Σε μια γεμάτη κόσμο Φωκίωνος Νέγρη οι ιδιοκτήτες καφέ έχουν πιάσει ένα αλλοδαπό αγόρι. Το σπρώχνουν, του ρίχνουν χαστούκια και το ταρακουνάνε.
Μια γυναίκα τους ζητάει το λόγο και της λένε ότι έκλεψε το κινητό μιας "Ελληνίδας γιαγιάς". Όταν επιμένει και διαμαρτύρεται ότι τίποτα δεν δικαιολογεί να χτυπάνε ένα παιδί, ο τραμπούκος 60ρης κινείται απειλητικά προς το μέρος της και την στριμώχνει στο κάγκελο του παρτεριού όπου βρίσκομαι φωνάζοντας "φύγε καριόλα, ξεκουμπίσου πουτάνα που θα μου πεις και τι θα κάνω με τους κωλορουμάνους" και άλλα τέτοια.
Όταν παρεμβαίνω και του λέω ότι ούτε την γυναίκα μπορεί να βρίζει ούτε το παιδί να χτυπάνε, εκείνος προσπαθεί να με "συνετίσει" και ο γιος του χώνει αρχικά το παιδί στο μαγαζί τους.
— Αν δηλαδή χτυπούσε τη μάνα σου τι θα έκανες;
—Μα δεν χτύπησε κανέναν, έκλεψε ένα κινητό.
—Αν το έκανε αυτό στη μάνα σου, δεν θα το κοπάναγες; Έχουμε γεμίσει τέτοιους και θα τους πιάνουμε την κουβέντα;
—Ό,τι κι αν κάνει ένα παιδί, δεν σου επιτρέπει κανείς να το χτυπάς, κράτησε το και κάλεσε την αστυνομία.
—Την καλέσαμε.
—Ωραία, θα περιμένω κι εγώ λοιπόν την Αστυνομία να τους πω ότι το χτυπήσατε.
—Άντε γαμήσου, μωρή καριόλα!
Ο γιος του εκείνη τη στιγμή βγάζει το παιδάκι από το μαγαζί και το διώχνει, κακήν κακώς.
"Ό,τι και να κάνουμε πάντα θα βρεθεί μια αγάμητη να τους υπερασπιστεί", λέει ξαναμπαίνοντας στην καφετέρια του.
Η κυρία καθώς φεύγει μου λέει χαμηλόφωνα, "Μην μπλέξεις παραπάνω, είναι χρυσαυγίτες."
Και κάπως έτσι βρίσκεσαι να γράφεις βιωματικά στάτους που αν διάβαζες από άλλους (λόγω και της χρονικής συγκυρίας) θα πίστευες πως είναι ψεύτικα.
σχόλια