Να έρθω σπίτι σου ξαφνικά θέλω. «Περνούσα από τη γειτονιά, ούτε επτακόσια χιλιόμετρα δρόμος, έτσι να πω μια καλημέρα και ν' αφήσω ένα κουτί τζοκόντες για το καλό». Αυτά να πω εγώ κι εσύ τίποτα. Να με κοιτάζει μια η Μητέρα, μια ο Πατέρας κι εσύ να ισιώνεις το χαλί. Να τους δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια που σ' έφεραν στον κόσμο κι είχα την ευκαιρία να σε γνωρίσω αδαμάντινε χαρακτήρα και όνειρο στο κύμα και κάτι άλλα που θα αυτοσχεδιάσω. Με την καλή μου τη φούστα τη μίντι να καλύπτει το γόνατο και παπουτσάκια φλατ – δεν θα με ψηλώσουν τώρα στα πίσω πίσω τα οκτάποντα της παρηγοριάς. Να περάσουμε στο σαλόνι, «έναν καφέ αν σας είναι εύκολο», να ξεφοβηθεί Αυτή που σε γέννησε και να φέρει τα άλμπουμ – «εδώ λέει το ποίημα, εδώ κρατάει τη σημαία, εδώ δεν τρώει τη μιλούπα του και πολύ είχα αγχωθεί, τι μ' έκανες να θυμηθώ πρωί πρωί χρυσή μου»... Και να φέρει κι Αυτός που βοήθησε ουσιαστικά να έρθεις στον κόσμο τα κορνιζαρισμένα τα λόουερ και τα προφίσιενσυ και τα επρώτευσε μεταξύ των συμμαθητών του κι εσύ ούτε ένα βλέμμα τόση ώρα κι ας το' παν, το' παν καθαρά και οι δύο: να καθίσω για φαγητό, πού να τρέχω τώρα, ναι, ναι τρελαίνομαι για κοτόπουλο με πατάτες, αλλά να μη σας βάζω σε κόπο, σιγά τον κόπο, χαρά μας.
Και να μιλήσεις ξαφνικά, ο τόση ώρα άλαλα τα χείλη τα φιλήδονα, και να πεις «έλα, πάμε ν' ακούσουμε τον τελευταίο δίσκο του τάδε που σ' αρέσει'' κι εγώ να πω ναι, αμέ, έρχομαι.
Και μέσα στο δωμάτιο που θ' ακούμε τον δίσκο του τάδε, να έχει μόνο τον δίσκο του τάδε και καμία λύπη, κανέναν στεναγμό. Να μην έχει πόνο και την Αθηνάς στρωμένη χαρτόκουτα, να έχουν όλοι τα σπίτια τους και τις δουλειές τους και αγάπη μόνο και να μυρίζει κοτόπουλο με πατάτες που τρελαίνομαι, να μη σας βάζω σε κόπο, χαρά μας – και δική μου και δική μου, αχ να ξέρατε πόσο!
σχόλια