Aπ' την Πορτογαλία είσαι;

'Oταν είμαι από την Πορτογαλία με λένε Λουσία ντος Σάντος. Η Ζασίντα κι ο Φρανσίσκο, τα ξαδέλφια μου, αρμέγουν τη μεγάλη προβατίνα. Κάνει πολύ ζέστη, τα μάτια μου δακρύζουν και τότε βλέπω την Παναγία –φοράει ένα κόκκινο φόρεμα, μου χαιδεύει τα μαλλιά και σκύβει στ' αυτί μου. Μου ψιθυρίζει μυστικά και τρεις προφητείες. Λίγο μετά ο ήλιος θα χορεύει και θ' αλλάζει χρώματα, Το θαύμα της Φάτιμα! Το θαύμα της Φάτιμα!, θα φωνάζουν όλοι κι εγώ θ' ανακηρυχθώ Αγία.

Άλλες φορές λυώνω από έρωτα για τον ιππότη Σαμιγύ. Είμαι κλεισμένη στο Μοναστήρι της Μπέζα και με λένε Μαριάνα Αλκοφοράντο. ''Τι θα έκανα, αλίμονο, χωρίς το τόσο μίσος και τον τόσο έρωτα να γεμίζουν την καρδιά μου;'' -γράφω, συνέχεια του γράφω. ''Τι θ' απογίνω και τι θέλετε επιτέλους να κάνω''; - γράφω, μέρα και νύχτα του γράφω. Ο Νοέλ Μπουτόν ντε Σαμιγύ δε θα μου απαντήσει ποτέ. Θα πεθάνω στα ογδοντατρία μου -κλεισμένη στο Μοναστήρι της Μπέζα.

'Oταν είμαι Πορτογαλίδα με λένε Ζυράννα, έχω παντρευτεί τον Ερικτόνιο και μένουμε στην Κόιμπρα. Το πρώτο καλοκαίρι κοιμόμαστε στον αχυρώνα –κανείς δεν νοιάζεται αν είμαι Ελληνίδα, Σπανιόλα ή Εσκιμώα. Τότε κι εγώ κάθομαι και γράφω ένα βιβλίο -Στην ερημιά με χάρι, το λέω. Όλα τα Πορτογαλέζικα είναι στις 'Εξι ιστορίες από τη χώρα του Luis de Camoes.

''How do I love thee? Let me count the ways.
I love thee to the depth and breadth and height
My soul can reach, when feeling out of sight
For the ends of being and ideal grace..''

Αυτό είναι το Πορτογαλικό σονέτο μου με το νούμερο 43 -όχι όλο,η αρχή του. Με λένε Ελίζαμπεθ Μπάρετ- Μπράουνινγκ, αγαπώ τον Ρόμπερτ και δεν έχω πάει ποτέ στην Πορτογαλία .Προσπαθώ να το μεταφράσω στα ελληνικά -βγαίνει αυτό:

''Πόσο μα πόσο σ΄αγαπώ-θα σου μετρήσω!
είν' η αγάπη μου σα σκάλα απλωμένη
ν' ανέβει απάνω η καρδιά λαχανιασμένη
στη Σπάνια Χάρη σου τα μάτια να σφαλίσω.''

Δεν το ξαναπροσπαθώ -δεν ξέρω ελληνικά, είμαι πολύ άρρωστη και σε λίγο θα πεθάνω ευτυχισμένη στην αγκαλιά του Ρόμπερτ.

΄Όταν με πιάνουν τα πορτογαλικά μου,είμαι η Ελένη, αγαπώ τον Γρηγόρη και πάω να τον βρω στη Λισσαβώνα. Ο ωκεανός ανεβαίνει μέχρι το λαιμό μου, κρατάω ένα γλαστράκι με βασιλικό κι απ' το βάθος του δρόμου κάποιος τραγουδάει για ένα βουρκωμένο τραίνο που κατεβαίνει απ' τον ουρανό.

΄Oταν είμαι από την Πορτογαλία κρύβομαι μέσα στη γεωγραφία μου και ξεχνώ να βγω.