Καιρό τώρα στο χολιγουντιανό στερέωμα και στον πλανήτη της επιχειρηματικότητας η κουβέντα περί πραγματικής ισότητας μεταξύ γυναικών και αντρών επανέρχεται, είτε μέσα από συνεντεύξεις γυναικών ηθοποιών, είτε μέσα από άρθρα και επισημάνσεις "σιδηρών κυριών" του επιχειρείν. Το θέμα είναι κάθε φορά το ίδιο, δοσμένο με διαφορετική διατύπωση, αναλόγως του χώρου, στον οποίο δραστηριοποιείται η εκάστοτε κυρία που αποφασίζει να μιλήσει ανοιχτά για τις διακρίσεις που βιώνει.
Στο μεν Χόλιγουντ καταγγέλλεται ο ηλικιακός ρατσισμός και οι διαφορές στα κασέ των αμοιβών των πρωταγωνιστών, στις δε επιχειρήσεις ο χρόνος που χρειάζονται άντρες και γυναίκες για να διεκδικήσουν και να κατακτήσουν την ίδια θέση. Συνήθως, οι γυναίκες αναρριχώνται με πολύ βραδείς ρυθμούς και ακόμη κι αν κατακτήσουν την πολυπόθητη καρέκλα του CEO, αμείβονται με λιγότερα χρήματα απ' ό,τι ένας άντρας συνάδελφος τους στην ίδια θέση.
Σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο της στον "Guardian" η Yvonne Roberts, όχι απλώς ασχολήθηκε, αλλά ξετίναξε το συγκεκριμένο θέμα, χωρίς να χρειαστεί να γίνει επιθετική, χωρίς να αισθανθεί ότι τα επιχειρήματα της χρειάζονταν δεκανίκι από κάποια νεο-φεμινιστική ατζέντα.
Από την άλλη, πολύ συχνά οι γυναίκες φοβούνται να προσεγγίσουν αυτά τα θέματα. Θα θεωρηθεί αναχρονιστική η προσπάθεια τους, ότι, δηλαδή, επαναφέρουν έναν προβληματισμό που δεν υφίσταται πια και μοιραία θα κατηγορηθούν ως οργισμένες φεμινίστριες και μάλιστα με τρόπο που θα ακυρώσει τη δυναμική των ζητημάτων που θέτουν. Υπάρχει, λοιπόν, σωστός, ενδεδειγμένος, politically correct τρόπος για να τεθούν αυτά τα ζητήματα, χωρίς να προσκρούσουν στη χλεύη και την περιφρόνηση κάποτε ακόμη και των ίδιων των γυναικών;
Σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο της στον "Guardian" η Yvonne Roberts, όχι απλώς ασχολήθηκε, αλλά ξετίναξε το συγκεκριμένο θέμα, χωρίς να χρειαστεί να γίνει επιθετική, χωρίς να αισθανθεί ότι τα επιχειρήματα της χρειάζονταν δεκανίκι από κάποια νεο-φεμινιστική ατζέντα. Τι έκανε; Απλώς έριξε μια ματιά στο παρελθόν και συγκεκριμένα στους γονείς της, μια ματιά στον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν στο σήμερα οι κόρες της και άλλη μία στις ζωές γυναικών του περιβάλλοντος της: ό,τι χρειαζόταν για να επιχειρηματολογήσει ήταν μπροστά της,, γυναίκες κάθε ηλικίας, κόρες, μανάδες, φίλες και ξαφνικά όλα έμοιαζαν πολύ καθαρά, χωρίς υστερίες και προσπάθειες εντυπωσιασμού. Και της χρειάστηκαν μόνο 4 επιχειρήματα...
"Οι κόρες μου και οι φίλες τους είναι πραγματικά φανταστικά κορίτσια, Έξυπνα, αστεία, γεμάτα αυτοπεποίθηση και με ανησυχίες για τον κόσμο και την πολιτική. Ωστόσο, ως μητέρα, πλέον μου είναι απολύτως σαφές ότι χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά να γίνει.
Να 4 σοβαρά σημεία, για τα οποία, το αναφέρω:
Γιατί πρέπει οι κόρες μας, ακόμη και σήμερα, να σπαταλούν πολύτιμο χρόνο ανησυχώντας για το βάρος, για το πόσο όμορφα είναι τα μαλλιά και η εμφάνιση τους; Γιατί τους συμβαίνει ακόμη αυτό που υπέστην εγώ και η μητέρα μου και όλες οι γυναίκες σε αυτές τις γενιές, όπου τα media μας τάιζαν με μη ρεαλιστικές απεικονίσεις γυναικών στις διαφημίσεις, τον κινηματογράφο, παντού;
Γιατί η άνιση κατανομή των εργασιών στο σπίτι και η ταυτόχρονη αναζήτηση μιας αξιοπρεπούς και καλοπληρωμένης δουλειάς είναι ακόμη σημείο αναφοράς σε όλες τις συζητήσεις με φίλες;
Γιατί οι συμφοιτητές μου - οι άντρες συμφοιτητές μου - είναι τώρα διευθύνοντες σύμβουλοι και οι εξίσου φωτισμένες συμφοιτήτριες μου, όχι;
Γιατί ακόμη φοβάμαι για τον τρόπο που κοιτούν τις κόρες μου σε κάθε έξοδο τους, γιατί νεαρές γυναίκες που γνωρίζω πέφτουν ακόμη και στις μέρες θύματα βιασμού και πρέπει να ζουν με τον τρόμο;
Παρά τα όσα έχουμε κερδίσει από το '60 και μετά, άντρες και γυναίκες ακόμη δεν έχουμε ίσα δικαιώματα. Δεν είναι αρκετό το να λένε οι πολιτικοί - πρωθυπουργοί και δήμαρχοι - ότι είναι φεμινιστές, από τη στιγμή που οι γυναίκες υποεκπροσωπούνται στην πολιτική και οι μέριμνες για γυναίκες και παιδιά είναι συνήθως λιγοστές ή οι απολύτως αναγκαίες. Είναι ευθύνη όλων να αποτρέπουν τη σεξιστική συμπεριφορά και την ανισότητα στο εργασιακό περιβάλλον, να αμφισβητούν τις παραδοσιακές δομές και υπεύθυνα να μεγαλώνουν άντρες που σέβονται τις γυναίκες".
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο ίδιο πολυδιαβασμένο άρθρο της, η Roberts καταγράφει τη δική της πορεία - ως γυναίκα - μέσα σε μία ανοιχτόμυαλη οικογένεια, με λυμένα αυτού του είδους τα ζητήματα, ωστόσο αναφέρει και τη συμβολή καθοριστικών στη διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός ανθρώπου - και δη μιας γυναίκας - βιβλία, φίλους και εκπαιδευτικούς, παράγοντες που σήμερα δεν υπάρχουν σε όλη τους την ένταση. Ακριβώς, εξαιτίας του φόβου μη χαρακτηριστεί κάποιος "φεμινιστής" ή ακόμη χειρότερα "φεμινίστρια"...
