__________________
1.
Γεια σου Α μπα !Μου αρέσουν πολύ οι εύστοχες απαντήσεις σου και θα ήθελα τη βοήθειά σου. Είμαι παντρεμένη και έχω 2 μικρά παιδιά. Ο άντρας μου είναι άνεργος ,εγώ ελεύθερος επαγγελματίας χωρίς σταθερό εισόδημα, μένουμε σε ενοικιαζόμενο διαμέρισμα και έχουμε μεγάλα χρέη σε πιστωτικές κάρτες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μας στηρίζουν οικονομικά οι γονείς μου -μας δίνουν πάνω από 1000€ /μήνα. Επειδή ,λοιπόν, μας δίνουν αυτά τα χρήματα, θεωρούν ότι έχουν αυτόματα το δικαίωμα να επεμβαίνουν και να ελέγχουν τη ζωή μας. Πχ μην αφήνετε τις βρύσες να τρέχουν, μην αφήνετε τα φώτα ανοιχτά, μην αγοράσετε αυτό, γιατί είναι ακριβο., γιατί δεν πιέζετε ιδιοκτήτη να μειώσει ενοίκιο.. κοκ. Είμαστε σχεδόν 40, έχουμε σπουδάσει, έχουμε δουλέψει και ξαφνικά λόγω της οικονομικής συγκυρίας καλούμαστε να λογοδοτήσουμε στους γονείς σαν μικρά παιδιά. Πώς να αντιμετωπίσουμε αυτού του είδους την κριτική;;Ή μήπως δεχόμενοι αυτού του είδους την οικονομική βοήθεια αυτόματα χάνουμε την ανεξαρτησία μας; Τι πιστεύεις;;Ευχαριστώ για απάντηση- Ξωτικό
Δεχόμενοι την οικονομική βοήθεια αυτόματα χάνετε ένα μέρος της ανεξαρτησίας σας. Ναι. Αυτό είναι βέβαιο, αλλά πρέπει να συμπληρωθεί από άλλα στοιχεία, γιατί και σε αυτό υπάρχουν όρια – ένθεν κι ένθεν, γιατί δεν βλέπεις όλη την ιστορία ως έχει.
Καταρχάς, πρέπει να πέσετε στα γόνατα και να ευχαριστήσετε το μεγαλεύσπλαχνο Μακαρονοτέρας που οι γονείς σου έχουν τη δυνατότητα να σας δίνουν πάνω από χίλια ευρώ το μήνα για να μένετε σε νοικιασμένο σπίτι. Ακόμα καλύτερα, να του κάνετε ένα εικονοστάσιο με επάργυρα σουρωτήρια και τίμια πακέτα σπαγκέτι από την Τοσκάνη για να τα έχετε καλά μαζί του, μην γίνει τίποτα και εξαφανιστούν αυτά τα χίλια ευρώ, γιατί καταλαβαίνεις πού θα ήσασταν τώρα αν δεν υπήρχαν αυτά τα λεφτά; Στο παιδικό σου δωμάτιο θα κοιμόσασταν. Εκεί να δεις έλεγχο.
Αυτά τα χίλια ευρώ είναι λίγο ματωμένα, αλλά κάποια πράγματα δεν κολλάνε. Πώς ξέρουν αν οι βρύσες σας τρέχουν; Πώς ξέρουν αν είναι τα φώτα σας ανοιχτά; Πώς ξέρουν τι αγοράζετε; Ναι, όποιος δέχεται λεφτά ανοίγει τη μπουκαπόρτα για έλεγχο, αλλά νύχτα το υπογράψατε αυτό το Μνημόνιο; Δεν διαπραγματευτήκατε τους όρους; Πιστέψατε ότι δεν χρειάζεται διαπραγμάτευση επειδή ως τώρα όλα ήταν καλά; Και αν τους διαπραγματευτήκατε, είσαστε σε θέση να τους περιφρουρήσετε; Αυτοί μπορεί να νιώθουν ότι έχουν το δικαίωμα να ελέγχουν, αλλά τα κλειδιά για να μπουν σπίτι σας και να δουν αν τρέχουν οι βρύσες, εσείς τα δώσατε. Αν θέλετε να έρχονται για να ρίχνουν ένα σφουγγάρισμα, αλλά να μη μιλάνε για τα νερά, αν θέλετε να τους τα λέτε όλα και να σας στηρίζουν και να σας κανακεύουν στα πάντα χωρίς να σχολιάζουν, μπορεί να είσαστε κοντά στα 40, αλλά του χρόνου μπαίνετε στα 17.
(Και πλάκα πλάκα, γιατί δεν πιέζετε τον ιδιοκτήτη να μειώσει το ενοίκιο;)
__________________
2.
Ρε συ αμπα δεν αντέχω αλλο τους γονεις μου!
Ειμαι 25 χρόνων και ακομα νευριάζουν οταν βγαινω εξω! Δεν φανταζεσαι... Αν τύχει και βγω συνεχόμενα 2-3 μερες γινεται πανικός! Οτι τι ειναι αυτα που κανω, και τι θα λεει ο κοσμος για μενα, στις 4 γυρνάνε σπιτι μονο οι τραγουδίστριες και οτι αλλο μπορεις να φανταστείς! Σημερα πχ πηγα με μια φιλη μου για καφε και τσιμπήσαμε κατι και μετα δεν πείναγα οταν γυρισα και εφαγα κατα τις 5 για μεσημερι. Δεν φανταζεσαι τι ελεγε παλι ο πατέρας μου. Οτι γιατι δεν τρωω μαζι τους σαν οικογένεια, τι ειναι αυτα που κανω και τι προγραμμα ειναι αυτο που εχω στη ζωη μου και καθε βράδυ βγαινω (παλι τα ιδια).. Τα γράφω και τρέμω απο τα νευρα μου!!
Αληθεια δεν ξερω πλέον πως να το διαχείριστω κοντευω να τρελαθώ! Μολις πρόσφατα πηρα πτυχιο και ψάχνομαι για μεταπτυχιακό η δουλειά! Α! Αλλο και αυτο!!εννοεται οτι απαγορεύεται να φύγω για πολυ καιρο απο Ελλάδα. Μονο αν ειναι για ενα χρονο αντε! Μετα θα μου βρουν αυτοι (!) δουλειά εδω (λες και ειμαι μωρο) και θα κανω παιδια στα 30 και το γνωστο τροπάρι... Και ρε συ αμπα τους εχω μιλήσει ηρεμα, άγρια, εχω κλάψει, εχω παραπονεθεί, εχω οργιστεί... Ολα τα εχω δοκιμάσει! Θελω απλα να φύγω και να παω στην Αυστραλία και να μην ξαναγυρίσω ποτε!! Εννοεται οτι με το αγορι μου δεν με αφήνουν να κοιμηθω μονο αν παντρευτώ κλπ. Τελος θα θυμησω σε ολους πως ειμαι 25! Εικοσιπέντε!! Και ολογράφως! Πειτε ρε παιδια καμια πρακτική λύση! Το χρειαζομαι πολυ!
Συγγνωμη για τους τόνους, σου γράφω απο κινητο!- 2525252525
Όσο απορείς εσύ γιατί δεν παίρνουν αυτοί από λόγια και κλάματα και παράπονα, άλλο τόσο απορούν αυτοί που δεν αλλάζεις επειδή σου το λένε κάθε μέρα. Αφού τα δικά τους λόγια δεν έχουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα πάνω σου, γιατί περιμένεις να έχουν τα δικά σου λόγια αποτέλεσμα σε αυτούς; Επειδή «είσαι 25;» Ε και;
Ή μάλλον, ας το χρησιμοποιήσω εναντίον σου, για να δεις αν σου αρέσει. Είσαι ενήλικας εδώ και εφτά χρόνια. Τι έχεις κάνει για να το διεκδικήσεις αυτό; Νομίζεις ότι η ελευθερία χαρίζεται; Απλά φύγε, και πήγαινε στην Αυστραλία – δεν μπορεί να σε εμποδίσει κανείς. Πήγαινε και κοιμήσου με το αγόρι σου, και πάλι δεν μπορεί να σε εμποδίσει κανείς. Πήγαινε και κάνε μεταπτυχιακό για δύο χρόνια και διδακτορικό για άλλα πέντε, μάντεψε – δε μπορεί να σε εμποδίσει κανείς. Τα λόγια σου δεν έχουν καμία αξία. Οι πράξεις σου έχουν σημασία, όχι για τους γονείς σου, για τη ζωή σου.
Οι γονείς σου σε ελέγχουν γιατί τους αφήνεις, και τους αφήνεις, γιατί το να είσαι το κοριτσάκι τους έχει πλεονεκτήματα ακόμα. Η ανεξαρτησία είναι βαριά και έχει μεγάλες ευθύνες. Οι γονείς σου στα 25 τους ήταν πολύ πιο ανεξάρτητοι από σένα, και αυτό επειδή αναγκάστηκαν. Αν δεν σε αναγκάζουν οι εξωτερικές συνθήκες, και αν δεν αναγκάζεις τον εαυτό σου, τουλάχιστον μην παραπονιέσαι.
__________________
3.
Ρε συ Λένα είναι λογικό στην εποχή μας να δουλεύω εγώ για να παντρέψω την αδελφή μου? Σε ποια εποχή ζούμε? Μαζεύω εδώ και δύο μήνες ελιές με τους γονείς μου για να πουλήσουν το λάδι και να παντρέψουν την αδελφή μου το καλοκαίρι. Η ίδια από την πλευρά της δεν σκοτίστηκε κ πολύ, δουλειά δεν έψαξε ποτέ, αιώνια φοιτήτρια πάντα, ανακοίνωσε το γάμο και απαίτησε με τη στάση της (χωρίς να το ζητήσει ευθέως για να μην πουν ότι ζήτησε λεφτά) να καλύψουν οι δικοί μου τα έξοδα γιατί 'έτσι είθισται'. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχει πάει βόλτα για ξενύχτι με τον αρραβωνιάρη και εγώ είμαι κατάκοπος από την κούραση και θα πάω για ύπνο. Για βοήθεια ούτε λόγος, κάνει πως δεν την νοιάζει. Εγώ είμαι άνεργος, άφραγκος, δουλεύω δυο μήνες τώρα και δεν δικαιούμαι ούτε ευρώ καθώς όλα τα λεφτά θα πάνε στην αδελφή μου. Θέλω να πληρώσω κάτι σεμινάρια που θέλω να κάνω και ζήτησα δανεικά από τον πατέρα μου ενώ έχω δουλέψει άπειρα τόσο καιρό και έχω κουραστεί πολύ. Παραπονιέμαι καμιά φορά στους δικούς μου αλλά μου λένε 'έτσι πρέπει, οφείλουμε να παντρέψουμε το κορίτσι, ρεζίλι θα γίνουμε?'. Κ ρωτάω εγώ τώρα ρε Λένα, έχω εγώ άδικο που παραπονιέμαι και στενοχωριέμαι? Γιατί έχω εγώ υποχρέωση να παντρέψω την αδελφή μου? Είμαστε στο 1960 και δεν το ξέρω? Είναι δίκαιο αύριο πρωί αυτή να πίνει καφέ και εγώ να σηκωθώ μες το κρύο να πάω να μαζέψω ελιές? Δεν είπα να μη βοηθήσω, ίσα ίσα που δέχθηκα να τους βοηθήσω να τις μαζέψουμε για να βγάλουν τα έξοδα αλλά αυτό καταντάει αηδία. Με εκνευρίζει περισσότερο η συμπεριφορά της που κάθεται και περιμένει να της τα ακουμπήσω λες και της τα χρωστούσα από κάπου? Έχω δίκιο ή άδικο?- κουρασμένος και κατάκοπος
Φαντάζομαι ότι έχεις ακούσει την παροιμία «κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό».
Είναι πολύ σοφή. Λοιπόν, ως μέλος μιας οικογένειας κλήθηκες να κάνεις μια δουλειά κοπιώδη, με την οποία διαφωνείς και εξαρχής. Ή λες ναι, ή λες όχι. Αν πεις όχι, αυτομάτως δημιουργείς κακό κλίμα, και χάνεις επιχειρήματα και μέσα πίεσης για κάτι που θα θελήσεις εσύ στο μέλλον, αλλά γλιτώνεις πολύ κόπο, και χρόνο για να κάνεις αυτά που θες εσύ. Αν πεις ναι, το κάνεις για διατηρήσεις ήσυχο κλίμα, ή για τον απλό, ανθρώπινο λόγο, να μην αφήσεις ξεκρέμαστους τους γονείς σου, ακόμα και αν κάνουν κάτι με το οποίο διαφωνείς. Επισημαίνεις τη διαφορά σου με σαφήνεια, δηλώνεις ότι μολαταύτα θα βοηθήσεις επειδή είσαι γιος και αδερφός, υπομένεις αυτό το βάρος, τελειώνει, και τελειώνετε, γενικώς.
Αυτό που κάνεις εσύ, είναι το ενδιάμεσο, και σπας τα νεύρα όλων, αλλά κυρίως τα δικά σου. Αφού δέχτηκες, δέχτηκες, τι περίμενες να γίνει; Τι ακριβώς σε πειράζει, ήθελες η αδερφή σου να φερθεί κάπως και να αναγνωρίσει τη θυσία σου; Ας σου γίνει μάθημα αυτό – τις θυσίες τις κάνουμε για εμάς, μετά τις πετάμε στο γυαλό. Τα παράπονα, τώρα, τι νόημα έχουν; Αν σου πω εγώ ότι έχεις δίκιο, θα μαζευτούν μόνες τους οι ελιές, ή οι γονείς σου θα ξυπνήσουν ξαφνικά και πουν «μα τι κάνουμε, ας βρει μόνη της λεφτά να παντρευτεί». Είσαι μέλος μιας οικογένειας, και αυτά τα θέματα προκύπτουν μέσα σε οικογένειες, είτε είσαι μέσα στο σπίτι, είτε δουλεύεις στην Αυστραλία. Ζύγιζε τις επιλογές σου, και πάρε αποφάσεις. Και τώρα που με αυτή την ευκαιρία έμαθες κάτι ακόμα για την αδερφή σου, στο μέλλον θα είναι πιο εύκολο να παίρνεις τα μέτρα σου.
__________________
4.
Άλλη μια δραματική μέρα... Κουράστηκα να τους ακούω ρε συ Λένα... για τους γονείς μου μιλάω. Εδώ και 25 χρόνια τους ακούω να τσακώνονται κάθε μέρα, συνέχεια... πιο μικρός με επηρέαζε πολύ, είχα τρελή ψυχολογική αστάθεια και μεγάλη ένταση. Γλύτωσα 5 χρόνια λόγω σπουδών αλλά να'μαι πάλι εδώ, να μένω μαζί τους μέχρι να δω τι θα κάνω επαγγελματικά. Το μισώ αυτό που γίνεται, νομίζω ότι ξοδεύουν τη ζωή τους σε ανούσια πράγματα, δεν ζουν καμία στιγμή της ζωής τους και εγώ ή τα αδέλφια μου είμαστε συνέχεια οι διαιτητές στη σχέση τους, κάτι που το επιθυμούν διακαώς και οι ίδιο και το επιδιώκουν! Δεν τσακώνονται ποτέ όταν είναι μόνοι τους, μόνο αν είμαστε και εμείς μπροστά, και λένε άσχημα πράγματα, εύχονται ο ένας στον άλλο να πεθάνει, μετανιώνουν την ώρα κ τη στιγμή που παντρεύτηκαν, λένε χυδαία πράγματα ο ένας στον άλλο. Εγώ δε φοβάμαι πια, τους τα λέω μέσα στα μούτρα. Τους λέω συνέχεια ότι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν την υγεία τους, ότι είναι μόνοι, δυστυχισμένοι, αυτοί έχουν την υγεία τους, τα παιδιά τους , το σπίτι τους, γιατί δεν ηρεμούν να απολαύσουν τα αγαθά της ζωής τους? Τους λέω ότι στην τελική, αν κάποιος από τους δυο πάθει κάτι πως θα νοιώσει ο άλλος, θα είναι ευτυχισμένος που έπιασε τόπο η ευχή? Όλο παραπονιούνται όμως ο ένας για τον άλλο και συνέχεια κατηγορούν εμάς ότι δεν παίρνουμε το μέρος τους ενός ή του άλλου. Γενικά η κατάσταση σκατά και ρε συ Λένα δεν έχουν προβλήματα ουσίας, τα έχουν όλα λυμένα, σταθερό (μικρό μεν αλλά σταθερό δε) εισόδημα, το σπιτάκι τους, την ησυχία τους, τα παιδιά τους, όλα. Εγώ τι να πω που πρέπει αν κολυμπήσω στα 25 μου σε μια κοινωνία που δε μπορώ να φύγω από τους δικούς μου, να βρω δουλειά ή ακόμα και να πάω μια βόλτα γιατί δεν έχω λεφτά? Τους λέω να χωρίσουν να ησυχάσουμε όλοι αλλά κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Το σπίτι είναι σαν νεκροταφείο, δεν μιλάει κανείς, έχει μια νεκρική σιγή που με λυπεί αφάνταστα. Τι να κάνω ρε συ Λένα? Είμαι επαρχία, δεν μπορώ να βρω εύκολα δουλειά και σίγουρα όχι τέτοια που να μου εξασφαλίζει αυτόνομη και ανεξάρτητη ζωή. Υπάρχει κάποιος τρόπος να τους κάνω να καταλάβουν ότι χάνουν στιγμές και κάνουν και τους άλλους δυστυχισμένους? Ζω και εγώ σε αυτό το σπίτι και έχω δικά μου προβλήματα αλλά δεν ενοχλώ κανέναν? Πως γίνεται ένα ζευγάρι να τσακώνεται σε μόνιμα βάση επί τόσα χρόνια? Δεν μπορώ άλλο απελπίστηκα...- πόσο άλλο?
Δεν υπάρχει κανένας απολύτως τρόπος να τους κάνεις να καταλάβουν οτιδήποτε. Απολύτως, μα απολύτως κανένας τρόπος. Δεν είσαι με κανέναν τρόπο υπεύθυνος για τις επιλογές τους, για τον γάμο τους, και για την σχέση που έχουν μεταξύ τους. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τους αφήνεις να σε εκμεταλλεύονται και να σε χρησιμοποιούν ως κοινό στο θέατρο που παίζουν μεταξύ τους όλα αυτά τα χρόνια. Δεν έχεις καμία ευθύνη για το τι κάνουν. Το ξαναλέω: δεν χρειάζεται σε απασχολεί τι κάνουν, δεν είναι δικό σου θέμα. Μοιάζει να είναι ανώριμοι και να έχουν μια σχέση εξάρτησης, και είναι πολύυυ πέρα από τις δυνάμεις σου ή τις υποχρεώσεις σου να τους κουράρεις. Και φυσικά, μην παίρνεις το μέρος κανενός, μην συμμετέχεις, γίνε πιο κουφός και από τοίχο, πιο τυφλός από μπετόν.
Δεν πρόκειται να ησυχάσουν, οπότε σταμάτα να εξαρτάς την δική σου ησυχία από τη δική τους ησυχία. Φτιάξε τη ζωή σου. Ναι, υπάρχει ανεργία, αλλά η ζωή σου δεν είναι μόνο η δουλειά που δεν βρίσκεις. Ειδικά σε τέτοιες εποχές είναι πολύ σημαντικό να είσαι κοινωνικός, να έχεις πολλές παρέες, να ξέρεις κόσμο. Αυτό δεν γίνεται αν καταρρακώνεται η ψυχολογία σου επειδή οι γονείς σου είναι καθηλωμένοι σε κάποιο παιδικό στάδιο. Μην περιμένεις να γίνουν οι γονείς που θα ήθελες, είναι μάταιο, και είναι και ανωριμότητα από τη δική σου μεριά. Είσαι κι εσύ, όπως η φίλη παραπάνω, ενήλικας εδώ και εφτά χρόνια, έχεις μεγάλη ευθύνη για την δική σου ζωή, και είναι όλη, μα όλη, δική σου.
__________________
5.
Αγαπητη α μπα! συχνη αναγνωστρια σου και εγω! βεβαιως βεβαιως εχω να θεσω ερωτημα ερωτικου περιεχομενου! μου αρεσει εκεινος που δουλευουμε μαζι αλλα ησυχη δεν δειχνω τιποτα εκει σε μια ακρουλα να τον σκευτομαι και τιποτα αλλο..εχουμε κοινη γνωστη που ολοι ξερουν πως τον θελει αλλα εκεινος διχως ανταποκριση..εχω βρεθει μαζι της για καφε και μου μιλουσε για αυτον αλλα και για αλλους 15 με τους οποιους ειτε της αρεσουν η εχει κανει κατι..εγω τωρα ακομα και αν ηθελα να τον προσεγγισω δεν μπορω ηθικα..ενας φιλος μου προτεινε να τη ρωτησω στα ισα αν θα ειχε προβλημα αλλα εγω δεν θελω γιατι δεν θελω να μαθευτει (αν της το πω θα μαθευτει σιγουρα) μιας και δουλευουμε και μαζι..ρωταω εσενα αμπα πρεπει να εισαι τρελαμενη για να κανεις κινηση? θελω να δοκιμασω- κατερινακι
«Ηθικά;»
Δηλαδή σύμφωνα με την ηθική σου, όποιος δει πρώτος κάποιον και του αρέσει, του ανήκει εις τους αιώνες των αιώνων, ακόμα και αν δεν υπάρχει ανταπόκριση. Είναι κάτι σαν τους πρώτους άποικους στην Αμερική, που έφταναν στα βράχια της Νέας Αγγλίας και έλεγαν «από δω μέχρι τις ραχούλες εκεί πέρα είναι το ράντσο μου»; Κάτι τέτοιο; Είσαι ο άποικος που ήρθε με το επόμενο καράβι και πρέπει να βρεις άλλες ραχούλες για να διεκδικήσεις; Αυτό έχει μια κάποια ηθική υπόσταση (αν και είναι κυρίως άλλου είδους θέμα, γιατί η άλλη σου επιλογή ήταν να σκοτώσεις όλους τους προηγούμενους και όπως και να το κάνουμε, δεν είναι πολύ πρακτικό), αν εξαιρέσουμε μια λεπτομέρεια: ο συνάδελφος δεν είναι ραχούλες.
Όταν πρόκειται για ανθρώπους, οι σχέσεις δεν λειτουργούν ποτέ μα ποτέ μονομερώς. Δεν έχει σημασία ποιος γουστάρει ποιον, αν δεν υπάρχει ανταπόκριση και συμφωνία μεταξύ δυο ανθρώπων, οι υπόλοιποι είναι ελεύθεροι. Δεν είμαστε ούτε άποικοι να διεκδικούμε ραχούλες, ούτε σκύλοι να κατουράμε δέντρα για να τα μαρκάρουμε. Οι καλοί τρόποι επιβάλουν μια προειδοποίηση, αλλά μέχρι εκεί. Αν πιστεύεις ότι η προειδοποίηση θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου, και μάλιστα εφόσον δεν πρόκειται καν για φίλη σου, μην την κάνεις.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην ιστορία δεν είναι αυτό. Είναι ότι θέλεις να μπλέξεις με συνάδελφο, αλλά άσε, αυτό θα το καταλάβεις μόνη σου έτσι κι αλλιώς, αν το προχωρήσεις.
__________________
6.
Γεια! Έχω ρωτήσει κι άλλες φορές αλλά αυτή τη φορά θα ρωτήσω για τις σχέσεις. Πριν λίγες μέρες χώρισα με ένα παιδί που ήθελα να πιστέψω ότι ένιωθα συναισθηματική ασφάλεια μαζί του κι ότι έχουμε τις βάσεις για κάτι καλό και σταθερό. Για την ακρίβεια, αυτός μου είπε πως η σχέση μαζί μου είναι δύσκολη γιατί είμαι αγχώδης και προκαλώ εντάσεις. Γενικά σαν άνθρωπος και με τη βοήθεια των γύρω μου, πάντα προσπαθώ να βελτιώνομαι και μου πήρε πολύ χρόνο να αποδεχτώ τον εαυτό μου, τα ελαττώματά μου και να γίνομαι μέρα με τη μέρα, αυτό που λες κι εσύ, η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Αυτός μου αναγνώρισε μεν την προσπάθεια κ ότι όντως έχω κάνει βελτίωση, αλλά είπε πως μπορεί να προκύπτουν εντάσεις στο μέλλον και παρόλο που υποστήριξε πως είμαι φουλ δοτική κτλ κτλ, δεν μπορεί στα δύσκολα. Οκ, ο καθένας αποζητά άλλα πράγματα. Δεν τον κατηγορώ, δεν ταιριάζαμε. Αυτό που φοβάμαι είναι πως δεν θα βρω κάποιον να με αγαπάει όπως είμαι, με διάθεση να βελτιώσουμε ο ένας τον άλλον. Εσύ πιστεύεις πως όταν ξέρεις τι ψάχνεις, είναι σίγουρο πως θα το βρεις? (Είμαι 28 αν έχει καμία σημασία)- χμ
Σίγουρο δεν είναι απολύτως τίποτα, αλλά αν ξέρεις τι θέλεις, οι πιθανότητες αυξάνονται υπέρ σου. Αν εκτός από το τι, ξέρεις και το πού, και το πώς, αυξάνονται κι άλλο. Με πιθανότητες παλεύουμε πάντα, και μερικές φορές μπορούμε να τις επηρεάσουμε ώστε να αυξηθούν προς την κατεύθυνση που θέλουμε, ούτε σιγουριά υπάρχει, ούτε συνταγή επιτυχίας, ούτε ξόρκια.
Μου φαίνεται κάπως περίεργο το πόσο ήρεμα περιγράφεις έναν χωρισμό, κάτι πολύ έντονο, σε συνδυασμό με το σχόλιο του πρώην σου ότι είναι δύσκολη η συμβίωση μαζί σου γιατί είσαι αγχώδης και προκαλείς εντάσεις. Δεν λέω ότι έχει απαραίτητα άδικο αυτός, μπορεί να μην είναι και τίποτα, αλλά για σκέψου και δες πώς γίνεται να μην ταιριάζουν αυτά τα δύο μεταξύ τους. Είσαι αγχώδης μόνο στη σχέση σου, ή είσαι από αυτούς που αγχώνονται αλλά πιέζουν με εσωτερικό τρόπο, ή τίποτα από όλα αυτά;
__________________
7.
Αγαπητή Α μπα. ειμαι 23 είχα μια σχέση πολύ δύσκολη. Εκείνος 30 με παιδί και σε διάσταση και εγω μόνη μου απέναντι σε όλα αυτά να παλεύω για ισορροπίες. Χωρίσαμε πριν λίγους μήνες με πολύ άσχημο τρόπο. Αμέσως μετά τις διακοπές κ ενώ όλα έμοιαζαν ποιο ωραία από ποτέ Εκείνος άρχισε τα θελω χρόνο να σκεφτώ γιατί το παιδί μου που όπως μου είπε η γυναικα μου δεν είναι καλά κ θέλω να σκεφτώ και μπλα μπλα. Εγώ είχα ένα πρόβλημα υγείας μπήκα στο νοσοκομείο ακριβώς την επόμενη μέρα από την ανακοίνωση του τύπου. Ήρθε με είδε μόλις για 5 λεπτά και δε ξαναπατήσε Το Πόδι του εκεί. Βγήκαμε για έναν καφέ που μου τα μασάγε " σ'αγαπώ σε λατρεύω Εσύ με έμαθες να ζω αλλά θέλω να κοιτάξω να δω τι θα κάνω με το παιδί μου κ ποτέ δεν είπα να χωρίσουμε κ για μια εβδομάδα να μη μιλάμε κ μετά να το ξαναπροσπαθησουμε." Ήξερα τι συνέβαινε αλλά του είχα εμπιστοσύνη οπότε συμφώνησα. Μετά απο μια εβδομάδα με χώρισε με μήνυμα λέγοντάς μου διάφορες μπούρδες. Με έσβησε από παντού κ με μπλόκαρε από παντού. Πέρασα πολύ άσχημα. Όλο αυτό με γύρισε σε κατάθλιψη παίρνω χάπια, είχα αυτοκτονικους ιδεασμους κ πολλά άλλα που με έκαναν να καταρρευσω. Έμεινα στους γονείς μου 3 μήνες μέχρι κάπως να αναρρωσω. Εφυγα απο το σπιτι μου γιατι σχεδον μεναμε μαζι κ δεν άντεχα ούτε λεπτό εκεί μέσα. Την ημέρα των Χριστουγέννων έμαθα πως ο λόγος που χωρίσαμε ήταν επειδή το παιδί του τον ζήταγε σπίτι κ εκείνος γύρισε πίσω στη γυναίκα του τελικά. Νιώθω πολύ άσχημα που υπέβαλα τον εαυτό μου σε όλα αυτά τα δεινά. Δεν μου αρέσει που η ζωή μου έχει πάει πίσω, που παίρνω χάπια από αυτή την ηλικία, που στεναχωρώ τους γύρω μου με τη συμπεριφορά μου. Προσπαθώ να τα αλλάξω όλα αυτά κ να παραδεχτώ ότι έκανα μια λάθος επιλογή . Αλλά πώς μπορώ να εμπιστευτώ ξανά κάποιον? Να τον αγαπήσω και να μπορώ να νιώσω ευτυχισμένη? Τώρα απλά νιώθω προδομένη, λυπημένη και χαζή. Θέλω τη γνώμη σου, κάτι να με ταρακουνήσει.- άκου να δεις
Αυτό που θα σου πω δεν ξέρω αν θα σε ταρακουνήσει, αλλά κάτι μου λέει ότι δεν θα είναι στην κατεύθυνση που φαντάζεσαι. Η ιστορία σου δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη, ούτε ο χωρισμός, ούτε τίποτα. Δεν ήταν ιδανικά τα πράγματα, αλλά πότε είναι; Η αντίδραση σου είναι δυσανάλογη με αυτό που συνέβη. Αν παθαίνεις αυτοκτονικούς ιδεασμούς επειδή κάποιος σε χώρισε, δεν φταίει ούτε η λάθος επιλογή, ούτε ο χωρισμός. Δεν δικαιολογείται αυτή η αντίδραση σου, είναι υπερβολική σε σχέση με την απλή αναποδιά που σου έτυχε. Τα «χάπια» δεν ξέρω τι σημαίνουν, πήγες σε γιατρό, ή εννοείς ότι κάποια θεία σου έδωσε τα λεξοτανίλ που παίρνει ημιπαράνομα από γνωστό της φαρμακοποιό; Και με τον αυτοκτονικό ιδεασμό τι έκανες, περίμενες να σου περάσει; Είσαι σίγουρη ότι ξέρεις τι σημαίνει αυτοκτονικός ιδεασμός; Γιατί αν ξέρεις, και αν το εννοείς, άσε το αν θα εμπιστευτείς ξανά κάποιον, είναι δευτερεύον πρόβλημα – αυτό που προέχει είναι η ψυχική σου υγεία, πάνω από όλα. Πρέπει να κάνεις μια πολύ σοβαρή κουβέντα με έναν ψυχίατρο, και αν αυτός αποφασίσει να σου δώσει χάπια, να τα πάρεις μόνο σύμφωνα με τις οδηγίες του και εφόσον σε παρακολουθεί.
Στην περίπτωση που σε παρακολουθεί κάποιος και όλα αυτά έγιναν ελεγχόμενα και όπως πρέπει, συνέχισε την θεραπεία, και επικεντρώσου σε αυτή και μόνο σε αυτή. Δεν ξέρω αν η κατάρρευση σου φαίνεται λογική ή αναμενόμενη – δεν είναι. Ποτέ δεν είναι «λογικό» ή «αναμενόμενο» να θέλεις να πεθάνεις. Και σίγουρα ξέρεις ότι υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά προβλήματα από έναν χωρισμό – με κάποιον που δεν σας συνέδεε και τίποτα σπουδαίο.
σχόλια