Είπες ότι αισθάνθηκες ότι παίρνεις ρίσκο με τις Σπασμένες Αγκαλιές. Τι σημαίνει αυτό;
Είναι μια ταινία σπασμένη σε κομμάτια - υπάρχουν πολλές ιστορίες που είναι αποσπασματικές. Είναι λιγότερο προσιτή από το Βολβέρ και με αυτή την έννοια το κοινό μπορεί να έρθει αντιμέτωπο με κάτι που δεν είναι πολύ εξοικειωμένο. Είναι πάντα πιο δύσκολη για τον θεατή μια ταινία που είναι «σπασμένη» σε πολλές αφηγήσεις και δεν κινείται σε μια ευθεία γραμμή, όταν οι χαρακτήρες αλλάζουν τόσο πολύ.
Απαιτεί από το κοινό να είναι συγκεντρωμένο σε όλη τη διάρκειά της;
Ναι, το οποίο είναι κάτι καλό, αλλά αυτός είναι επίσης κι ο φόβος μου: συγκεντρώνονται, άραγε, οι άνθρωποι που πηγαίνουν στο σινεμά στις μέρες μας σε αυτό που βλέπουν; Οι Σπασμένες Αγκαλιές είναι μια ταινία που απαιτεί να καθίσεις στο σκοτάδι και να συγκεντρωθείς για δύο ώρες. Ίσως θα έπρεπε να τη δουν όλοι δυο φορές - τη δεύτερη φορά την αφομοιώνεις καλύτερα και την απολαμβάνεις επειδή σου είναι οικεία!
Πώς ήταν η συνεργασία με την Πενέλοπε Κρουθ ξανά, μετά την τεράστια επιτυχία του Βολβέρ;
Απολαυστική. Δεν καταλαβαίνει απλά τον τρόπο που δουλεύω, αλλά είναι και τρομερά γενναιόδωρη. Είναι ακούραστη. Μπορείς να κάνεις ατελείωτες πρόβες μαζί της και ποτέ μα ποτέ δεν τα παρατάει, κάτι που είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ως σκηνοθέτη, μου δίνει απίστευτη δύναμη το γεγονός ότι έχει βαθιά πίστη σε μένα και αφήνεται στα χέρια μου...
Πίστευες απ' την αρχή ότι θα ήταν τέλεια για το ρόλο της Λένα;
Πίστευα ότι ο ρόλος της Λένα θα ταίριαζε ίσως σε μια μεγαλύτερης ηλικίας ηθοποιό, με συγκεκριμένες εμπειρίες από την πιο σκοτεινή πλευρά της ζωής, εμπειρίες που ίσως η Πενέλοπε να μην έχει. Ωστόσο, έκανε τον ρόλο να «δουλέψει» επειδή είναι πολύ καλή ηθοποιός.
Τα ρούχα στις Σπασμένες Αγκαλιές είναι θαυμάσια. Πόση συμμετοχή είχες στην επιλογή τους;
Προφανώς δουλεύω με μια ομάδα που τα επιμελείται -σε αυτή την ταινία με τη Sonia Grande- αλλά η πρόταση για το στυλ είναι δική μου. Είναι πολύ σημαντικό για μένα. Θυμάμαι σε μια σκηνή απ' την Καζαμπλάνκα την Ίνγκριντ Μπέργκμαν να συναντάει τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ μετά από πολύ καιρό και να τον ρωτάει αν θυμάται την τελευταία φορά που συναντήθηκαν. Αυτός λέει «Φυσικά, ήταν στο Παρίσι την ημέρα που οι Γερμανοί εισέβαλαν στην πόλη». Θυμόταν πολύ συγκεκριμένα ότι όλοι Γερμανοί φόραγαν γκρίζα κι αυτή ήταν ντυμένη στα μπλε. Είναι μια μέρα που δεν θα ξέχναγε ποτέ και αυτό οριζόταν κατά πολύ από τον τρόπο που όλοι ήταν ντυμένοι.
Η σκηνή που η Κρουθ δοκιμάζει μια ποικιλία από περούκες είναι αξιομνημόνευτη. Μεταμορφώνει τη Λένα σε άλλο πρόσωπο.
Και αυτή ακριβώς είναι η δουλειά του σκηνοθέτη. Τη διασκέδασα τη διαδικασία, επειδή χτίζεις έναν χαρακτήρα βασισμένο σε κάποιον -μια ηθοποιό- που θέτει τον εαυτό του στη διάθεσή σου. Και αυτή η σκηνή είναι μια ακριβής αντιγραφή όσων κάναμε με την Πενέλοπε στη διάρκεια της προετοιμασίας.
Μετά την Καυτή Σάρκα και το Όλα για τη μητέρα μου η Κρουθ έφυγε για το Χόλιγουντ να αναζητήσει την τύχη της. Πιστεύεις ότι εκεί την είδαν περισσότερο ως μια ωραία γυναίκα παρά ως μια χαρισματική ηθοποιό;
Είμαι απολύτως βέβαιος. Βλέπουν τις ηθοποιούς με πολύ προφανείς όρους στο Χόλιγουντ. Πρόκειται για ένα σύστημα που δεν ρισκάρει. Ακόμα και γυναίκες κοντά στα 40 θεωρούνται ξεπερασμένες - η Μέριλ Στριπ είναι εξαίρεση. Το Χόλιγουντ σπαταλάει ένα τρομερό πλεονέκτημα που έχει όταν δεν αναπτύσσει περαιτέρω την καριέρα που έχουν ήδη οι ηθοποιοί.
Έχεις μιλήσει αρκετές φορές για την παιδική σου ηλικία και για τα πράγματα από τα οποία ήθελες να ξεφύγεις. Πώς είναι όταν σήμερα κοιτάζεις πίσω σε αυτή την εποχή;
Όταν ήμουν τεσσάρων ή πέντε έβλεπα τη ζωή ως θεατής και μόνο. Σε αυτή την ηλικία δεν έχεις δική σου ζωή. Από την ηλικία των οχτώ ή εννιά κατάλαβα ποιος και τι ακριβώς ήμουν. Από τότε άρχισα να καταγράφω τις ζωές των άλλων, αλλά μόνο μέσα στο κεφάλι μου. Στη διάρκεια της εφηβείας ζούσα σε ένα μικρό χωριό και απλά περίμενα - περίμενα να μετακομίσω στη Μαδρίτη, την πόλη των ονείρων μου.
Λες ότι ήξερες ποιος ήσουν από οχτώ χρόνων. Ποιος ήσουν;
Ας πούμε καλύτερα από τα εννιά, για να είναι πιο σίγουρο! Ήμουν βέβαιος, για παράδειγμα, ότι έβρισκα ελκυστικά τα αγόρια. Και τα κορίτσια, επίσης. Απλά, είχα την αίσθηση ότι τα αγόρια με έκαναν να αισθάνομαι κάπως διαφορετικά. Ενδιαφερόμουν για το σινεμά και τα βιβλία. Επειδή ζούσαμε σε τόσο απομονωμένη περιοχή, οι αδερφές μου παράγγελναν συγκεκριμένα πράγματα για το σπίτι από πολυκαταστήματα κι εγώ παράγγελνα βιβλία στην τύχη. Έγινα πολύ φανατικός αναγνώστης.
Πώς αντέδρασες στον θρησκευτικό τρόπο που μεγάλωσες;
Μελετούσα με τους αδελφούς μοναχούς και φυσικά ήμουν περιτριγυρισμένος από τον Θεό όλη την ώρα. Σκεφτόμουν ότι ο Θεός είναι μια πολύ καλή ιδέα, αλλά δεν αισθανόμουν έντονη την αίσθηση της πίστης. Δεν θέλω να υπονοήσω ότι ήμουν εξυπνότερος από τους άλλους, αλλά με απασχολούσαν αυτά τα «μεγάλα» ερωτήματα πραγματικά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Νομίζω ότι η πίστη είναι δώρο, αλλά εμένα αυτό το δώρο δεν μου δόθηκε.
Απαρνήθηκες τον Θεό;
Όχι. Αλλά, όταν ήμουν 9, έκανα με τον Θεό μια συμφωνία. Θα μπορούσες να πεις ότι ήταν μια προσευχή, επειδή την έκανα στον επίσημο χώρο της εκκλησίας. Είπα τα εξής: «Δεν σε βλέπω τριγύρω, έτσι θα σου δώσω ένα χρόνο για να φανερώσεις την ύπαρξή σου. Αν μετά από έναν χρόνο δεν το έχεις κάνει, φοβάμαι ότι θα είμαι καταδικασμένος να γίνω αγνωστικιστής». Και σε έναν χρόνο δεν είχα καμία ένδειξη ότι υπάρχει.
Αισθανόσουν καταπίεση που ζούσες σε ένα συντηρητικό περιβάλλον κάτω από τον φόβο του Θεού και έχοντας καταλάβει από πολύ νωρίς ότι είσαι γκέι;
Όχι, επειδή είχα μια ολοκληρωτικά ετεροφυλόφιλη εφηβεία. Και όχι επειδή προσπαθούσα να κρύψω τίποτα, αλλά επειδή ήταν αυτό που ήθελα. Υπήρχε μια έλξη για τα αγόρια και έπειτα τους άντρες, αλλά δεν αισθανόμουν την ανάγκη να την αναπτύξω. Σίγουρα δεν αισθανόμουν καταπίεση κατά τον ίδιο τρόπο που οι δυο αδερφές μου αισθάνονταν καταπιεσμένες. Μιλάω για τα πρώτα χρόνια των '60s, όταν στον υπόλοιπο κόσμο άφηναν τα μαλλιά τους να μακρύνουν, και, παρ' όλα αυτά, στην Ισπανία ζούσαμε λες και ήμασταν ακόμα στα '40s. Και στη La Mancha ακόμα πιο πολύ από οπουδήποτε αλλού στην Ισπανία.
Οι άνθρωποι μερικές φορές νομίζουν ότι καταλαβαίνεις τις γυναίκες τόσο επειδή είσαι γκέι.
Το ξέρω! Για να καταλάβεις τις γυναίκες πρέπει μόνο να τους δίνεις προσοχή. Δεν είναι δύσκολο!
Αν έπρεπε να διαλέξεις τον αγαπημένο σου γυναικείο χαρακτήρα από τις 17 ταινίες σου, ποιος θα ήταν;
Έχω τόσο πολλούς. Αγαπάω όλους τους χαρακτήρες στο Όλα για τη μητέρα μου. Αλλά, εάν έπρεπε να διαλέξω έναν, θα ήταν η Raimunda, ο χαρακτήρας της Πενέλοπε Κρουθ στο Βολβέρ...
σχόλια