Στα αχανή μονοπάτια του Vimeo και του Tumblr πετυχαίνεις διαμαντάκια και ιστορίες που δεν μπορείς καν να φανταστείς. Όπως η περίπτωση του Ισπανού Castro, ενός videographer - σκηνοθέτη - ποιητή, τη δουλειά του οποίου συνάντησα τυχαία σε μία από τις ατελείωτες αναζητήσεις μου.
Στην αρχή, φυσικά, χάζεψα με την εντυπωσιακή φιγούρα του, που κινείται συνήθως γυμνή στα ολιγόλεπτα βίντεο που ανεβάζει – υπάρχουν δεκάδες από αυτά στον λογαριασμό του. Πέρα από την προφανή ευκολία του γυμνού, πρόσεξα όμως και μια παράδοξη μελαγχολία, τόσο στον τρόπο που καδράρει τον εαυτό του για καθημερινές, ως επί το πλείστον, ασχολίες, όσο και στους ίδιους τους τίτλους που δίνει σε αυτές τις δουλειές: για παράδειγμα η σειρά «Solitudes».
Τους τελευταίους μήνες συνειδητοποίησα ότι ανεβάζει υλικό από την Αθήνα και αποφάσισα να τον αναζητήσω. Είχα πλάσει στο μυαλό μου μια συμβατική ιστορία για εκείνον, ότι ενδεχομένως κάποιος έρωτας τον έκανε να μείνει εδώ και να αναζητήσει μια 9 to 5 δουλειά, ώστε να ασχοληθεί παράλληλα με την τέχνη του. Σκεφτόμουν επίσης ότι ενδεχομένως κάποιος άλλος να τον βοηθάει στο γύρισμα αυτών των βίντεο.
Η πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τη φαντασία μου και μετά από ένα μισάωρο συζήτησης με τον Castro, είχα εκπλαγεί τουλάχιστον επτά φορές. Ο τύπος είναι ένας γνήσιος νομάς, πολίτης του κόσμου, ταξιδεύει οπουδήποτε, όποτε εκείνος αποφασίσει να εγκατασταθεί και να γνωρίσει τον επόμενο τόπο του, με τα προσωπικά του υπάρχοντα να χωράνε άνετα μέσα σε ένα backpack, όπως μου λέει χαρακτηριστικά.
Το blog μου είναι εξομολογητικό, όσο μου επιτρέπει η προσωπικότητά μου να είναι, αν διαβάσεις πέρα από το σώμα και τον όποιο αισθησιασμό μπορεί να βρεις. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, από παιδί, χρησιμοποιούσα το σώμα μου για να πετύχω πράγματα.
Έκπληξη πρώτη: Το πάρκο και ο Μινώταυρος
Έχουμε δώσει ραντεβού έξω από το Μέγαρο Μουσικής, κοντά στην πλατεία Μαβίλη, όπου ο Castro μένει τους τελευταίους δέκα μήνες (μπορεί και έντεκα, δεν θυμάται ακριβώς, ξέρει ότι έχουμε Μάρτιο αλλά όχι ακριβή ημερομηνία, δεν τα πάει καλά με αυτά) που έχει εγκατασταθεί στην Ελλάδα.
Είναι απόγευμα, ο καιρός έχει γλυκάνει, έρχεται με το ποδήλατό του και μου προτείνει να καθίσουμε στο γρασίδι, στο παραπλήσιο παρκάκι. Δεν του αρέσουν οι καφετέριες, δεν πηγαίνει ποτέ. Πόσο έντονη η «κουλτούρα του πάρκου» σε όλους τους Ευρωπαίους, σκέφτομαι.
Από τα πρώτα πράγματα που μου εξομολογείται, όταν πέφτουν τα «χάρηκα για τη γνωριμία, ποιος είσαι και τι κάνεις», είναι ο αγώνας που δίνει με τις ψυχικές διαταραχές εδώ και χρόνια.
Μου φαίνεται κάπως περίεργο να μιλάς για κάτι τέτοιο με έναν άγνωστο τόσο σύντομα, αλλά στην πορεία της συζήτησής μας θα καταλάβω ότι είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς του και η κινητήριος δύναμη για να δημιουργεί.
«Πόσο προσωπικός θες να γίνω;» με ρωτά.
«Όσο θες εσύ».
«Γεννήθηκα στην Κορούνια, έφυγα από το σπίτι μου στα 16 και μετακόμισα στο Λονδίνο. Έχω ζήσει στην Ιαπωνία, τη Μάλτα, την Κύπρο, τη Γερμανία, παντού, και τώρα εδώ. Μου έχει ασκήσει τρομερή επιρροή ο πολιτισμός, η λογοτεχνία σας, αυτός είναι ο λόγος που βρέθηκα εδώ.
Θυμάμαι να χαζεύω ένα λεύκωμα που είχε κάποτε ο πατέρας μου για την Κνωσό, πιτσιρίκι, 10-11 χρονών, και να ερεθίζομαι με τις εικόνες του Μινώταυρου.
Βέβαια δεν ξέρω τι θα σκέφτονταν οι αρχαίοι Έλληνες για τους σύγχρονους. Όμως έχετε κάτι για το οποίο μπορείτε να είστε περήφανοι, παρόλο που και τότε δεν ήταν ιδανικοί καιροί, μόνο οι ελεύθεροι άνθρωποι μπορούσαν να ψηφίζουν, γίνονταν συνέχεια πόλεμοι, υπήρχαν σκλάβοι παντού».
Έκπληξη δεύτερη: Το ηλιοβασίλεμα και η Adele
Κόβει τη φράση του και μου λέει «κοίτα, πόσο ωραίο», δείχνοντάς μου τον ουρανό που έχει πάρει βιολετί χρώμα. Συνεχίζω ακάθεκτος να τον ρωτώ για τη ζωή του.
«Συνολικά ζω εκτός Ισπανίας περισσότερα χρόνια απ’ όσα έχω ζήσει εκεί. Επιστρέφω κάθε διετία περίπου. Δεν έχω φίλους γενικά, λόγω της διαταραχής μου δεν είμαι κοινωνικός. Όσοι άνθρωποι είναι φίλοι μου, είναι ιδιαίτερα υπομονετικοί και περιποιητικοί μαζί μου, αλλιώς δεν θα ήταν φίλοι μου.
Κάνω ψυχοθεραπεία και πλέον στην Αθήνα αποφάσισα ότι πρέπει να ξεκινήσω φαρμακευτική αγωγή. Ήταν αναγκαίο. Είμαι τυχερός, όλα λειτουργούν ως τώρα.
Λόγω της κατάστασής μου, είναι δύσκολο και ταυτόχρονα πάρα πολύ εύκολο να αποφασίσω ποιος είναι ο επόμενος σταθμός μου. Συνήθως λειτουργεί ως παρόρμηση. Υπάρχουν καμιά δεκαριά μέρη για τα οποία έχω τσεκάρει το κόστος ζωής, τα εισιτήρια και τι έχουν να μου προσφέρουν.
Θα πήγαινα στην Τουρκία αρχικά, αντί για εδώ, αλλά ξύπνησα, βρήκα φθηνή πτήση και ήρθα στην Αθήνα. Δεν δοκιμάζω καν το μέρος πρώτα, ως επισκέπτης. Είμαι ελεύθερος να κάνω ό,τι θέλω.
Τα τελευταία 12 χρόνια βγάζω τα προς το ζην δουλεύοντας ως μασέρ και personal trainer. Στο Λονδίνο είχα αναλάβει κάποτε την Adele για περίπου έναν χρόνο, την είχα ακολουθήσει και στο Μάλιμπου.
Είναι πολύ δύσκολο να γυμνάζεις διάσημους. Αποφάσισα ότι δεν έχω τέτοιες φιλοδοξίες, δεν ήθελα ποτέ να έχω δικό μου γυμναστήριο, απλά να βγάζω κάποια χρήματα για να μπορώ να εστιάζω στο γράψιμο, πράγμα που αυτές οι δραστηριότητες το επιτρέπουν με λίγες ώρες δουλειάς.
Bed
Έκπληξη τρίτη: Πίζα – Κορούνια με ποδήλατο
Ο Castro βρίσκει πολλές ομοιότητες ανάμεσα στη σημερινή Ελλάδα και την Ισπανία της περιόδου που ήταν παιδί. «Οι ταξιτζήδες σταματούν οπουδήποτε χωρίς να τους νοιάζει αυτός με το ποδήλατο από πίσω, η διαφθορά είναι παντού, σου κάνουν έκπτωση αν δεν πάρεις απόδειξη. Στο Λονδίνο, ας πούμε, υπάρχει διαφθορά αλλά δεν είναι τόσο εξόφθαλμη».
Από την άλλη, μου λέει πως αγαπά τον καιρό, τον Παρθενώνα που μπορεί να τον βλέπει συνέχεια επειδή κινείται αποκλειστικά με το ποδήλατο, ακόμα κι αν θα κάνει δύο ή τρεις ώρες να φτάσει κάπου.
«Δύο ή τρία χρόνια πριν -μη δίνεις βάση στις ημερομηνίες, δεν θυμάμαι-, αγόρασα ένα πολύ φτηνό ποδήλατο στην Πίζα και έκανα όλη τη διαδρομή από την Ιταλία μέχρι την Κορούνια με αυτό. Μου πήρε 24 μέρες, αλλά δεν ήμουν στον δρόμο κάθε μέρα, καθυστέρησα 2-3 επειδή ξέσπασαν καταιγίδες».
«Έμενες σε hostels;» τον ρωτώ. «Όχι, έμενα σε σπίτια ανδρών που έβρισκα στο Grindr».
«Συνδύαζες μια πρακτική λύση με fun, δηλαδή;».
«Όχι. Δεν είχα Grindr πριν από αυτό, δεν είχα καν τηλέφωνο, και ούτε τώρα έχω Grindr. Κάθε φορά που το έχω χρησιμοποιήσει με απογοητεύει. Δεν το κατηγορώ γιατί για πολλούς λειτουργεί. Βλέπεις μερικές φωτογραφίες και μετά χάνεται όλη η ουσία και μπορεί να καταλήγεις να κάνεις πράγματα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έκανες.
Έκανα σεξ με περίπου ένα 20% από αυτούς. Απλά ήθελα να κοιμηθώ. Κοιμόμουν 3-4 ώρες και μετά έκανα 200 χιλιόμετρα. Μάλλον ήταν πιο συναρπαστικό για εκείνους, παρά για μένα. Ο καθένας τους ήταν “άλλος ένας που θα με βοηθούσε να φτάσω στον στόχο μου”, να φτάσω στην Ισπανία.
Ξέρω, ακούγεται ψυχρό. Αλλά για εκείνους θα φαινόταν σίγουρα εξωτικό να εμφανίζεται ξαφνικά ένας τύπος με ποδήλατο και όλο τον εξοπλισμό, να θέλει να κάνει ντους και όλα τα σχετικά».
Ο Castro δεν έχει κρατήσει επαφή με κανέναν από τους ανθρώπους που τον φιλοξένησαν εκείνη την περίοδο. Δεν είναι καλός στο να κρατά επαφές με τους ανθρώπους, γενικότερα, δυσκολεύεται να το κάνει ακόμα και με τους φίλους του και μπορεί να εξαφανίζεται από αυτούς για χρόνια. «Τώρα με την αγωγή ίσως είναι ευκολότερο».
Έκπληξη τέταρτη: Όχι απλή ματαιοδοξία, αλλά ανάγκη
Και τι κάνει τώρα στην Αθήνα; «Δυστυχώς παλεύω, ψυχικά. Ευτυχώς τους τελευταίους μήνες μπορώ και γράφω ξανά. Τελειώνω την πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία, γράφω ποίηση.
Είμαι αυτοδίδακτος. Έχω σπουδάσει ψυχολογία και κινηματογράφο στο Λονδίνο, το τελευταίο πτυχίο το πήρα πριν από μερικά χρόνια. Κάποιες από τις ταινίες μου απαιτούν ηθοποιούς και ανθρώπους να χειρίζονται την κάμερα, ενώ σε άλλες εγώ είμαι το αντικείμενο.
Το blog μου είναι εξομολογητικό, όσο μου επιτρέπει η προσωπικότητά μου να είναι, αν διαβάσεις πέρα από το σώμα και τον όποιο αισθησιασμό μπορεί να βρεις. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, από παιδί, χρησιμοποιούσα το σώμα μου για να πετύχω πράγματα.
Χρειάζομαι επιβεβαίωση, χρειάζομαι οι άνθρωποι να με βρίσκουν ελκυστικό. Δεν είναι απλά μια άσκηση ματαιοδοξίας όλο αυτό –ok, είναι, ως έναν βαθμό– αλλά πολλά παραπάνω για εμένα. Χρειάζομαι εσένα να με επιβραβεύεις».
Η αλήθεια είναι ότι αν χαζέψεις με τη σειρά τα πάμπολλα βίντεο του Castro, από ένα σημείο κι έπειτα ξεπερνάς τον όποιο αρχικό θαυμασμό για το γυμνό σώμα και το κάλλος του και αντιλαμβάνεσαι εύκολα ότι είναι μια ανάγκη για εκείνον όλη αυτή η έκθεση.
«Ένα πολύ μικρό ποσοστό όσων τα βλέπουν περνούν στο επόμενο επίπεδο και λένε κάτι παραπάνω από ένα σχόλιο για το σώμα μου. Οι περισσότεροι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν είναι καθόλου σέξι να λες σε κάποιον “πες ότι σου αρέσω, επιβεβαίωσέ με, μόνο από τα φυσικά μου χαρίσματα”, είναι κάπως θλιβερό.
Μη με παρεξηγήσεις, σε όλους μας αρέσει να αρέσουμε. Στην περίπτωσή μου είναι ανάγκη. Το χρειάζομαι για να νιώθω ότι είμαι ζωντανός, ότι είμαι κάποιος».
Γιατί όμως πάντα γυμνός; Έχει σκεφτεί ποτέ να δοκιμάσει να κινηματογραφήσει τον εαυτό του με διαφορετικό τρόπο;
«Το γυμνό σώμα έχει χρησιμοποιηθεί στη διάρκεια της ιστορίας -και της ελληνικής- για να εκφράσει καλλιτεχνικά συναισθήματα.
Υπάρχει όμως και μια πρακτική αιτία που το επιλέγω. Μέχρι τώρα, που εγκαταστάθηκα εδώ για κάπως μεγαλύτερο διάστημα, δεν είχα τίποτα. Είχα ένα-δύο σορτς, μερικές φορές είχα τρία t-shirts, μερικές μόνο ένα, όταν έχανα τα άλλα δύο. Όλα μου τα υπάρχοντα χώραγαν σε ένα μικρό backpack. Πώς θα ντυνόμουν;
Ακόμα και στα βίντεο που φοράω κάτι, ένα εσώρουχο, δεν είναι δικό μου τις περισσότερες φορές. Μπορεί να το έχω βρει στο γυμναστήριο παρατημένο ή να έχω περάσει μερικές μέρες με κάποιον και να φορέσω ένα δικό του εσώρουχο για να τραβήξω ένα βίντεο όταν αυτός είναι έξω. Το σώμα μου είναι το μόνο πράγμα που έχω και το μόνο που μπορώ να προσφέρω».
Father, I'll be a good boy now
Έκπληξη πέμπτη: Out of focus!
Η αισθητική στα βίντεο του Castro είναι ξεχωριστή και η τεχνική του βελτιώνεται.
«Τα κάνω όλα μόνος μου. Είναι λίγο ντροπιαστικό, αλλά δεν έχω αλλάξει ποτέ τις ρυθμίσεις της κάμερας. Τις πέρασε ένας φίλος όταν την αγόρασα πριν από τρία χρόνια, κι έκτοτε δεν τις έχω πειράξει γιατί δεν ξέρω να τις πειράξω, δεν το ‘χω με τα τεχνικά και τις οδηγίες, παρόλο που κάνω μοντάζ μόνος μου.
Συχνά δεν υπάρχει εστίαση γιατί δεν μπορώ να είμαι ταυτόχρονα μπροστά και πίσω από την κάμερα. Βάζω αντικείμενα και υπολογίζω με το σώμα μου για να βρω το σωστό σημείο.
Δεν με ενδιαφέρει να τα μάθω αυτά. Όταν έρθει η ώρα να ξανακάνω ταινία, προτιμώ το κομμάτι της κάμερας να το αναλάβει κάποιος που το γνωρίζει και έχει εμπειρία. Ποτέ δεν έχω προβάλει δουλειά μου δημόσια, δεν ξέρω πού και πώς να κανονίσω κάτι τέτοιο».
Σκεπτόμενος κάποια συγκεκριμένα παραδείγματα, τον ρωτώ πώς προέκυψαν το βίντεο όπου βρίσκεσαι όρθιος σε μια σκάλα, φορώντας ένα λευκό εσώρουχο κι ένα άλλο που κόβει τα νύχια του.
«Αυτό το πρότζεκτ, πες το όπως θες, τα βίντεο του εαυτού μου, ξεκίνησαν τυχαία, δεν τα σχεδίαζα. Αντιπροσωπεύει την Αθήνα αυτή η σκάλα. Η σειρά “Solitudes” είναι για τη μοναξιά που αισθάνομαι συνέχεια, λόγω της ασθένειας που δεν μου επιτρέπει να μη νιώθω έτσι. Από ένα σημείο και μετά το αποδέχεσαι, νιώθεις άνετα. Τα καθημερινά πράγματα που κάνω, το να κόβω τα νύχια μου ή να φτιάχνω καφέ, διαθέτουν μια θλίψη.
«Νιώθεις άνετα τώρα, που μιλάμε;».
«Ναι, είμαι μια χαρά».
Solitudes #3
Έκπληξη έκτη: Τα ποιήματα
Παρόλο που γράφει ποίηση (σε αγγλικά και ισπανικά), ο Castro δεν διαβάζει ποίηση, τη βρίσκει αφόρητα βαρετή. Διαβάζει όμως πολλή λογοτεχνία, συνήθως 2 και 3 βιβλία παράλληλα.
Τώρα διαβάζει τον δεύτερο τόμο του Προυστ, μια Σούζαν Σόνταγκ, (αλλά ξέχασε το βιβλίο κάπου, τις προάλλες), και έναν Ζολά, κυρίως κλασική λογοτεχνία, από σύγχρονη φτάνει μέχρι τα ‘60s περίπου.
Μου έστειλε ένα ποίημα του και το δημοσιεύω αυτούσιο:
Transient
There is so little I can give you,
So I go back to bed.
Immediately, you and your good intentions
come running after me.
You are useless.
Bothersome.
I'm removed.
Confused,
You try to understand
Because it's the first time.
And you are so robust.
So healthy.
All energy and hope.
And I can see only weakness of character.
There is so little I can do.
So I stopped pretending that this time
It will be different.
This is all you will get.
Disappointment.
Dissatisfaction.
Always.
But right now, you don't know this.
So I tell you.
And nothing.
Absolutely nothing.
There is so little I can offer you.
So I take.
And take.
And take,
Until you learn.
You will.
And back in bed I think about you
but I can't.
It's too big an effort.
And you are so loving,
Understanding.
For now.
But there is nothing special about you.
You will go.
I know you think that it's not possible.
But don't worry,
It will pass.
You are transient.
And therefore, I will not tell you I need you
until you are ready to leave.
Έκπληξη έβδομη: Ο ερωτισμός στα Πάθη
Από σκηνοθέτες μου λέει πως αγαπά τον Μπονιουέλ και τον Παζολίνι. Και τους Ιταλούς, τον Ροσελίνι… Μου κάνει εντύπωση που δεν αναφέρει τον Αλμοδόβαρ αλλά συνειδητοποιώ ότι όντως δεν έχει καμία συγγένεια μαζί του, πράγμα σπάνιο για γκέι Ισπανό καλλιτέχνη. «Ίσως μόνο κάποιο στοιχείο μελοδραματισμού».
Πρόσφατα ο Castro τελείωσε μια μικρού μήκους ταινία του, το «Hector», που πραγματεύεται τον HIV. Όταν του λέω ότι μου άρεσε η αισθητική που μου φάνηκε επηρεασμένη από πίνακες ζωγραφικής και οι μικρές πινελιές ονειρικού σουρεαλισμού, αλλά βρήκα τις αντιδράσεις των δύο ηρώων του κάπως υπερβολικές για τα σημερινά δεδομένα, το σκέφτεται και διαφωνεί.
«Μαθαίνει ότι είναι οροθετικός εκείνη τη μέρα. Το έχω δει τόσες φορές να συμβαίνει. Είναι βασισμένο σε κάποιον που ξέρω. Ακόμα και σήμερα, άνθρωποι που γνωρίζω και μαθαίνουν ότι είναι οροθετικοί αντιδρούν γιατί η ζωή τους αλλάζει. Αρχίζουν τα ναρκωτικά, το chemsex… Περνάει καιρός για τον εγκέφαλό σου να το συνειδητοποιήσει και να καταλάβει ότι όλα είναι ok πλέον. Δεν μιλώ για τον HIV εδώ, αλλά για τη συναισθηματική εξάρτηση.
Οι ονειρικές σκηνές είναι πάντα σημαντικές για μένα, όταν γράφω κάτι, γιατί τα όνειρα με βοηθούν να ζω ό,τι δεν μπορώ να ζήσω στην πραγματική ζωή. Μου δίνουν τόσες πληροφορίες για τον εαυτό μου, τις οποίες δεν γνωρίζω.
Πάντα υπάρχουν ομοιότητες με πίνακες, ηθελημένες ή όχι. Είμαι κλασικιστής στη μουσική, στη ζωγραφική. Η μουσική σε αυτή την ταινία είναι μπαρόκ και ο πίνακας που χρησιμοποίησα ως αναφορά είναι ακόμα παλιότερος, μιας Παρθένου από τον 15ο αιώνα.
Ενώ είμαι άθεος, καθετί που κάνω έχει επίσης επιρροές από τη θρησκεία. Θεωρώ τα Πάθη του Χριστού μια υπέροχη ιστορία, που έχει τα πάντα, είναι τόσο όμορφη και ερωτική. Ο πόνος, το αίμα, ο ιδρώτας, το βασανιστήριο, η γύμνια, για μένα είναι πολύ ερωτικά.
Ήταν δύσκολο να τη γυρίσω γιατί δεν ζούσα στην Βαρκελώνη. Ήμουν άστεγος, έμενα στον δρόμο ψάχνοντας να βρω πού θα περάσω τη νύχτα, ήταν πολύ αγχωτικό. Ο πρωταγωνιστής βρήκε την υπόλοιπη ομάδα κι έτσι έκανα την πρώτη μου ουσιαστικά μικρού μήκους ταινία».
Η ταινία αυτή είναι αφιερωμένη στην αδερφή του που ζει στην Ισπανία και με την οποία προσπαθεί να αποκαταστήσει πλέον τις σχέσεις. «Είναι περίπλοκη η επικοινωνία μας. Προσπαθώ να είμαι καλός αδερφός».
Είχε προηγηθεί το αντίστοιχης θεματικής «Rocco», με τον ίδιο να κρατά έναν από τους δύο ρόλους. «Με ρώταγαν όλοι τότε αν είμαι στην πραγματικότητα οροθετικός, επειδή παίζω έναν οροθετικό. Δηλαδή αν παίξω ένα ζόμπι σημαίνει ότι είμαι ζόμπι;».
Rocco
O Castro έχει έτοιμα δύο σενάρια που μοιάζουν μεταξύ τους και προορίζονται για μεσαίου μήκους, άλλο ένα που «παραείναι ακριβό για να υλοποιηθεί» και γράφει μια μεγάλου μήκους.
Η πρώτη είναι εμπνευσμένη από την «Ανθρώπινη Φωνή» του Κοκτό και το «L’ Amore» του Ροσελίνι, και από την έλλειψη μπάτζετ που τον υποχρεώνει να γράψει κάτι για έναν ηθοποιό σε εσωτερικό χώρο. Την έχει γράψει στα ισπανικά και τα αγγλικά, με εντελώς διαφορετική έκβαση.
Η άλλη είναι αυτοβιογραφική και μιλά για τη διαταραχή του, το πώς επηρεάζει τις σχέσεις του και πώς οι σχέσεις επηρεάζουν αυτό που βιώνει. Γι’ αυτή χρειάζεται όμως ηθοποιούς και μπάτζετ. Την ξαναγράφει με τον καιρό και τη βελτιώνει, αφού «δεν είναι ο καιρός της».
«Δεν έχω ιδέα πόσο θα μείνω στην Αθήνα, αλλά θέλω να κάνω την επόμενη ταινία μου εδώ, οπότε δεν το σκέφτομαι να φύγω. Μπορεί να είναι 5, 10 χρόνια, μπορεί 6 μήνες».
σχόλια