Τεράστια βέβαια δεν τη λες τη συμμετοχή στη χτεσινή πορεία. Ζήτημα να μάζεψε 25-30.000 κόσμο - δεν «σείστηκε» η Αθήνα από τις στρατιές των χαμηλόμισθων, των καταχρεωμένων, των ανέργων, των νέων προλετάριων – η αφασία καλά κρατεί, η απογοήτευση κι ο κυνισμός επίσης, η οργή για την οργή φαίνεται πως κούρασε και κάποιο πειστικό ή έστω αρκετά συναρπαστικό νέο πολιτικό αφήγημα δεν έχει ακόμα ξετυλιχτεί. Είχε όμως όγκο, παλμό, δυναμισμό, την απαραίτητη τσίκνα από τους πάγκους των πλανόδιων και φυσικά τα απαραίτητα επεισόδια, ζημιές και καψίματα εν μέσω «νέφους» χημικών που εννοείται πως τσούζανε στα μάτια λιγότερο καθότι «αριστερά», ιδιότητα που άλλωστε έκανε και τα χτυπήματα των αστυνομικών γκλομπ πιο τρυφερά. Δεν «κάηκε» πάντως η πρωτεύουσα, μικροπράγματα τα έλεγες συγκριτικά με όσα ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια σε αντίστοιχες πορείες.
Μαθητές, φοιτητές, νεολαίοι – η γενιά που δεν περιμένει τίποτα, δεν ελπίζει τίποτα, νιώθει χαμένη αλλά «γι' αυτό ακριβώς μπορεί στο τέλος να τα πάρει όλα, όπως στην ταινία του Νικολαϊδη ρε φίλε!», καθώς μου έκανε ενθουσιασμένος ένας λιγάκι αλαφροϊσκιωτος τυπάκος που είχαμε πιάσει ψιλή κουβέντα στη Μητροπόλεως, ΓΣΕΕ (η ηγεσία της οποίας είχε, ωστόσο, ταχθεί υπέρ της Ευρώπης των μνημονίων στο δημοψήφισμα του Ιουλίου), ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΒΕΕ, ΟΛΜΕ, ΠΟΕ-ΟΤΑ και λοιπές συνδικαλιστικές οργανώσεις, συνταξιούχοι, σχολικοί φύλακες, εργαζόμενοι στα βαρέα, το ΠΑΜΕ πάντα χώρια, παρούσα σύσσωμη η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, παρόντες όμως και Συριζαίοι που διαδήλωναν, ουσιαστικά, ενάντια στα μέτρα που εφαρμόζει το κυβερνών κόμμα σε μια εγχώρια βερσιόν Τζέκιλ και Χάιντ ή Κράμερ εναντίον Κράμερ, αν προτιμάτε – για κάποιους ωστόσο αυτό δεν ήτανε «θέατρο» αλλά παρεπόμενο της βαθιάς υπαρξιακής κρίσης που εξακολουθεί και μετά την αυγουστιάτικη διάσπαση να διέρχεται ο Σύριζα, τουλάχιστον το πιο συνειδητοποιημένο κομμάτι της βάσης του – γιατί οι νέοι εραστές της εξουσίας «για την κάβλα της» κι οι κάθε λογής πολιτικοί σαλτιμπάγκοι που «βλέπουν φως και μπαίνουν», δεν έχουν βέβαια τέτοιους πονοκεφάλους. Έντονη ήταν η παρουσία του Α/Α χώρου, κομμάτι του οποίου είχε κατέβει με φανερές διαθέσεις «πρόβας τζενεράλε» ενόψει Πολυτεχνείου (17/11) και μνήμης Αλέξη Γρηγορόπουλου (6/12), με τους Ρωμανό-Αργυρού των Πυρήνων να καλούν ήδη από τον Κορυδαλλό για «επανεκκίνηση της αναρχικής εξέγερσης», προαναγγέλλοντας με λόγο παραληρηματικό έναν ακόμα «Μαύρο Δεκέμβρη» (λες και μας λείψανε).
Μπαίνοντας ο χειμώνας, ο Σύριζα που πλέον κυβερνά αντί των «Σαμαροβενιζέλων», υποχρεώνεται να δοκιμάσει για πρώτη φορά στην πράξη τις αντοχές των πολιτικών επιλογών του. Στο μεταξύ, η διαπάλη συμφερόντων που διεξάγεται στα ανώτερα κλιμάκια της οικονομικής, πολιτικής και μιντιακής εξουσίας είναι τέτοια και σε τόσα επίπεδα ώστε δύσκολα ξεχωρίζεις πια ποιος είναι ποιος, σε ποιανού το «γήπεδο» παίζει και τι ρόλο βαράει.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι αναλογίες με πέρσι τέτοια εποχή: Μπαίνοντας ο χειμώνας, ο Σύριζα που πλέον κυβερνά αντί των «Σαμαροβενιζέλων» (με διπλή, κιόλας, εκλογική επιβεβαίωση), υποχρεώνεται να δοκιμάσει για πρώτη φορά στην πράξη τις αντοχές των πολιτικών επιλογών του. Στο μεταξύ, η διαπάλη συμφερόντων που διεξάγεται στα ανώτερα κλιμάκια της οικονομικής, πολιτικής και μιντιακής εξουσίας (αυτό που ο Σύριζα ως αντιπολίτευση χαρακτήριζε «συστημικό κατεστημένο» και «διαπλεκόμενη ολιγαρχία» προτού επιχειρήσει να προσεταιριστεί ένα τουλάχιστον κομμάτι της, με ένα άλλο να είναι φύσει και θέσει «απέναντι», όσες... κωλοτούμπες κι αν κάνει ο Αλέξης) είναι τέτοια και σε τόσα επίπεδα ώστε δύσκολα ξεχωρίζεις πια ποιος είναι ποιος, σε ποιανού το «γήπεδο» παίζει και τι ρόλο βαράει.
Θα φτάσει άραγε η «επιστροφή» στο προσκήνιο των κοινωνικών αγώνων και της συγκρουσιακής αντιπολίτευσης να θυμίσει μέρες του '10 και του '12 και αν ναι, θα προκύψει κάτι θετικό από αυτό; Για θα αναλωθεί σε μια φθοροποιό, ανούσια «μάχη χαρακωμάτων» για μια εξέλιξη απεχθή και δυσβάσταχτη μεν αλλά που η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας έχει πια σιωπηρά αποδεχτεί, σε αντιδιαστολή με το αγανακτισμένο «κίνημα των πλατειών» του '12, οπότε όλες οι ζαριές έμοιαζαν να ξαναπαίζονται; Σίγουρα πάντως θα είναι ένα ακόμα γερό ταξικό "test drive" για μια κυβέρνηση, τα πιο «κινηματικά» στελέχη της οποίας όπως ο Πάνος Λάμπρου – που, στην τελική, μια «βρώμικη» δουλειά που όμως γνωρίζει καλά έκανε και την έκανε φαίνεται «καθαρά», γι' αυτό μέχρι και πολιτικοί του αντίπαλοι έσπευσαν να τον υπερασπιστούν – λασπολογούνται για «διασυνδέσεις με τρομοκράτες», θυμίζοντας εποχές που η συντηρητική παράταξη είχε «λυσσάξει» με τις υποτιθέμενες (και ουδέποτε αποδειχθείσες) σχέσεις ΠΑΣΟΚ-17Ν. Που καλείται τώρα να πληρώσει το κόστος αμφιλεγόμενων εξωκοινοβουλευτικών επιλογών της όπως ο πρώην υπουργός Προ-Πο Γιάννης Πανούσης που «βλέπει» ετεροχρονισμένα εχθρούς και συνωμότες παντού.
Μια κυβέρνηση η οποία ακριβώς χτες κατάργησε κι επίσημα την Επιτροπή Αλήθειας για το Χρέος, που πέρσι τέτοιο καιρό έσειε απειλητικά στα μούτρα των αντιπάλων («ο αγώνας ξεκίνησε από την κοινωνία και η κοινωνία δεν καταργείται», ξεσπάθωσε στην είδηση η «Πασιονάρια» Ζωή). Που τελευταία δεν διαθέτει καν αξιόμαχους εκπρόσωπους στα τηλεοπτικά πάνελ (όλο κάτι απίθανα «δεύτερα» στέλνει), μια εικόνα εκ διαμέτρου αντίθετη με την περσινή. Που, παρότι ακόμη τις διαπραγματεύεται, φαίνεται πως άρχισε ήδη να συμφιλιώνεται με τις εξώσεις και τις διακοπές ρεύματος σε ευρύτερες πληθυσμιακές ομάδες και να βγαίνει φοροπαγανιά κυνηγώντας όχι τίποτα «Λαγκαρνταίους» χρυσοκάνθαρους αλλά κάτι απόμαχους βιοπαλαιστές σαν τον 92χρονο καστανά από την Καρδίτσα. Που επενδύει σε έναν θεούσο, δηλητηριώδη πατριωτισμό κι έχει τόσο «παραγνωριστεί» με τους Καμμένους συγκυβερνώντες ώστε καταντάει αηδία. Συνεχίζει, ωστόσο, να κρατά το μαχαίρι και το πεπόνι, με την αξιωματική αντιπολίτευση να ψάχνει ακόμα αρχηγό και οι υποψηφιότητες να είναι η μια χειρότερη της άλλης, ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι να «ψάχνονται» και το λεγόμενο συστημικό κατεστημένο να χολοσκάει που ελάχιστα επωφελείται από την αξιοπιστία που χάνει η κυβέρνηση, όσο και να εμφανίζεται δικαιωμένο για την ακατάσχετη προεκλογική του καταστροφολογία (προτιμότερο είναι σου λέει, οπότε, να προσεταιριστεί όσο μπορεί τη νέα κατάσταση πραγμάτων).
Θα φτάσει άραγε η «επιστροφή» στο προσκήνιο των κοινωνικών αγώνων και της συγκρουσιακής αντιπολίτευσης να θυμίσει μέρες του '10 και του '12 και αν ναι, θα προκύψει κάτι θετικό από αυτό; Για θα αναλωθεί σε μια φθοροποιό, ανούσια «μάχη χαρακωμάτων» για μια εξέλιξη απεχθή και δυσβάσταχτη μεν αλλά που η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας έχει πια σιωπηρά αποδεχτεί, σε αντιδιαστολή με το αγανακτισμένο «κίνημα των πλατειών» του '12, οπότε όλες οι ζαριές έμοιαζαν να ξαναπαίζονται;
Κι ενώ εμείς εδώ τρώμε τις σάρκες μας και γουστάρουμε, οι πολιτικές εξελίξεις στην Πορτογαλία αναστατώνουν Βρυξέλλες-Βερολίνο, φορώντας τα γυαλιά και σε μας. Στη χώρα λοιπόν που διαφημίζονταν ως «ο πιο καλός ο μαθητής», ο «τύπος και υπογραμμός» των μνημονίων (μαγική εικόνα, ως απεδείχθη), η συνασπισμένη παρά τις αντιθέσεις της Αριστερά ανέτρεψε έξυπνα τη δεξιά κυβέρνηση μειοψηφίας που προέκυψε στις πρόσφατες εκλογές, με την Κομισιόν έξαλλη να... λούζει τώρα τους Λουζιτανούς με τις ίδιες απειλές-καρμπόν που κοινοποιούσε και σε μας. Άγνωστο ακόμα αν ο πρόεδρος θα δώσει εντολή κυβέρνησης στον σοσιαλιστή υποψήφιο ή θα ζητήσει από την παρούσα κυβέρνηση να παραμείνει υπηρεσιακή μέχρι του χρόνου οπότε το Σύνταγμα προβλέπει ότι μπορούν να ξαναγίνουν εκλογές. Η πολιτική παίρνει τη ρεβάνς και η «επιδημία ανυπακοής» που ξεκίνησε από την Ελλάδα είναι εντέλει μεταδοτική. Κι όλα αυτά συμβαίνουν δίχως να ανοίξει ρουθούνι, δίχως να δημιουργηθεί κλίμα «εμφυλιοπολεμικό», δίχως να έχει καεί ούτε ένας κάδος απορριμμάτων στη Λισσαβώνα.
σχόλια