Καλά Χριστούγεννα, καλές γιορτές και καλή πρωτοχρονιά!
Τα λέμε ξανά με καινούριο 'α μπα' στις 8 Ιανουαρίου.
_________________
1.
Αγαπητή Α,μπα,
Θα σας αναφέρω δυο περιστατικά που μου έτυχαν πρόσφατακαι θέλω την βοήθεια σας να τα αναλύσω και να τα εξηγήσω.
Α. Είμαστε παρεάκι και το φέρνει η συζήτηση για εγκυμοσύνη, παιδιά κλπ και λέω εγω ότι να μωρέ παρόλο που ξέρουμε την αξία του θηλασμού, τόσο για το βρέφος όσο και για την μητέρα, εγω λίγο φοβαμαι την διαδικασία, μηπως πονάει, μηπως το ένα μήπως το άλλο, οπότε αν κάνω παιδί δεν είμαι σίγουρη αν θα θηλάσω. Ενα αγόρι απο την παρέα ξεκινάει με ήρεμο τρόπο βέβαια να μου αναλύει τις ευργετικές ιδιότητες του μητρικού γάλακτος και πόσο λάθος κάνω. ΄Ακουσα, ακουσα, ακουσα για αρκετή ώρα να μου λέει για το σώμα μου, για την μητρότητα, σαν να μιλάει σε παιδάκι. Ηταν mansplaining αυτο;
Β. Κάνω πάρτυ σπίτι μου, έρχεται για πρώτη φορά φίλος μια φίλης που τον γνωρίζω πολλά χρόνια. Σε κάποια στιγμή λεει τι ωραίους πίνακες που έχετε, ξέρεις ποιος καλλιτέχνης είναι αυτός; Και ξεκινάει να μου αναλύει ποιανού καλλιτέχνη είναι ο πίνακας που έχω στο σαλόνι, ποιανού στην κρεβατοκάμαρα , ποιο κίνημα αντιπροσωπεύει. (μην φανταστείς οτι εχω και τίποτα πολύ ψαγμένο, mainstreem πράγματα όπως Keith Harring )Μετά απο λιγο, συζητάμε για ταινίες, για marvel και dc συγκεκριμένα, και ενώ εγω συμμετέχω με άποψη και επιχειρήματα στην συζήτηση, αρα εχω γνωση του αντικειμένου, εκείνος ξεκινά να μου εξηγεί κάτι τρομερά βασικό, όπως ας πούμε ποιος είναι ο Superman! Αυτό το έκανε γιατί είναι ξερόλας και ήθελε να κάνει τον έξυπνο μπροστά σε όλους; Με υποτίμησε επειδή είμαι γυναίκα; Είναι και αυτός θύμα και δεν μπορεί να δει πέρα απο την μύτη του πως μια γυναίκα και τον Superman ξέρει, και τον Thor, και συλλογή κόμικ έχει (που την είδε κιολας, γιατί πιάνει μια βιβλιοθήκη μόνη της). Νόμιζε απλά ότι είναι του άντρα μου;
- zizel
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το Β. είναι ο ορισμός του mansplaining, τόσο textbook, που μου έφερε γέλιο. Καταπληκτική η ερώτηση «ξέρεις ποιος είναι ο καλλιτέχνης που έχεις στον τοίχο σου». Θα μου άρεσε η απάντηση «όχι, ο τοίχος πήρε μόνος του όλες τις αποφάσεις, είναι πολύ κακομαθημένος». Αλλά εκείνη τη στιγμή μάλλον θα έμενα με ανοιχτό το στόμα.
Το Α. έχει μέσα μεγάλο ποσοστό mansplaining, αλλά δεν είναι το ίδιο ατόφιο όσο το Β. γιατί το θέμα της αστυνόμευσης του γυναικείου σώματος είναι πιο ευρύ και πιο περίπλοκο. Την ίδια διάλεξη θα μπορούσες να ακούσεις και από γυναίκα (και θα την διαβάσουμε μάλλον και στα σχόλια ξανά και ξανά).
__________________
2.
Καλημέρεεεες,
Ο προβληματισμός που θα σου γράψω δεν ειναι κατι τρομερό αλλα αληθεια δεν ξερω «τι ειναι το σωστό»!
Το καλοκαίρι ειχα μια συζήτηση/διαφωνία με το αγορι μου πάνω στα θέματα των αισθητικών επεμβάσεων κτλ. Εγω να υποστηρίζω οτι καλο θα ηταν να γίνονται έχοντας πλήρη επίγνωση γιατι θελουν να το διορθώσουν και αφου εχουν προσπαθήσει να αποδεχτούν και να αγαπήσουν αυτο το κομμάτι τους, αν ομως δεν μπορούν να το κάνουν ειναι καλη λύση η επέμβαση. Δεν θεωρω οτι επειδη κάποιος γεννήθηκε με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά πρεπει με το ζόρι να τα αποδεχτεί ή να παραμείνει σε μια κατάσταση που δεν θα ειναι χαρούμενος μονο και μονο λόγω των genetics. Απο την αλλη, οπως καταλαβαίνεις το αγορι μου υποστήριζε οτι δεν ειναι λύση και με ρώταγε μεχρι που ειναι τα όρια σε ολο αυτο, οτι ειναι χαμένα χρηματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για πιο «υγιής» σκοπούς και αλλα τετοια... έθεσα το ερώτημα ανθρώπων που ενω ηταν παχύσαρκοι, χάνουν πολλα πολλα κιλά και στο τελος κρεμάει το δέρμα τους και ενω εχουν καταφέρει να αλλάξουν τη ζωή τους, η εμφάνιση τους παραμένει «Οχι ελκυστική». Τι πρεπει να κάνουν?? Μου απάντησε κατι του στυλ οτι «το να παχύνουν τοσο πολυ στις περισσότερες περιπτώσεις ηταν επιλογή τους Οποτε πρεπει να ζήσουν με τις συνέπειες». Προφανως και διαφωνώ με αυτο. Το αγορι μου γενικα εχει κάποιες ανασφάλειες πχ γυμνάζεται πολυ γιατι θελει να εχει καλη φυσική κατάσταση και αντικειμενικά εχει τέλειο σώμα (του το λενε ολοι, Οχι μονο εγω) ο ίδιος ομως φαινεται να μην το αντιλαμβάνεται και να μην ειναι «περήφανος» για αυτο. Ειμαστε στα 22 και οι δυο.
Με ποιον συμφωνείς?? Ποιο ειναι το ιδανικο? Μιλά μου..Χιχι
- Mariposa ?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το αγόρι σου δεν γυμνάζεται πολύ γιατί θέλει να έχει καλή φυσική κατάσταση. Γυμνάζεται πολύ επειδή είναι θύμα της δικτατορίας της ομορφιάς (μπράβο μας, αντί να απελευθερώνονται οι γυναίκες, σκλαβώνονται και οι άντρες, ένα βήμα μπροστά, μισό πίσω) και δεν καταλαβαίνει ότι είναι ωραίο το σώμα του επειδή ο στόχος του είναι το φαντασιακό τέλειο σώμα του φότοσοπ που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Λόγω των ανασφαλειών του έχει γίνει επιθετικός και έχει φτάσει στο σημείο να πιστεύει ότι η ομορφιά χαρίζει τα πάντα, και είναι ένα βραβείο που μπορούν όλοι να κερδίσουν αν προσπαθήσουν αρκετά, δηλαδή ζει σε ένα καπιταλιστικό σύστημα που αντί για λεφτά το ανταλλακτικό μέσο είναι η ομορφιά. Και στα δύο συστήματα η πλάνη είναι η ίδια: δεν χαρίζουν τα πάντα αυτά τα βραβεία, και δεν τα αποκτάει όποιος προσπαθήσει. Διευκολύνουν πάρα πολύ τη ζωή, αλλά μοιράζονται κυρίως τυχαία και χωρίς λογική σε πολύ λίγους που τα έχουν κληρονομήσει, οι οποίοι επίσης πιστεύουν ότι τα αξιζουν. Φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαίο που το ένα σύστημα ευδοκιμεί τόσο εύκολα μέσα στο άλλο. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, διαφωνώ με την παθητική, αδύναμη, θλιβερή του στάση που μασκαρεύεται ως αυστηρή. Τα όρια σε αυτή την περίπτωση, τι θα θέλει; Γιατί πρέπει να υπάρχουν όρια; Γιατί είναι ανθυγιεινό να θέλεις να βελτιώσεις την εμφάνιση σου;
Ούτε με σένα συμφωνώ εντελώς όμως. Δεν πιστεύω ότι για να κάνει κανείς πλαστική πρέπει πρώτα να προσπαθήσει να συμφιλιωθεί με αυτό που δεν του αρέσει. Σε τι ωφελεί η τυράννια; Και ποιος κρίνει αυτή την προσπάθεια, και πότε έχεις προσπαθήσει αρκετά ώστε να δικαιολογείται η επέμβαση;
Και οι δυο βάζετε όρια επειδή βασίζεστε στις περιπτώσεις των ανθρώπων που δεν ξέρουν τι τους φταίει και κάνουν πλαστικές και παραμένουν δυστυχείς. Αυτοί οι άνθρωποι δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από τον φίλο σου. Όπως και να έχει, δεν θα έλεγα ότι είναι η πλειοψηφία, αλλά δεν γίνεται να βάλουμε όλους όσους κάνουν πλαστική στην ίδια κατηγορία. Υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις, τόσες πολλές, που όταν μιλάει κανείς με τόσο καθολικό τρόπο για αυτό το θέμα, στη ουσία μιλάει για το πώς βλέπει τον εαυτό του.
__________________
3.
Λένε ότι η σχέση μας με τους άλλους καθρεφτίζει τη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας. Πώς τεκμηριώνεται αυτή η διαπίστωση μέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα; Μπορείς να μου το εξηγήσεις;
- -Ευχαριστώ!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ο άνθρωπος που έχει ανασφάλειες και χαμηλή αυτοεκτίμηση πιστεύει ότι όλοι τον θάβουν και τον κρίνουν, ο άνθρωπος που είναι ανασφαλής και εγωιστής πιστεύει ότι όλοι θέλουν το κακό του, ο άνθρωπος που δεν προσπαθεί να βελτιώσει τη ζωή του επειδή φοβάται ζηλεύει τις ζωές των άλλων, ο άνθρωπος που έχει ζήσει ως ξένος έχει μεγαλύτερη ανοχή στους ξένους, ο άνθρωπος που είναι χορτασμένος από αγάπη συγχωρεί πιο εύκολα, τα παραδείγματα είναι όσα είναι και οι άνθρωποι.
__________________
4.
Γεια, το κατεβατό μου έχει να κάνει με το ζευγάρι που έχει μετακομίσει στην απέναντι πολυκατοικία πριν έναν χρόνο περίπου. Είναι γύρω στα 30, και το καλοκαίρι, που είναι ανοιχτά τα παράθυρα, άρχισα να καταλαβαίνω (ακούω) ότι τσακώνονται άσχημα ανά τακτά διαστήματα.
Να κοιτάζω τη δουλειά μου και δεν μου πέφτει λόγος πώς και τι.
Αλλά βρε συ Α,μπα και σχολιαστές, σε μία τουλάχιστον περίπτωση που το είδα με τα μάτια μου (εγώ μπαλκόνι, αυτοί στο παράθυρο) έπεσαν και κάτι ψιλές από το αγόρι στην κοπέλα, και έμεινα κόκκαλο. Σοκαρίστηκα τρομερά σε εκείνη την περίπτωση και ήμουν έτοιμη να τους φωνάξω ότι θα καλέσω την αστυνομία. (Και όλο μου γυρνάει στο μυαλό αυτό το σκηνικό που είχε γίνει με ένα ζευγάρι στη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο και είχε συζητηθεί και εδώ, αν θυμάμαι καλά). Αλλά τι κάνεις στη δική μου περίπτωση; Ποια τα όρια της παρέμβασης; Η σκέψη μου είναι προς το παρόν, αν δω την κοπέλα μόνη της και βρω το θάρρος, να τη ρωτήσω αν χρειάζεται βοήθεια. Αλλά επιτρέπεται; Φοβάμαι ότι είναι παρεμβατικό από μέρους μου. Και μου τη δίνει γιατί είναι το αυτονόητο. Η γνώμη σου και των σχολιαστών θα ήταν πολύ χρήσιμη!
- Αδιάκριτη γειτόνισσα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Παρεμβατικό να βοηθήσεις μια γυναίκα που τρώει ξύλο; Τι άλλο πρέπει να πάθει για να επιτρέπεται η παρέμβαση; Είτε βρεις είτε δεν βρεις το θάρρος, βρες την μόνη της και δώσε της ένα από τα τηλέφωνα για κακοποιημένες γυναίκες, πες της ότι είσαι απέναντι, να σου χτυπήσει το κουδούνι και θα την φιλοξενήσεις όταν φύγει από το σπίτι. Ακόμα καλύτερα, πάρε εσύ τηλέφωνο σε έναν από τους οργανισμούς αυτούς και ρώτα πώς μπορείς να βοηθήσεις.
__________________
5.
Αγαπημένη α μπα,
έχεις πει πολλές φορές ότι μετά τα τριάντα κινδυνεύουν οι φιλίες μας. Το βλέπω να έρχεται καταπάνω μου. Τι να κάνω για να το αποτρέψω; Δε θέλω να χάσω τις παλιές μου φίλες, δε γίνεται όμως να είναι η σχέση μας και όπως πριν. Ιδίως τώρα που έκανα και ένα μωράκι. Αυτό αποτελείωσε λίγο τις ισορροπίες. Νιώθω ότι υφίσταμαι πόλεμο από την καλύτερή μου φίλη. Η καθεμία καταλογίζει στην άλλη ότι δεν την καταλαβαίνει καθόλου. Έχεις καμία πρόταση;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πότε είπα κάτι τέτοιο, και μάλιστα πολλές φορές; Αυτό που θυμάμαι να έχω πει είναι ότι μεγαλώνοντας η οικογένεια αποκτά έναν καινούριο ρόλο, η συντροφική σχέση εμφανίζεται είτε στην πραγματικότητα είτε ως επιθυμία, και οι επαγγελματικές σχέσεις είναι καθημερινότητα. Οι φίλοι από υποκατάστατο οικογένειας, συντροφικής σχέσης και επαγγελματικής σχέσης, πρέπει να αλλάξουν ρόλο και εκεί είναι που δημιουργούνται ή αποκαλύπτονται τα χάσματα γιατί μερικές φορές εκτός από υποκατάστατα δεν ήταν κάτι άλλο, βαθύτερο. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλες οι φιλίες κινδυνεύουν μετά τα τριάντα. Κάποιες κινδυνεύουν όταν κάποιος θεωρεί ότι οι νέες του σχέσεις (οι οικογενειακές, επαγγελματικές, συντροφικές) είναι πιο σημαντικές από τις φιλικές και ο φίλος πρέπει να το καταλάβει και να κάνει πίσω, ακριβώς αυτό που κάνεις εσύ τώρα.
Η σχέση σας φυσικά και μπορεί να είναι όπως πριν. Άλλο ο χρόνος που μπορείς να διαθέσεις, άλλο ο χώρος και οι αφορμές να βρεθείτε, και άλλο το νομοτελειακό «η σχέση μας δεν μπορεί να είναι όπως πριν». Αν το πιστεύεις, τότε ισχύει. Αν δεν θέλεις να ισχύει όμως, δεν χρειάζεται να το πιστεύεις, εκτός αν για κάποιο λόγο πιστεύεις και ότι επειδή έκανες παιδί άλλαξες χαρακτήρα (spoiler: δεν άλλαξες).
__________________
6.
Αγαπητή Α, Μπα,
Η αδερφή μου δεν είναι καλά. Πρόσφατα ένιωθε ανήμπορη, να ζαλίζεται, να μην μπορεί να οδηγήσει κλπ.. έκανε κάποιες εξετάσεις, η παθολόγος της είπε ότι οργανικά δεν έχει κάποιο πρόβλημα οπότε προφανώς το πρόβλημά της είναι ψυχολογικό και της χορήγησε ψυχοφάρμακο. Η παθολόγος! Τα πράγματα δεν της πάνε και τόσο καλά επαγγελματικά, είναι ελεύθερη επαγγελματίας, δεν έχει πολύ δουλειά και γενικά κακοπληρώνεται αλλά έχει κάνει οικογένεια, έχει έναν πολύ αξιόλογο σύζυγο, δύο καλά και υγιή παιδάκια. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω για να τη βοηθήσω. Εκείνη μου λέει ότι δεν έχει κάτι πολύ σοβαρό που να την απασχολεί απλά την πιάνει αυτή η ατονία κι η ζαλάδα και δεν το θέλει.. κι ότι το μόνο που την απασχολεί έντονα είναι οι γονείς μας, με τους οποίους ζει στην ίδια γειτονιά (εγώ ζω Αθήνα) και τα δικά τους προβλήματα (Σημειωτέον ότι οι γονείς μας δεν έχουν ούτε οικονομικά προβλήματα ούτε κανένα σοβαρό πρόβλημα υγείας) ...φοβάμαι ! φοβάμαι μήπως πέφτει σε κατάθλιψη. της έχω πει να αφήσει τα φάρμακα και να πάει σε ψυχολόγο αλλά δεν το κάνει. Τι να κάνω;
- Γιώτα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ο παθολόγος έχει αυτό το δικαίωμα και αν είναι ζήτημα που χρειάζεται ψυχοφάρμακα, να τα πάρει για να γίνει καλά. Δεν λύνονται όλα με ψυχολόγο, δεν λύνονται όλα χωρίς φάρμακα. Επειδή είπε ότι δεν βρήκε κάτι οργανικό, δεν είναι βέβαιο ότι δεν έχει κάτι οργανικό (το «κάποιες εξετάσεις» είναι λίγο φλου) και σε κάθε περίπτωση, αν το πρόβλημα συνεχίζεται, ό,τι και να είναι, χρειάζεται περισσότερη διερεύνηση. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας ψυχίατρος για να διαπιστώσει τι συμβαίνει, ο οποίος θα γράψει πιο συγκεκριμένες εξετάσεις, ελπίζω, όχι ότι μας λες τι έκανε και τι συμπέρασμα βγήκε.
Γενικά, μην αυτοσχεδιάζετε. Γιατρός πρέπει να δώσει τη λύση. Αν δεν σας άρεσε ο πρώτος, πηγαίνετε σε δεύτερο.
_________________
7.
Γεια σου Λένα. Δεν είναι καν πρόβλημα αυτό που σου στέλνω, απλά ένα καθημερινό περιστατικό που με προβλημάτισε. Καθόμαστε με έναν γνωστό και ούσα εγώ νευριασμένη με ρωτά "περίοδο έχεις;"Οπότε κι εγώ του απαντώ "Α όχι. Τον τελευταίο μήνα είμαι πολύ οξύθυμη. Δεν έχω όλο το μήνα περίοδο". Ξέρεις τι όμως, δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν στην προκειμένη περίπτωση ήταν σεξιστική ατάκα ή ήταν ένα πιθανό συμπέρασμα, μια υπόθεση που έκανε βλέποντας με να νευριάζω με ασήμαντα πράγματα και γνωρίζοντας ότι όντως τα συναισθήματα επηρεάζονται από τον κύκλο της περιόδου τρόπον τινά. Εσύ τι λες; Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, και περίοδο να είχα, εγώ τον ρωτάω τι συμβαίνει στο βρακί του;
- Ν.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι εκατό τοις εκατό σεξιστική ατάκα. Δεν επηρεάζονται όλες οι γυναίκες συναισθηματικά από την περίοδο, ούτε επηρεάζονται όλες με τον ίδιο τρόπο. Η θεωρία ότι η περίοδος κάνει τις γυναίκες υστερικές και παράλογες είναι από τα πιο παλιά και σταθερά μισογυνιστικά στερεοτυπικά μέσα καταπίεσης των γυναικών για να «μπουν στη θέση τους» όταν γίνονται δυσάρεστες. Διάβασε αυτό, μια μελέτη που ισχυρίζεται ότι δεν συνδυάζεται τόσο άμεσα η διάθεση με την περίοδο όσο νομίζουμε και αυτό το θαυμάσιο κείμενο που λέει πάνω κάτω όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις για αυτό το θέμα, ώστε την επόμενη φορά που θα το ακούσεις θα έχεις καλύτερη απάντηση (ή περισσότερη αδιαφορία και λιγότερο προβληματισμό).
Παρεμπιπτόντως, αυτή είναι η ρίζα της ερώτησης «μήπως είμαι υπερβολική». Για τους πολύ μερακλήδες προτείνω αυτό εδώ από το οποίο παραθέτω απόσπασμα:
«Το συμπέρασμα του ιατρικού κλάδου του 19ου αιώνα είναι ότι όλες οι γυναίκες έχουν μέσα τους την τρέλα [μέσω της περιόδου] και αυτό απαιτεί σταθερή επαγρύπνηση. Η επιστήμη επηρεάστηκε από την επικρατούσα κοινωνική θεώρηση ότι οι γυναίκες είναι φυσικά κατώτερες από τους άντρες και το επάγγελμα επηρεάστηκε περισσότερο από τις προκαταλήψεις και όχι από γεγονότα.»
Σύμφωνα με τους ειδικούς εκείνης της εποχής, «αν και η διάρκεια της εμμηνορροϊκής περιόδου διαφέρει σημαντικά ανάλογα με τη φυλή, την ιδιοσυγκρασία και την υγεία, θα πρέπει να πούμε ότι οι γυναίκες δεν είναι καλά εξαιτίας αυτής δύο μέρες το μήνα ή ας πούμε ένα μήνα το χρόνο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου οι γυναίκες είναι ακατάλληλες για οποιαδήποτε μεγάλη νοητική ή σωματική άσκηση. Υποφέρουν από απογοήτευση και κατάθλιψη που περιορίζουν τη σκέψη ή την δράση και είναι εξαιρετικά αμφίβολο κατά πόσο μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνα όντα ενώ διαρκεί αυτή η κρίση αυτή. Η ανώμαλη συμπεριφορά των γυναικών, η απομόνωσή τους, τα καπρίτσια τους και η ευερεθιστότητα, όλα μπορούν να εντοπιστούν κατευθείαν στο αίτιο αυτό. Σχετικά με την πνευματική εργασία, ο άντρας έχει ξεπεράσει και πάντοτε θα ξεπερνάει τη γυναίκα, για τον προφανή λόγο ότι η φύση δεν διακόπτει περιοδικά την σκέψη και την δράση του.»
Αν πιστεύετε ότι η ιατρική σήμερα είναι ανεπηρέαστη από τις σημερινές κυρίαρχες κοινωνικές θεωρήσεις, κρίμα.
σχόλια