Τη δεκαετία του ’70, η μαμά μου ήταν μια νεαρή και άφραγκη χωρισμένη μητέρα. Όλο της τον μικρό μισθό τον ξόδευε για μένα: ο μισός πήγαινε σε παιδικά βιβλία απ’ τον Μπαρμπουνάκη (ο παπαγάλος του μαγαζιού είναι από τις πρώτες μου παιδικές αναμνήσεις) και ο υπόλοιπος σε όμορφα και ιδιαίτερα ρούχα απ’ τα καλύτερα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης. Χρόνια μετά μου φαινόταν πολύ παράδοξο που η αδιάφορη για τη μόδα διανοούμενη μαμά μου φρόντιζε να είμαι πάντα τόσο καλοντυμένη. Ήμουν όμως όλος της ο κόσμος: είχε χωρίσει μόλις γεννήθηκα και μέχρι τα πέντε μου χρόνια που ξαναπαντρεύτηκε είχε προλάβει όχι μόνο να μου πάρει άπειρα ρούχα και βιβλία, αλλά και να μου μάθει να διαβάζω.
Όπως και να ’χει, σ’ αυτή την ολιγόχρονη έκλαμψη fashion consciousness της μαμάς μου οφείλω το γεγονός ότι, όπως μαρτυρούν και άπειρες φωτογραφίες, τα πρώτα έξι-επτά χρόνια της ζωής μου κυκλοφορούσα ως μοντέλο. Πρόσφατα, βρήκα σε μια αποθήκη μια παλιά βαλίτσα της μαμάς μου, όπου είχε φυλαγμένα κάποια από τα παιδικά μου ρούχα. Ένα φόρεμα από τη Χριστιάννα, μια μπλούζα απ’ το Μινιόν, μια υπέροχη ασπρόμαυρη φανελένια φούστα με λαχούρια απ’ την γκαλερί Ζήτα-Μι.
Συγκινήθηκα. Τα έπλυνα, τα ξαναέπλυνα, τα αέρισα (αυτή η ύπουλη υποψία μουχλομυρωδιάς φεύγει τόσο δύσκολα!), τα αρωμάτισα και τα φόρεσα στις κόρες μου. Οι κόρες μου τα λατρεύουν. Το ίδιο και εγώ.
Η ιστορία θα είχε happy end, αν δεν κοιτούσα τις ετικέτες. Τα όμορφα και ανθεκτικά αυτά ρούχα, με τα υπέροχα υφάσματα και σχέδια που άντεξαν τριάντα-σαράντα χρόνια γράφουν στην ετικέτα τους «Manufactured in Greece». Μελαγχόλησα. Κάποτε, λοιπόν, στην Ελλάδα φτιάχνονταν ωραία και καλόγουστα παιδικά ρούχα. Τα οποία τα πουλούσαν τα ακριβότερα μαγαζιά του κέντρου. Και τα αγόραζαν οι μαμάδες που ήθελαν το καλύτερο για τα παιδιά τους. Και αυτά τα ρούχα, αν κρίνω απ’ την αγγλόγλωσση ετικέτα, εξάγονταν και στο εξωτερικό.
Από τα σημερινά ρούχα των παιδιών μας θα κρατήσουμε άραγε κανένα σε μια βαλίτσα για να τα ανακαλύψουν δεκαετίες αργότερα τα παιδιά μας όταν γίνουν κι αυτά γονείς; Αμφιβάλλω.
Εγώ πάντως θα κρατήσω σίγουρα τα δικά μου παιδικά ρούχα σε μια βαλίτσα. Κάτι μου λέει ότι αφού άντεξαν να περιμένουν τριανταπέντε χρόνια τις κόρες μου, θα αντέξουν να περιμένουν άλλα τόσα και τις εγγονές μου!
σχόλια