Ήταν τότε που τα «Μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα κι άλλα τέτοια μανιχαϊστικά εθνοπατριωτικά αναγνώσματα ήταν απαραίτητα αξεσουάρ κάθε παιδικής βιβλιοθήκης. Και φουσκώναμε από περηφάνια τα μαθητούδια με τις γαλανόλευκες ποδιές που η Μακεδονία «μας» ξανάγινε ελληνική και παραξενευόμασταν όταν σε οικογενειακή εκδρομή στις Πρέσπες ακούγαμε κάποιους χωρικούς να μιλάνε μια άλλη γλώσσα, κανένα σχολείο δεν μας είχε προετοιμάσει ότι δεν είμαστε άπαντες ένδοξοι «κλώνοι» του Περικλή και της Ασπασίας, μήτε τιμημένα τρισέγγονα του Μεγαλέξανδρου, ότι, αντίθετα, κι εμείς «Βαλκάνιοι μπάσταρδοι» τυγχάνουμε, ότι, παρά τις εθνοκαθάρσεις κι ανταλλαγές πληθυσμών του προηγούμενου αιώνα στην ευρύτερη περιοχή μας, έχουμε ακόμα συμπολίτες με διαφορετική γλώσσα, θρησκεία ή/και εθνική συνείδηση, ότι στον καθημερινό αγώνα για τη βιοπάλη καμιά διαφορά δεν κάνει το τι ιδεοληψίες κουβαλάμε στο κεφάλι μας.
«Πάσχοντας από αγιάτρευτο εθνικιστικό δαλτονισμό, βλέπουμε πεντακάθαρα τη φυλετική πανσπερμία της Γιουγκοσλαβίας και τους Κούρδους της Τουρκίας, αλλά αρνιόμαστε κάποιαν ιδιαιτερότητα στους Αρβανιτάδες μας και στους Σλαβομακεδόνες. Η στραβωμάρα καλλιεργείται στα σχολεία μας. Κι έτσι είναι αδύνατον να νιώσουμε τα καλά και τα κακά της Ευρώπης» έγραφε χαρακτηριστικά ο Ηλίας Πετρόπουλος τον Δεκέμβριο του '88. «Οι Νεοέλληνες φρονούν πως είναι κληρονόμοι της αρχαίας Ελλάδας και του Βυζαντίου και ότι μπορούν να διεκδικούν μονοπωλιακώς τη λέξη "Μακεδονία"... Οι πατριώτες μου θα αναγκαστούν να πιουν πολλά πικρά ποτήρια» σχολίαζε προφητικά την εποχή του βέτο Σαμαρά και των «παλλαϊκών» συλλαλητηρίων. Και οι διπλωματικές λύσεις να απορρίπτονται συλλήβδην και οι ψύχραιμες φωνές να πνίγονται μέσα σε ένα εκατέρωθεν σοβινιστικό παραλήρημα, εξόφθαλμα κιόλας υποκριτικό από πλευράς μας, εφόσον καθόλου δεν σνομπάρουμε την «ακατονόμαστη» χώρα όταν είναι να στήσουμε μπίζνες, να τζογάρουμε στα καζίνο ή να ψωνίσουμε κοψοχρονιά από τα παζάρια της. Και οι λίγες χιλιάδες μειονοτικοί που δεν εκδιώχτηκαν το '45 να «προγκάρονται» ή να μπλέκουν σε πολιτικά παιχνίδια, πληρώνοντας ακόμα τις «αμαρτίες» της μαζικής τους στράτευσης με τον ΕΛΑΣ στην Κατοχή, οπότε το ΚΚΕ κήρυττε την αυτοδιάθεση των «γηγενών» Μακεδόνων.
Αστυνομοκρατία, αυταρχισμός, ρατσισμός και μισαλλοδοξία κάνουν ξανά πάρτι στην ήπειρό μας, τα φαντάσματα της Ιστορίας, βλέπεις, δεν επιβουλεύονται πια μόνο τη Βαλκανική Χερσόνησο, γελιόμαστε όμως αν νομίζουμε ότι η ομφαλοσκόπηση απαντά στις προκλήσεις των καιρών.
Τα τελευταία χρόνια όλη τούτη η ανόητη μακεδονολογία είχε ατονήσει. Με τη Μακεδονία –είτε την «αποδώ», που πρόσφυγες Μικρασιάτες κυρίως την εποίκισαν, είτε την «αποκεί», που επίσης επενδύει σε φανταστικούς προγόνους– να βρίσκεται πια καθημερινά στην επικαιρότητα ένεκα η (Ον)Ειδομένη και το σύγχρονο, πλέον, προσφυγικό, έφτασε η «ατυχής» αναφορά ενός υπουργού για να ξαναθεριέψει το ζήτημα του «άφατου» ονόματος: Η ακροδεξιά (φανερή και... κρυφή) εξανέστη, ο Καμμένος έσπευσε να δικαιολογήσει την καταρρέουσα πολιτική του ύπαρξη, ο Τσίπρας δεν τόλμησε καν να διανοηθεί μια ορίτζιναλ αριστερή, ακομπλεξάριστη απάντηση στις εθνικιστικές κορόνες του συνεταίρου μην τυχόν και ραγίσει το παράταιρο «μπετόν αρμέ» των 153 και οι πιο «προκατειλημμένοι» ανάμεσά μας αναρωτιούνται μήπως όλος αυτός ο τάχα πατριωτικός «μπουχός» είναι στάχτη στα μάτια ενόψει νέων εξοντωτικών μέτρων, αλλά και της πλήρους στρατιωτικοποίησης του μεταναστευτικού ύστερα από τις «παράτυπες» συμφωνίες ντροπής Ε.Ε.-Τουρκίας.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει, ωστόσο, η προφητική και ελαφρώς προβοκατόρικη κατάληξη του πατριωτικού άσματος της εισαγωγής: «Μακεδονόπουλα μικρά / τώρα κι εσείς χαρείτε / προτού κι εσείς στα βάσανα / όλου του κόσμου μπείτε» λέει, προεξοφλώντας, τρόπον τινά, ότι «καλά κι ωραία» τα εθνοπερήφανα πανηγύρια, σημασία όμως έχει ότι από αύριο «τα κεφάλια μέσα» σε μια γεωγραφική περιφέρεια που διεκδικεί επάξια το εθνικό πρωτάθλημα ανεργίας, με τα σχετικά ποσοστά να αγγίζουν το 50% κατά περιοχές. Αλλά τι τα θες, «όσο περισσότερο σου κλέβουν τη ζωή / τόσο σε ταΐζουν έθνος και φυλή!», που λέει και το εξαρχειώτικο σύνθημα!
Κι ενόσω εμείς εδώ στα ταλαίπωρα Βαλκάνια ακόμα παλεύουμε με τα φαντάσματα της Ιστορίας, οι βρικόλακες της μετανεωτερικότητας είναι πάλι εδώ: Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές, είχαμε ένα νέο, πολύνεκρο τρομοκρατικό χτύπημα στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών και στον σταθμό μετρό Μάαλμπεκ διά χειρός ISIS. Κοντεύουν, λέει, τους 30 οι νεκροί, εκατοντάδες οι τραυματίες. Αστυνομοκρατία, αυταρχισμός, ρατσισμός και μισαλλοδοξία κάνουν ξανά πάρτι στην ήπειρό μας, τα φαντάσματα της Ιστορίας, βλέπεις, δεν επιβουλεύονται πια μόνο τη Βαλκανική Χερσόνησο, γελιόμαστε όμως αν νομίζουμε ότι η ομφαλοσκόπηση απαντά στις προκλήσεις των καιρών.
σχόλια