Αγαπώντας, Πίνοντας, Τραγουδώντας **
Αimer, Boire, Chanter
25.12.2014
Αυλαία για τον σπουδαίο Αλέν Ρενέ με μια ούτως ή άλλως θεατροκεντρική ταινία στο ύφος του Smoking/No Smoking και των Ιδιωτικών φόβων σε δημόσιους χώρους. Βασίζεται, όπως τα δύο πρηγούμενα, στο έργο του αγαπημένου Βρετανού θεατρικού συγγραφέα Άλαν Έικμπορν, όπου στο Γιορκ της Αγγλίας (!) τρία ζευγάρια Γάλλων, που μιλάνε κανονικά γαλλικά, ξεμπροστιάζονται με αφορμή τον επερχόμενο θάνατο ενός κοινού γνωστού, του Ράιλι, ο οποίος δεν εμφανίζεται ποτέ στην ταινία. Ο Ρενέ, ο οποίος πέθανε τον περασμένο Μάρτιο στα 91 του χρόνια, ουδέποτε αγάπησε τον νατουραλισμό (να θυμηθούμε το Πέρυσι στο Μάριενμπαντ) και πειραματίστηκε ευρέως με τη φιλμική κατασκευή, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως η σύμβαση της σκηνής ξεψαχνίζει καλύτερα και αποδοτικότερα τους χαρακτήρες και τις σχέσεις, ειδικά λόγω της υπερρεαλιστικής εκφοράς και του τεχνητού περιβάλλοντος. Παρά την ευπρόσδεκτη ελαφρότητα, που εκτιμήθηκε με Αργυρή Άρκτο και Βραβείο Κριτικών στο Φεστιβάλ Βερολίνου, το Αγαπώντας, πίνοντας, τραγουδώντας δεν διαθέτει ούτε ιδιαίτερο χιούμορ, ούτε αξιομνημόνευτο βάθος, συγκρίνοντάς το με την τελευταία φάση της φιλμογραφίας του και όχι με τις ταινίες του Ρενέ για τη μνήμη και την πολιτική, από τις οποίες είχε ηθελημένα απομακρυνθεί χρόνια πριν.
Σκηνοθεσία: Αλέν Ρενέ. Πρωταγωνιστούν: Σαμπίν Αζεμά, Αντρέ Ντισολιέ
Μεγάλα Μάτια
Big Eyes
01.01.2015
Η ταινία επικεντρώνεται στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας σε ένα τεράστιο σκάνδαλο που συγκλόνισε την παγκόσμια καλλιτεχνική –και όχι μόνο– κοινότητα τις δεκαετίες του '50 και του '60. Ο Τιμ Μπέρτον αναδεικνύει τη ζωή της επιτυχημένης ζωγράφου Μάργκαρετ Κιν, η οποία έγινε διάσημη με τους πίνακες που αναπαριστούσαν γυναίκες και παιδιά με τεράστια λυπημένα μάτια και κατάφεραν να γίνουν μεγάλη εισπρακτική επιτυχία στην εποχή της. Η ιστορία ήθελε τους πίνακες εκείνους να προέρχονται από τα χέρια του άνδρα της, Ουόλτερ Κιν, μέχρι που η μακροχρόνια δικαστική διαμάχη δικαίωσε τη Μάργκαρετ, αποδίδοντάς της το σύνολο των χαρακτηριστικών, επιτυχημένων έργων, και την απάλλαξε από την εκμετάλλευση που της ασκούσε ο αδίστακτος σύζυγός της. Σκηνοθεσία: Τιμ Μπέρτον
Πρωταγωνιστούν: Έιμι Άνταμς, Κριστόφ Βαλτζ
Τα Μυστικά του Δάσους
Ιnto the Woods
01.01.2015
Μια σύγχρονη εκδοχή των αγαπημένων παραμυθιών των αδελφών Γκριμ σε φόρμα μιούζικαλ. Η ταινία παρακολουθεί τις περιπέτειες της Σταχτοπούτας, της Κοκκινοσκουφίτσας, του Τζακ και της φασολιάς του και της Ραπουνζέλ, ξετυλίγοντας την αστεία και συγκινητική ιστορία ενός φούρναρη και της γυναίκας του, που στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν παιδί μπλέκουν στα δίχτυα μιας κακιάς μάγισσας που τους καταριέται. Η ταινία έχει αποσπάσει υποψηφιότητες Χρυσής Σφαίρας για την Έμιλι Μπλαντ και τη Μέριλ Στριπ αλλά και την ταινία στην κατηγορία musical/comedy. Σκηνοθεσία: Ρομπ Μάρσαλ
Πρωταγωνιστούν: Έμιλι Μπλαντ, Μέριλ Στριπ, Τζόνι Ντεπ
Γκρέις του Μόνακο *
Grace of Monaco
25.12.2014
Οι συγκρίσεις με την πρόσφατη Diana είναι εύλογες: Μια νέα, ωραία, ξανθιά κοπέλα που παντρεύεται έναν πρίγκιπα, μια μυθική γαμήλια τελετή, μια ταραχώδης ζωή, βίαιος θάνατος από αυτοκινητικό δυστύχημα, δύο Αυστραλέζες ηθοποιοί, η Ναόμι Γουότς και η Νικόλ Κίντμαν, που μάλιστα είναι κολλητές φίλες, αναλαμβάνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο και δύο ενδιαφέροντες Ευρωπαίοι σκηνοθέτες με παρόμοιο όνομα, ο Γερμανός Όλιβερ Χιρσμπίγκελ και ο Γάλλος Ολιβιέ Νταάν, επιχειρούν να μη χολιγουντιανίσουν τις ζουμερές αν και ολισθηρές βιογραφίες. Και οι δύο επέδειξαν περισσότερες αδυναμίες παρά αρετές στον χειρισμό και οι κακές αντιδράσεις δεν ήταν καθόλου αδικαιολόγητες. Στην περίπτωση του Γκρέις του Μονακό, υποβόσκει μια πολιτική ίντριγκα ανατροπής του Ρενιέ, που σχετίζεται με την πραγματική ιστορία της έντονης κόντρας του με τον Ντε Γκολ. Και το γενικότερο πνεύμα της ταινίας προδίδει μεγαλύτερη φιλοδοξία και, θεωρητικά, ψάξιμο στις παραμέτρους της πολύπαθης σχέσης της ηθοποιού με τον άγνωστο κόσμο του Μονακό: για να κατανοήσει τις ευθύνες μιας καινούργιας αποστολής, η Γκρέις Κέλι έπρεπε να οργανώσει τη συμπεριφορά της με τη δομή ενός ακόμη ρόλου, του τελευταίου της, όπως όρισε η μοίρα, απαιτητικού και ψυχοφθόρου σε τέτοιο βαθμό, που το Όσκαρ και οι συνεργασίες της με τον δύσκολο Άλφρεντ Χίτσκοκ έμοιαζαν παιχνιδάκι μπροστά σε αυτό. Το έκανε και, σύμφωνα με την ταινία, αγαπήθηκε από ένα κρατίδιο που φυσιολογικά τη θεωρούσε ξένη προς τη νοοτροπία του. Μόνο που ο Νταάν δεν δοκιμάζει τίποτε καλύτερο ή φρεσκότερο από τις τολμηρές στροφές που έκαναν την προηγούμενη βιογραφία του, το Ζωή σαν Τριαντάφυλλο, να ξεχωρίσει με διαφορά από τον σωρό. Επιμένει σε μια στατική αντιμετώπιση όλων των υπόλοιπων πρωταγωνιστών (φτάνοντας σε ανεπαρκέστατες μιμήσεις της Κάλλας από την Παθ Βέγκα ή ακόμη και του Ρενιέ από τον Τιμ Ροθ) και το γύρισε στην αισθηματική σαπουνόπερα με σύνθημα τη δύναμη της αγάπης, αφού το πολιτικό θρίλερ δεν ήταν αρκετά σοβαρό για να σταθεί παράλληλα και να δώσει αιχμή. Προτίμησε την ευκολία του παραμυθιού από το σκάλισμα μιας πολύπλοκης ζωής. Η Κίντμαν είναι καλή στον ρόλο της, αλλά δεν αρκεί. Έχουμε δει χειρότερες ταινίες ως έναρξη του Φεστιβάλ Καννών (ξεχνιέται το Fanfan la Tulipe;), αλλά σπάνια μια τόσο αριστοκρατική, στα χαρτιά, πρεμιέρα αντιμετωπίζει προβλήματα. Η Νικόλ Κίντμαν είπε πως λυπάται για τα αρνητικά σχόλια των μελών της οικογένειας Γκριμάλντι, αλλά, σε περίπτωση που αποφασίσουν να δουν την ταινία, θα καταλάβουν πως έγινε με αγάπη προς τον Ρενιέ και την Γκρέις. Αμφιβάλλω αν θα συμφωνήσουν, σε περίπτωση που τη δουν ποτέ... Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Νταάν. Πρωταγωνιστούν: Νικόλ Κίντμαν, Τιμ Ροθ
Ο Έβδομος Γιός (3D) **½
The Seventh Son
25.12.2014
Βασισμένο στη σειρά βιβλίων του Τζόζεφ Ντιλέινι, The Spook's Apprentice, ο Έβδομος Γιος τοποθετείται ανάμεσα στο σκοτεινό παραμύθι και την περιπέτεια φαντασίας, με ισορροπία ανάμεσα στα διλήμματα και τις συγκρούσεις των χαρακτήρων, επικεφαλής των οποίων είναι ο ασταμάτητος κυνηγός Μπρίτζες και η δόλια μάγισσα Μουρ, και τα αναμενόμενα ψηφιακά εφέ, τα οποία ευτυχώς απλικάρονται με την ευρωπαϊκότερη ευαισθησία του Ρώσου σκηνοθέτη του Prisoners of the Mountain και του Mongol, Σεργκέι Μποντρόφ, και τη δεδομένη κομψότητα του σκηνογράφου Ντάντε Φερέτι. Τα κλισέ δεν λείπουν από αυτήν τη βαριά παραβολή για το Καλό και το Κακό, αλλά υπάρχουν καλοί ηθοποιοί, χιούμορ στη σχέση του δάσκαλου (ο Μπρίτζες μασώντας τα περισσότερα λόγια του) με τον μαθητή (Μπεν Μπαρνς) και η ορεξάτη Τζουλιάν Μουρ στον πρώτο της αμιγώς μη ρεαλιστικό ρόλο.
Σκηνοθεσία: Σεργκέι Μποντρόφ. Πρωταγωνιστούν: Τζεφ Μπρίτζες, Τζουλιάν Μουρ, Μπεν Μπαρνς
Αλύγιστος (Unbroken) ***
01.01.2015
Το έπος της Αντζελίνα Τζολί για την πολυτάραχη ζωή του 8ου Ολυμπιονίκη στα 5 χιλιόμετρα στους αγώνες του Βερολίνου και επιζήσαντα από την πτώση του βομβαρδιστικού του αεροπλάνου στον Ειρηνικό κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο χωρίζεται σε τρία ευδιάκριτα μέρη: την παιδική και νεανική ζωή του Ιταλοαμερικανού στο επαρχιακό Τόρανς, την επιβίωσή του επί 47 ημέρες σε μια σχεδία (με ελάχιστα μέσα, επιθέσεις από καρχαρίες και μηδενική προοπτική) και την προβληματική του παραμονή σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, αφού τον βρήκαν και τον περισυνέλεξαν Ιάπωνες στρατιώτες. Οι αρχικές σκηνές της ενηλικίωσης είναι απαραίτητες για να καταδείξουν έναν ανυπότακτο χαρακτήρα χωρίς στόχους και έρμα, αλλά μοιάζουν αναγκαστικές στον τρόπο της κινηματογραφικής προσέγγισης – τεχνικές και κοινότοπες. Η περιπέτεια στη θάλασσα διαθέτει εικόνες με ποιητική ομορφιά, αν και τραβάει πολύ, και μόνο όταν αναπτύσσεται η σχέση ανάμεσα στον Ζαμπερίνι και τον Γουατανάμπε, τον σαδιστή αξιωματικό με το παρατσούκλι «The Bird», ο οποίος τον ξεχώρισε από τους υπόλοιπους και προσπάθησε με ανορθόδοξες μεθόδους να κάμψει τις φυσικές του δυνάμεις και το ηθικό του, το έργο αποκτά μια αγριάδα και, επιτέλους, μια αναπάντεχη ακμή. Βλέποντας αυτό το υλικό, οι υπεύθυνοι της Universal μάλλον θορυβήθηκαν μπροστά στην πιθανότητα να έχουν στα χέρια τους ένα καλλιτεχνικό, παρά ένα αμιγώς εμπορικό φιλμ, καθώς το τρίτο μέρος είναι γεμάτο στιγμές με σκοτεινές σιωπές και παρατεταμένη κακοποίηση, προσδίδοντας ύφος σε ένα κατά τα άλλα ευπρόσωπο, αλλά απρόσωπο δράμα αντοχής και θέλησης που επιχειρεί να προκαλέσει δέος, έμπνευση και ανάταση.
Σκηνοθεσία: Αντζελίνα Τζολί. Πρωταγωνιστούν: Μάικ Ο' Κόνελ, Μιγιάβι
Νορβηγία **½
01.01.2015
Μετά από 4 μικρού μήκους ταινίες, ο Γιάννης Βεσλεμές υπογράφει (κυριολεκτικά, αφού κάνει τα πάντα στην ταινία του) τη Νορβηγία, ένα υπερστυλιζαρισμένο, διασκεδαστικό, γλυκόπικρο και ασυμβίβαστο, κάτι-σαν-μετά-new wave-ντεμπούτο. Παρά τη μικρή της διάρκεια, η πλοκή δεν είναι εντελώς σφιχτή και ο Βαγγέλης Μουρίκης, ως γερασμένος βρικόλακας Ζανό, χτυπιέται μόνος του ή με ένα ghettoblaster σαν να μην υπάρχει αύριο στη σπηλαιώδη ντίσκο Ζαρντόζ, στη vintage λιμουζίνα, στα βουνά και τα λαγκάδια. Παρέα με μια πονηρή πόρνη, την Αλεξία Καλτσίκη, κι έναν αφελή Νορβηγό, δίνει κέφι και ζωή, ελληνοποιώντας έναν πατσινικό χαρακτήρα που σύρεται σε καταφύγιο φασιστών, χωρίς τη θέλησή του. Εκτός από την εξαιρετική φωτογραφία, νοσταλγικά κιτρινωπή και όσο πρέπει ψυχρή με δεδομένη τη σινε-θανατερή ατμόσφαιρα, η μουσική –από electro ήχους των '80s και τους Χωρίς Περιδέραιο μέχρι τον «Ντράκουλα του Τσιτσάνη» από το 1959 (μα, πού τον ξετρύπωσε!)–, που λειτουργεί σαν σκηνικό και χαρακτήρας μαζί, εκλεκτική και αναπάντεχη, ξεχωρίζει άνετα. Άλλωστε ο Βεσλεμές είναι ο γνωστός «Felizol».
Σκηνοθεσία: Γιάννης Βεσλεμές. Πρωταγωνιστούν: Βαγγέλης Μουρίκης, Αλεξία Καλτσίκη
Ο Κύριος Τέρνερ ***
(Μr. Τurner)
08.01.2015
Τα τελευταία λόγια του μεγάλου τοπιογράφου και θαλασσογράφου είναι ενδεικτικά της μεθυστικής εξάρτησης από το φως αλλά και της μαεστρικής χρήσης του στους πίνακές του: ο Κύριος Τέρνερ του Μάικ Λι έρχεται 4 χρόνια μετά το χαμηλόφωνο αριστούργημά του Another Year και δίνει την ευκαιρία στον Τίμοθι Σπολ να πλάσει τον ρόλο της καριέρας του και να αποσπάσει βραβεία ερμηνείας από το Φεστιβάλ Καννών και τους Κριτικούς της Νέας Υόρκης. Όπως το συνηθίζει, ο Λι δεν χρησιμοποίησε σενάριο στα γυρίσματα, αρνούμενος να κάνει συμβιβασμό στην αυτοσχεδιαστική, αλλά καλά προβαρισμένη τεχνική του, ακόμη και σε ταινία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Οι αυτοβιογραφικοί παραλληλισμοί μεταξύ του σκηνοθέτη και του ζωγράφου είναι αρκετοί, αλλά ο Λι αρνήθηκε κάθε ομοιότητα στη συνέντευξη Τύπου. Αντίθετα, ο Σπολ επισήμανε σε συνεντεύξεις ότι, όπως και ο Τέρνερ, είναι ένας παχουλός ασχημούλης. Στη μεγάλη διάρκεια του έργου (δυόμισι ώρες) αναπτύσσονται η εκκεντρικότητα και τα αλληλοσυγκρουόμενα χαρακτηριστικά ενός οραματιστή που θεμελίωσε τον ιμπρεσιονισμό και είχε την τύχη να αναγνωριστεί από τους συγχρόνους του, καθώς και τη γενναιοδωρία να στηρίξει μη προνομιούχους συναδέλφους του. Πιστός στην ισορροπία του λόγου και της εικόνας, ο Μάικ Λι στηρίχτηκε και εδώ στη δύναμή του να αναδεικνύει τα πρόσωπα μέσα από τις λεπτομέρειες, τα τικ και τις εκλάμψεις τους. Στην περίπτωση του Τέρνερ οι στιγμές έμπνευσης, όπως η κατάδυσή του στα στοιχεία της φύσης με την απόφασή του να δεθεί στο κατάρτι ενός πλοίου κατά τη διάρκεια μιας τρικυμίας, καθώς και μεγαλοφυΐας, όταν στέκεται σαν ταπεινή κουκκίδα μπροστά στα χρώματα της δύσης και της ανατολής του ήλιου, πηγάζουν μέσα από την ανθρώπινη και συχνότατα πεζή καθημερινότητά του.
Σκηνοθεσία: Μάικ Λι. Πρωταγωνιστεί: Τίμοθι Σπολ
Προσοχή!
Επιβεβαιώστε τα εορταστικά ωράρια των αιθουσών κάνοντας ένα τηλέφωνο πριν από την επίσκεψή σας.
σχόλια