«Δηλαδή, σοβαρά τώρα, εσύ είσαι όλη μέρα έτσι, μες στη χαρά, ή κρύβεις κάτι πολύ σκοτεινό μέσα σου;» ρωτώ τη Μαρίζα Ρίζου μόλις καθόμαστε για έναν καφέ κοντά στο Σύνταγμα. Έχει προηγηθεί μια μεγάλη βόλτα στον Εθνικό Κήπο, όπου οι ατάκες και η θετική της διάθεση μου έχουν φτιάξει πραγματικά τη μέρα. «Για να καταλάβεις, πριν έρθω εδώ ήμουν για ψυχοθεραπεία. Κάνω τον τελευταίο χρόνο και θεωρώ ότι, μαζί με τη γυμναστική, με το να κάνεις αυτό που αγαπάς και με να κοιμάσαι με αυτόν που αγαπάς, είναι τα τέσσερα μεγαλύτερα δώρα που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Εμετικό κλισέ, αλλά για να είσαι με άλλους πρέπει κάπως να έχεις συντονιστεί με τον εαυτό σου και νομίζω ότι πραγματικά η γυμναστική και η ψυχοθεραπεία είναι δύο τρόποι για να το πετύχεις. Φαντάζομαι, θα υπάρχουν κι άλλοι και είμαι ανοιχτή να τους μάθω».
Ακόμα δεν έχουμε ξεκινήσει τη συζήτηση και ήδη ανταλλάσσουμε τις εμπειρίες μας από την ψυχοθεραπεία και την ψυχανάλυση. Καλό σημάδι αυτό για το τι θα ακολουθήσει, σκέφτομαι. «Με ρωτά τις προάλλες η ξαδέρφη μου, που είναι στην ίδια ηλικία, "γιατί τα ψάχνουμε, δεν ήμασταν πιο ήρεμοι παλιά;". Όχι, δεν ήμασταν. Ήμασταν καλυμμένα ήρεμοι και μέσα μας είχαμε αναστάτωση. Μας συναντούσε θλίψη και απλώς δεν θέλουμε να μας συναντά ή θέλουμε να ξέρουμε γιατί. Εγώ, ας πούμε, δεν πιστεύω πια ότι υπάρχουν οι κακές μέρες. Έχω καταλάβει ότι πίσω από κάθε κακό συναίσθημα υπάρχει μια κακή σκέψη και, πιο βαθιά, μια πεποίθηση. Οι πεποιθήσεις αυτές, τα "δεν αξίζω", "πρέπει να τιμωρηθώ", "μου συμβαίνει κάτι καλό, θα το βρω μπροστά μου", είναι βαθιά ριζωμένες και δεν τις ελέγχουμε. Πιστεύω πως αν αυξήσεις τη συναισθηματική σου νοημοσύνη και μπορέσεις να καταλάβεις τον εαυτό σου, φτάνεις, ψάχνοντας και σκανάροντας την ψυχή σου, στο γιατί, ρε παιδί μου, σήμερα ξύπνησες έτσι! Όταν αφήνεις αυτές τις "κακές μέρες", αυξάνονται και στο τέλος είσαι ένας άνθρωπος θλιμμένος. Βέβαια, τίποτα δεν είναι μονοδιάστατο, δεν μπορείς να είσαι όλη την ώρα ή χαρούμενος ή θλιμμένος».
Ο δίσκος αυτός, πάνω-κάτω, είναι για έναν άνθρωπο και νομίζω ότι το «Πόσο βλάκας» είναι το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι. Επίσης, σε ένα άλλο επίπεδο σχετίζεται με την αίσθηση που έχω ότι «έλα τώρα, δεν είμαι γλυκούλα, δεν είμαι χαρούμενη, ό,τι θέλω είμαι σήμερα κι αν θέλω να είμαι κάτι άλλο μεθαύριο, θα είμαι».
Η αλέγκρα Μαρίζα, λοιπόν, με τα χαρούμενα, uplifting τραγούδια, προφανώς δεν είναι μόνο αυτό στη ζωή της. «Εμείς εκτιθέμεθα ανεπανόρθωτα και ίσως κάποιες στιγμές είναι αναγκαίο να επιλέξουμε ποια πλευρά θέλουμε να εκθέσουμε. Αλλά δεν γίνεται να πιστεύει κανείς ότι, επειδή γράφω κυρίως χαρούμενα τραγούδια, είμαι ένας άνθρωπος που όλη την ώρα είναι χαρούμενος – θα ήμουν ψυχιατρική περίπτωση».
Γιατί όμως επέλεξε να εκθέσει δισκογραφικά τη φωτεινή της πλευρά στην αρχή της καριέρας της και ενδεχομένως να ταυτιστεί στη συνείδηση του κοινού με αυτήν, ώστε να μπει έπειτα στη διαδικασία να την αποδομήσει και τρόπον τινά να τη «βρομίσει», πράγμα που επιχειρεί τα τελευταία χρόνια, ειδικά με επανεκτελέσεις τραγουδιών όπως το «Ζητάτε να σας πω» του Αττίκ; Προτού μου απαντήσει, ζητά να χαμηλώσουν λίγο τη μουσική στο καφέ όπου καθόμαστε γιατί δυσκολεύεται να παρακολουθήσει τη ροή της σκέψης της, αφού νοερές παρεμβολές του τύπου «ωραία κιθάρα ή ωραίο μπάσο εδώ» στο κομμάτι που ακούγεται από τα ηχεία δεν την αφήνουν να συγκεντρωθεί.
«Νομίζω γιατί εκεί ήμουν στη ζωή μου. Στα 26 μου ήμουν ένας χαρούμενος άνθρωπος, όμως υπήρχαν μέρες που ένιωθα βαθιά θλίψη, που δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, που πίστευα ότι δεν θα τα καταφέρω, μουσικά, στις προσωπικές μου σχέσεις, αυτήν τη ματαίωση τέλος πάντων. Επειδή όμως κυριαρχούσε η εξωστρέφεια, ήταν λογικό, εφόσον δεν είμαι ηθοποιός αλλά μουσικός, άρα δεν παίζω κάποιο ρόλο, να δείξω την πιο αντιπροσωπευτική μου πλευρά. Παράλληλα με την προσωπική μου διαδρομή γινόταν και η καλλιτεχνική και χαίρομαι γι' αυτό, γιατί, αν μη τι άλλο, εγώ νιώθω τίμια, ότι δεν καμώνομαι πως είμαι κάτι άλλο από αυτό που είμαι. Οπότε, όταν ξεκίνησα να μπαίνω σε άλλα μονοπάτια με τον εαυτό μου, θέλησα να μην εγκλωβιστώ και καλλιτεχνικά. Όταν πήγε να αποφασιστεί αυτό ερήμην μου, ότι εγώ έπρεπε να τοποθετηθώ ως "χαρουμενίδου", o "θηλυκός Μαραβέγιας ή Μουζουράκης", ένιωσα ότι έπρεπε να απεγκλωβιστώ από τις προσδοκίες των άλλων, ότι έπρεπε να το σπάσω, να τελειώνω με αυτό τώρα. Ok, υπάρχει ανάγκη για ταμπέλες, για να μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε κάτι, να το καταλάβουμε και να είμαστε πιο ασφαλείς. Εγώ όμως νιώθω ότι είμαι 1.000 διαφορετικά πρόσωπα. Το να αποφασιστεί ότι θα πρέπει να γράφω μόνο χαρούμενα τραγούδια είναι τρομερά εγκλωβιστικό. Η μουσική μου είναι η έκφραση του εαυτού μου, είναι το ημερολόγιο που δεν κρατάω πια».
«Πόσο βλάκας» τιτλοφορείται η δισκογραφική επιστροφή της Μαρίζας Ρίζου και η λοξοδρόμηση στην πορεία της «χαρουμενίδου» είναι πλέον πιο εμφανής από ποτέ, και μόνο από την επιλογή μιας τόσο κακόηχης λέξης για τίτλο άλμπουμ. «Κοίτα, τα σημαίνοντα και τα σημαινόμενα είναι πολύ σχετικά. Αν έχει δει κανείς τον "Κυνόδοντα", το ξέρει καλά. Οι λέξεις έχουν τη σημασία που τους δίνεις. Τι πα' να πει "αγάπη"; Μπορούμε εγώ, εσύ κι άλλο ένα άτομο να καταλήξουμε κάπου ως προς αυτό; Εν προκειμένω, το "βλάκας" δεν έχει επιθετικότητα. Τι χαζομάρα έκανες; Πώς είναι δυνατόν δύο άνθρωποι που θα μπορούσαν να γεράσουν μαζί, να μην είναι μαζί; Πώς γίνεται να μην το είδες; "Δεν είναι άνθρωποι πολλοί να ταιριάζουν στα αστεία, στο μυαλό και στην ψυχή".Επίσης, είναι ένα τραγούδι πολύ αντιπροσωπευτικό για τη φάση που ήμουν όταν έγραφα τον δίσκο, και πολύ πυρηνικό. Ήμουν σκατά, αν και σε ακραία συναισθήματα χαράς ή λύπης δεν γράφω μουσική, δεν πλησιάζω καν το πιάνο, βαριέμαι, δεν με αφορά, δεν θυμάμαι καν ότι υπάρχει, ψάχνω να βρω πού πατώ και πού βρίσκομαι. Μου κάνει κι εμένα εντύπωση πώς αυτά τα τραγούδια βγήκαν σαν ένα σώμα.
Μαρίζα Ρίζου - Κάποιος να με σύρει
»Γενικά, έχω την αίσθηση ότι την ώρα που γράφω μεταφέρω κάτι. Μου το έλεγε και η Νικολακοπούλου: "μα, γιατί, δικά μας είναι;". Και φοβάμαι πολλές φορές μήπως έχω κλέψει και από κάπου, ασυναίσθητα. Γι' αυτό στέλνω σε φίλους μουσικούς, στον Κωστή (Μαραβέγια), στον Πάνο (Μουζουράκη), σε καθαρά αυτιά, και τους ρωτώ αν τους θυμίζει κάτι. Ο δίσκος αυτός, πάνω-κάτω, είναι για έναν άνθρωπο και νομίζω ότι το "Πόσο βλάκας" είναι το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι. Επίσης, σε ένα άλλο επίπεδο σχετίζεται με την αίσθηση που έχω ότι "έλα τώρα, δεν είμαι γλυκούλα, δεν είμαι χαρούμενη, ό,τι θέλω είμαι σήμερα κι αν θέλω να είμαι κάτι άλλο μεθαύριο, θα είμαι"».
Κι αν ο «βλάκας» για τον οποίο γράφτηκε ο δίσκος είναι κατ' ευφημισμόν «βλάκας», ποιοι είναι για τη Μαρίζα οι πραγματικοί βλάκες; «Ου, καλά! Επιλέγω να μην τους έχω στη ζωή μου. Οι στιγμές που είμαστε επιθετικοί είναι οι στιγμές που δεν είμαστε καλά. Δεν μου αρέσει η αγένεια, η κακία, ούτε σ' εμένα, όταν τη νιώθω, και δεν με θέλω καθόλου τις στιγμές που με πιάνει, γιατί στο τέλος εγώ βρομίζω. Το να πας προς το κακό, να μιλήσεις άσχημα, είναι η εύκολη λύση. Ούτε η έπαρση, που θεωρώ ότι κρύβει χαμηλή νοημοσύνη, μου αρέσει. Επειδή κάνεις μια δουλειά μέσω της οποίας εκτίθεσαι, πρέπει να είσαι σε χαμηλή κλίμακα νοημοσύνης για να πιστεύεις ότι είσαι σημαντικός ή σημαντικότερος από κάποιον άλλο. Βέβαια, σε αυτό με βοήθησε το γεγονός ότι έχω δυο γονείς γιατρούς, του Δημοσίου. Ο μπαμπάς μου είναι χειρουργός ογκολόγος και η μαμά μου αναισθησιολόγος στο Παίδων. Ήξερα από μικρή ότι ο μπαμπάς μου, χειρουργώντας ανθρώπους, τους δίνει χρόνια ζωής. Αλήθεια, υπάρχει περίπτωση να πιστεύω ότι είμαι σημαντική επειδή γράφω τραγούδια;».
Με δυο γονείς γιατρούς και αδερφή που εργάζεται στον τομέα της ψυχικής υγείας, η Μαρίζα μάλλον ξέφυγε κατά πολύ από τα οικογενειακά πρότυπα. «Επειδή ήμουν και καλή μαθήτρια, υπήρχε τρομερός οίκτος στα μάτια των ανθρώπων του κύκλου μας, όταν τους έλεγα ότι θα γίνω μουσικός. "Εντάξει, το παιδί θα πεθάνει από την πείνα". Οπότε, για να μη ματαιώνομαι και βιώνω αυτή την άσχημη συνθήκη και τη λύπηση, είχα βρει στο μηχανογραφικό κάτι πολύ εντυπωσιακό, "οικονομοδιοικητικός επιχειρησιακής έρευνας και μάρκετινγκ". Όταν με ρωτούσαν τι θέλω να κάνω τους έλεγα αυτό, χωρίς να ξέρω καν τι σημαίνει. Εντυπωσιάζονταν, οπότε έκανε τη δουλίτσα του». Και η Μαρίζα έκανε τη δική της, προχωρώντας στο σχέδιό της να ακολουθήσει τη μουσική.
Αλλά και οι ίδιοι οι γονείς της ήταν πολύ τρομαγμένοι στην αρχή, κυρίως επειδή δεν μπορούσαν να τη βοηθήσουν και να «κανονίσουν» κάτι, δεν γνώριζαν τον χώρο, πράγμα που τελικά αποδείχτηκε τρομερά βοηθητικό για την ίδια. «Τα τρία πράγματα που έχω καταφέρει ξέρω ότι είναι δικά μου, μου ανήκουν. Θεωρώ ότι υπάρχει αναστάτωση στα παιδιά των οποίων οι γονείς σχετίζονται με το επάγγελμά τους. Γιατί, στ' αλήθεια, σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχει πιθανότητα σοβαρή να μην μπορούν να ξεχωρίσουν τι έχουν κάνει μόνα τους και τι τους δόθηκε πιο εύκολα. Είναι εκεί που λες "ρε συ, αυτός τα 'χει όλα, τι άλλο θέλει;". Βλέπεις όμως ότι δεν είναι ήρεμοι, ούτε ευτυχισμένοι. Ή, από την άλλη, βλέπεις ανθρώπους που δεν είχαν σχέση με το επάγγελμα κι έχουν καταφέρει πράγματα, να έχουν κακία, να μην είναι γενναιόδωροι, σαν βαρέλι χωρίς πάτο. Αυτά είναι πράγματα που εγώ δεν θα ήθελα να βιώσω. Θα 'θελα να καλογεράσω και να είμαι ικανοποιημένη, ευτυχισμένη, χωρίς ταραχή και απωθημένα, ελεύθερη. Θα 'θελα, αν δεν είμαι χαρούμενη με αυτό που κάνω, να σταματήσω και να κάνω κάτι άλλο».
Στη φάση που είναι, όμως, τώρα η Μαρίζα δηλώνει ενθουσιασμένη, καθώς ετοιμάζεται για την πρώτη της συναυλία στο Λονδίνο (18/1 στο Garage)κι έπειτα για μια νέα σεζόν στην Κεντρική Σκηνή στον Σταυρό του Νότου, κάθε Παρασκευή, αρχής γενομένης από την πρώτη Παρασκευή του Φεβρουαρίου. «Με καταπραΰνει το να γράφω μουσική, είναι πολύ ωραία και η μουσική για το θέατρο, έχω γράψει για παραστάσεις και μου αρέσει επίσης. Και εκεί θα ήθελα να επεκταθώ καλλιτεχνικά, γιατί έχω γράψει για παραστάσεις πιο εμπορικές, τη "Μαντάμ Σουσού", τη "Μάμα Ρόζα" ‒ είναι πάλι σαν να έχει προαποφασιστεί αυτό και δεν είναι ωραίο. Είναι σαν να έχει αποφασιστεί ότι ο Σταύρος Γασπαράτος θα γράφει μόνο για συγκεκριμένο είδος, ενώ, κατά τη γνώμη μου, έχει μεγάλη ικανότητα να γράψει πολύ διαφορετικά πράγματα, αλλά πιθανόν δεν του το ζητούν. Όπως κι εμένα.
»Γενικά, η μονοδιάστατη ματιά είναι κάτι που δεν μου αρέσει. Βέβαια, τώρα το καλοκαίρι θα συνθέσω μουσική για το Άλσος, για τη νέα επιθεώρηση που γράφει κι ετοιμάζει η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Τη λατρεύω τη Δήμητρα, είμαι φανατική των "Απαράδεκτων" και του "Σ' αγαπώ, μ' αγαπάς". Είναι τέλειο όλο αυτό, αλλά, ενώ, τέλος πάντων στο κομμάτι των live και της δισκογραφίας νιώθω ήδη ότι έχω ανοίξει έναν άλλο δρόμο, θα ήθελα να το κάνω αυτό και στη μουσική για το θέατρο. Πάντως, για μένα το live είναι η φάση. Στα live διαολίζομαι, φτιάχνομαι, εκτονώνομαι, αυτό είναι το αγαπημένο μου κομμάτι».
Η γυναίκα πρέπει να κάνει ό,τι επιθυμεί και αν δεν θέλει, να μην κάνει ποτέ παιδί. Να σταματήσει το βλέμμα λύπησης επειδή δεν έχει παιδιά, αν είναι 50. Έχει πολύ μεγάλη τιμιότητα, αν κάποια δεν αισθανθεί ποτέ έτοιμη, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ικανή ψυχικά.
Είναι πολύ ωραίες οι Παρασκευές για live, θεωρεί. «Το Σάββατο ο άλλος μπορεί να θέλει να κάτσει μέχρι τις 4 το πρωί. Εγώ, επειδή δεν παίρνω ναρκωτικά, δεν καπνίζω και δεν πίνω αλκοόλ, δεν αντέχω. Θα μου πεις, οι άλλοι που αντέχουν πρέπει να τα κάνουν όλα αυτά; Όχι απαραίτητα. Το δικό μου όριο, όμως, για να είμαι αποδοτική, είναι το δίωρο, σε καθαρό πρόγραμμα. Περισσότερη ώρα ή πιο συχνά, νιώθω ότι αρχίζω να πέφτω, ότι γίνεται ψιλοδιεκπεραιωτικό και ότι προσβάλλω την αγάπη μου γι' αυτό που γουστάρω πολύ. Προτιμώ να παίρνω μια απόσταση για να είμαι αλήθεια εκεί, να είμαι παρούσα.
»Φέτος, λοιπόν, θα αλλάξει πάλι ο ήχος, γιατί βαριέμαι εύκολα, παρότι οι συνεργάτες μου είναι γενικά σταθεροί. Το πρόγραμμα το φτιάχνω εγώ, διαλέγω τα τραγούδια και βλέπουμε στην πρόβα αν λειτουργούν. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μου αρέσει ένα κομμάτι και να το λέω τρομερά βαρετά, γιατί δεν συνδέομαι με τίποτα μαζί του. Τότε βαριέμαι τον εαυτό μου. Το "Δυνατά Δυνατά" είναι ένα καταπληκτικό τραγούδι που πήγα να το πω στην πρόβα και συνειδητοποίησα ότι ήμουν εντελώς διεκπεραιωτική. Δεν είχα καμία άποψη πάνω στο τραγούδι. Οπότε, εφόσον η Ελευθερία Αρβανιτάκη το έχει πει τόσο αδιανόητα καλά, ποιος ο λόγος να το πω κι εγώ; Αν δεν το έχω πειράξει μουσικά ώστε να με εκφράζει, δεν έχω λόγο να το πω. Δεν μπορώ αλλιώς, ρε συ, αν δεν έχω μια γνώμη ερμηνευτική. Επίσης, δεν είναι όλα τα τραγούδια για live. Υπάρχουν κομμάτια του δίσκου που δεν τα παίζω. Είμαι πολύ παρούσα στο live, οπότε, όταν κάτι δεν με αφορά, το νιώθω και δεν είμαι συναισθηματική. "Μα, μωρέ, αυτό το αγαπάω..." Αφού, όμως, δεν λειτουργεί; Αφού οι άνθρωποι είναι "νεκροί" από κάτω; Προφανώς δεν κάνω κάτι καλά, δεν μπορώ να το στηρίξω, άντε γεια.
»Μου λέει η ψυχοθεραπεύτριά μου ότι χρησιμοποιώ συνεχώς τη λέξη "σύνδεση". Δεν μου αρέσει η αποσύνδεση. Μου φαίνεται ναρκισσιστικό να έρθεις στο live και να σου πω όλα μου τα τραγούδια που δεν έχεις ξανακούσει ποτέ και να μην ξέρεις κανένα. Αν σε χάσω στα τρία πρώτα κι αρχίσεις να σκέφτεσαι "μου έστειλε το γκομενάκι;", "τη γάτα την τάισα;", "πού να πάω αύριο;", τελειώσαμε. Θα 'θελα κάπως αυτό που θα έχεις δει και θα έχεις ακούσει από μένα να σε έχει συναντήσει και να μπορώ να σου αφήσω και χώρο. Γιατί, από την άλλη, υπάρχουν και τραγούδια που με αφορούν τόσο πολύ, εμένα προσωπικά, που εσύ δεν έχεις χώρο. Αν πω το "Μαμά γερνάω", που το 'χω απωθημένο, και αρχίσω να κλαίω σαν να μην υπάρχει αύριο, όπως μου συμβαίνει όταν το λέω στο σπίτι, γίνομαι θέαμα και αυτό το βρίσκω αυνανιστικό.
»Οι καλλιτέχνες, γενικά, έχουν μια τάση αυνανιστική και δυσκολεύομαι πολύ να βρω τη χρυσή τομή, όπου εγώ θα εκφράζομαι, θα ευχαριστιέμαι, κι εσύ, που μ' έχεις τιμήσει με την παρουσία σου, θα έχεις ταυτόχρονα χώρο να υπάρξεις και να βρεθείς σε κάτι δικό σου, πιο εσωτερικό. Ελπίζω, πραγματικά, να συνδέεται ο ακροατής στα live μου, έστω και σε ένα πολύ μικρό του κομμάτι. Κι εγώ όταν πάω να δω μια παράσταση ή ένα live διψάω να συνδεθώ συναισθηματικά. Δεν θέλω άλλο να βλέπω εγκεφαλικές κατασκευές. Έχω κουραστεί. Αλήθεια, ειδικά στο θέατρο, και το λέω ως άσχετη, δεν θέλω άλλη weird-oσύνη. Δεν θέλω, ρε παιδί μου. Εκτός αν η weird-oσύνη είναι του Παπαϊωάννου, ξέρω 'γω, που φλέγεται ο άνθρωπος και το εννοεί. Αλλά όλο το άλλο που έχει αποφασιστεί, ότι αυτό θα είναι τώρα η τέχνη, εγώ δεν το αντέχω.
»Έχω κουραστεί να μη συνδεόμαστε. Και δεν θέλω να πάω για καφέ αν δεν μπορούμε να συνδεθούμε. Δεν θέλω ούτε να με πάρεις για "χρόνια πολλά"! Άμα σε ενδιαφέρει αλήθεια, μίλα μου σαν άνθρωπος, πες μου τα κανονικά σου νέα, χωρίς να με μιζεριάζεις όμως, και πάμε να μιλήσουμε. Ε, το ίδιο είναι και το live για μένα, και ο δίσκος. Φτάνω στον "Βλάκα" μετά από μία διαδρομή. Έχω κάνει δύο ώρες πρόγραμμα για να φτάσω στο "Ζητάτε να σας πω". Αλλιώς θα κάνω ότι φτάνω. Ψεύτικος οργασμός. Δεν μ' αρέσει αυτό. Θέλω την αλήθεια, την εκτιμώ πάρα πολύ, αν δεν έχει κακεντρέχεια. "Βάλε την τάδε κιθάρα γιατί θα παιχτεί στο ραδιόφωνο". Με πιάνει τρέλα. Δεν με νοιάζει. Να μην παιχτεί. Εγώ νιώθω ωραία. Δεν έχω χώρο γι' αυτά».
Μετά από όλα τα παραπάνω, διαπιστώνω φωναχτά ότι «πρέπει να είσαι λίγο δύσκολη στις συνεργασίες σου, Μαρίζα Ρίζου», αναφερόμενος μάλιστα και στο πρωτότυπο δελτίο Τύπου που εστάλη σχετικά με τα live της, γραμμένο για δεύτερη φορά σε α' ενικό πρόσωπο, λόγω της πολύ συγκεκριμένης –ακόμα κι αν είναι αντισυμβατική– άποψης που έχει για όσα την αφορούν. «Μα, οι περισσότεροι από εμάς τα γράφουμε μόνοι μας! Δεν είναι γελοίο να μιλάς για τον εαυτό σου σε γ' πρόσωπο; Παιδιά, οι άνθρωποι που ξέρουν τι θέλουν να κάνουν είναι οι μόνοι που μπορούν να γράψουν γι' αυτό. Είναι δυνατόν να κάνεις ότι το γράφει κάποιος άλλος; Δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ! Μου σηκώνεται η τρίχα, ντρέπομαι! Αν είμαι συγκεντρωτική; Έχω αποδεχτεί ότι οι άνθρωποι έχουμε διαφορετικές γνώμες, είμαστε άλλα ψυχικά είδη. Απλώς έχω επιλέξει να συνεργάζομαι με ανθρώπους που συνεννοούμαστε και αν μου πουν να κάνω κάτι που δεν είχα σκεφτεί και επιχειρηματολογήσουν επ' αυτού, νομίζω ότι είμαι ανοιχτή στο να το ακούσω. Όμως δεν ακούω τους πάντες».
Η Μαρίζα δηλώνει πως επικοινωνιακά, ως προς την έκθεση του εαυτού της, νιώθει πως επίσης βρίσκεται σε μια μεταιχμιακή φάση. «Το διαχειρίζομαι και παρακολουθώ ακόμα και την ταραχή μου ως προς αυτό. Νιώθω ότι γίνεται ένα βήμα, που είναι προφανώς απαραίτητο, το εξετάζω και το συναντώ πρώτα εγκεφαλικά και μετά ψυχικά. Μετά από βήματα πολύ συγκεκριμένα και στιβαρά, είμαι σε μια μετάβαση. Σκεφτόμουν ότι θαυμάζω τα παιδιά που πάνε σε talent shows. Είναι πολύ άγριο αυτό το τόσο απότομο, από τη μια μέρα στην άλλη να σε ξέρει τόσος κόσμος. Δεν νομίζω ότι θα άντεχα να το διαχειριστώ συναισθηματικά. Εμένα μου συμβαίνει κάτι πολύ ομαλό και στην ώρα του, και πάλι το παρακολουθώ. Είναι παράξενο να κάθομαι και να έρχεται να μου μιλά ένας άνθρωπος που δεν τον γνωρίζω, αλλά να έχει την οικειότητα ότι τα λέγαμε χθες, που είχαμε πάει για ποτό. Είναι καταπληκτικό που έχει αυτή την οικειότητα, μου αρέσει και το απολαμβάνω, αλλά τα όρια που ίσως χρειαστεί να βάλω, το πώς θα σταθώ απέναντι σε αυτό συναισθηματικά, δεν είναι εύκολο πράγμα, ειδικά όταν δεν είσαι ματαιόδοξος. Καταλαβαίνω, βέβαια, ότι για να συνεχίσω να κάνω live και γενικά αυτό που αγαπάω, είναι απαραίτητο.
»Βλέπω τους ανθρώπους που θα ήθελα να το διαχειρίζομαι σαν αυτούς και κινούμαι προς αυτή την κατεύθυνση, που έχει ελευθερία, τιμιότητα, καθαρότητα. Τον Αγγελάκα, ας πούμε, που έφυγε από τις Τρύπες σε δυνατό σημείο, επειδή δεν τον εξέφραζαν πια, ή τον Γεράσιμο (Ευαγγελάτο) με τη Νατάσσα (Μποφίλιου) και τον Θέμη (Καραμουρατίδη), που κάνουν διαφορετικά πράγματα κάθε χρόνο. Είναι παραδείγματα που θαυμάζω πάρα πολύ. Που δεν αφέθηκαν να τους νικήσει η ματαιοδοξία. Και το ότι αυτήν τη στιγμή δίνω συνέντευξη στη LiFO δεν είναι εύκολο, γιατί ξέρω ότι θα ανέβει μετά ένα link που θα λέει "η Μαρίζα Ρίζου αυτό κι αυτό" και είναι παράξενο να το διαχειριστώ, αν θέλω να έχω επαφή και να μην είμαι γελοία!».
Αντί επιλόγου, της ζητώ να τοποθετηθεί στο hot topic της ημέρας που δεν είναι άλλο από την αναίσχυντη καμπάνια κατά των αμβλώσεων που βρέθηκε για λίγες ώρες αναρτημένη στο μετρό της Αθήνας. «Θα σου πω πώς το βιώνω εγώ, στα 33 μου, που δεν έχω παιδί και δεν θέλησα να κάνω ως τώρα. Δεν ξέρω αν θα μου δημιουργηθεί η επιθυμία αυτή. Θεωρώ ότι είναι μια τεράστια ευθύνη, ότι ο καθένας θα πρέπει να είναι στην καλύτερη δυνατή επαφή με τον εαυτό του για να προχωρήσει σε ένα τέτοιο βήμα, γιατί υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά εγκαταλελειμμένα και κακοποιημένα, ψυχικά και σεξουαλικά. Δεν μπορώ να συλλάβω πώς είναι δυνατόν για μια γυναίκα, αν της τύχει κάτι και μείνει έγκυος, να αποφασίσει κάποιος άλλος ότι θα φέρει στον κόσμο έναν άνθρωπο, τον οποίο υπάρχει πιθανότητα να μην μπορεί να τον ζήσει καταρχάς ή να μην μπορεί να τον διαχειριστεί. Απλώς δεν το καταλαβαίνω. Η γυναίκα πρέπει να κάνει ό,τι επιθυμεί και αν δεν θέλει, να μην κάνει ποτέ παιδί. Να σταματήσει το βλέμμα λύπησης επειδή δεν έχει παιδιά, αν είναι 50. Έχει πολύ μεγάλη τιμιότητα, αν κάποια δεν αισθανθεί ποτέ έτοιμη, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ικανή ψυχικά. Εγώ δεν έχω χώρο ούτε για τον σκύλο μου κάποιες μέρες».
Μαρίζα Ρίζου live - Σταυρός του Νότου, Κεντρική Σκηνή
Από Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου και κάθε Παρασκευή
Ώρα Έναρξης: 23:00
Εισιτήριο: €14 με μπίρα ή κρασί
Ο νέος δίσκος της Μαρίζας Ρίζου με τίτλο «Πόσο βλάκας» κυκλοφορεί από τη Walnut Entertainment Greece.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια