ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολύ ωραία τα ανδρικά ονόματα που επέλεξες! Τα γυναικεία από την άλλη δε μου αρέσουν καθόλου.

Μου αρέσει πολύ το Αριάδνη, το νεφέλη, το Αντιγόνη, Αναστασία

Τι Λουκρητία βρε παιδιά! Την καζούρα που θα φάει στο σχολείο με αυτό το όνομα δεν τη σκέφτεστε;

Αν αλλάξω τελικά γνώμη και αποφασίσω να κάνω παιδιά, θέλω να κάνω κοριτσάκι. Μου αρέσουν πιο πολύ τα κοριτσάκια.

Καραμελιτσα, αυτό για τον μεγάλο αδερφό ισχύει! Εγώ έχω μεγάλο αδερφό και ανέκαθεν μου άρεσε που είχα. Του έχω και τεράστια αδυναμία! Απλώς είναι πιο δύσκολα παιδάκια τα αγοράκια, ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται εμένα.Taiw, απλώς τυχαίνει να βρίσκω πολλά αρχαιοελληνικα ονόματα πολύ ευηχα. Αυτό είναι το κριτήριο και όχι ότι είναι αρχαιοελληνικα. Άλλωστε ανέφερα και το Αναστασία, το οποίο είναι χριστιανικό.

Μου θύμισες έναν συμμαθητή μου από γυμνάσιο που τον είχα πετύχει κάποια στιγμή στην πρώτη λυκείου και ενώ δεν πηγαίναμε πια στο ίδιο σχολείο. Μου είχε πει ότι ήθελε να μου ζητήσει να τα φτιάξουμε αλλά φοβόταν τον αδερφό μου.

Μπα! Μου άρεζε άλλος. Για την ακρίβεια πρώην μου, με τον οποίο βέβαια τα έφτιαξα καλοκαίρι τρίτης λυκείου.

Συνέντευξη μου παίρνεις;

Μάλιστα. Αφού έχεις περιέργεια, να σου απαντήσω τότε.Εξαρτάται! Για παράδειγμα, η μαμά του φίλου μου έχει ωραίο όνομα. Όχι κάποιο από αυτά που προανέφερα αλλά ωραίο. Ο μπαμπάς του πάλι έχει ένα συνηθισμένο όνομα που δε μου πολυαρεσει. Επομένως, σε περίπτωση που αποφασιζαμε να κάνουμε δύο παιδιά, αν το πρώτο ήταν κορίτσι, θα του δίναμε το όνομα της μάνας του. Στο δεύτερο θα έμπαινε κάποιο από αυτά που μου αρέσουν. Αν το πρώτο είναι αγόρι, θα το βάζαμε μάλλον Άρη (το αγαπημένο μου) και στο δεύτερο της μαμάς ή του μπαμπά του, ανάλογα με το φύλο. Δίκαιο νομίζω. Αν αποφασίζαμε να κάνουμε μόνο ένα, τότε θα έμπαινε κάποιο από αυτά που μου αρέσουν, όσο και αν ήθελε να βάλει τα ονόματα των γονιών του. Σόρι αλλά αφού θα πάρει το δικό του επίθετο, δικαιούμαι να έχω ένα λόγο παραπάνω για το όνομα.

Εν τω μεταξύ εγώ αυτά τα έχω σκεφτεί, ενώ δε θέλω να κάνω παιδιά. Φαντάσου να ήθελα κιόλας!

Καραμελιτσα συμφωνώ απόλυτα! Πολλοί ωστόσο δεν το σκέφτονται έτσι. Καλό είναι μέσα στην σχέση μας να δείχνουμε σεβασμό στην επιθυμία του άλλου, ακόμα και αν εμείς το βλέπουμε τελείως διαφορετικά, υπό την προϋπόθεση ότι καταλήγουμε σε δίκαιη λύση.

Καραμελιτσα, γιατί το λες αυτό κορίτσι μου;

"Αν και πιστεύω πως στο τέλος όλα σκατά θα πάνε και τίποτα από ότι κανονίζω και πλάθω στο κεφάλι μου δεν θα συμβεί! Πάντα γίνεται το αντίθετο." Σε αυτό αναφέρομαι.Καλά αυτό που λες, ότι μπορεί να μας ανακαλύψουν δηλαδή, ισχύει απόλυτα. Εγώ μόνο το ονοματεπώνυμο μαζί με βιογραφικό μου που δεν έχω ανεβάσει ακόμα. Οι κοντινοί μου απ'όσο ξέρω δεν την έχουν ανακαλύψει τη στήλη. Το θέμα είναι όμως ότι αναγνωριζομαι και εύκολα, γιατί πολλά από αυτά που λέω είναι πολύ χαρακτηριστικά μου.

Έχεις δηλαδή την ίδια συνήθεια που είχα και εγώ παλαιότερα και έχω ακόμα αλλά σε μικρότερο βαθμό. Τα πράγματα σπανίως έρχονται όπως ακριβώς θα τα θέλαμε. Τη ζωή πρέπει να την αποδεχόμαστε και να τη ζούμε όπως έρχεται. Αλλιώς το μόνο που καταφέρνουμε είναι να έχουμε συνεχώς απογοητεύσεις.Εγώ ήμουν ανέκαθεν πολύ αισιόδοξη και επλαθα, όπως και εσύ, στο μυαλό μου ιδανικά σενάρια. Μετά άρχισα να τρώω χαστούκια. Για να καταλάβεις πόσο απείχε η πραγματικότητα από αυτά που είχα στο μυαλό μου εγώ, να σου πω ότι την πρώτη μέρα που πήγα για άσκηση, με το που επέστρεψα σπίτι άρχισα να κλαίω και να λέω στη μαμά μου ότι δε θέλω να γίνω δικηγόρος και ότι θα κάτσω σπίτι να γίνω νοικοκυρά. Όχι ότι είχε συμβεί κάτι τρομερό. Απλώς προσγειώθηκα απότομα. Και δε μου έφταιγε και κανείς που ήταν τόσο απότομη η προσγείωση μου πέρα από τον εαυτό μου και την υπεραισιοδοξια μου. Βλέπεις οι γύρω μου μια χαρά με είχαν προειδοποιησει. Εγώ επλαθα στο μυαλό μου ιδανικά σενάρια. (στην πορεία βέβαια άλλαξα γραφείο και τώρα είμαι πολύ καλύτερα)

Εγώ, όταν είχα πρωτοκανει το προφίλ μου, δεν σχολίαζα πολύ. Είχα σκοπό να το διαγράψω κιόλας. Γι'αυτό και είχα γράψει εξομολόγηση, με την οποία ζητούσα συμβουλές για ένα προσωπικό θέμα. Το θέμα είναι ότι μετά τελικά συνέχισα να γράφω