Αργυρώ Χιώτη: «Μια σαφής τάση προς έναν γενικευμένο συντηρητισμό»

Αργυρώ Χιώτη: «Μια σαφής τάση προς έναν γενικευμένο συντηρητισμό» Facebook Twitter
Σε επίπεδο ατομικό αλλά και κρατικό, δυστυχώς, η ανάπτυξη είναι συνυφασμένη με το υλικό κέρδος. Πόσο μάταιο! Φωτο: Παναγιώτης Μπαξεβάνης
2

Η δεκαετία που φεύγει πέρασε με σκαμπανεβάσματα, έναν συνεχή αγώνα για όλα τα μικρά καθημερινά και τα επαγγελματικά και μια γενικευμένη κατάπληξη απέναντι σε πολιτικο-κοινωνικά φαινόμενα και ανθρωπιστικής φύσης αδιέξοδα. Λόγω της κρίσης στην Ελλάδα, στον τομέα μας, τον θεατρικό, βρεθήκαμε αρχικά σε ένα κενό, από το οποίο ξεπήδησαν κάποιες νέες μορφές θεάματος.

Για μας, τους Vasistas, βγήκε το Domino, μια συμμετοχική παράσταση που εκ των υστέρων καταλάβαμε ότι εξέφραζε την ανάγκη μας για συσπείρωση, συλλογικότητα και επεξεργασία των «ακατανόητων» που συνέβαιναν κοινωνικοπολιτικά. Σε αυτό το κλίμα πολλοί ξένοι Ευρωπαίοι –και όχι μόνο– διευθυντές φεστιβάλ κ.ά. άρχισαν να ενδιαφέρονται για το σύγχρονο θέατρο και τον χορό στην Ελλάδα, οπότε και υπήρξε μια μετακίνηση ελληνικών παραστάσεων στο εξωτερικό. Αυτό μας επέτρεψε να επιβιώσουμε και να συνεχίσουμε να δουλεύουμε με ελευθερία, άνοιγμα και διάθεση για πειραματισμό και νέες συνεργασίες.

Ταυτόχρονα, η Στέγη, σε μια κρίσιμη στιγμή, υποστήριξε έμπρακτα τη δουλειά πολλών Ελλήνων δημιουργών και την εξωστρέφειά τους, αναλαμβάνοντας κεντρικό ρόλο στα καλλιτεχνικά πράγματα της Αθήνας. Ακολούθησαν άλλοι οργανισμοί, όπως το ΚΠΙΣΝ, το ΝΕΟΝ κ.ά., που ήρθαν να συμπληρώσουν τη δουλειά θεσμών όπως το Φεστιβάλ Αθηνών και το Εθνικό Θέατρο φυσικά, που υπό πολύ δύσκολες συνθήκες κατάφεραν να παράγουν τίμια πολύτιμο έργο.

Στο τέλος αυτής της δεκαετίας το έντονο ενδιαφέρον της ευρωπαϊκής αγοράς για την ελληνική τέχνη στα χρόνια της κρίσης αρχίζει να ατονεί – εμφανίστηκαν άλλες περιοχές και κρίσεις. Πλέον, και ευτυχώς κατ' εμέ, η όποια εξωστρέφεια έργων και καλλιτεχνών έχει να κάνει με το έργο αυτό καθαυτό και όχι με την εθνική ταυτότητα του δημιουργού.

Από την επόμενη δεκαετία περιμένω λίγο περισσότερη ανθρωπιά. Λίγο πιο ανοιχτή αντίληψη για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε. Λίγο μεγαλύτερη σύνδεση με τη φύση και τα ζώα.


Το προσφυγικό είναι ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που καθόρισαν τη δεκαετία που πέρασε. Το ξερίζωμα εκατομμυρίων ανθρώπων στη «γειτονιά» μας, η εξαθλίωσή τους και μια δυστυχία που δεν είναι πια στην άλλη άκρη του κόσμου αλλά δίπλα μας, ζούμε μαζί της, δεν μπορούμε να την αρνηθούμε. Αυτό που ονομάζουμε αόριστα «ανθρωπιστική κρίση», δηλαδή να χάνεις το σπίτι σου και να ζεις μέσα στον κίνδυνο και τη βία, να μην έχεις να φας, να χάνεις τους ανθρώπους σου, την ταυτότητά σου, την ελευθερία σου. Άλυτο ακόμα θέμα και πολύπλοκο.

Σε άμεση σχέση με το παραπάνω είναι μια σαφής τάση προς έναν γενικευμένο συντηρητισμό σε όλα τα επίπεδα, είτε μιλάμε καθαρά για την άνοδο της ακροδεξιάς είτε για άλλες μορφές οπισθοχώρησης σε μια πνευματική μεμψιμοιρία κι έναν αυταρχισμό. Τη στροφή προς μια πατερναλιστική αντίληψη λειτουργίας του κόσμου που θέλαμε να πιστεύουμε ότι είχαμε αφήσει πίσω μας. Μια αποσταθεροποίηση σε επίπεδο αξιών και το άνοιγμα ενός χάσματος ανάμεσα στους ανθρώπους. Αγώνες σε σχέση με βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των φύλων, το δικαίωμα στη σεξουαλική ή όποια αυτοδιάθεση, σε σχέση με τα δικαιώματα των ζώων και την ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος ξαφνικά αντιμετωπίζονται φανερά με εχθρότητα σε ιδιωτικές συζητήσεις και δημόσια στον πολιτικό λόγο.


Δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που πείθονται και ακολουθούν για κυβερνήτη τους, γιατί πιστεύουν ότι θα καλυτερέψει τη ζωή τους(;), τη Χρυσή Αυγή ή τον Τραμπ, για παράδειγμα. Δεν το χωράει ο νους μου. Είναι κάτι το ότι η φούσκα της Χρυσής Αυγής ίσως έσκασε και αυτά τα άτομα φαίνεται πως θα πληρώσουν για τα εγκλήματά τους, παρ' όλα αυτά οι ιδεοληψίες που πρεσβεύουν και η αντίληψή τους για τη ζωή και την κοινωνία πολύ φοβάμαι ότι εξακολουθούν να επηρεάζουν την ελληνική πραγματικότητα αυτήν τη στιγμή.


Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θεωρούν ότι η κλιματική αλλαγή δεν τους αγγίζει, ότι δεν χρειάζεται να σκεφτούν πόσο και τι κρέας καταναλώνουν, ποιο είναι το ενεργειακό τους αποτύπωμα στην καθημερινότητα, πόσο φροντίζουν το περιβάλλον στο οποίο ζουν και τους φυσικούς πόρους από τους οποίους τρέφονται. Σε επίπεδο ατομικό αλλά και κρατικό, δυστυχώς, η ανάπτυξη είναι συνυφασμένη με το υλικό κέρδος. Πόσο μάταιο!


Από την επόμενη δεκαετία περιμένω λίγο περισσότερη ανθρωπιά. Λίγο πιο ανοιχτή αντίληψη για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε. Λίγο μεγαλύτερη σύνδεση με τη φύση και τα ζώα.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Στήλες
2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

2 σχόλια
Λεει η Χιωτη "Αυτό που ονομάζουμε αόριστα «ανθρωπιστική κρίση», δηλαδή να χάνεις το σπίτι σου και να ζεις μέσα στον κίνδυνο και τη βία, να μην έχεις να φας, να χάνεις τους ανθρώπους σου, την ταυτότητά σου, την ελευθερία σου. Άλυτο ακόμα θέμα και πολύπλοκο."- Διαφωνω. Αυτο δε λεγεται Προσφυγικο. Λεγεται ΠΟΛΕΜΟΣ. Κι ο πολεμος δεν ειναι ουτε αλυτο, ουτε πολυπλοκο, ουτε αοριστο θεμα. Ειναι λοιπον τραγικο, να βλεπει κανεις ανθρωπους που προσδιοριζονται ως ουμανιστες, αριστεροι κλπ να μη μπορουν να δουν οτι το θεμα μας δεν ειναι ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, το προσφυγικο, αλλα ο ιδιος ο δημιουργος της προσφυγιας που ειναι ο ΠΟΛΕΜΟΣ. Τι κανει η Αριστερα και οι δηθεν ουμανιστες για αυτο ;;Λεει η Χιωτη, " Δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που πείθονται και ακολουθούν για κυβερνήτη τους, γιατί πιστεύουν ότι θα καλυτερέψει τη ζωή τους ο Τραμπ για παράδειγμα. Δεν το χωράει ο νους μου."- 12 Μαιου 1996, σε ερωτηση της δημοσιογραφου του CBS και του δημοφιλους αμερικανικου τηλεοπτικου ειδησεογραφικου "60 λεπτα", Λεσλι Σταλ στην Μαντλιν Ολμπρα'ι'τ για το αν αξιζει το ανθρωπινο κοστος μισου εκατομμυριου νεκρων παιδιων στη Μεσοποταμια λογω των διαφορων μετρων ( "μιλαμε για περισσοτερα παιδια νεκρα κι απ τη Χιροσιμα !" προσθετε η αμερικανιδα δημοσιογραφος ), η εκπροσωπος της κυβερνησης Κλιντον στον ΟΗΕ, Ολμπραιτ, απανταει πως " ΝΑΙ ! θεωρουμε οτι αξιξει τον κοπο" ! Λιγους μηνες μετα - τον Νοεμβριο εκεινης της χρονιας - η Ολμπραιτ ριχνει την μοναδικη αρνητικη ψηφο-βετο στο συμβουλιο ασφαλειας του ΟΗΕ ως εκπροσωπος των ΗΠΑ και της κυβερνησης Κλιντον στον εν λογω οργανισμο, ετσι ωστε να μην ξαναεκλεχθει ο μετριοπαθης κ αξιοσεβαστος αιγυπτιος διπλωματης Μπουτρος Μπουτρος Γκαλι ως γενικος γραμματεας επειδη ειχε τολμησει να δημοσιοποιησει μια ερευνα του ΟΗΕ, που ελεγε το οτι το Ισραηλ τον Απριλιο της ιδιας χρονιας οχι μονο ειχε ριξει ρουκετα σε καταφυγιο του ΟΗΕ στην Κανα Λιβανου, αλλα ειχε προνοησει η ρουκετα να κτυπησει την εισοδο του κτιριου ετσι ωστε να σιγουρευτει οτι ολοι μεσα - γυρω στις εκατο γυναικες και μικρα παιδια - να πεθανουν απ τα αερια. Οταν τον Δεκ του 96, ο Μπουτρος Γκαλι στην αποχαιρετιστηρια ομιλια του στο κτιριο του ΟΗΕ στη ΝΥ, ρωτουσε την Ολμπραιτ " μα καλα, τι εγινε Μαντλιν, γιατι τετοιος πολεμος εναντιον μου, τι συνεβει τους τελευταιους 6 μηνες ;" η διπλωματης του Κλιντον δεν εβγαζε κιχ” ( Πηγη : The New York Times - 1 Ιαν 1997 : σελ 3 ). Πηρε τρια ολοκληρα χρονια και αφου ολοι το ειχανε ξεχασει, οταν το 1999, πρωτα το πιο παλιο περιοδικο στην Αμερικη, το Nation ( στις 14 Ιουνιου 1999 : σελ 62-66 ) και στη συνεχεια το εγκυρο New York Review of Books στην κριτικη της αυτοβιογραφιας του αιγυπτιου ( 12 Αυγουστου 1999 : σελ 32—35 ) και με τιτλο “Το Φτιαξιμο Ενος Αποδιοπομπαιου Τραγου”, που ανεφεραν τον πραγματικο λογο για την μη επανεκλογη του. Αμεσως μολις επιασε δουλεια ως νεος γενικος γραμματεας του ΟΗΕ ο αγαθος Γκανανεζος Μανχατανιτης Κοφι Αναν, το κυριακατικο περιοδικο των New York Times, του φτιαχνει ενα αισθησιακο εξωφυλλο ! Ενα απιστευτα ομορφο μαυροασπρο close up του σπουδαιου φωτογραφου Να’ι’γκελ Περι στο στυλ “Πλατωνα” του γνωστου ελληνοαμερικανου φωτογραφου του περιοδικου Νιου Γιορκερ και μεσα να γραφει οτι η σουηδικης καταγωγης γυναικα του ειναι δευτερη ανηψια του Ραουλ Γουολενμπεργκ ( γνωστου ηρωα του Ολοκαυτωματος ) μα κυριως οτι ο Αναν διαφωνει με την Ολμπρα’ι’τ συνεχεια ! ( “Ποιος το λεει αυτο ; Η Μαντλιν ; Ελα μωρε τωρα….” ). ( Πηγη : Κυριακατικο περιοδικο The New York Times - 29 Μαρτιου 1998 σελ 44-50 και σελ 62 - δημοσιογραφος αρθρου Τζειμς Τραουμπ ). Ερχονται τωρα αυτοι οι δημοκρατικοι, λατρεις της ειρηνης, του ουρανιου τοξου και των ανθρωπινων δικαιωματων που δε βγαζαν κιχ οταν κατα τη διαρκεια της θητειας Ομπαμα, η Χιλαρι τα χε κανει θαλασσα στη Συρια αλλα και στο μεταναστευτικο ( με πρωτοσελιδα στο ΝΥ Ταιμς να γινονται μεχρι και κοινοτικες συνεστιασεις στην Αμερικη για να αποφευχθουν μεταναστες να πανε στις περιοχες τους ), που δε πατουσαν ως οργανισμοι στα αντιπολεμικα συλλαλητηρια τον Μαρτη τ 2003, που πολλοι τους ανοιχτα οπως η Χιλαρι 'η πλαγιως με την αποχη και τον κυνισμο τους οτι αυτος ο πολεμος δεν ειναι δικος μας , ευθυγραμιζονταν με τους νεοσυντηρητικους μπροστα απο τον Μπους 2, να την πεφτουν με τετοιο πασιφανεστατα ad-hominem τροπο σε εναν δισεκατομμυριουχο σεξιστη/ρατσιστη ( με αυτονοητα ευκολη προσβαση σε μοντελα αλλα με καλυτερη συμπεριφορα απο τον Κλιντον πριν τις εκλογες του 92 - και μετα το 98 ) που κτυπα την αιχμη του δορατος τους : γυναικες και γκε'ι'. Υπηρξα ακτιβιστης για πολλα χρονια σε γκε'ι' οργανισμους διχως να ειμαι γκε'ι', συμμετειχα σε ολες τις διαδηλωσεις υπερ των γυναικων και εναντια στον Τραμπ, πολλες φορες με πολυ λιγους αλλους συμμετεχοντες εδω στο Σαν Φρανσισκο, συμμετειχα ομως και σε ολα τα αντιπολεμικα συλλαλητηρια κατα καιρους τα τελευταια 20 χρονια, οταν γκε'ι' και φεμινιστικοι οργανισμοι απειχαν κατα πλειοψηφια οπως και οι περισσοτεροι δηθεν αριστεροι απο το Μπερκλε'ι' αναγκαζοντας την τοπικη εφημεριδα του Σαν Φρανσισκο, την Κρονικολ, να αναρωτηθει "που ειναι το Μπερκλε'ι' ;;;". Υπαρχει τρομακτικη υποκρισια απο πλευρας δημοκρατικων και συμφωνω απολυτα με τον μουσικοσυνθετη Ινο που ειχε πει το 2016 οτι η νικη Τραμπ ειναι η σφαλιαρα που χρειαζομασταν εδω και πολυ καιρο. Οι δημοκρατικοι πρεπει να αφησουν τα ad-hominem στον Τραμπ και να κυτταξουν στον καθρεφτη. Να δουν την ποιοτητα του CNN, του SNL και των αλλων "φιλελευθερων" μηντια (τους). Η εξηγηση ( και η συμπεριφορα ) πχ του Νταν Λεμον ( CNN ), για το τι σημαινει "ψευτικα νεα”, θα προκαλουσε γελια και σε εναν πρωτοετη φοιτητη στις πολιτικες επιστημες.Δε πρεπει να λησμονουμε το βιο των Δημοκρατικων και τα εγκληματα πολεμου, επειδη ο Τραμπ επιτιθεται στα αμερικανικα identity politics. Ειναι το λιγοτερο υποκριτικο.+++Διαβαστε 'η δειτε στο youtube : Christopher Hitchens για τους Κλιντον.
Σε άμεση σχέση με το παραπάνω είναι μια σαφής τάση προς έναν γενικευμένο συντηρητισμό σε όλα τα επίπεδα, είτε μιλάμε καθαρά για την άνοδο της ακροδεξιάς είτε για άλλες μορφές οπισθοχώρησης σε μια πνευματική μεμψιμοιρία κι έναν αυταρχισμό. Τη στροφή προς μια πατερναλιστική αντίληψη λειτουργίας του κόσμου που θέλαμε να πιστεύουμε ότι είχαμε αφήσει πίσω μας. Μια αποσταθεροποίηση σε επίπεδο αξιών και το άνοιγμα ενός χάσματος ανάμεσα στους ανθρώπους. Αγώνες σε σχέση με βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των φύλων, το δικαίωμα στη σεξουαλική ή όποια αυτοδιάθεση, σε σχέση με τα δικαιώματα των ζώων και την ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος ξαφνικά αντιμετωπίζονται φανερά με εχθρότητα σε ιδιωτικές συζητήσεις και δημόσια στον πολιτικό λόγο. Πηγή: www.lifo.grΚλασικισμός ονομάζεται αυτό από εκείνους που, κατά τα άλλα, ενοχλούνται από την αλλοίωση των λέξεων και των νοημάτων. Και είναι, λέει, ο νέος "μοντερνισμός". Η νέα "πρωτοπορία".