Δεν έλεγε αυτό το πράγμα εκείνη η εξομολόγηση. Μάλιστα σε κάποιο σημείο τόνιζε ότι το αναγνωρίζει πως η κατάθλιψη πράγματι υπάρχει. Πολύς κόσμος έχω παρατηρήσει δεν καταλαβαίνει το νόημα αυτών που διαβάζει και ακριβώς επειδή δεν καταλαβαίνει τι διαβάζει γίνεται και επιθετικός. Το νόημα ήταν ότι η κατάθλιψη έχει γίνει λίγο πολύ μόδα, έχει κατασκευαστεί. Πως μια κοινή βαρεμάρα ή απραξία βαφτίζεται κατάθλιψη και στο τέλος το άτομο που λέει ξανά και ξανά πως έχει κατάθλιψη (ενώ δεν έχει) την παθαίνει πραγματικά (άρα υπάρχει). Έλεγε πως πριν εμφανιστεί η λέξη κατάθλιψη (δεν υπήρχε πάντα ο όρος κατάθλιψη) ο κόσμος δεν κόλλαγε σε αυτή την παροδική βαρεμάρα οπότε δεν κατέληγε στο να την κάνει μόνιμη,υπαρκτή και πραγματική κατάθλιψη. Και έλεγε τέλος πάντων ότι πριν την εφεύρεση του όρου, ο κόσμος ήταν καλύτερος. Δεν έπασχε μόνιμα, ήταν χάλια για μερικές μέρες και μετά το ξεπέρναγε δεν έφτανε να νοσήσει πραγματικά.
12.10.2017 | 15:04
Και όμως υπάρχει κατάθλιψη...
Πριν από λίγες μέρες διάβασα μια εξομολόγηση που έλεγε ότι δεν υπάρχει κατάθλιψη αλλά ουσιαστικά άνθρωποι που δεν έχουν κέφι και εν συντομία ότι απλά αυτοί που το λένε είναι κακομαθημένα που δεν εκτιμούν τι έχουν. Μια άποψη τόσο γενική και αφελής που είναι στα όρια να είναι και επικίνδυνη. Η κατάθλιψη δεν είναι κακή διάθεση, αλλά ένα βάρος και ένα σκοτάδι που σε καταπίνει μέρα με τη μέρα αν δεν σε βοηθήσει κάποιος...και εδώ λοιπόν έρχεται η δική μου εμπειρία.Από το σχολείο (και όχι δεν μιλάω για εφηβικές ορμόνες) είχα τα πρώτα συμπτώματα. Οι γονείς μας εκείνη την εποχή δεν είχαν την ενημέρωση που είχαμε σήμερα και απλά θεωρούσαν ότι είχα τις ιδιαιτερότητές μου. Η ζωή μου ήταν μηχανική και απλά πήγαινα σχολείο, ήμουν επιμελής στα μαθήματα και το βράδυ, μόνη μου στο δωμάτιο έκλαιγα χωρίς καν να ξέρω το λόγο. Μόνο ένα βάρος που ένιωθα.Τα χρόνια πέρασαν, μπήκα στο πανεπιστήμιο έκανα και μία σχέση σοβαρή. Κράτησε τρία χρόνια. Ακόμα δεν ξέρω γιατί χώρισα αλλά μάλλον ήταν οι δαίμονες μου που δεν με άφηναν. Μετά από το χωρισμό το 2006 δεν ξαναέκανα σχέση αλλά ούτε και σεξ με κανένα. Μέρα με τη μέρα ήθελα να κάνω όσο το δυνατόν λιγότερα. Ο κόσμος ποτέ δεν κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Και έξω έβγαινα και χαμογελούσα και στη δουλειά μου τέλεια. Αλλά κανείς δεν έβλεπε ότι μετά μέσα στο σπίτι μου χτυπούσα το κεφάλι μου (κυριολεκτικά) για να νιώσω σωματικό πόνο που θα με απέτρεπε να σκέφτομαι τον εσωτερικό πόνο. Και κάθε μέρα ολοένα και με κατάπινε το σκοτάδι μου μέχρι που κάποια μέρα παρέλυσα... δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου, έπαψα να τρώω, έπαψα να ζω πραγματικά. Πέρασα δύο εβδομάδες έτσι αλλά σαν "μαχήτρια" (έτσι ήθελα και θέλω να πιστεύω) αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια. Ο πρώτος γιατρός που πήγα (και όχι ψυχολόγος), χωρίς κανένα έλεγχο με γέμισε στα xanax και ήμουν σαν το zombie. Κάθε φορά που πήγαινα σε αυτόν έφευγα ολοένα και πιο τσαντισμένη ή μαστουρωμένη μιας και μου έλεγε όλες τις φαλλοκρατικές φροϊντίστικες θεωρίες του (F*CK U FREUD)! Δεν μπορούσα να φύγω όμως εύκολα διότι πλέον είχα εθιστεί σε αυτά τα καταραμένα χάπια...και μόνο στη σκέψη ότι αν τα σταματούσα θα ξαναξεκινούσα να σκέφτομαι με έπιανε πανικός. Τόσο πολύ φοβόμουν τον εαυτό μου. Δυο μήνες άντεξα η γυναίκα με τις βλακείες του και έψαξα για άλλο γιατρό. Δεν τα παράτησα και δεν θεώρησα ότι όλοι οι ψυχίατροι είναι βλάκες επειδή έπεσα σε έναν ανήθικο π@παρα. Ευτυχώς πέτυχα τον καλό με τη δεύτερη φορά. Μου έγραψε πρώτα εξετάσεις αίματος, ορμονικές, θυρεοειδή κλπ για να δει ότι δεν είναι οργανικό το πρόβλημα (διότι η κατάθλιψη δεν είναι ότι απλά είμαστε στεναχωρημένοι και το ονομάσαμε ασθένεια αλλά μπορεί να είναι και σωματική). Και ξεκινήσαμε...και άρχισα να μιλάω και με βοήθησε να κόψω τα χάπια...και άρχισα και να κοιμάμαι...και να βλέπω χρώματα στη ζωή μου και όχι ένα γκρι σύννεφο και γενικά ο επιστήμονας που βρήκε το πραγματικό πρόβλημα με βοήθησε να πολεμήσω τον χειρότερο εχθρό μου: τον ίδιο μου τον εαυτό. Πλέον ζω μια όμορφη ζωή, χωρίς να σαμποτάρω την ευτυχία μου και είμαι μαζί με έναν άνθρωπο που κάνει ακόμα πιο υπέροχη τη ζωή μου. Πάντα ελοχεύει αυτό το "σύννεφο" αλλά με το που το βλέπω να πλησιάζει ζητάω βοήθεια.Στην τελική θέλει πιο πολύ δύναμη να αναγνωρίσεις την αδυναμία σου και να ζητήσεις βοήθεια παρά να προσπαθείς να μην την αναγνωρίζεις. Αυτή την εξομολόγηση την έγραψα για όσους φοβούνται ότι μπορεί να είναι η ιδέα τους ότι είναι κάτι σοβαρό λόγω του ότι ορισμένοι ημιμαθείς, αμαθείς ξερόλες προσπαθούν να υποβιβάσουν κάτι που δεν καταλαβαίνουν.Διότι αν πάσχεις από κατάθλιψη και σου πει κάποιος :"έλα τώρα...αν χαμογελάσεις θα δεις που δεν θα έχεις πια αυτή τη βλακεία", τότε απλά περίμενε μέχρι να πάθει κανά κρύωμα και να του πεις: "έλα μωρέ, αν ντυθείς πιο ελαφριά θα δεις που δεν είσαι άρρωστος"...
12