Οι φιλόχριστοι εθνικόφρονες σαρώνουν το Διαδίκτυο με θρησκευτικές κορόνες καιαπειλές προς πάσα κατεύθυνση, οι νεοφιλελεύθεροι μιλούν με ηπιότητα για την ανάγκη ενός διαθρησκευτικού ελληνισμού, όπου το μετριοπαθές ελληνικό Ισλάμ δεν θα τυλίγεται με μαντήλες και μπούρκες, η ριζοσπαστική Αριστερά αναφέρεται στο θέμα του θρησκευτικού σεβασμού προς τους ανθρώπους με τους οποίους συνυπάρχουμε. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές: ο δημόσιος διάλογος έχει ανάψει για τα καλά. Αφορμή, η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να αποδεχτεί το αίτημα του Τούρκου πρωθυπουργού, Ταγίπ Ερντογάν, για την ανέγερση ενός μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα, ώστε να έχουν έναν επίσημο χώρο προσευχής και τέλεσης των θρησκευτικών τους καθηκόντων οι μουσουλμάνοι της πόλης. Τους προσεχείς μήνες, λοιπόν, η Αθήνα, η μοναδική πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία, σύμφωνα με το BBC, δεν διαθέτει τζαμί, θα αποκτήσει το δικό της τέμενος έπειτα από 123 χρόνια. Ο νόμος που προέβλεπε «παραχώρηση εθνικού οικοπέδου προς ανέγερσιν τουρκικού τεμένους» υφίσταται από το 1890 – διανύοντας μια διαδρομή παραδοξότητας και εκκεντρικών αντιφάσεων, έως ότου καταλήξουμε σήμερα στο περίφημο τζαμί δίχως μιναρέ στον Βοτανικό, συνολικού κόστους 946.000 ευρώ.
Στην Αθήνα υπολογίζεται ότι ζουν περίπου 35.000-40.000 μουσουλμάνοι – δίχως να υπολογίσουμε σε αυτούς τους παράνομους μετανάστες. Οι περισσότεροι εξ αυτών στριμώχνονται έως σήμερα σε αδήλωτους θρησκευτικούς χώρους, οι οποίοι υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τους 100 στην Αττική. Στόχος της κυβέρνησης είναι να κλείσει το επόμενο διάστημα τους μισούς, τονίζοντας μέσω των εκπροσώπων της ότι το τζαμί στον Βοτανικό, χωρητικότητας 350 ατόμων, μπορεί να συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση. Βέβαια, δεν είναι λίγοι εκείνοι οι φορείς που διαφωνούν κάθετα με την ανέγερση του τεμένους στο κέντρο της πόλης. Εξαιρώντας τις φασιστικές κραυγές της Χρυσής Αυγής, ή τα ακραία κηρύγματα θρησκευτικών «ποιμένων», όπως του Μητροπολίτη Πειραιώς, Σεραφείμ, και Θεσσαλονίκης, Άνθιμου, παρατηρείται εσχάτως μία επιφυλακτικότητα προς το τζαμί και από ανθρώπους που κινούνται σε πιο προοδευτικά μονοπάτια και οι οποίοι εκφράζουν φόβους για γκετοποίηση της περιοχής του Βοτανικού και ραγδαία αύξηση της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας.
Σύμφωνα με παλαιότερη έρευνα της Public Issue η οποία διενεργήθηκε το 2009, το 56% των Αθηναίων ήταν θετικό προς την ανέργεση του τεμένους στην πόλη, ενώ αρνητικό ήταν το 29% . Στην ίδια έρευνα, έναν χρόνο μετά, τα ποσοστά είχαν αλλάξει δραματικά. Μόλις το 41% ήταν σύμφωνο με την κατασκευή του τζαμιού, την ώρα που το 45% της κοινωνίας εμφανιζόταν αντίθετο.
Σήμερα, το ερώτημα περί της θρησκευτικής ανεκτικότητας των Αθηναίων απασχολεί ολοένα και πιο έντονα, με τον δημόσιο διάλογο να διεξάγεται σε πολλές περιπτώσεις υπό «πολεμικό» κλίμα. Παρότι το άρθρο 13 του Συντάγματος της Ελλάδας αναφέρει ξεκάθαρα πως «πάσα γνωστή θρησκεία είναι ελευθέρα και τα της λατρείας αυτής τελούνται ακωλύτως υπό την προστασίαν των νόμων», πολλοί ανακαλούν τις «τραυματικές μνήμες επί Τουρκοκρατίας», άλλοι βλέπουν «κυρίαρχες πολιτικές και επεκτατικές βλέψεις των γειτόνων μας», ενώ η Εκκλησία, παρότι μέσω του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου εκφράστηκε θετικά για το τζαμί, στην πραγματικότητα ζει με τον φόβο «προσηλυτιστικών τάσεων» στην πίσω αυλή της «πελατείας» της. Αποτέλεσμα; Η Αθήνα εμφανίζεται φοβική διεθνώς ως προς τη θρησκευτική διαφορετικότητα, μια πόλη αναχρονιστική, που μπροστά στον κίνδυνο να υψωθεί ένας μιναρές με θέα την Ακρόπολη είναι ικανή να ξεθάψει τα πιο συντηρητικά ένστικτά της. Πόσο παράδοξο, αν σκεφτεί κανείς ότι η ανεξιθρησκία έχει διακηρυχθεί στην Ελλάδα ήδη από το 1827 και το Σύνταγμα της Τροιζήνας. Όμως, καταπώς φαίνεται, η εφαρμογή της στην πράξη αποδεικνύεται μια πολύ διαφορετική ιστορία δύο αιώνες αργότερα. Ακόμα πιο παράδοξο είναι το γεγονός ότι η κυρίαρχη στην Ελλάδα χριστιανική πίστη διακηρύττει τον σεβασμό και την αγάπη προς τα «πιστεύω»» των «αλλόθρησκων». Μήνυμα το οποίο προφανώς δεν παρελήφθη στην πορεία του χρόνου. Και αποδεικνύεται καθημερινά. Πρόσφατα έγινε ένας μικρός χαμός στον Δήμο Αθηναίων όταν ένας δημότης προσπάθησε να αλλάξει τα στοιχεία της ταυτότητάς του, ασπαζόμενος την...«Εκκλησία του Μακαρονοτέρατος». Παρότι ο πολίτης είχε πάρει το ok από τη Διεύθυνση Ετεροδόξων του υπουργείου για οποιαδήποτε μεταβολή στο θρήσκευμά του, η υπάλληλος του δήμου αρνήθηκε να τον εξυπηρετήσει. Ακολούθησε ένα μπαράζ αλληλογραφίας μεταξύ δήμου και υπουργείου, έως ότου καταλήξουν οι δύο Αρχές τι σημαίνει «θρησκευτικές πεποιθήσεις» και τι «γνωστή θρησκεία», όροι που αναφέρονται στο άρθρο 13 του Συντάγματος. Εντέλει, συμφώνησαν στο συμπέρασμα ότι η θρησκευτική ελευθερία είναι θέμα αυτοκαθορισμού. Μύλος, δηλαδή, για το πιο απλό πράγμα. Οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν λύσει το γρίφο της εφαρμοσμένης Ανεξιθρησκίας με έναν βωμό στους άγνωστους θεούς («τοις αγνώστοις θεοίς»), όπου μπορούσε οποιοσδήποτε ξένος να προσφέρει θυσία στους θεούς που πίστευε. Άλλωστε, για εκείνους όλες οι θρησκείες ήταν εξίσου «ανακριβείς για τον φιλόσοφο, αληθινές για τον νομοθέτη και χρήσιμες για τον φοροεισπράκτορα».
σχόλια