Η Αργυρώ Χιώτη κέρδισε το Βραβείο Ελευθερία Σαπουντζή

Η Αργυρώ Χιώτη κέρδισε το Βραβείο Ελευθερία Σαπουντζή Facebook Twitter
1

Πριν δεκατρία χρόνια, μια πολύ ταλαντούχα προικισμένη νέα σκηνοθέτης και ποιήτρια, η Ελευθερία Σαπουντζή, άφησε την τελευταία της πνοή, αιφνίδια και αδόκητα μέσα στο δεύτερο "σπίτι" της, το θέατρο Αμόρε, ενώ έκανε πρόβες για το έργο του Φαλκ Rίχτερ, "O Θεός είναι D.J."

Οι άνθρωποι που την γνώρισαν, ξέρουν καλά, πόσο λείπει από τον κόσμο του θεάτρου. Η Ελευθερία σήμερα θα ήταν 42 ετών.

Στη μνήμη της το 2001, θεσπίστηκε το Βραβείο Ελευθερία Σαπουντζή, το οποίο απονέμεται κάθε δυο χρόνια.

Με το επαμειβόμενο βραβείο (συνοδεύεται από 3.000 ευρώ) έχουν βραβευθεί έξι νέες γυναίκες δημιουργοί του θεάτρου (σκηνοθέτες, ηθοποιοί, μεταφράστριες), η Άννα Μάσχα (2001), η Αγγελική Παπαθεμελή (2003), η Φένια Παπαδόδημα (2005), η Ελένη Μποζά (2007) και η Γαλήνη Χατζηπασχάλη (2009), η Κατερίνα Ευαγγελάτου (2011).

Το φετινό βραβείο απονεμήθηκε χθες βράδι, στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας στην νέα σκηνοθέτη Αργυρώ Χιώτη.

Η επιτροπή που συνεκλήθη για την απονομή του βραβείου «Ελευθερία Σαπουντζή» 2013, και αποτελείτο από τους Άννη Κολιτσιδοπούλου, Ελένη Μανωλοπούλου,Έφη Γιαννοπούλου, Δημήτρη Καρατζά και Γιώργο Δεπάστα πρότεινε ως υποψήφιες έξι νέες γυναίκες που έχουν αφήσει το στίγμα τους στην υποκριτική και τη σκηνοθεσία. Πρόκειται για τις ηθοποιούς: Νεφέλη Κουρή Κίττυ Παϊταζόγλου Αμαλία Νίνου Ελίνα Ρίζου Και τις σκηνοθέτιδες: Αργυρώ Χιώτη και Ελεάννα Τσίχλη.

"Η επιτροπή αποφάσισε ομόφωνα να βραβεύσει για τη φετινή χρονιά την σκηνοθέτιδα Αργυρώ Χιώτη, για την πολύχρονη και επίμονη σκηνοθετική της δραστηριότητα, αλλά και για τα σημαντικά δείγματα υποκριτικής που έχει να επιδείξει όπως και για το καλλιτεχνικό ήθος που τη διακρίνει»

Την συναντήσαμε μετά την απονομή και μας είπε:

"Το ότι δίνεται σε μένα ένα βραβείο που ϕέρει το όνομα της Ελευθερίας Σαπουντζή με τιμά, γιατί υποψιάζομαι πως ήταν ένας άνθρωπος με αυθεντικότητα, ϕλόγα και ακεραιότητα στη δουλειά της.

Δεν το λαμβάνω ως μία διάκριση.

Δεν μου αρέσει ο ανταγωνισμός, τον θεωρώ μάταιο και μόνο να με νικήσει μπορεί.

Λαμβάνω όμως το βραβείο αυτό ως ένα δώρο που μου δίνεται απλόχερα από κάποιους ανθρώπους που αναγνωρίζουν τη δουλειά μου.

Ως μια πολύτιμη και σπάνια προτροπή να συνεχίσω.

Τους ευχαριστώ ειλικρινά.

Και εύχομαι να είναι η δουλειά μου –και η δουλειά του καθενός στο χώρο αυτό- όλο και πιο ελεύθερη και ικανή να ξεπερνά τα προσωπικά, κοινωνικά, αισθητικά ή όποια άλλα δεσμά αναπόϕευκτα παρουσιάζονται."

Η Αργυρώ Χιώτη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Είναι ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας Vasistas, με την οποία σκηνοθέτησε το Spectacle (2011), «Phobia:ένα θέαμα» (2010), το «Silence» (2008-09), την «Κόκκινη σκουφίτσα, εγώ και ο λύκος μου» (2007), και το «Get over it» (βασισμένο στο μύθο της Φαίδρας) (2006).

Σκηνοθέτησε την καντάτα «Κασσάνδρα» του Benedetto Marcello σε συνεργασία με το ensemble Latinitas Nostra (Σεπτέμβριος 2009, Οκτώβριος 2010).

Εργάστηκε σαν σκηνοθέτης και ηθοποιός για το Εθνικό Θέατρο της Αθήνας στον «Φάουστ» του Γκαίτε (2008-2009). Επίσης, είναι εκπαιδευτής θεάτρου σε ανθρώπους με νοητική υστέρηση και σύνδρομο down στο Κέντρο Ειδικής Επαγκελματικής Αγωγής «Εστία».

Υπήρξε υπεύθυνη του τμήματος θεάτρου και της επικοινωνίας του πολυχώρου Bios, στην Αθήνα, (2006-07). Σαν βοηθός σκηνοθέτη εργάστηκε πλάι στους: Τ.Μπαντή, Ν.Χατζόπουλο, Agnès del Amo. Σαν ηθοποιός στο θέατρο έπαιξε σε σκηνοθεσίες των: Γ.Χουβαρδά (Ορέστης 2010, Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών 2003), Agnès del Amo, Γ.Τσορτέκη, Τ.Μπαντή. Στον κινηματογράφο, των Π.Φαφούτη και χ.Βαφειάδη.

Έχει επίσης εργαστεί σαν βοηθός σκηνογραφίας πλάι στην Ε.Μανωλοπούλου.


Είναι κάτοχος Πτυχίου Θεατρικών Σπουδών και Μεταπτυχιακού σκηνοθεσίας και δραματουργίας (Master 2 χρόνων, 2004-06) από το Πανεπιστήμιο της Provence στη Γαλλία.

Σπούδασε επίσης Λογοτεχνική Μετάφραση (γαλλικά – ελληνικά) στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών (2000-2002). Αποφοίτησε σαν ηθοποιός από τη Δραματική Σχολή «Μορφές» του Θεάτρου «Εμπρός» (1996-2000).

*****

Θέατρο
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ