Από τη Μαρία Παπαπαναγιώτου
Ένας στους δέκα παίρνει επισήμως ψυχοφάρμακα διεθνώς, σύμφωνα με τις μετρήσεις. Μέσα σε δύο δεκαετίες η κατανάλωση των αντικαταθλιπτικών στις δυτικές κοινωνίες πολλαπλασιάστηκε κατά 400%.
Στην Ελλάδα της κρίσης, για πρώτη φορά οι ψυχίατροι βιώνουν σε τέτοια ένταση το κύμα των Ελλήνων που προσέρχονται στα ιατρεία τους ζητώντας επίμονα ένα "χάπι που θα τους ανακουφίσει" .
Διεθνώς εκατομμύρια από τους χρήστες –πάσχοντες ξυπνούν και κοιμούνται με αναγκαίο και αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινοτητάς τους πια το Happy Xάπι τους όπως έχει καθιερωθεί η "συνθηματική" ονομασία των αντικαταθλιπτικών μεταξύ ιατρών και ασθενών.
Για τους ειδικούς η κατάθλιψη δεν γνωρίζει ηλικία. Από τα νηπιακά χρόνια μέχρι το βαθύ γήρας μπορεί να εγκατασταθεί και να ρημάξει αν δεν αντιμετωπισθεί αποφασιστικά το ψυχικό οικοσύστημα
Οι κρίσιμες ηλικίες, οι ηλικίες-φωτιά που πέφτουν στην ψυχοφαρμακευτική υποστήριξη, με την εισήγηση του γιατρού τους συνήθως, ή και αυτοβούλως, είναι κατά κύριο λόγο από 18-44 ετών.
Πολλοί επιλέγουν χωρις ιατρική εποπτεία να αυτορυθμίσουν τα συμπτώματα, παρακάμπτοντας την γνωμάτευση του ψυχιάτρου και συχνά δεν τον επισκέπτονται καν. Ο δρόμος προς το φαρμακείο φαντάζει ευκολότερος για τους σημερινούς ψυχοφαρμακευτικά εξαρτημένους από ότι η ανάκριση του γιατρού.
Σύμφωνα λοιπόν με τις έρευνες:
Από την κατηγορία εκείνων που λαμβάνουν ένα και μόνο ψυχιατρικό φάρμακο γνωμάτευση γιατρού ζητά μόνον το 1/3.
Από κείνους που παίρνουν καθημερινά πολλαπλό σχήμα αντικαταθλιπτικών, επισκέπτονται τον ψυχίατρο λιγότεροι από τους μισούς.
Οι γυναίκες είναι και εδώ πιο επιρρεπείς. Η χρήση των αντικαταθλιπτικών στο γυναικείο πληθυσμό είναι 2.5 φορές μεγαλύτερη από ότι στον αντρικό.
Στις ηλικίες Γυναικείας Νευρικής Κρίσης, από 40-59 ετών, τα αντικαταθλιπτικά χτυπάνε κόκκινο, το 23% -μία στις 4 δηλαδή- ζουν με αυτά .
Και παιδιά και έφηβοι όμως, με τα Αμερικανάκια πρώτα, κύλησαν στις αντικαταθλιπτικές αγωγές. Για λόγους θεραπευτικούς- αλλά και recreational – έφτασαν το 8% οι παιδικοί χρήστες αντικαταθλιπτικών, για έναν τύπο κατάθλιψης, αυτόν της παιδικής ηλικίας δηλαδή, σύμπτωμα του σύγχρονου, νευρωτικού πολιτισμού μας.
------------------
*Τι πρέπει να προσέχουμε
Αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε είναι πως τα ψυχοφάρμακα ΔΕΝ πρέπει ποτέ και σε καμία περίπτωση να αγοράζονται χωρίς συμβουλή γιατρού.
Υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη -για διαφορετικές περιπτώσεις- και το ότι κάποιος γνωστός μας παίρνει κάποιο συγκεκριμένο δεν σημαίνει πως το ίδιο φάρμακο θα κάνει και για μας. Επίσης, δεν αποκλείεται, με μια επίσκεψη σε ψυχίατρο, να βρεθεί πως άλλο είναι το πρόβλημά μας και πως δεν χρειαζόμαστε αντικαταθλιπτικά ή καν άλλα φάρμακα.
Ο ψυχίατρος, αφού συζητήσει με τον ενδιαφερόμενο, θα μπορέσει να κρίνει ποιο απ' όλα τα διαφορετικά φάρμακα ταιριάζει στον συγκεκριμένο ασθενή. Επίσης, παίρνοντας το ιατρικό ιστορικό του ή μαθαίνοντας πράγματα για τον τρόπο ζωής του θα μπορέσει να προσαρμόσει την φαρμακευτική αγωγή έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι παρενέργειες των φαρμάκων.
Τέλος, ο ψυχίατρος είναι ειδικός για τις δόσεις τις οποίες θα παίρνει ο ασθενής. Είναι εγκληματικό να πηγαίνουμε στο φαρμακείο και να αποφασίζουμε μόνοι μας (ή ακούγοντας άλλους - μη ψυχιάτρους) των πόσων mg θα είναι το φάρμακο. Οι ψυχίατροι είναι ειδικοί για να συστήσουν σταδιακή αύξηση της δόσης κάθε ξεχωριστού αντικαταθλιπτικού ανάλογα με τις παρατηρήσεις τους.
Δεν πρέπει να αφήνουμε την ψυχή μας να υποφέρει, αλλά ούτε και να πειραματιζόμαστε μόνοι μας πάνω της, σαν επικίνδυνοι μαθητευόμενοι μάγοι...
σχόλια