Από μικρός είχα αυτή τη συνήθεια, κακιά την έλεγε ο πατέρας μου, να μπαίνω στα παπούτσια άλλων, μεταφορικά πάντα. Την απέκτησα εν αγνοία μου, σαν κάτι απολύτως φυσικό, όπως τη συνήθεια να δένω τα κορδόνια μου με τον δικό μου μοναδικό τρόπο, που κανένας από τους συμμαθητές μου στο σχολείο δεν καταλάβαινε πως γινόταν αλλά και που χρησίμευε να είναι μοναδικός. Αν με ρωτούσε κάποιος πότε το πρωτοπαρατήρησα, πότε ήταν η πρώτη φορά που ξεκίνησα τα νοερά ταξίδια μου, θα υποστήριζα πως ήταν τις στιγμές που μου διάβαζαν κάποιο παραμύθι. Για ένα πράγμα όμως είμαι βέβαιος, οφείλω αυτή τη κακή συνήθεια στην αγάπη μου για ιστορίες.
Στις ιστορίες που διάβαζα και άκουγα, δε αναζητούσα να ζήσω ένα όνειρο. Κάθε άλλο, έβαζα τον εαυτό μου σε έναν πλήρως κατανοητό κόσμο, σ' έναν κόσμο που τα όρια ήταν απολύτως γνωστά, και αναλογιζόμουν πως θα αντιδρούσα εγώ στη θέση του ήρωα. Ποιες θα ήταν οι σκέψεις μου; Πως θα έπαιρνα την τελική απόφαση για να πάνε τα πράγματα παρακάτω; Τι θα λογάριαζα περισσότερο; Τι θα αποφάσιζα τελικά;
Θυμάμαι όμως και άλλη μια κακή συνήθεια που είχα ως παιδί, μια συνήθεια που συνεχίζεται έως σήμερα. Τις νύχτες αργούσα να κοιμηθώ, ονειροπολούσα, πάντοτε αυτό έκανα -τότε γιατί ήμουν παιδί, τώρα γιατί έτσι ξεφεύγω από τα άσχημα. Για να τρέξω μακριά απ' τ' ανθρώπινα, όπως λέει και ένας αγαπημένος μου λογοτεχνικός ήρωας- και ορισμένες φορές άκουγα έξω κάποιο περίεργο ήχο που με τρόμαζε. Αμέσως έτρεχα στο δωμάτιο των γονιών μου, άλλοτε χωνόμουν ανάμεσα στα σκεπάσματά τους και άλλοτε ξυπνούσα τον πατέρα μου να έρθει στο δωμάτιό μου, να ρίξει μια ματιά έξω και να μου πει «Όλα είναι μια χαρά. Μια γάτα είναι -ή ο αέρας είναι- δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Κοιμήσου» Ύστερα κοιμόμουν ήσυχος. Αισθανόμουν βέβαια λιγάκι αφελής, ορισμένες φορές ίσως υπέρμετρα αλλά και ανεξήγητα φοβητσιάρης. Και επειδή είχα αυτή την κακιά συνήθεια που ανέφερα προηγουμένως, κάπως έτσι έβαζα τον εαυτό μου στη θέση του πατέρα μου, όχι για να νιώσω πιο δυνατός, ή για να γίνω επιτέλους άνδρας, όπως λέγαμε μικροί, αλλά για να δω τι θα έκανα αν ερχόταν ο δικός μου γιος, με το ίδιο ταραγμένο και τρομαγμένο βλέμμα, και μου έλεγε πως άκουσε κάτι έξω που τον ανησύχησε. Τότε διαπίστωνα, μετ' εκπλήξεως, πως φοβόμουν ακόμη περισσότερο. Αισθανόμουν τρόμο στην ιδέα πως κάποια μέρα θα είχα πάρει τη θέση του πατέρα μου και πως εκεί έξω ίσως κάτι να υπήρχε, και γω να έπρεπε να το αντιμετωπίσω για χάρη του γιού μου. Ναι, με τρόμαζε η ιδέα πως ο πατέρα μου δεν θα ήταν εκεί, όπως και κάθε γιο που έχει ιδιαίτερα στενή σχέση με τον πατέρα του.
Όμως η ώρα που θα έπαιρνα τη θέση του πατέρα μου έφτασε νωρίτερα απ' την ώρα που θα γινόμουν πατέρας γιατί εκείνος έφυγε. Ένα βράδυ τo συρματάκι από λευκόχρυσο που είχε στο κεφάλι του και εμπόδιζε το αίμα στις αρτηρίες του απ' το να χυθεί στον εγκέφαλό του δε άντεξε -ρήξη γιγαντιαίου ανευρύσματος, εμβολισθέν προ δεκαετίας, υπαραχνοειδής αιμορραγία, αυτά έγραψε στο πιστοποιητικό θανάτου ο γιατρός- από εκείνη τη νύχτα, κι έπειτα, τα βράδια μου λείπει ο πατέρας μου.
σχόλια