☛ Όσα έγραψε ο Δημήτρης Πολιτάκης στη στήλη του για τον νέο δίσκο του Nικ Κέιβ προκάλεσαν την αντίδραση του Δημήτρη Γιαννόπουλου, που μας έστειλε την επιστολή «One more time without the cynicism (απάντηση στον Δημήτρη Πολιτάκη)», την οποία δημοσιεύσαμε ολόκληρη στη στήλη «Επιστολές» του LIFO.gr.
«Αγαπητέ κ. Πολιτάκη, διαβάζοντας το άρθρο σας στη LifΟ για το καινούργιο άλμπουμ του Nικ Κέιβ και την κυνική διάθεση που το διακρίνει αισθάνθηκα την αυθόρμητη ανάγκη να παίξω τον ρόλο του συνηγόρου του διαβόλου. Η τέχνη, σε όλες τις μορφές της, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις εμπειρίες και τα βιώματα του ανθρώπου-δημιουργού. Αν ψάξετε διάφορα κείμενα που αναλύουν τους λόγους για τους οποίους δημιουργεί ο άνθρωπος τέχνη, θα βρείτε ότι η κάθαρση είναι ένας από αυτούς − αναφέρεται και στον ορισμό της τραγωδίας από τον Αριστοτέλη. Όσον αφορά, δε, τα συγκλονιστικά έργα που δεν προκύπτουν από συγκλονιστικές εμπειρίες, η παγκόσμια μουσική κληρονομιά θα σας διαψεύσει περίτρανα, αν κάνετε τον κόπο να τη μελετήσετε, αντί να προβαίνετε σε βιαστικά συμπεράσματα. (...) Πρώτη φορά συναντάτε τέτοιου είδους ατμόσφαιρες σε δίσκο του Κέιβ; Αν πείτε ναι, τότε είστε ξεκάθαρα ο επιδερμικός ακροατής που με το άρθρο σας επιβεβαιώνετε ότι είστε. Και αυτό γίνεται φανερό από την παντελή απουσία ανάλυσης των τραγουδιών − ούτε καν μια μνεία στους στίχους που για πρώτη φορά δεν τυπώθηκαν στον δίσκο δεν γίνεται. Μιλάτε για ασκήσεις ρεβιζιονισμού και ρετροφιλίας, ενώ την ίδια στιγμή για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν οι συγκεκριμένοι ήχοι και τα μουσικά όργανα από τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Αναφέρεστε με υποτιμητικό τρόπο στις ενδυματολογικές προτιμήσεις του Κέιβ. Όχι μόνο θα διαλέξω τι θα παίζει αλλά και τι θα φοράει. Τότε ίσως να σας θυμίσω και το βιντεοκλίπ του "Baby, I'm on fire". Εκεί τι συνέβη; Δεν είχε πουλήσει ακόμα την ψυχή του στον διάβολο ο Κέιβ και τσαλακώνει ευθαρσώς την ίδια του την εικόνα; Θα σας παρέπεμπα και στα βίντεο των Grinderman, αλλά αυτοί έχουν διαλυθεί και πιθανώς να μην προλάβατε να εκφράσετε την άποψή σας. (...) Πολύ εύκολα πιάνετε στα χέρια σας έννοιες όπως τέχνη, ιστορία, πολιτισμός, τις αναπλάθετε και τις ορίζετε με βαρύγδουπες και εμπνευσμένες φράσεις. Σας καλώ, λοιπόν, με τη φωνή του Κέιβ, να ξανακούσετε τον δίσκο διαβάζοντας τους στίχους. Αλήθεια, πόση παραπάνω τραγωδία να περιέχει ο στίχος "You're a young man waking/ Covered in blood that is not yours", όταν ο γιος σου έχει πεθάνει από πτώση, έχοντας πάρει προηγουμένως LSD. Σε κάνει να λυπάσαι... Βαθύτατα... Όπως και ο γράφων για το άρθρο σας».
☛ «Οι δειλίες μου» τιτλοφορούνταν το editorial του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου την περασμένη εβδομάδα και αναφερόταν στους ντροπαλούς και την αντιμετώπισή τους. Ο/η Τρε Κομιλφό σε σχόλιό του/της παραθέτει ένα μικρό σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο Η δύναμη των εσωστρεφών σ' έναν κόσμο που δεν σταματάει να μιλάει της Susan Cain: «Η εσωστρέφεια −μαζί με τα ξαδέλφια της, την ευαισθησία, τη σοβαρότητα και τη συστολή− έχει γίνει πια ένα χαρακτηριστικό προσωπικότητας δευτεροκλασάτο, κάτι μεταξύ απογοητευτικού και παθολογικού. Οι εσωστρεφείς που ζουν σ' έναν κόσμο όπου κυριαρχεί το ιδανικό της εξωστρέφειας είναι σαν τις γυναίκες σ' έναν κόσμο φτιαγμένο για άντρες: τους υποτιμάνε εξαιτίας ενός χαρακτηριστικού που αφορά τον πυρήνα της ύπαρξής τους. Η εξωστρέφεια ως τύπος προσωπικότητας είναι εξαιρετικά γοητευτική, την έχουμε όμως μετατρέψει σε καταπιεστικό δεδομένο προς το οποίο οι περισσότεροι νιώθουμε πως οφείλουμε να συμμορφωθούμε».
☛ Στο θέμα με τίτλο «Άγιοι και Δαίμονες στην πλατεία Βικτωρίας» ο M. Hulot παρουσίασε το φωτογραφικό ημερολόγιο του Πάνου Κέφαλου, που ο αναγνώστης και κάτοικος της περιοχής Psineas θεώρησε μονόπλευρο: «Τόσο καιρό στην πλατεία μας, κουβέντα για την απίστευτη μαφία διακινητών και ιδιοκτητών σπιτιών, κουβέντα για τα τζιπ με τα φιμέ τζάμια και τους κυρίους με τα κομοδινί μαλλιά που "άδειαζαν" κάθε βράδυ μικρά αγοράκια πίσω στις οικογένειές τους, κουβέντα για τους χρυσαυγίτες που λυμαίνονταν την περιοχή, κουβέντα για εμάς, τους κατοίκους, που άλλαξε η ζωή μας. Έκλεισαν περίπτερα, κρεοπωλεία, ψαράδικα, μανάβικα, εστιατόρια, ο κοινωνικός ιστός της γειτονιάς διαλύθηκε συθέμελα, οι μεσίτες δεν αναλάμβαναν να πουλήσουν ή να νοικιάσουν τα σπίτια μας κι εμείς από τη μια δίναμε τροφή και ρούχα στους δυστυχισμένους αυτούς ανθρώπους και από την άλλη αδυνατούσαμε να διαχειριστούμε τη δική μας δυστυχία γεμάτοι τσίσα, κακά κι εμετούς από τη γαστρεντερίτιδα που θέριζε τα έρμα τα προσφυγόπουλα. Τα ζήσαμε από πρώτο χέρι όλα αυτά που γράφετε, αλλά πολύ μονομερής η ματιά σας, κύριε».
σχόλια