Στο υπόγειο του Πνευματικού Κέντρου της Αθήνας στην οδό Ακαδημίας 50 διατηρείται ακόμα ο πλούτος του Θεατρικού Μουσείου που περιλαμβάνει τα καμαρίνια σπουδαίων ηθοποιών, φωτογραφίες, προσωπικά τους αντικείμενα, αφίσες παραστάσεων, προγράμματα θεάτρων, τις οπερέτες του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, ακόμη και μία επιστολή του Νικηταρά στον Ιωάννη Καποδίστρια.
Όμως, η εικόνα που συναντήσαμε στο άλλοτε κραταιό Θεατρικό Μουσείο ήταν απελπιστική. Ένας χώρος αφημένος στην τύχη του, κλειστός εδώ και αρκετά χρόνια, εξαρτώμενος πια από το φιλότιμο των ελάχιστων πλέον εργαζόμενων. Μια μικρογραφία της αθάνατης ελληνικής πραγματικότητας.
Κάποτε αυτές οι αίθουσες γέμιζαν με τους ήχους χιλιάδων παιδιών απ' όλα τα σχολεία της Ελλάδας. Τώρα; Στασιμότητα, αδιαφορία, εμπαιγμός και ατελείωτη ταλαιπωρία είναι οι μόνες λέξεις που μπορεί να περιγράψουν την κατάσταση που επικρατεί στο Θεατρικό Μουσείο. Περιλαμβάνεται ακόμη στους τουριστικούς οδηγούς της πόλης και πολλοί τουρίστες το αναζητούν ματαίως.
«Δεν έχει γίνει καμία μετακόμιση αλλά και καμία ενέργεια κατασκευής ή διαμόρφωσης στο νέο κτίριο που παραχωρήθηκε στην οδό Σταδίου. Δυστυχώς, ζούμε σε μία χώρα όπου όλα μετατίθενται για αύριο. Τελικά, δεν γίνεται τίποτα...»
Ιδρύθηκε το 1938 από την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και το 1976 μετατράπηκε σε αυτοτελές ίδρυμα ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου. Τη σημερινή επίσημη ονομασία, «Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου - Θεατρικό Μουσείο» την έλαβε κατόπιν ομόφωνης απόφασης των μελών του το 1996.
Αξίζει να θυμίσουμε ότι στην τελευταία της συνέντευξη ως υπουργού Πολιτισμού, η Λυδία Κονιόρδου, σε ερώτηση σχετικά με το πού βρίσκεται το θέμα του Θεατρικού Μουσείου, είχε απαντήσει στη LiFO: «Το συγκεκριμένο θέμα είναι πολύ σημαντικό για μένα, διότι έχω συμμετάσχει και η ίδια σε παλαιότερες διαμαρτυρίες. Αναφερόμαστε σε ένα ιδιωτικό μουσείο. Ο μόνος τρόπος να επιβιώσει, λοιπόν, ήταν να περάσει στην κατοχή του Δημοσίου. Πρόκειται για μια κιβωτό του νεοελληνικού πολιτισμού. Το ποσό έχει εξασφαλιστεί από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Επίσης, έχουμε εξασφαλίσει τα 450.000 ευρώ για τις άμεσες ανάγκες του μουσείου (σφράγισμα χώρου, απολύμανση, αποφυγή κλοπών) και αναμένουμε να τακτοποιηθούν κάποιες εκκρεμότητες, όπως οι αποφάσεις των Δ.Σ. των δύο φορέων, της Εταιρείας Συγγραφέων και του Θεατρικού Μουσείου, βάσει των οποίων θα αποδέχονται τη μεταβίβαση του ελέγχου του μουσείου στο Δημόσιο. Σίγουρα έπρεπε να είχαμε παρέμβει πιο έγκαιρα, αλλά ευτυχώς επιτύχαμε να βρεθεί ο κατάλληλος χώρος στο νεοκλασικό της οδού Σταδίου (κληροδότημα του Αλέξανδρου Σούτσου), σε ένα κομβικό σημείο, ώστε να δοθεί νέα πνοή στην περιοχή και να την αναζωογονήσει».
Όμως, η πραγματικότητα που καλείται να αντιμετωπίσει το Δ.Σ. του μουσείου έχει μόνο υπέρογκα χρέη προς το Δημόσιο. Ο πρόεδρος του Δ.Σ. του Θεατρικού Μουσείου Κώστας Γεωργουσόπουλος, με οργισμένο ύφος και εμφανώς κουρασμένος από τις μέχρι τώρα περιπέτειες, λέει στη LiFO: «Καλώς ή κακώς, το Θεατρικό Μουσείο έχει μια στέγη, με αποτέλεσμα τα χρέη να "τρέχουν" καθημερινά. Για να αντιληφθείτε πλήρως την κατάσταση που επικρατεί, τα χρέη από ενοίκια και οφειλές προς το Δημόσιο αγγίζουν το 1.400.000 ευρώ. Ποιος θα τα πληρώσει όλα αυτά; Όπως γνωρίζετε, το μουσείο είχε δύο έδρες. Η μία αφορά το Πνευματικό Κέντρο και η άλλη τη βιβλιοθήκη. Μάλιστα, σχετικά με τη βιβλιοθήκη, το κτίριο που μας είχε παραχωρηθεί στη οδό Καραμανλάκη στα Πατήσια το έχουμε αδειάσει, αφού ο ιδιοκτήτης, στον οποίο χρωστούσαμε ενοίκια, το ζήτησε πίσω. Απόρροια όλων αυτών είναι η βιβλιοθήκη να στεγάζεται σε μια αποθήκη στα Γλυκά Νερά που μας παραχώρησε η ΕΡΤ».
Στη συνέχεια, ρωτώ τον κ. Γεωργουσόπουλο αν έχει κινηθεί η διαδικασία ούτως ώστε το Θεατρικό Μουσείο από Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου να περάσει στο Δημόσιο, και αν έχει δει πρόοδο στις εργασίες στο νέο κτίριο. Επισημαίνει: «Δεν έχει γίνει καμία μετακόμιση αλλά και καμία ενέργεια κατασκευής ή διαμόρφωσης στο νέο κτίριο που παραχωρήθηκε στην οδό Σταδίου. Δυστυχώς, ζούμε σε μία χώρα όπου όλα μετατίθενται για αύριο. Τελικά, δεν γίνεται τίποτα. Επίσης, ακούω τη παρούσα κυβέρνηση δικαίως να παραπονιέται για τις συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις. Να, λοιπόν, μια ευκαιρία, ώστε μια μη κερδοσκοπική εταιρεία, όπως το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου - Θεατρικό Μουσείο, να μετατραπεί σε κρατική. Αξίζει να τονίσω, δε, ότι δεν υπάρχει κανένα άλλο ανάλογο μουσείο στην Ευρώπη».
Μία από τις τελευταίες αποφάσεις όριζε ως προσωρινό ενδιάμεσο διαχειριστικό φορέα το Εθνικό Θέατρο, στο οποίο έχουν αποδοθεί 450.000 ευρώ προκειμένου να καλυφθούν οι άμεσες ανάγκες του Θεατρικού Μουσείου. Ο κ. Γεωργουσόπουλος διευκρινίζει: «Μαθαίνω ότι η συγκεκριμένη απόφαση μιλούσε για μέρος των χρημάτων αυτών, τα οποία θα πήγαιναν στο μουσείο. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι ένα ποσό δόθηκε για τον καθαρισμό και την απολύμανση των χώρων του Μουσείου στην Ακαδημίας».
Κλείνοντας τη συζήτησή μας, συμπληρώνει: «Είμαι έξαλλος διότι αρχικά δικάστηκα για χρέη του μουσείου στο ΙΚΑ, αλλά στην πορεία προέκυψε ότι είχα δικαστεί ερήμην μου για χρέος 80.000 ευρώ του μουσείου προς την εφορία. Ζω με 500 ευρώ τον μήνα. Μου έχουν μπλοκάρει όλους τους λογαριασμούς και λαμβάνω μόνο 1.100 ευρώ, που είναι ακατάσχετα, εκ των οποίων τα 600 πηγαίνουν σε δάνειο που είχα πάρει επειδή η σύζυγός μου νοσηλευόταν για επτά έτη λόγω επώδυνης ασθένειας. Προφανώς, λοιπόν, και έχω μετανιώσει που μπλέχτηκα σε όλη αυτή την ιστορία. Και το έκανα επειδή ήμουν μαθητής του Σιδέρη και το Θεατρικό Μουσείο το γνωρίζω δεκαετίες. Νομίζω, όμως, ότι όλο αυτό δεν μου αξίζει από την πατρίδα».
σχόλια