«Αν μπορούσα να παρατείνω κατά 2,3 χρόνια το διάστημα που ζει κανείς ως νεαρός ενήλικας, να μια λίστα με τα πράγματα που θα ήθελα να κάνω:
- Θα πήγαινα σε περισσότερα πάρτι. Άγρια κατά προτίμηση, τα οποία θα αναπολούσα χρόνια αργότερα σε πιο… ήσυχες κοινωνικές εκδηλώσεις.
- Θα γινόμουν πιο fit - για παράδειγμα θα προσπαθούσα να αποκτήσω τουλάχιστον έναν κοιλιακό πριν πεθάνω. Μου 'χουν πει ότι αυτό το πετυχαίνει κανείς πιο εύκολα, όταν είναι νέος.
- Θα είχα περισσότερους συντρόφους. Κατά προτίμηση συντρόφους με κοιλιακούς.
- Θα προσπαθούσα να ανελιχθώ επαγγελματικά νωρίτερα. Αυτό θα αύξανε το εισόδημα και θα μου προσέφερε μεγαλύτερη οικονομική ασφάλεια. Με τα λεφτά θα μπορούσα να πηγαίνω σε περισσότερα πάρτι, θα αποκτούσα συνδρομή σε ένα ακριβό γυμναστήριο και ίσως θα συναντούσα έναν από αυτούς τους συντρόφους που ευχόμουν παραπάνω σε κάποιον διάδρομο ή κάποιο όργανο για κοιλιακούς.
Οι περισσότεροι ετεροφυλόφιλοι άντρες δεν σκέφτονται τι θα έκαναν αν είχαν στη διάθεση τους αυτό το bonus των 2,3 ετών, το οποίο προκύπτει από τον μέσο όρο του έτους που συνήθως «ρίχνουν» σε κάθε σύντροφό τους. Συνήθως δηλαδή και σύμφωνα με τις στατιστικές είναι μεγαλύτεροι από τις συντρόφους τους κατά 1 χρόνο.
Καταλαβαίνω την απροθυμία σας. Ίσως να έχετε καεί από τη γνωριμία με έναν νεότερο σας άντρα, απ' όλα αυτά τα αλαζονικά ξεμανίκωτα πουκαμισάκια με τα στιβαρά μπρατσάκια, αλλά –αδελφές μου!- πρέπει να επιμείνουμε!
Βασικά, ξέρω τι σκέφτεστε: «τι δουλειά έχει η λίστα σου με τα ραντεβού;» και δίκιο έχετε γιατί η ζωή δεν σταματά, όταν εσύ κάνεις μόνιμη σχέση, οπότε αυτό το κενό των 2,3 ετών μπορεί κανείς να το καλύψει, ακόμη κι αν έχει παντρευτεί, που λέει ο λόγος, με τον γνωστό τρόπο της εξωσυζυγικής σχέσης. Όμως, η μαύρη αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα ζευγάρια που εμπλέκονται σε μία σοβαρή, μακροχρόνια σχέση, καταλήγουν με παιδιά και κάπως έτσι αυτό το κενό μεταφέρεται στην οικογένεια. Μια ματιά στα επίσημα στατιστικά των ΗΠΑ αρκεί για να διαπιστώσετε ότι κατά μέσο όρο κάποιος γίνεται πατέρας στα 31 του και μια γυναίκα γίνεται μητέρα στα 26 της, οπότε το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα μεγαλώνει.
Θεωρητικά, το να γίνεσαι γονιός έχει τεράστιο αντίκτυπο στην υγεία, την καριέρα και την κοινωνική σου ζωή (τέρμα τα πάρτι). Τα βάρη της οικογένειας και των μωρών συνήθως τα επωμίζονται οι μητέρες. Το γεγονός δε ότι οι γυναίκες είναι που τερματίζουν το κομμάτι της ανέμελης ζωής των αντρών είναι κάτι σαν αλάτι στην πληγή που έτσι κι αλλιώς είναι η ενήλικη πραγματικότητα. Κοιτώντας ακόμη πιο μακριά, οι γυναίκες είναι που επωμίζονται και με τη φροντίδα των γηραιών συζύγων τους μετά από κάποια χρόνια.
Εξοργισμένη ήδη από τις στατιστικές, έκατσα κι έγραψα στη μητέρα μου ένα μήνυμα με τα σχέδια μου να βρω έναν πολύ μικρότερο άντρα για να βάλω ένα τέλος σ’ αυτή τη μάστιγα. Και να τι μου απάντησε: «Οι γυναίκες θα είναι πάντα ωριμότερες από τους άντρες». Απελπίστηκα. Αν υπάρχει η παραμικρή αλήθεια στον ισχυρισμό της, είναι ακριβώς επειδή οι άντρες ξέρουν ότι έχουν έναν χρόνο περισσότερο στη διάθεση τους για να αποφασίσουν να νοικοκυρευτούν. Δεν τους βιάζει κανείς να μεγαλώσουν πριν την ώρα τους; Πριν προλάβω να της απαντήσω μου έρχεται και το υπόλοιπο του μηνύματός της: «Ο γάμος του Γάλλου Προέδρου με μία κατά πολύ μεγαλύτερη του γυναίκα είναι μια εξαίρεση, και είναι πολύ νωρίς για να ξέρουμε τι θα συμβεί μετά. Φιλάκια, η μαμά».
Ίσως είχε δίκιο. Άλλαξα τακτική και άρχισα να βγαίνω με έναν 30άρη. Με περιμένει στην αλέα ενός μπαρ στο Μπρούκλιν, ενώ εγώ εμφανίζομαι με δύο πικάντικες «Μαργαρίτες». Όταν του δίνω το ποτό του, τον ρωτάω ευθέως τι αναζητάει.
«Τι εννοείς;»
«Εννοώ, αν ψάχνεις για κάτι σοβαρό»
Γέρνει πίσω χαμογελώντας και μου απαντάει: «Α, μπα, όχι. Δεν βιάζομαι καθόλου για κάτι τέτοιο».
Όπως χαζεύω το αμάνικο T-shirt του φαντάζομαι ότι του ρίχνω το ποτό και φεύγω. Ο φίλος μου ο Τζον μου λέει ότι όλοι έχουν τέτοιου είδους «ενοχλητικές σκέψεις» και αυτή η υπενθύμιση με κάνει να με φαντάζομαι επίσης να καίω το μπλουζάκι του και ταυτοχρόνως ν’ ακούω πουλάκια και λίμνες να κελαρύζουν από την ευχαρίστηση!
Ξέρω ότι δεν είμαι το πιο διασκεδαστικό ραντεβού του κόσμου. Ναι, θέλω να ξέρω αν οι υποψήφιοι σύντροφοι μου θέλουν να γίνουν γονείς και πότε και συγνώμη κιόλας, αλλά όταν βλέπω γκρίζα μαλλιά σ’ ένα κεφάλι που μου απαντά ότι δεν βιάζεται ακόμη, το θεωρώ και λίγο αλαζονικό. Βέβαια, για να τα λέμε κι αυτά, γι’ αυτήν την αλαζονεία υπάρχουν δύο λόγοι: ο πρώτος είναι η πίστη ότι τα σπερματοζωάρια είναι υγιή και αποτελεσματικά για πάρα πολύ καιρό. Ο δεύτερος είναι ότι οι άντρες μπορούν να έχουν όποια νεότερη γυναίκα θελήσουν, αρκεί να το θελήσουν. Επιτρέψτε μου να αποδομήσω τα κίνητρα αυτών των δύο πεποιθήσεων. Πρώτα, το θέμα της γονιμότητας.
Λοιπόν, το σπέρμα σας δεν είναι αθάνατο. Μια μελέτη που παρακολούθησε 8.559 κυήσεις διαπίστωσε ότι «η σύλληψη κατά τη διάρκεια μιας δωδεκάμηνης περιόδου ήταν 30% λιγότερο πιθανή για άντρες άνω των 40 ετών σε σύγκριση με τους άνδρες ηλικίας κάτω των 30 ετών».
Η έρευνα αυτή δημοσιεύθηκε το 2000 και ήταν μία από τις λίγες, που επικεντρώθηκαν στο θέμα της γονιμότητας των αντρών. Βλέπετε, οι επιστήμονες έχουν επενδύσει πολύ χρόνο για να πείσουν τις γυναίκες ότι πρέπει να βιαστούν να συλλάβουν, αλλά πολύ λίγες μελέτες έχουν επικεντρωθεί στη γονιμότητα του πατέρα. Με άλλα λόγια, όλα αυτά τα στοιχεία που έχουμε σχετικά με το πώς οι γυναίκες στα τέλη της δεκαετίας του ‘30 αγωνίζονταν να μείνουν έγκυες, δεν λαμβάνουν υπόψη το γεγονός ότι πολλές από αυτές τις γυναίκες προσπαθούν να συλλάβουν με άνδρες που είναι στην ηλικία των 40 ετών!
Όσο για το δεύτερο, φαίνεται ότι οι άντρες αρέσκονται στο να λένε ψέματα στον εαυτό τους, ότι μπορούν να έχουν όποια νεότερη γυναίκα, όποτε το θελήσουν. Γι’ αυτό το συμπέρασμα δεν βασίζομαι μόνο στις στατιστικές, αλλά και στα εκατομμύρια αποτελέσματα των προτιμήσεων των χρηστών της εφαρμογής ραντεβού “OkCupid”. Βάσει αυτών, οι περισσότερες συζητήσεις που γίνονται μεταξύ μεγαλύτερων αντρών και νεότερων γυναικών έχουν όριο τη διαφορά ηλικίας στα 5 χρόνια μόνο…
Ωστόσο, οι άντρες εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η επόμενη σύντροφός τους θα είναι κατά πολύ νεότερη τους. Βάσει των ίδιων στατιστικών της εφαρμογής, άντρες γύρω στα 40 απλώς εξακολουθούν να απευθύνονται σε γυναίκες ηλικίας 20-24, ενώ οι γυναίκες απαντούν και απευθύνονται σε μεγαλύτερους άντρες, μόνο όταν πλέον ωριμάσουν αρκετά. Από πού, λοιπόν, αντλούν αυτήν την περίεργη αυτοπεποίθηση οι άντρες στα 50 τους, ότι μπορούν να βγαίνουν με 25άρες;Ίσως να φταίει η τηλεόραση. Σύμφωνα με έρευνα του περιοδικού «New York» τη δεκαετία του ‘90 οι τηλεοπτικοί σύντροφοι των ηθοποιών είχαν με τους άντρες συμπρωταγωνιστές τους μία διαφορά ηλικίας όχι μεγαλύτερη των 5 ετών. Για παράδειγμα ο ηθοποιός Liam Neeson, το ’90 εμφανιζόταν με τέτοια διαφορά δίπλα στη Frances McDormand. Στο πέρασμα των ετών βρέθηκε και μέσω του φιλμ “Third Person”, του 2013, στα 61 του να πρωταγωνιστεί δίπλα στην κινηματογραφική σύντροφό του Olivia Wilde, η οποία τότε ήταν 29 χρονών.
Και μετά υπάρχει και η καλά ριζωμένη κοινωνική πεποίθηση, ότι οι άντρες είναι σαν το κρασί. Γίνονται ωραιότεροι με τον καιρό. Ενώ τις γυναίκες τις παρομοιάζουν με τυρί, που με τον καιρό χαλάει, μουχλιάζει, γίνεται μη βρώσιμο… Ασυνείδητα, είχα φτάσει στο σημείο να συναινώ μ’ αυτή τη σκέψη. Έβρισκα τον Τζορτζ Κλούνι καυτό, τον Τζάστιν Μπίμπερ πάλι όχι, γνωρίζοντας ότι ο Κλούνι είναι 26 χρόνια μεγαλύτερός μου και ο Μπίμπερ 7 χρόνια μικρότερός μου.
Ακούγομαι θυμωμένη; Ίσως, αλλά είμαι και φοβισμένη. Υποψιάζομαι ότι το σώμα μου με προδίδει, όταν βγαίνω από το ντους και μπορώ να δω το δέρμα να χαλαρώνει πάνω από τα γόνατά μου. Δεν θέλω να πρέπει να επιλέξω ανάμεσα στο να είμαι μόνη μου ή να βγω με έναν σαφώς μεγαλύτερό μου, με σαφώς πιο γερασμένα γόνατα. Νομίζω, όμως, ότι ίσως θα μπορούσα να αντιμετωπίσω το ενδεχόμενο του θανάτου, αν ο άνθρωπος που αγαπώ βρισκόταν στο ίδιο ηλικιακό φάσμα με εμένα. Εδώ λοιπόν τη ζητώ τη βοήθεια όλων των single γυναικών εκεί έξω. Ας κάνουμε μια συμφωνία σήμερα κορίτσια. Ας πάψουμε πια να παριστάνουμε τις γενναίες κι ας τελειώνουμε πια με τη μάστιγα των συνομήλικων ή των μεγαλύτερων.
Καταλαβαίνω την απροθυμία σας. Ίσως να έχετε καεί από τη γνωριμία με έναν νεότερο σας άντρα, απ’ όλα αυτά τα αλαζονικά ξεμανίκωτα πουκαμισάκια με τα στιβαρά μπρατσάκια, αλλά –αδελφές μου!- πρέπει να επιμείνουμε! Για το καλό μας, όμως, ας ορκιστούμε ότι δεν θα συμβιβαστούμε με το ρεύμα –και έναν σαφώς μεγαλύτερο στο πλευρό μας (να ένας λόγος για να αυτοχαστουκιζόμαστε στο μέλλον, αλλά ταυτόχρονα και για να συντηρούμε στους συνομήλικούς μας την εντύπωση, ότι, ναι, έχουν χρόνο μπροστά τους). Ο χρόνος είναι πολύτιμος, φίλες, οπότε ας μην χαρίζουμε έτσι αβασάνιστα αυτά τα 2,3 χρόνια!»
Πηγή: New York Times
σχόλια