Η ζωή μάλλον δεν ήταν εύκολη για την Paradise Sorouri. Τα τελευταία 7 χρόνια η 27χρονη Αφγανή αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα της δύο φορές, δέχτηκε άπειρες απειλές για τη ζωή της και χτυπήθηκε αλύπητα στο δρόμο από 10 άντρες που την εγκατέλειψαν σχεδόν ετοιμοθάνατη. Το έγκλημά της είναι ότι καλύπτει το κεφάλι της με καπέλο του μπέιζμπολ και όχι με μαντήλα, ότι μιλάει για τα δικαιώματα των γυναικών και βεβαίως ότι είναι η πρώτη γυναίκα ράπερ της χώρας της.
Στο Αφγανιστάν, όπου σύμφωνα με τον ΟΗΕ το 87% των γυναικών έχουν υποστεί σωματική και σεξουαλική κακοποίηση οι στίχοι της Paradise που αναφέρονται στη δραματική ανισότητα των φύλων κατά τη διάρκεια της μετά -Ταλιμπάν περιόδου, πυροδοτούν μία έντονη αντιπαράθεση. Μιλάει για τη βία, για το οξύ που πέφτει στα πρόσωπα των γυναικών όταν αντιστέκονται στο βιασμό τους, για τα μικρά κορίτσια που παντρεύονται ηλικιωμένους, για τις γυναίκες που κυριολεκτικά ανήκουν στους συζύγους τους.
«Μου φώναζαν και έλεγαν ότι είμαι κακή επιρροή για τις άλλες γυναίκες. Προσπάθησα να υπερασπιστώ τον αδερφό μου. Παρακαλούσα τους περαστικούς να βοηθήσουν, μα το μόνο που έκαναν ήταν να παροτρύνουν τους άντρες να με χτυπήσουν μέχρι θανάτου»
«Δεν έχει σημασία αν είσαι μουσικός, καλλιτέχνης ή δασκάλα» λέει η Paradise σε συνέντευξή της στον Guardian. «Αν είσαι γυναίκα στο Αφγανιστάν, είσαι πρόβλημα. Προσωπικά, μιλάω ανοιχτά και παλεύω για τις γυναίκες που δεν έχουν φωνή». Η μαχητικότητα της Paradise αναγνωρίστηκε από τον ΟΗΕ το 2013 για την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ με τον σύντροφό της Diverse -το ντουέτο είναι γνωστό ως 143Band- κέρδισαν το βραβείο του καλύτερου ραπ για το 2015 από το Afghan ATN network.
Γεννημένη στο Ιράν από Αφγανούς γονείς που εγκατέλειψαν τη χώρα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, η Paradise επέστρεψε στη πόλη Herat, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας αμέσως μετά την πτώση του θεοκρατικού καθεστώτος των Ταλιμπάν το 2001. Μεγάλωσε έχοντας ειδωλοποιήσει τον Tupac, τον Eminem και τη Beyoncé, αν και δεν ήξερε κανέναν που να μοιράζεται την ίδια αγάπη για το hip-hop, ώσπου γνώρισε τον Diverse έναν πρόσφυγα από το Ιράν. Αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη μουσική το 2008, αλλά όλοι οι οιωνοί ήταν εναντίον τους.
«Η Herat είναι μία έντονα θρησκευόμενη πόλη και ο νόμος της σαρία απαγορεύει στις γυναίκες να τραγουδούν» αναφέρει η Paradise. «Το γεγονός επίσης ότι δεν ήμασταν παντρεμένοι ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα. Κάθε φορά που προσπαθούσαμε να πάμε στο στούντιο για ηχογράφηση, άγνωστοι μας ακολουθούσαν».
Ένα βράδυ η Paradise γυρνούσε σπίτι της με τον μικρότερο αδερφό της όταν 10 άντρες με 6 μοτοσυκλέτες την περικύκλωσαν και άρχισαν να τη χτυπούν με ξύλα. «Μου φώναζαν και έλεγαν ότι είμαι κακή επιρροή για τις άλλες γυναίκες. Προσπάθησα να υπερασπιστώ τον αδερφό μου. Παρακαλούσα τους περαστικούς να βοηθήσουν, μα το μόνο που έκαναν ήταν να παροτρύνουν τους άντρες να με χτυπήσουν μέχρι θανάτου».
Όταν ο Diverse την βρήκε, τα ρούχα της ήταν σκισμένα και το σώμα της καλυμμένο με αίμα. Στο αστυνομικό τμήμα της είπαν ότι πρέπει να σταματήσει το τραγούδι. «Τότε κατάλαβα, ότι, αν έμενα σιωπηλή δεν θα άλλαζε τίποτα», εξηγεί.
Το ζευγάρι μετακόμισε στο Tajikistan στα τέλη του 2010 όπου η Paradise ξεκίνησε να γράφει τραγούδια για τα γυναικεία δικαιώματα. Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε το Faryad-e Zan (η φωνή των γυναικών) το πρώτο τραγούδι που ερμηνεύθηκε από Αφγανή ράπερ. Στα επόμενα δύο χρόνια το ντουέτο ηχογράφησε 9 ακόμη κομμάτια και γύρισε πέντε βίντεο στο σχετικά ασφαλές Tajikistan.
Το καλοκαίρι του 2012 η Paradise μαθαίνει τα τρομακτικά νέα της οικογένειάς της: οι δύο ξαδέρφες της 9 και 12 χρονών για να μην παντρευτούν τους εξηντάχρονους υποψήφιους συζύγους τους κάηκαν ζωντανές. Γύρισε αμέσως στη πόλη της και ηχογράφησε ένα τραγούδι στη μνήμη τους, το Nalestan. «Ήθελα να σκέφτομαι και με χτύπησαν στο κεφάλι/έκαψαν το πρόσωπό μου στο όνομα του Ισλάμ/και με ξεπούλησαν γιατί είμαι γυναίκα», λέει στους στίχους του τραγουδιού της η Paradise. Το τραγούδι κέρδισε διεθνή προβολή και η 143Band κρίθηκε το καλύτερο αφγανικό ραπ συγκρότημα του 2014 στο μουσικά βραβεία Rumi.
«Η επιτυχία του Nalestan ήταν καλή και κακή. Δίναμε συνεντεύξεις σε δημοσιογράφους απ' όλο τον κόσμο, αλλά ταυτόχρονα άρχισα να δέχομαι καθημερινά απειλές για τη ζωή μου. Φοβόμουν τόσο πολύ που έμεινα κλεισμένη στο σπίτι της αδερφής μου στη Herat για ένα μήνα σα να ήμουν φυλακισμένη». Τελικά αποφάσισαν με τον Diverse ότι το μήνυμα τους για την γυναικεία χειραφέτηση θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό, αν έμεναν στο Αφγανιστάν και έτσι αποφάσισαν να μετακομίσουν στην Καμπούλ.
Το Μάρτιο του 2015, όταν ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από το εξαγριωμένο πλήθος η Farkhunda, η νεαρή που κατηγορήθηκε ψευδώς ότι έκαψε σελίδες από το Κοράνι ξεκίνησαν τα γυρίσματα του Rebel Beats, ένα ντοκιμαντέρ για τον αγώνα του μαχητικού νεαρού ζευγαριού. Η Paradise σε μία σκηνή από τη ταινία υπόσχεται να συνεχίσει τη δράση της όχι μόνο για την Farkhunda, αλλά για όλες τις γυναίκες και διαβάζει στο φακό τις απειλές που δέχεται, μεταξύ άλλων για βιασμό και αποκεφαλισμό, στη σελίδα του συγκροτήματος στο Facebook.
Τα γυρίσματα τελείωσαν έναν μήνα αργότερα και το ζευγάρι εγκατέλειψε το Αφγανιστάν και ακολούθησε τους περισσότερους από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες που έφτασαν στη Γερμανία από τη Μέση Ανατολή. Σήμερα ζουν στο Βερολίνο, γράφουν μουσική και ετοιμάζονται για περιοδείες σε γερμανικές πόλεις ενώ το ντοκιμαντέρ Rebel Beats θα προβληθεί σε διάφορα κινηματογραφικά φεστιβάλ. Η Paradise συνεχίζει να δίνει τον αγώνα της και λίγες μέρες πριν μίλησε στο Talking Taboo, ένα διεθνές συνέδριο για τα δικαιώματα των γυναικών που έγινε στο Λονδίνο.
Το τρέιλερ από το ντοκιμαντέρ Rebel Beats
―Επιμέλεια: Μαρούσα Θωμά
σχόλια