Βαρέθηκα να βλέπω τους γύρω μου να καταστέφονται, βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους που αγαπώ (ή και όχι) να περνούν το 24ωρο μπροστά στην τηλεόραση ή τον Η/Υ. Όχι γιατί μου χαλάνε το κέφι, γιατί με πνίγει το άδικο. Άνθρωποι που δούλεψαν και στερήθηκαν πολλά για να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή για αυτούς ή για τα παιδιά τους να είναι κλεισμένοι σε 4 τοίχους γιατί η γ$#ω-οικονομία στη χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο. Και ξέρεις κάτι, δεν πιστεύω ότι φταίει η πλειονότητα του ελληνικού λαού, δε φάγαμε τίποτα μαζί!
Στον κοινωνικό κύκλο που κινούμαι ούτε κανείς έπαιρνε συντάξεις και επιδόματα που δεν δικαιούταν, ούτε έκανε ψεύτικη φορολογική δήλωση, ούτε είχε νταλαβέρια με ρουσφέτια. Κορόιδα? Μπορεί – πλέον ο μάγκας είναι ο κλέφτης, αυτοί που δυστυχώς έχουν την "αρρώστια" που λέγεται ηθική μια ζωή θα τους πατάνε κάτω, μια ζωή και άλλη μια θα πληρώνουν τη νύφη (μυαλό δεν θα βάλουν ποτέ). Πόση απογοήτευση πια, πόση υπομονή, πόση εξαπάτηση θα αντέξουμε; Πως γίνεται να μην υπάρχει αντίδραση πλέον, μας κλέβουν καθημερινά και δεν ανοίγει μύτη – τίποτα. Βέβαια... η αλήθεια να λέγεται, και οι διαδηλώσεις και οι πορείες δεν είναι λύση, ίσως μια μικρή εκτόνωση αλλά όχι λύση, όποτε αποφασίσουν να τις διαλύσουν θα τις διαλύσουν, πόσο ξύλο και δακρυγόνα να φάμε, είναι άνισος ο αγώνας, δεν έχουμε την ίδια οργάνωση με τα ΜΑΤ (η χειρότερη φάρα που υπάρχει – μακρυά από δαύτους, με καμία εξαίρεση).
Δεν είμαστε η γενιά που διεκδικούσε και έδινε το αίμα της για ένα καλύτερο αύριο. Θυμάσαι εκείνο το γεγονός που το νεκρό διαδηλωτή οι υπόλοιποι τον έβαλαν πάνω στην πόρτα και συνέχισαν; (αν όχι, θα έπρεπε) Δεν είναι και τόσο "αρχαίο", και όλα όσα εκείνοι πέτυχαν σήμερα φίλε μου μας τα πήραν με το γάντι, ούτε βία, ούτε τίποτα. Σιγά σιγά, όπως δρα το δηλητήριο στο σώμα. Πώς βγαίνεις από το λήθαργο, μπορεί να μου πει κάποιος; Η υπόλοιπη ζωή μας έως ότου δούμε φως στο τούνελ θα πάει έτσι, θα χάνονται μέρες – μήνες – χρόνια σε αδράνεια και υπομονή; Οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι ολημερίς δε θα κάνουν τίποτα που να τους ευχαριστεί πραγματικά και οι μικρότεροι θα ξεπατώνονται για 3 ευρώ την ώρα ή θα σπουδάζουν ρισκάροντας να μην αποδώσει ο κόπος τους. Για να απογαλακτιστούν ούτε λόγος – 25άρης με δικό του σπίτι τη σήμερον ημέρα μου ακούγεται τουλάχιστον "εξωτικό". Τα πράματα φαίνονται κατάμαυρα κατά τη γνώμη μου, ελάχιστα επαγγέλματα να την παλέψουν σε αυτή τη χώρα, είτε για αυτούς που ξεκινούν είτε για αυτούς που εργάζονται ήδη. Και η φτώχεια, αν και θέλει καλοπέραση, μόνο γκρίνια βλέπω να φέρνει.
Η γκρίνια φέρνει νεύρα και εκείνα ξυπνάνε το τέρας που λέγεται εγωισμός (αν ξυπνήσει αυτό τρέχα να κρυφτείς). Δεν ξέρω οικογένεια που να μη σκοτώνεται μεταξύ της με ασήμαντες αφορμές γιατί η ατμόσφαιρα είναι μονίμως ηλεκτρισμένη – και ναι ρε, έχει μεγάλο ρόλο η φάση της χώρας. Πραγματικά θα χαρώ να πει κάποιος τι κάνει για τους ανθρώπους που βλέπει να λιώνουν σε μια οθόνη κάθε μέρα, μήπως υπάρχει όντως ένας τρόπος να χαμογελάσουν έστω και στη σκοτεινή αυτή περίοδο. Επίσης προσωπικά δεν ελπίζω σε καμία επανάσταση, δεν θα έχουμε ποτέ συλλογικότητα και δε θα εκμεταλλευτούμε ποτέ τη δύναμη του όχλου – όπως είπε και ο Παύλος, γάμα τες επιτέλους τις επαναστάσεις, μιλάμε μόνο για προσωπικές αντιστάσεις.
Κάππα.
σχόλια