Βουδαπέστη, 15 Δεκεμβρίου 2015
Μαρία
Είμαι και εγώ μια από αυτούς τους νέους που κάπου μεταξύ αηδίας και έλλειψης επιλογών ζω και σπουδάζω εκτός συνόρων σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, κάπου αλλού τελοσπάντων. Είμαι γκέι (λεσβία – διαλέξτε την ταμπέλα που γουστάρετε και το ίδιο είναι) και δεν θα μπορούσα να μην παρακολουθώ με απόλυτη αγωνία το τσίρκο που παίζουν οι σοφοί του κοινοβουλίου (αλλά και εκτός αυτού) με την ζωή μου και τις ζωές χιλιάδων άλλων ανθρώπων σε αυτή τη χώρα.
Άκουσα μέλη της πρωτ–αριστερής μας κυβέρνησης να με λένε επικίνδυνη, να μου κουνάνε το δάκτυλο και να μου απαγορεύουν να μπορώ να παντρευτώ με πολιτικό γάμο, να μην μπορώ να κάνω / υιοθετήσω / τεκνοθετήσω παιδιά, να μου λένε να μαζευτώ στο σπίτι μου τώρα με το «σύμφωνο» μπας και μειωθούν μακροπρόθεσμα τα κρούσματα HIV στην χώρα.
Ακούω την συμπολίτευση να τρώει να σωθικά της και στα πλαίσια του συμβιβασμού με την κυβέρνηση να λέει το σαφές «ας πάει και το παλιάμπελο…» αλλά να πουλάει ακριβά την ψήφο της. Άκουσα τον Καμμένο να λέει για την Εκκλησία και πως θα συν διαμορφώσει την απόφαση του κόμματος τους. Τους άκουσα και αυτούς να μου λένε πως είμαι επικίνδυνη να γίνω μάνα αν το παιδί μου έχει και άλλη μάνα και όχι μόνο εμένα. Καλά δεν μιλάω για την αντιπολίτευση, η στάση τους είναι χωρίς μέλλον, σαν και τους ίδιους,
Αρχικά τα αντιμετώπισα με γέλιο. Μην συζητήσω καν για τις αρχικές ελπίδες που είχα όταν βγήκε αυτή η κυβέρνηση. Αφού τις έφαγα, λοιπόν, τις ελπίδες μου και τις αφόδευσα πάτησα και το καζανάκι και ήρθα στην πραγματικότητα.
Σε εσένα λοιπόν που με τους νόμους σου φτιάχνεις το πιο προσωπικό κομμάτι της ζωής μου έχω να σου πω δυο λόγια…
Κοίταξε να δεις… Δεν ξέρω σε ποια μεριά του κρεβατιού ξύπνησες σήμερα και ποιος σου είπε ότι μπορείς να διαφεντεύεις τη ζωή μου και μάλιστα τόσο άγαρμπα. Σου έχω νέα. Την αξιοπρέπεια μου δεν μου την χρωστάς, ούτε μου την χαρίζεις. Το ότι τόσα χρόνια, γαμωκράτος, την στερείς σε εμένα και σε προηγούμενες γενιές, δεν σου δίνει το δικαίωμα να μου πετάς το κόκκαλο από την νομοθετική σου μπριζόλα και να μου λες «έλα μωρέ, δεν γαμιέται, βολέψου τώρα… Μην σου πω να μου λες και ευχαριστώ που όλους τους άλλους τους έχουμε γαμήσει αλλά σε εσένα, αγαπημένε μου κατ’ επιλογήν ανώμαλε, είπα να σου φτιάξω λίγο τη μέρα».
Άκουσε να σου πω για να τελειώνουμε. Η τελευταία τρύπα του ευρωπαϊκού ζουρνά έχει φροντίσει να αντιμετωπίζει τους πολίτες της σαν ίσους προς ίσο.
Έχεις την δύναμη με την νομοθετική σου ικανότητα να διαφεντεύεις την ζωή μου, γι’ αυτό κρεμόμαστε όλοι από τα αρχ@@α σας και ελπίζουμε. Δεν έχεις όμως καμιά δικαιοδοσία στην αξιοπρέπεια μου, ούτε μπορείς να με μεταχειρίζεσαι σαν πολίτη τρίτης κατηγορίας. Αντίθετα, αγαπημένο μου γαμώκρατος, έχεις την απόλυτη υποχρέωση να διαφυλάξεις και την αξιοπρέπεια μου αλλά και να φροντίσεις να με αντιμετωπίζεις με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζεις κάθε άλλο πολίτη.
Ένα χαρτί με μια υπογραφή δεν θα αλλάξει κάτι. Ένα χαρτί που θα μπορώ να βάλω με μαγνητάκι στο ψυγείο μου και να το λερώσω με τον καφέ μου στο τραπεζάκι της κουζίνας μπορώ, με την ίδια ευκολία, και να το πετάξω και στα σκουπίδια.
Για μένα δεν πρέπει να περάσει αυτό το αίσχος που κατεβάζουν για σύμφωνο συμβίωσης. Αν αυτό περάσει, το κίνημα (το όποιο κίνημα υπάρχει) θα χρειαστεί χρόνια να ανασυνταχθεί και να οργανώσει τα επιχειρήματα του, τις διεκδικήσεις του. Και τα χρόνια περνάνε και οι ζωές τελειώνουν. Και γαμώ το κέρατό σας δεν σας την χρωστάω την ζωή μου, ούτε το κρεβάτι μου, ούτε την γυναίκα μου ούτε τα παιδιά μας. Είναι όλα δικά μου. Γιατί έχω δικαιώματα να είναι δικά μου. Γιατί είναι δικαιώματα ΜΟΥ. Και δεν σας τα χαρίζω.
Δεν επέλεξα να είμαι ομοφυλόφιλη, αντίθετα η γαμω-κοινωνία που έχετε χτίσει με έκανε να αργήσω να αγαπήσω τον εαυτό μου. Τώρα όμως που σιγά σιγά βλέπω την γλύκα δεν την χαρίζω σε κανένα πολιτικό σύστημα που το 2015 αρνείται τα αυτονόητα.
Να μην ψηφιστεί αυτό το αίσχος μετριότητας και συμβιβασμού. Να πολεμήσουμε και να αλλάξουμε τα πράγματα στον βαθμό που ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ. Οι ζωές μας δεν περιμένουν και δεν θα τις βάλουμε στο ψυγείο για να πετύχετε τους μικροκομματικούς σκοπούς σας.
Όσο για το αν τα ομόφυλα ζευγάρια θα πρέπει να έχουν ή όχι παιδιά, δεν περιμένω και πολλά από μια κοινωνία που δεν αναγνωρίζει στο ελάχιστο το δικαίωμα κάθε παιδιού να αγαπηθεί, που προτιμά να αυξάνονται τα παιδιά στα αζήτητα, που θεωρεί μη – επικίνδυνο έναν φασίστα για γονιό, ή έναν ανεύθυνο και ανύπαρκτο γονιό από εμένα που στην τελική έναν παιδί θα είναι αποκλειστικά επιλογή μου και όχι ένα τυχαίο και στιγμιαίο λάθος. Σαν άλλη Ιρλανδία με τις εκτρώσεις της, έτσι και η Ελλάδα, υπηρετεί τις αγκυλώσεις της και βασανίζει παιδιά και μεγάλους προσφέροντας τους μισές ζωές από μισά νομοθετήματα.
Με τις υγείες μας.
Και ψιτ, εσύ ΣΥΡΙΖΑ, γείρε και λίγο αριστερά θα βρείς…
