Υπήρχε μια εποχή στις αρχές των '90s που η αγγλική κιθαριστική ποπ έβγαζε γκρουπ με γυναικεία φωνητικά, φωτεινά και μελιστάλαχτα, με τραγούδια που σου έφτιαχναν τη διάθεση ακόμα και όταν μιλούσαν για τις πιο δυσάρεστες καταστάσεις (The Sundays, The Heart Throbs).
Είχε δημιουργηθεί ολόκληρη σκηνή που ξέφτισε όταν τα επόμενα χρόνια άρχισαν να αγριεύουν τα πράγματα με τα Riot grrrls.
Tο «Would» των Lench μου δημιουργεί την ίδια αίσθηση νοσταλγίας και καλής διάθεσης, ακούγεται λες κι έρχεται από τότε και είναι όμορφη, αγγλόφωνη ποπ, τέτοια που δύσκολα πετυχαίνεις στην Ελλάδα. Κι αν δεν σου πει κανείς ότι είναι φτιαγμένη από ελληνικό γκρουπ, δύσκολα το καταλαβαίνεις.
Η Δήμητρα, η frontwoman του γκρουπ, είναι πολύ ειδική περίπτωση μέσα στην ταλαιπωρημένη ελληνική σκηνή του τελευταίου καιρού, η οποία, παρόλο που γίνεται όλο και καλύτερη, βλέπει το κοινό της να συρρικνώνεται συνεχώς αντί να μεγαλώνει.
Γράφει τραγούδια από μικρή, με στίχους και μελωδίες που ακούει μέσα στο κεφάλι της, αλλά χρειάστηκε πολύ χρόνο μέχρι να πάρει την απόφαση να ασχοληθεί σοβαρά με τη μουσική.
Δεν θα γράψω ποτέ στίχο "χωρίς εσένα θα πεθάνω" γιατί απλώς δεν το πιστεύω. Όχι, φίλε, δεν θα πεθάνεις, δεν πρέπει να πιστεύεις κάτι τέτοιο, ούτε εγώ, ως τραγουδοποιός, θέλω να σε κάνω να το πιστέψεις δηλαδή. Στα κομμάτια μου, ακόμα και στα πιο μελαγχολικά, θέλω να υπάρχει φως.
«Ήμουν πολύ εσωστρεφές παιδί, μου άρεσε να απομονώνομαι και να ονειροπολώ με τις ώρες. Ή έβγαινα έξω, σε μια γωνιά του μπαλκονιού που δεν φαινόταν από τα παράθυρα, χάζευα έξω και σκεφτόμουν ή περίμενα να κοιμηθούν όλοι, καθόμουν στην κουζίνα κι έγραφα τα δικά μου» λέει.
«Ήθελα να γίνω μαέστρος, κτηνίατρος και μετά ψυχίατρος. Τελικά, έγινα διαφημίστρια, συγκεκριμένα κειμενογράφος. Πιστεύω ότι όποιο από αυτά τα επαγγέλματα και να διάλεγα, θα ήταν σωστή επιλογή.
Απλώς η διαφήμιση ήρθε πολύ ουρανοκατέβατα και ήταν για να γίνει. Αυτός ο χώρος μού πρόσφερε πολλά και σε αντίθεση με κάποιους συναδέλφους που βιοπορίζονται από τη ρεκλάμα, αλλά θέλουν να κάνουν κάτι άλλο, δεν τον σνομπάρω. Απλώς, μεγαλώνοντας, "μεγάλωσαν" και οι ηθικές αναστολές μου και κάποια προϊόντα π.χ. δεν θα τα διαφήμιζα με τίποτα».
Μιλάει προσεκτικά, πολύ προσεκτικά, και όσο εύθραυστη κι αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως, καταλαβαίνεις ότι είναι αποφασισμένη να πραγματοποιήσει το όνειρό της, παρ' όλες τις δυσκολίες.
«Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι περιορισμένα, είμαστε χωριό» λέει. «Πόσες φορές θα έρθουν οι φίλοι σου να σε ακούσουν και πόσοι πραγματικά ακούνε μουσική που δεν είναι hip-hop, έντεχνο, λαϊκό πίστα-γαρίφαλο;
Υπάρχει τέτοια ανακατάταξη και τελείως διαφορετικός τρόπος λειτουργίας σε σύγκριση με πριν από 10 ή 20 χρόνια, που όλα πια παίζονται στα social media.
Παλιά το demo σου μπορεί και να το άκουγε ο Χ "γαμάω" executive και αν πίστευε σε σένα να σε έβαζε στο στούντιο. Τώρα, για να σε λάβει υπόψη η δισκογραφική, πρέπει να δώσεις κομπλέ παραγωγή και να έχεις τουλάχιστον 50.000 followers στο Instagram».
Το πρώτο EP της με τέσσερα κομμάτια –το οποίο μόλις ανέβασε μόνη της στο Spotify‒ είναι μια πολύ εντυπωσιακή αρχή, με κομμάτια που αναβιώνουν τη flower pop, όσο και αν η ίδια χαρακτηρίζει τον ήχο της «folk».
«Το "Polvo Enamorado" είναι εμπνευσμένο από ένα ποίημα του Francisco de Quevedo "Έρωτας πιο δυνατός κι από τον θάνατο", από ένα βιβλίο του Octavio Paz με τίτλο H διπλή φλόγακαι από τους Baka Beyond που είναι ethnic fusion σχήμα με αφροκέλτικες επιρροές, συγκεκριμένα της φυλής Baka από το Καμερούν.
Το "Waterfalls" γράφτηκε στην Αριζόνα, δεν είχα καν κιθάρα πάνω μου ‒βρέθηκα σε κάτι γυρίσματα για τον πιλότο μιας σειράς ντοκιμαντέρ ως σεναριογράφος‒, αλλά ήρθε έτσι, ολόκληρο το τραγούδι, ενώ περπατούσα κατά μήκος μιας ξεραμένης κοίτης ενός ποταμού. Είχα χαθεί και όλο το συνεργείο με έψαχνε.
Με βρήκε ο Lench, o Ινδιάνος-σαμάνος που είχαμε πάει να του πάρουμε συνέντευξη, εξού και το όνομα του σχήματος. Με τον Lench γίναμε φίλοι, ακόμα γράφουμε ο ένας στον άλλον.
Lench - Waterfalls
Γράφω αγγλικά γιατί μου βγαίνει πολύ αβίαστα. Όλο μου το σόι μένει στο εξωτερικό, εγώ παραλίγο να γεννηθώ στην Αμερική και η μία από τις δυο αδελφές μου μένει μόνιμα στην Αγγλία.
Είχα πάντα επαφές με Αμερική και Αγγλία, η γλώσσα είναι τόσο ζωντανή μέσα μου, που δεν την ξεχωρίζω από τα ελληνικά. Πέρασα μικρή και τη φάση "γράφω έντεχνα", αλλά όλο αυτό το λεκτικό drama με το συγκεκριμένο ύφος δεν ταιριάζει πλέον στην ιδιοσυγκρασία μου.
Δεν θα γράψω ποτέ στίχο "χωρίς εσένα θα πεθάνω" γιατί απλώς δεν το πιστεύω. Όχι, φίλε, δεν θα πεθάνεις, δεν πρέπει να πιστεύεις κάτι τέτοιο, ούτε εγώ, ως τραγουδοποιός, θέλω να σε κάνω να το πιστέψεις δηλαδή. Στα κομμάτια μου, ακόμα και στα πιο μελαγχολικά, θέλω να υπάρχει φως.
Η επαφή με τη φύση είναι για μένα η καλύτερη γείωση και η μεγαλύτερη πηγή χαράς. Ίσως και πάνω από τον έρωτα, γιατί η επαφή με τη φύση δεν έχει ποτέ ups and downs, είναι πάντα empowering, δεν σε αδειάζει ποτέ.
Εννοείται ότι οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους είναι η μεγαλύτερη έμπνευση για τα τραγούδια που γράφω. Ακόμα νιώθω σαν παπάγια στη Σιβηρία. Ίσως το διαχειρίζομαι κάπως καλύτερα τώρα, αλλά αυτό το outsider δεν με έχει εγκαταλείψει ακριβώς.
Οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για το μεγαλύτερο καλό και για το μεγαλύτερο κακό και αυτό είναι ταυτόχρονα τρομακτικό και συναρπαστικό.
Είμαι πολύ πιο επιεικής μ' εμένα και κυρίως με τους άλλους σε σχέση με το τι ήμουν στο παρελθόν. Τώρα καταλαβαίνω ότι όλοι έχουμε έρθει εδώ για να παίξουμε έναν ρόλο, να συνδιαλλαγούμε με κάποιες άλλες ψυχές με τις οποίες έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς, να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη, να πληγώσουμε και να πληγωθούμε.
Αυτή η γνώση δεν κάνει τη ζωή πάντα "γιόλο", αλλά ίσως, σε κάποιες φάσεις, της δίνει μια εσάνς ευκολίας, είναι τέλος πάντων μια κάποια παρηγοριά. Αν το φιλοσοφήσεις, είναι αστείο πόσο περαστικοί είμαστε από αυτή την πίστα. Το θέμα είναι πόσο καλό θα κάνουμε για να περάσουμε στην επόμενη.
Γράφω τραγούδια ενώ περπατάω, ενώ ταξιδεύω, ενώ βρίσκομαι γενικά εν κινήσει. Συνήθως στίχοι και μουσική βγαίνουν μαζί, ή σχεδόν μαζί, και ολοκληρώνω τους στίχους πάνω στη μελωδική γραμμή.
Πολύ συχνά το τραγούδι προϋπάρχει στο κεφάλι μου για καιρό. Παλιότερα ειδικά, που δεν είχα καν κιθάρα, αυτό συνέβαινε συνέχεια. Πρώτα γράφονταν στο κεφάλι μου και τα μουρμούραγα μέχρι να τα τελειοποιήσω.
Η μουσική είναι κάτι σαν θεότητα για μένα, σαν ένας τρόπος επικοινωνίας με το θείο. Ξέρω ότι ακούγεται κοινότοπο, αλλά όταν ο μουσικός είναι σε τρανς και δημιουργεί κάτι μέσα από τα σπλάχνα του, είναι σαν channelling. Λειτουργεί απλώς ως το μέσο που βγάζει την ομορφιά προς τα έξω.
Κάνω μουσική γιατί αλλιώς δεν μπορώ να υπάρξω. Περνάω φάσεις πολύ μοναχικές, αυτός είναι ο τρόπος μου να επικοινωνήσω με το έξω. Πολλές κουβέντες που δεν είπα και ξεκαθαρίσματα που δεν έκανα πέρασαν στα τραγούδια.
Το κάνω και με πεζά και θεατρικά που μπορεί να γράφω, αλλά η μουσική είναι πολύ πιο άμεσος τρόπος γιατί, όπως η ποίηση, είναι πιο συμπυκνωμένη γραφή, ένα ξόρκι σε λίγες γραμμές.
Οι Lench προέκυψαν από την ανάγκη μου να μοιραστώ τη μουσική πιο δημιουργικά, κάτι που όταν απλώς καλείς session μουσικούς για να παίξετε μαζί γίνεται πιο περιορισμένα.
Τα παιδιά έβαλαν καθένας κάτι δικό του στην μπάντα και αυτό είναι μαγικό. Ο Βαγγέλης Ντουμανάς ήταν μαζί μου από την αρχή, αλλά όταν μπήκαν ο Ντένης Παναγιωτίδης και ο Πάνος Καλκανάς στο σχήμα, έδωσαν τον πιο ηλεκτρικό-ηλεκτρονικό ήχο που ήθελα και που δεν είναι εμφανής στο πρώτο EP, αλλά τον ακούς στα live μας.
Το σχήμα συμπλήρωσε ο Παντελής Πέτρου στο μπάσο, με μεγάλη εμπειρία από σχήματα και τρελά positive force. Τους λατρεύω.
Lench - Polvo Enamorado
Δεν θα πρωτοτυπήσω αν πω ότι η καλύτερη μουσική είναι η σιωπή. Όταν εισπράττεις σιωπή μπορείς να τη μετουσιώσεις σε κάτι άλλο, δικό σου. Εγώ ακούω περισσότερα όταν δεν ακούω τίποτα. Ακούς μουσική, γεμίζεις και μετά θέλεις τα πάντα να σιωπήσουν για να συγκεντρωθείς σ' εκείνον τον ήχο που έχεις μέσα σου και περιμένει να βγει».
Τη ρωτάω αν θεωρεί πιο δύσκολο τον κόσμο της μουσικής για μια γυναίκα. «Η κοινωνία μας είναι βαθιά σεξιστική, όσο και να το κρύβουμε σήμερα πίσω από ευγένειες και αβρότητες» λέει.
«Δεν υπάρχει γυναίκα σε εργασιακό χώρο που να μην έχει υποστεί κάποιο σχόλιο ή κίνηση που φωνάζει "σεξουαλική παρενόχληση". Για να μην μπω στο θέμα της ισάξιας μεταχείρισης και του equal pay.
Στη διαφήμιση ο άνδρας που θα διεκδικήσει, κάνοντας και τσαμπουκά αν χρειαστεί, είναι δυναμικός, η γυναίκα υστέρω. Στη μουσική ο χώρος ανδροκρατείται επίσης, όπως και σε όλους τους χώρους που έχουν να κάνουν με την τέχνη.
Πιστεύω ότι ζούμε μια κρίσιμη καμπή, είμαστε στο τέλος του δρόμου και η επιβίωσή μας κρέμεται από μία κλωστή. Το να κάνουμε τα πάντα για να προστατέψουμε το περιβάλλον θα έπρεπε να είναι η πρώτη μας προτεραιότητα παγκοσμίως και αντί γι' αυτό, ασχολούμαστε με μαλακίες. Υποτίθεται πως γεωλογικά και παλαιοντολογικά ζούμε την έκτη καταστροφή μας.
Είμαστε τα παράσιτα της Γης. Χωρίς εμάς η Γη θα επιβιώσει μια χαρά και πολύ καλύτερα, αλλά εμείς χωρίς εκείνη θα πεθάνουμε. Τόσο απλά.
Οι Lench είναι για έξω, τώρα το πώς θα γίνει remains to be seen. Δεν είναι αδύνατο να κάνεις καριέρα στο εξωτερικό με βάση την Αθήνα, αλλά πάρα πολύ δύσκολο.
Η μητρόπολη της μουσικής εξακολουθεί να είναι το Λονδίνο, σε επίπεδο Ευρώπης. Το L.A. μου πάει γιατί έχει και τη νιουεϊτζίλα, τον καλό καιρό, το σερφ και τις ευκαιρίες. αλλά είναι ακόμα πιο δύσκολη πίστα.
Τη μουσική τους θα την βρείτε στο YouTube, στο Spotify, για digital download σε iTunes, Google play, amazon αλλά και στο site tους www.lenchmusic.com
