Το ξυπνητήρι χτυπά στην τελευταίας τεχνολογίας συσκευή που αγόρασες μόλις χθες με το μισθό σου. Δούλεψες πολύ σκληρά τον τελευταίο μήνα αλλά είπες πως άξιζε τον κόπο όταν άγγιξες στα χέρια σου τη λεπτεπίλεπτη συσκευή που καιρό ονειρευόσουν. Με μισόκλειστα ακόμα μάτια πιάνεις από το κομοδίνο το κινητό, με τυφλές κινήσεις συνδέεσαι στο facebook και τσεκάρεις τις πρώτες ειδοποιήσεις. Ντύνεσαι, ετοιμάζεις καφέ και αν εμφανιστεί κανα αδέσποτο γατάκι στο μπαλκόνι κάνεις το πρώτο post της ημέρας. Μία φωτογραφία, δύο φίλτρα μία «καλημέρα» και τα πρώτα 10-15 like φτάνουν μέσα σε λίγα λεπτά. Πίνεις βιαστικά τον καφέ γιατί έχεις ήδη καθυστερήσει και μπαίνεις στο αμάξι σου.
Tο φανάρι της λεωφόρου κόκκινο από ώρα κι εσύ για ακόμη ένα πρωινό κολλημένος στην κίνηση των 7:30. Προλαβαίνεις να κάνεις ένα ακόμα γρήγορο σκρολάρισμα. Η συμμαθήτρια σου απ' το Λύκειο πέρασε το βράδυ της στα μπουζούκια, ενώ ο συνάδελφος που αντιπαθείς τελείωσε και το δεύτερο κύκλο της αγαπημένης του σειράς. Μισή ώρα μετά φτάνεις στη δουλειά κάπως καθυστερημένα την ώρα που το αφεντικό σου ετοιμαζόταν να αναρτήσει στο facebook τη φωτογραφία με το ζεστό καπουτσίνο που μόλις έφτιαξε. Στοιχηματίζεις ότι η δικιά του ανάρτηση δε θα έχει την επιτυχία της δικιάς σου στους διαδικτυακούς σας φίλους αλλά τον καλοπιάνεις με το πρώτο like.
Οι επιστήμονες μιλούν για σημείο των καιρών που βρήκε πρόσφορο έδαφος στην καθημερινότητά μας μιας και είχαμε αρχίσει να αποξενωνόμαστε. Δε μιλούν για εθισμό γιατί πρόκειται για ένα αρκετά πρόσφατο φαινόμενο αλλά σίγουρα είναι μια νέα ενασχόληση που μας ωθεί στο να σπαταλάμε πολύτιμο χρόνο για το τίποτα. Σημειώνουν ωστόσο ότι φαντάζει μάλλον αδύνατο να περιοριστεί ένα τέτοιο φαινόμενο.
Η μέρα στο γραφείο κυλάει βασανιστικά και όταν έρχεται επιτέλους το σχόλασμα ένα σχετικό status επιβάλλεται πριν πάρεις το δρόμο της επιστροφής. Η ώρα είναι ακόμα 18:00 και ο καιρός προσφέρεται για έναν καφέ με θέα θάλασσα. Κοντινή λήψη στο καλαμάκι και από πίσω το απέραντο γαλάζιο. Άλλη μία φωτογραφία που θα κάνει θραύση για να μην απογοητεύεις ποτέ τους διαδικτυακούς σου φίλους.
Φτάνεις στο σπίτι φανερά εξαντλημένος. Θέλεις σε κάποιον να μιλήσεις. Κοιτάς γύρω σου, το σπίτι άδειο και σκοτεινό. Το μόνο που αναβοσβήνει το μικρό φωτάκι του κινητού σου που σε ειδοποιεί ότι κάποιος σου μίλησε και ξαφνικά χαμογελάς όταν βλέπεις το αντικείμενο του πόθου σου να σε καλησπερίζει στην οθόνη. Η ώρα πέρασε. Ένα τελευταίο τραγούδι συνοδευόμενο από μια «καληνύχτα» και πέφτεις να κοιμηθείς. Σε περιμένει μια δύσκολη μέρα αύριο. Οι διαδικτυακοί σου φίλοι μπορούν να περιμένουν μέχρι τότε.
Είναι κακό που γίναμε δέσμιοι των timeline μας; Μιλάμε στ' αλήθεια για έναν εθισμό που αφήνει πολλά κατάλοιπα ή απλώς η ενασχόληση με τα social media είναι ένας νέος τρόπος κοινωνικοποίησης; Μέσα από το facebook, το twitter και τα λοιπά μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο καθένας αναζητά ό,τι θέλει. Νέα, κουτσομπολιό, φλέρτ, αυτοπροβολή, τα social media έτοιμα να ικανοποιήσουν κάθε γούστο. Τα πάντα όμως έχουν ένα όριο και τα όρια ενασχόλησης με τα social media έχουν ξεπεραστεί προ πολλού. Έτσι, από τη μια στιγμή στην άλλη μεταμορφωθήκαμε όλοι σε αξεπέραστους καλλιτέχνες. Γιατί μάθαμε να φωτογραφίζουμε τον πολύχρωμο ουρανό πριν τη δύση-που ως τότε δεν είχαμε καν παρατηρήσει- και γιατί ανακαλύψαμε τη γωνία απ' την οποία βγάζουμε τις πιο ωραίες selfie - που ως τότε ούτε καν μας ένοιαζε. Αρχίσαμε να ενδιαφερόμαστε περισσότερο για το διαδικτυακό μας προφίλ και τους πιστούς θαμαστές και αφήσαμε σε δεύτερη μοίρα την ίδια μας τη ζωή!
Οι επιστήμονες μιλούν για σημείο των καιρών που βρήκε πρόσφορο έδαφος στην καθημερινότητά μας μιας και είχαμε αρχίσει να αποξενωνόμαστε. Δε μιλούν για εθισμό γιατί πρόκειται για ένα αρκετά πρόσφατο φαινόμενο αλλά σίγουρα είναι μια νέα ενασχόληση που μας ωθεί στο να σπαταλάμε πολύτιμο χρόνο για το τίποτα. Σημειώνουν ωστόσο ότι φαντάζει μάλλον αδύνατο να περιοριστεί ένα τέτοιο φαινόμενο. Το πιο πιθανό είναι να ενταθεί και να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και ίσως τότε μιλήσουμε για ένα νέο είδος εθισμού. Οφείλουμε όμως να αναρωτηθούμε τι ψάχνουμε και τι θέλουμε να καταφέρουμε με τη συνεχή χρήση των social media. Τι περιμένουμε κάθε πρωί λίγο πριν ανοίξουμε το facebook και κάθε βράδυ λίγο πριν το κλείσουμε; Μας κάνει νάρκισσους, επιδειξιομανείς εριστικούς ή απλώς ανθρώπους της εποχής μας; Είμαστε ερωτεύσιμοι και ζωντανοί ή δημιουργούμε έναν πλαστό ψηφιακό κόσμο στον οποίο είμαστε πιο αποδεκτοί απ' τη βαρετή και κενή μας καθημερινότητα;
Άλλη μια μέρα ξημέρωσε και σε βρήκε να ξυπνάς με το ξυπνητήρι δίπλα στο κομοδίνο σου. Με μισόκλειστα ακόμη μάτια άνοιξες τα παράθυρα, θαύμασες την υπέροχη ανατολή απ' τον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας σου και τη μοιράστηκες με το αντικείμενο του πόθου σου που βρίσκεται δίπλα σου, και όχι με τους 357 διαδικτυακούς σου φίλους. Έφτιαξες ένα ανεπανάληπτο πρωινό που προτίμησες να γευτείς αντί να φωτογραφίσεις και κατευθύνθηκες στο αμάξι σου ξεχνώντας πίσω το πανάκριβο κινητό σου. Εκείνο το πρωινό το φανάρι της λεωφόρου παρέμενε κολλημένο στο ίδιο απροσπέλαστο κόκκινο και για πρώτη φορά το βλέμμα σου πλανήθηκε στους οδηγούς των γύρω αυτοκινήτων. Τα μάτια όλων προσκολλημένα σε μικρότερες ή μεγαλύτερες οθόνες κινητών συσκευών. Χαζεύεις τον κόσμο και αναρωτιέσαι αν άλλαξαν τόσο πολύ οι άνθρωποι κι εσύ μαζί μ' αυτούς. Αποξενώθηκαν έγιναν μοναχικοί και ψεύτικοι. Το φανάρι αργεί να ανάψει, τι σημασία έχει όμως; Για εκείνους που έχουν τα μάτια καρφωμένα στις οθόνες το φανάρι θα είναι πάντα κόκκινο. Για εκείνους. Όχι πια για σένα.
Άναψε πράσινο... αλλά για λίγους!
σχόλια