«Ναι, ρε μάνα, Τσίπρα να ξαναψηφίσεις... τον πολεμάνε οι ξένοι και τα συμφέροντα, τον υπονομεύει το σύστημα, πήγαν να τον ρίξουν κι οι δικοί του, αλλά να δεις που τώρα θα σκίσει!» συμβούλευε ένας μάλλον καθωσπρέπει νεαρός την ώριμη κυρία που συνόδευε έξω από το εκλογικό τμήμα όπου ψήφισα. Όσο απλοϊκή, η παραίνεση αυτή είναι, νομίζω, αντιπροσωπευτική τού γιατί επικράτησε πάλι καθαρά (35,5%) ο «σέξι Αλέξης» κόντρα στη «μνημονιακή» στροφή του, τις κλειστές μέχρι πρότινος τράπεζες, τους ελέγχους κεφαλαίων, την όξυνση του προσφυγικού, τα πισωγυρίσματα, τις διαψεύσεις, τις διασπάσεις και την απομυθοποίηση. Κέρδισε γιατί ήταν ηλικιακά, ρητορικά κι αισθητικά ελκυστικότερος, γιατί τον προτίμησαν νέοι, γυναίκες, άνεργοι και μη προνομιούχοι, αλλά κι επειδή ταυτίστηκε περισσότερο μαζί του ο μέσος ψηφοφόρος, ασχέτως ιδεολογίας: φιλότιμο, πονετικό παιδί της διπλανής πόρτας, αλλά και «παρτάκιας» κωλοπετσωμένος σαν χρειαστεί, «κοκόρι» φωνακλάδικο που δεν διστάζει να προκαλεί τους ισχυρούς, αλλά τα κάνει «καπάκια» άνετα μαζί τους σαν στριμωχτεί, ηγέτης δυναμικός, λαοπλάνος χαρισματικός, αλλά ταυτόχρονα «εύθραυστος», οικείος, «ένας από μας», αντίθετα, π.χ., από τον υπερβατικό Ανδρέα Παπανδρέου – ακόμα και η απειρία ή η επιπολαιότητα (στα διεθνή, γιατί «εντός» αποδεικνύεται πολυμήχανος Οδυσσέας) μέτρησαν υπέρ του.
Δίχως την αποφασιστική πίεση της κοινωνίας ημών των πολιτών, δίχως τη δική μας αυτο-οργάνωση κι αλληλεγγύη, μην προσδοκάς ούτε πράματα, ούτε θάματα από κανέναν.
Κέρδισε, επιπλέον, πολλούς αναποφάσιστους στο «παρά 5». Που μολονότι απογοητεύτηκαν σε πολλά, ευελπιστούν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα όσα βάρβαρα δεσμεύτηκε να διεκπεραιώσει, θα μοιράσει δικαιότερα τα βάρη, την πίτα και τις ευκαιρίες, όντας, ταυτόχρονα, πιο ευαίσθητη κοινωνικά και δικαιωματικά – οι οικονομικά αδύνατοι δεν θα συντριβούν, η καταστολή δεν θα είναι οργουελιανών προδιαγραφών, Πολιτεία και θεσμοί θα εκσυγχρονιστούν και θα «εξανθρωπιστούν», νέα πρόσωπα και κοινωνικές δυναμικές θα αναδειχτούν. Οι πιο σκεπτικοί, βέβαια, αμφιβάλλουν κυνικά για τα περισσότερα – ήδη υπήρξαν κάποια απογοητευτικά δείγματα γραφής, ο εθνολαϊκισμός πριμοδοτείται, ενώ η πανηγυρική απενοχοποίηση της συγκυβέρνησης με τον Καμμένο μέσω θερμών εναγκαλισμών και ασπασμών (κάτι που δεν τόλμησαν ούτε οι Σαμαράς-Βενιζέλος) προκάλεσε αναγούλες στους πιο συνεπείς αριστερούς, όσο «ρεαλιστές»... Όμως η ελπίδα είναι ένα ισχυρό, νόμιμο και δωρεάν εξαρτησιογόνο!
Αυτές, ωστόσο, οι φαινομενικά αχρείαστες εκλογές είχαν κι άλλα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά: την αποχή-ρεκόρ (44%, αν και σε πραγματικά μεγέθη ήταν μικρότερη), μια άτυπη ψήφος διαμαρτυρίας με πολλούς αποδέκτες – και θα φανεί ανόητος όποιος την παραγνωρίσει. Την απαξίωση διαρκείας του παλιού πολιτικού συστήματος (ΝΔ και κυρίως ΠΑΣΟΚ) που ελάχιστα οφέλη αποκόμισε, παρά την προεκλογική του «πανστρατιά». Τη διαπίστωση ότι νεότευκτα κόμματα με περισσότερη προβολή απ' ό,τι ουσιαστική επαφή με την κοινωνία (Ποτάμι - ΛΑ.Ε.) «τιμωρήθηκαν» ανάλογα – το πρώτο διασώθηκε με μόλις 4%, η δεύτερη δεν προσεταιρίστηκε στο ελάχιστο το πελώριο «Όχι» του Ιουνίου, παρά την «αβάντα» Ζωής, Γιάνη και του μισού σχεδόν οργανωμένου ΣΥΡΙΖΑ (ναι, ήταν λιγοστός ο χρόνος, λιγοστό όμως φάνηκε και το πολιτικό εκτόπισμα, όσο χιούμορ κι αν επιστράτευσε). Και όχι, δεν φταίει ο «καθυστερημένος» λαός που «δεν καταλαβαίνει το συμφέρον του», φταίτε βασικά όσοι τον σνομπάρετε. Επιβεβαιώθηκε, επίσης, ότι ένα 7% των συμπατριωτών μας παραμένει εγκληματικά φιλοναζί, κάτι που θα βρούμε πάλι μπροστά μας – αν, μάλιστα, ψήφιζαν μόνο τα σώματα ασφαλείας, ο υπόδικος Μιχαλολιάκος θα διεκδικούσε μέχρι και την πρωθυπουργία... Άλλο ένα 5,5% παραμένει σταθερά «τσιμεντωμένο» στο ΚΚΕ, ενώ το 3,43% του Λεβέντη δεν είναι απαραίτητα ψήφος «τρολ», ούτε κάποιοι ανακάλυψαν ξάφνου την Αμερική – άλλο λάκκο έχει, θαρρώ, η φάβα. Απολαυστικό ήταν, τέλος, το τρίτο «βατερλό» των δημοσκοπήσεων μέσα σε έναν χρόνο.
Όμως αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι, θα ήταν παράνομες, καθώς αποφαινόταν ο «θείος» Κάρολος, που μνημονεύεται τελευταία στα πολιτικά μας πράγματα περισσότερο και απ' ό,τι στην μπολσεβίκικη επανάσταση του '17! Το «πανηγύρι» τέλειωσε κι ανασκουμπωνόμαστε εν όψει ενός χειμώνα πιο απειλητικού και από του «Game of Thrones»: προαπαιτούμενα, αξιολογήσεις, ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ κ.λπ. αυξημένοι φόροι, εργασιακά, ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό κι ένα μνημόνιο που, σε απλά μαθηματικά, απλώς δεν βγαίνει. Ήδη πολλοί προεξοφλούν μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και νέα προσφυγή στις κάλπες μέσα στο '16, ακόμα και αναβίωση του διπόλου μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Πιθανό, βέβαια, το όλο πράγμα να τσουλήσει πιο ομαλά, με δεδομένη και την κόπωση του μέσου πολίτη – ως πότε, όμως; Ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναβγήκε διακηρύσσοντας πως υπάρχουν περιθώρια μερικής επαναδιαπραγμάτευσης (εκείνο το επιτακτικό «υπογράψτε κι ό,τι να 'ναι!» του Ιουλίου στοίχισε εν τέλει στην αντιπολίτευση), πως θα αλλάξει τη χώρα. Οι εξελίξεις στην Ευρώπη ίσως τον ευνοήσουν, είναι όμως πια ένα φιλόδοξο κόμμα εξουσίας κι έτσι θα πορευτεί. Που σημαίνει, δίχως την αποφασιστική πίεση της κοινωνίας ημών των πολιτών, δίχως τη δική μας αυτο-οργάνωση κι αλληλεγγύη, μην προσδοκάς ούτε πράματα, ούτε θάματα από κανέναν.
σχόλια