράζει!).Δεν θυμάμαι τί ακριβώς ένοιωσα όταν το πρωτοαντίκρυσα,μάλλον νόμιζα πως έβλεπα χόλυγουντ,είχα δει και το pearl harbor του Michael Bay τις προάλλες και είχα συνηθίσει στην ιδέα να επιτίθενται στις Η.Π.Α!Πάω να το πω στον μπαμπά."Οι Παλαιστίνιοι το 'καναν",του λέω."Αυτοί είναι φτωχοί",μου απαντά.Ολίγον σουρεαλιστικός διάλογος,τώρα που το σκέπτομαι!!Κι εκεί που η 11η Σεπτεμβριου προοριζόταν να είναι μια ημέρα διαβάσματος και λίγης τηλεόρασης,έγινε η ημέρα της πάρα πολλής τηλεόρασης και του λίγου διαβάσματος!!Με τις έκτακτες εκπομπές κοιμήθηκα στα χαράματα!!Την επομένη,στο αμφιθέατρο της παλαιάς φιλοσοφικής(μούσαις χάρισι θύαι,για τους μυημένους)δίνω ρωμαική ιστορία.Ξαφνικά,ένα αεροπλάνο πέρνα από πάνω μας(το κτίριο,δηλαδή).Όλοι κοιτιόμαστε,ένας προσποιείται τον πανικόβλητο,οι υπόλοιποι γελάμε!!ΥΓ1 Ζητώ συγνώμη από τους Παλαιστίνιους με 13 χρόνια καθυστέρηση.ΥΓ2 Ολίγον ύποπτο να προβάλλεται το pearl harbor λίγες ημέρες πριν το 2ο pearl harbor στην ιστορία των Η.Π.Α.Σαν να προετοίμαζαν ψυχολογικά την κοινη γνώμη για τα επερχόμενα...ΥΓ3 Την πέρασα την ρωμαική ιστορία!
Πρώτη Λυκείου, φροντιστήριο στη Φυσική Κατεύθυνσης με το Δημήτρη τον Αμερικάνο. Ο κορυφαίος φυσικός μας, ο "Θεός" μας είχε αφήσει να λύσουμε μια άσκηση και είχε βγει για να πάρει καφέ και όταν γύρισε μας είπε ότι βομβάρδισαν τους δίδυμους πύργους. Εγώ ούτε καν ακουστά δεν είχα τους δίδυμους πύργους. Πόσα χρόνια πίσω!!!
Μπήκα κατά τις 10.30 σε μια καφετέρια στο γυάλινο κτίριο (εμπορικό) της Κεντρικής Πλατείας της Κοζάνης. Ημουν με δύο συμφοιτητές μου... Βλέποντας την τηλεόραση σοκαρίστικα από τις εικόνες. Εκεινη τη στιγμή μόλις είχε συγκρουστεί και το δεύτερο αεροσκάφος. Θυμάμαι να με χαιρετουν οι συμφοιτητές μου ενώ εγώ είχα κολλήσει στην οθόνη. Οι υπόλοιποι θαμώνες συνέχιζαν τις συζητήσεις τους και ο μόνος που παρακολουθούσε μαζί μου ήταν ο μπουφετζής. Από ενα σημείο και μετά οποιος έμπαινε στο κατάστημα κολλούσε στην τηλέοραση. Γύρω στις 12.00 και μόλις έπεσε ο πρώτος πύργος είχαμε πλέον όλοι καταλάβει πως γραφόταν το ξεκίνημα μιας μαύρης σελίδας στην ιστορία. Ξέραμε πως ερχόταν πόλεμος. Ηταν ξεκάθαρο πως δεν θα έμενε έτσι κάτι τέτοιο. Ισως φτιαχτό ίσως και όχι σίγουρα θα είχε και συνέχεια. Η εικόνα του falling man με σημάδεψε. Με το πέσιμο και του δεύτερου πύργου οι ομοιότητες με τις χολυγουντιανές ταινίες ήταν πλέον διαπίστωση όλων. Πραγματικά όμως ούτε σε ταινία τέτοια τροπή. Η συγκεκριμένη μέρα ήξερα πως θα άλλαζε τον κόσμο όλο.
Διαβασα ολα τα σχολια μεχρι αυτη τη στιγμη, τα οποια μαλλον δειχνουν την ηλικιακη κατανομη των σχολιογραφων της Lifo! Η δικη μου ηλικια και επαγγελμα ειναι μαλλον αλλης συνομοταξιας!Βρισκομουν στο Μαλαουι σε προγραμμα HIV/AIDS, αντιμετωπος και με επιδημια χολερας. Πνιγμενοι στη δουλεια απο το πρωι μεχρι το βραδυ, ουτε που θα ανοιγαμε την τηλεοραση αν δε μας ειδιποιουσαν απο τα κεντρικα της οργανωσης να το κανουμε παραυτα! Μετα, αγωνια να καλεσω γνωστους στη Νεα Υορκη να δω αν ειναι καλα. Δυο χρονια αργοτερα επισκεφθηκα και το κουφαρι που ηταν τοτε η περιοχη αλλα δεν καταφερα απο τοτε να επιστρεψω στη Νεα Υορκη για να δω το νεο μνημειο που εχει ανεγερθει.Ενδιαφερον το ρεπορταζ και ακομη καλυτερα το οτι, μεχρι στιγμης τουλαχιστον, δεν ειδα πολλα ψεκασμενα σχολια σχετικα με το ποιος εριξε τους πυργους, ποσοι Εβραιοι ηταν η δεν ηταν μεσα, κλπ. Ευτυχως!
Ήμουνα στη δουλειά (ωραίες εποχές τότε που υπήρχε ακόμα δουλειά!). Κάποιος τηλεφώνησε στο αφεντικό μου και του το είπε και αυτός μας το μετέφερε. Αμέσως είπα: "Ουάου, γουστάρω ρε φίλε, τελικά υπάρχει Θεός!"Οι υπόλοιποι συμφώνησαν μειδιώντας (όλοι είχαμε δει σκηνές από τη σφαγή στο Ιράκ). Αμέσως μετά σκέφτηκα ότι μάλλον το κάνανε μόνοι τους και προσγειώθηκα... Αργότερα μπήκα στο ίντερνετ να ψάξω για ανέκδοτα - και δεν απογοητεύτηκα, ταχύτατα τα αντανακλαστικά!
Ήμουν ακόμη φοιτητής στο ΑΠΘ και είχα διάβασμα εκείνες τις μέρες γιατί χρωστούσα μαθήματα. Γύρω στο μεσημέρι της 11ης Σεπτεμβρίου, έδωσα φορολογικό δίκαιο και μετά πήγα ανάλαφρος με τον πατέρα και την αδερφή μου να παραλάβουμε τον πρώτο μας ηλεκτρονικό υπολογιστή!Το μέγα γεγονός γρήγορα πέρασε στα ψιλά της οικογενειακής ειδησεογραφίας όταν στο δρόμο για το σπίτι κι ενώ ήμασταν στο αυτοκίνητο, μας τηλεφώνησε η μαμά μου κι έπειτα ο θείος μου και μας μετέφεραν τον πανικό δια τηλεφώνου. Βομβάρδιζαν λέει τη Νέα Υόρκη.. ουρανοξύστες, το Χρηματιστήριο, το Πεντάγωνο και υπήρχαν λέει πληροφορίες και για χτυπήματα και αλλού και για αεροπειρατείες σε εξέλιξη. Κάθε δευτερόλεπτο μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι (5 λεπτά δρόμος το Νέα Ελβετία - Καλαμαριά) και να δω τι στ'αλήθεια συμβαίνει από τηλεοράσεως μου φαινόταν αιώνας. Μου φαινόταν τόσο υπερβολικό όλο αυτό για να'ναι αληθινό. Δευτερόλεπτα μόνο αφότου φτάσαμε, είδαμε ζωντανά το δεύτερο αεροπλάνο να χτυπάει το δεύτερο πύργο. Η αδερφή μου είχε πάει στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου δυο τρία χρόνια πριν και είχε ταυτιστεί. Δεν υπήρχαν λόγια να περιγράψουν το σοκ και το δέος που βιώναμε. Ήταν τόσο σουρεάλ όλο αυτό. Προσπαθούσα να κόψω το τσιγάρο θυμάμαι και είχα μείνει καθαρός ένα εξάμηνο, αλλά εκείνο το βράδυ - βρήκα δικαιολογία και - ξανακάπνισα. Ήταν άλλωστε ακόμη άγνωστη η συνέχεια και η κλίμακα όλου αυτού που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια μας. Εκ των υστέρων μόνο αποδείχθηκε ότι ήταν σχετικά μεμονωμένα χτυπήματα και όχι γενικευμένη επίθεση. Την επόμενη μέρα στο κυλικείο της Βιβλιοθήκης του ΑΠΘ δεν υπήρχε άλλο θέμα συζήτησης. Η δε συντριπτική πλειοψηφία των συμφοιτητών μου δήλωναν ικανοποιημένοι που οι "κακοί" Αμερικάνοι επιτέλους πλήρωσαν για μια φορά το τίμημα των βάρβαρων επεμβάσεών τους. Ακόμη κι αν πάρω σαν δεδομένο ότι οι αμερικανικές επεμβάσεις ήταν πάντα άδικες και απαράδεκτες, εκείνες τις μέρες του σοκ τουλάχιστον, δεν μπορούσα ούτε για μια στιγμή να συμμεριστώ την άποψη πως η βαρβαρότητα που υπέστησαν ήταν μια εύλογη τιμωρία. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τέτοια εξόφθαλμη αναντιστοιχία ανάμεσα στο δικό μου και στο εν Ελλάδι κοινό αίσθημα.
Δεν έχει σημασία το τι έκανα εκείνη την ημέρα, και ούτε που θυμάμαι να σας πω την αλήθεια, μικρής σημασία το τι έκανε ένα παλικάρι το 2001 όταν τόσοι πολλοί άνθρωποι πέθαναν άδικα, για να γίνει το όποιο παιχνίδι είναι να γίνει. Είτε ήταν όντως οι τζιχαντιστές είτε μια ενέργεια εκ των έσω όπως λένε αρκετοί. Απλά σκέφτομαι τα πόσα χρόνια έχασαν από την ζωή τους όλοι αυτοί οι συγγενείς, το πως να στάθηκαν στα πόδια τους όσες οικογένειες έμειναν μισές. Την απόγνωση που ένιωσαν όσοι ήταν στους "πάνω" ορόφους. Οι καημένοι οι πυροσβέστες που χάθηκαν γιατί έπεφταν πάνω τους άτομα που πηδούσαν από τους ουρανοξύστες. Μια τραγωδία όπως και να το δεις.
Θυμαμαι δουλευα σαν το δουλακι στο λογιστηριο μιας μεγαλης εταιριας, απο εκεινες που δε σ αφηνουν να σηκωσεις κεφαλι επι 10-11 ωρες την ημερα. αρα καμια επαφη με τον εξω κοσμο...Το εμαθα μολις σχολασα και μιλησα στο τηλεφωνο με μια φιλη μου. Ομολογω οτι στην αρχη ουτε που ειχα συνειδητοποιησει το μεγεθος της σημασια του γεγονοτος, μαλλον εβλεπα ακομα τιμολογια και ισολογισμους μπροστα μου. Οταν πλεον γυρισα σπιτι και ανοιξα τηλεοραση, τοτε σοκαριστηκα πραγματικα....
Ήμουν στο γραφείο στο Λονδίνο, και σταματησαμε να σχεδιάζουμε και βλέπαμε απο την οθόνη στο meeting room τις εξελίξεις ... που να ήξερα πως 4 χρόνια αργότερα θα έχανα το τρένο στο μετρό για να δέσω τα κορδόνια μου ..... life goes on ! θλίψη για τον αδικοχαμένο κόσμο ... αλλά απο την άλλη και ένα αίσθημα κακίας για όλα αυτά που εκατομμύρια κόσμου πέρασαν και περνάνε εξ αιτίας των ηλίθιων Αμερικάνων !
Ρίγος με πιάνει και ανατριχίλα.. ήμουν φοιτήτρια και διάβαζα για την εξεταστική... με φώναξε μια από τις συγκατοικους μου που έβλεπε εκείνη την ώρα τηλεόραση. Χαμός μου λέει στη Νέα Υόρκη... Όσα χρόνια κι αν περάσουν δάκρυα ανεβαίνουν στα μάτια μου όταν τυχαίνει να δω τα βίντεο με τις πρόσκρουσεις των αεροσκαφών ή τις καταρρευσεις των πύργων. Κυρίως όμως με συγκλονίζουν οι βουτιές θανάτου από ανθρώπους που δεν ήθελαν να καούν ζωντανοί. Σκεφτείτε. Πόσο τραγικό δίλημμα. Να κάνω βουτιά στο κενό...ή να παλέψω όσο αντέξω με τις φλόγες...
Μετά την 1η μέρα στην Α' Λυκείου, το μεσημέρι είχαμε ιδιαίτερο έκθεση με μια φίλη μου. Θυμάμαι ότι ήρθε η καθηγήτρια και μας είπε "τα μάθατε;" γιατί ως τότε είχα κλειστή τηλεόραση. Την ανοίξαμε και μείναμε μ'ανοιχτό στόμα να παρακολουθούμε. Θυμάμαι ότι ένας ένας που ερχόταν σπίτι (η αδερφή μου και οι γονείς μου) έμπαινε τρέχοντας να δει τι έχει γίνει, ήμασταν όλοι όρθιοι γύρω απ'την οθόνη και κοιτούσαμε για πρώτη φορά τρομοκρατική επίθεση σε ζωντανή μετάδοση..
Ήμουν σπίτι, είχα γυρίσει από το σχολείο,και κατέβαινα τις σκάλες του σπιτιού μας(είναι διόροφο).Και έτσι όπως κατέβαινα, βλέπω τη μάνα μου να βλέπει τηλεόραση όπου σε εκείνη τη φάση έδειχνε να βγαίνει ο καπνός από τον πρώτο πύργο που είχε χτυπηθεί.Τι ταινία βλέπεις?Τη ρώτησα.Μου είπε: "Αυτό δεν είναι ταίνια, έγινε στ'αλήθεια..."η μητέρα μου ήταν αποσβολωμένη.Εγώ άργησα να συνειδητοποιήσω το τι γινόταν.Έκατσα και εγώ στον καναπέ, είδαμε και το δεύτερο χτύπημα...δε μιλούσαμε.Κοιτούσαμε με κομμένη την ανάσα...δεν πιστεύαμε πραγματικά ότι αυτό που βλέπαμε γινόταν στ'αλήθεια...
Μα καλα εγω σε αλλη Ελλαδα ζουσα τοτε; Ημουν 19 χρονων και ολοι πανυγυριζαμε. Θυμαμαι που στο κινητο nokia 5110 ειχα βαλει και theme στην οθονη ενα αεροπλανακι να πεφτει σε πυργο και στο φοντο η οψη του Λαντεν. Τα ανεκδοτα τυπου " american airlines γραμμες κατευθειαν στο γραφειο σας" εδιναν και επαιρναν. Ακομα και οσοι δε χαρηκαν δε θυμαμαι να ενιωσαν καθολου αβολα. Βλεπεις τοτε δεν ειχαν περασει και πολλα χρονια απο την επεμβαση και τα εγκληματα στη Βοσνια. Αφου ομως περασαν τα χρονια μαθαμε και ποσο αθωοι ηταν οι φιλοι μας οι Σερβοι στη Σερμπρενιτσα μαθαμε τι καλα παιδια που ειναι οι Παλαιστινιοι και υποστηριζουν Φαταχ Χεζμπολα Χαμας και σκοτωνουν ο ενανς τον αλλον για το ποιος εξηγει καλυτερα το Ισλαμ. Και τωρα μαθαινουμε ακομα καλυτερα τι εστι Ισλαμ με το ISIL. Βεβαια πολλοι αυτα ή δεν τα εμαθαν η απλα τα αποσιωπουν.
Σε καθόλου άλλη Ελλάδα. Απλώς ντρεπόμαστε να το παραδεχθούμε. Ειδικά εγώ που είμαι και περίπου συνομήλικη θυμάμαι πολύ καλά τι λες.Εκείνη την εποχή, έχοντας πρόσφατους τους βομβαρδισμούς στη Σερβία, ο αντιαμερικανισμός εδώ είχε χτυπήσει κόκκινο. Η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων εξέφραζε χαιρεκακία, είτε κεκαλυμμένη είτε ανοιχτή και απενοχοποιημένη, που οι ΗΠΑ "μπαίνουν για λίγο στη θέση αυτών που βομβαρδίζουν" κλπ κλπ.Φαίνεται και στο σχόλιο του "giorika2014" πιο πάνω, που αναφέρει το τραγούδι για το Βελιγράδι που επέλεξε να παίξει ο Ιωαννίδης στη συνανυλία του.Εξάλλου ακόμη και τώρα καταδικάζουμε όλοι την επίθεση των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν: άραγε αν από τα εδάφη κάποιας χώρας εξαπολυόταν τρομοκρατική επίθεση στο Σύνταγμα και την Ομόνοια εμείς θα βρίσκαμε λογικό να τους χτυπήσουμε φιλικά στην πλάτη και να τους πούμε "βρε ατιμούτσικα, έτσι είπαμε; αλλά δε βαριέσαι, ψωμί κι αλάτι..."
και βέβαια θα τούς χτυπούσαμε! ειδκά αν επί δεκαετίες τους είχαμε πάει πηδώντας (όπως έκαναν συστηματικά οι ΗΠΑ σε Λατινική Αμερική, Ν. Ασία και δεν συμμαζεύεται). Η πλήρης ατάκα των ΗΠΑ βέβαια ήτανε: "βρε ατιμούλη, εμείς τα όπλα στα δίναμε για να γίνεσαι στενός κορσές στους Σοβιετικούς εισβολείς, τι μαγκιές είναι αυτές τώρα; και την οικογένειά σου στα ώπα-ώπα την έχουμε και θα την έχουμε, γιατί ξηγιέσαι έτσι; ευτυχώς τώρα χάρη σε σένα θα μακελέψουμε και όσους έμειναν ακόμη, νάσαι καλά ρε Οσαμάκο..."
Έτρωγα μετά την δουλειά. Έβλεπα τηλεόραση. Νόμιζα ήταν απο κάποια νέα ταινία καταστροφής... Την ώρα εκείνη ταξίδευε φίλος απο Ζυριχη για Ρόδο και ο πιλότος έδωσε κάποιες πληροφορίες χωρίς λεπτομερειες. Όταν του είπα στις αφιξεις πια τι έγινε, δεν πίστευε στα αυτιά του...
ημουν 11 χρονων... ειχαν ανοιξει τα σχολεια εκεινη τη μερα και οτι ειχαμε γυρισει σπιτι.. το βλεπαμε στην τηλεοραση μαζι με τον θειο (ο θεος να εχει καλα την ψυχη του) που τον φιλοξενουσαμε εκεινο τον καιρο... θυμαμαι ποσο ειχα σοκαριστει με ενα βιντεο απο συγκεκριμενη γωνια ληψης οπου εδειχνε πως το αεροπλανο καρφωθηκε πανω στον πυργο... δεν ειχα μπει ποτε μου σε αεροπλανο αλλα καπου φανταστηκα τα συναισθηματα των επιβατων..η φωτογραφια του ανδρα σε ελευθερη πτωση με εκανε και ανατριχιασα ολοκληρη και ακομη δεν μπορω να συνελθω απο το τρεμουλο... εκεινη τη μερα καταλαβαμε ολοι οτι αν μπει στο μυαλο ενος τρελου η ιδεα να σκοτωσει τοτε γινεσαι ενα τιποτα χωρις να υπολογιζεται η ζωη οι ελπιδες και το μελλον σου...
11 Σεπτεμβριου 2001.Μεσημερι φτανω στο Κεδροδασος στα Χανια για λιγες μερες αποτοξινωσης απο τον "πολιτισμο". Καμια επαφη με κανεναν απο τον εξω κοσμο. 14 Σεπτεμβριου επιστρέφοντας σταματαω σ'ενα περιπτερο να παρω τσιγαρα. Κοιτωντας τα πρωτοσελιδα των εφημεριδων βλεπω κατι το οποιο δεν μπορουσα να συλλαβω τι ακριβως εδειχνε. Εμοιαζε παντως με ταινια του Χολιγουντ. Σκεφτηκα μηπως ειναι καμια καινουργια? Τετοια τεραστια επιτυχια ομως για να το εχουν ολες μαζι στην πρωτη σελιδα μου φανηκε τρελο. Αυθορμητα σκυβω προς τον περιπτερα και τον ρωταω δειχνοντας προς τις εφημεριδες "τι εγινε ρε φιλε?". Η απαντηση ηρθε με μια διφορούμενη γκριματσα μεταξυ αποριας και λυπης και κουνοντας στον αερα το δεξι του χερι μου λεει: "ΓΑΑΑΑΜΗΣΕ ΤΑ!!!"Ποτε δεν σιγουρευτηκα αν αναφερονταν στο γεγονος η σε μενα ...
Θυμάμαι ότι ακόμη και όταν κατεδαφίζονταν σε απευθείας σύνδεση, νόμιζα ότι βλέπω ταινία. Είχανε χωρίσει την οθόνη σε μισή live και μισή λούπες των συγκρούσεων. Περνάμε τηλέφωνα ο ένας τον άλλο και λέγαμε "Βλέπεις;" και μετά δε λέγαμε τίποτα αφήνοντας τη γραμμή ανοιχτή. Κανείς μας δεν είχε ξαναδεί θανάτους σε απευθείας σύνδεση.
Ήταν η πρώτη μέρα σχολείου μετά τις διακοπές του καλοκαιριού.όταν έπεσε και το δεύτερο αεροπλάνο θυμάμαι ότι τα δελτία ειδήσεων λέγανε οτι ίσως συνέβη λόγω της περιορισμένης ορατότητας απο τον καπνό που έβγαινε απο την πρώτη πρόσκρουση.Και αργότερα όταν μάθαμε τι πραγματικά συνέβη οι γονείς μου μου εξήγησαν τι σημαίνει αεροπειρατεία.Δεν το χώραγε το μυαλουδάκι μου οτι κάποιος το έκανε επίτηδες όλο αυτό και μάλιστα οτι άνθρωποι που ήταν στο αεροπλάνο κατεύθυναν οι ίδιοι το αεροπλάνο πάνω στους πύργους."Γιατί κάποιος να πεθάνει επίτηδες;","Γιατί να σκοτώσουν τόσους ανθρώπους;","Δεν φοβήθηκαν μην πονέσουν;","Και πως θα μάθουν αν πέτυχαν το στόχο τους αφού θα πέθαιναν έτσι κι αλλιώς;"
Οντως συγκλονιστηκες στιγμες. Τοτε ημουν μολις 9 ετων αλλα το θυμαμαι πολυ καθαρα το γεγονος. Θυμαμαι ολα τα καναλια να διακοπτουν το προγραμμα τους και για ωρες να μεταδιδονται εικονες και πλανα απο την ΝΥ.