Είναι από τα πιο όμορφα τραγούδια που κυκλοφόρησαν τον τελευταίο καιρό από την Artist Intelligence Agency (ένα αμερικάνικο label που είναι υπεύθυνο για κάποια πολύ μεγάλα Soundcloud και YouTube κανάλια, όπως edm.com, the xxx, lavish κλπ) καλοκαιρινό και σέξι, με υπέροχα φωνητικά και μια παραγωγή κρυστάλλινη, εντελώς σύγχρονη. Το υπέροχο «Video Games» είναι το πρώτο επίσημο single της Eski Göten με παραγωγούς τους The Catabolics, ένα κομμάτι με τον ήχο του σήμερα -που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα από οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί γύρω μας. Γιατί το «Video Games» είναι μία 100% ελληνική παραγωγή, παρόλο που, αν δεν το ξέρεις, δύσκολα το μαντεύεις. Σημερινό, μοντέρνο, ένα αισθησιακό R&B που σε κερδίζει από την πρώτη φορά που το ακούς.
«Το ‘Video Games’ μιλάει για ένα άλλου είδους video game, ανάμεσα σε μία κοπέλα και ένα αγόρι. Και επειδή ήδη αυτό ακούστηκε super cheesy, για λοιπές λεπτομέρειες ανέτρεξε στους στίχους» μου λέει η Eski Goten (που έχει ένα πολύ όμορφο αρχαίο όνομα, αλλά προτιμάει το καλλιτεχνικό της). Είναι όμορφη και μιλάει ωραία. Της ζητάω να απαγγείλει τους στίχους και το κάνει:
«I know video games Is what you’ re down for / I say we quit playing games and let the video on
Pull down my skirt, I’ll be in nothing but your shirt / You’ll be the stylist you’ll be the Jack /
I’ll just be your girl
Don’t think about the X / This ain’t a math class
Watch me perform in this fest / Access all area pass
And after I finish my show / We can put everything in slow mo
Come and join me backstage / Meet and greet while you eating the cake
Do what you like boy now, Do what you want / While I’m doing what I do now oh
Keep it 100 / No matter don’t stop / Keep doing what you do now boy / Feels like we ‘re walking on Mars / We’re in the zone now / Comets and planets and stars / We make them all bow
You roll up a 3 Like you got a master’s degree / Inhale-exhale-with me
Don’t pull a Jay and I’ll be your B / Things are getting outta line / But that ain’t our fault
We could make a viral vine / We need more than 6 seconds / And after we finish our show Boy let’s put everything in slow mo
Once we feel it’s complete / Reverse the tape and repeat / Do what you like boy now, Do what you want
While I’m doing what I do now oh / Keep it 100 No matter don’t stop / Keep doing what you do now boy».
Της λέω ότι είναι ένα κομμάτι που σε ξαφνιάζει ως ελληνική παραγωγή -γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρόμοιο- και τη ρωτάω αν ξέρει και άλλους που κάνουν τέτοιον ήχο στην Ελλάδα. «Εμένα δεν με ξαφνιάζει. Με ενοχλεί να μιλάμε ακόμα για το πόσο “πολύ μπροστά για Ελλάδα” είναι κάτι. Είμαστε στα μέσα του 2016 και ζούμε ίσως το πιο γαμάτο πράγμα που έχει συμβεί στην ανθρωπότητα μετά τον τροχό και τον ηλεκτρισμό: enter “ΤΗΕ internet”. Με το που ανεβάζεις τη μουσική σου στο soundcloud, αυτόματα απευθύνεσαι στον οποιονδήποτε. Με το που μπαίνεις στο YouYube, στο Spotify κλπ, ακούς μουσική που έχει φτιαχτεί οπουδήποτε. Το μόνο περιοριστικό που βρίσκω όταν είσαι located σε ένα μέρος όπου δεν υπάρχουν άλλοι να κάνουν αυτό που κάνεις, είναι το interaction που θα είχες μαζί τους. Αλλά αυτό ισχύει για οτιδήποτε κάνει κάποιος».
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Eski Göten κυκλοφορεί με τους Catabolics απίθανα R&B κομμάτια. Πριν από μερικούς μήνες είχαν συνεργαστεί σε δύο από τα κομμάτια μιας εξαιρετικής συλλογής, της «IMBW vol.1» με απίθανες δουλειές Ελλήνων δημιουργών. Σε έναν κόσμο αξιοκρατικό τα «Got 2 Be» και «Forget About ’em» θα έπρεπε να είχαν γίνει μεγάλες επιτυχίες και να ακούγονται παντού αυτό το καλοκαίρι. Προς το παρόν το κοινό τους είναι περισσότερο παγκόσμιο, παρά ελληνικό. Δεν είναι τυχαίο που πρόσεξε τη δουλειά τους η Artist Intelligence Agency και τους έκανε πρόταση να συνεργαστούν.
Η Eski είναι πολύ αισιόδοξη για το μέλλον της και για το μέλλον της μουσικής. «Η μουσική είναι κάτι το οποίο με κάνει να μην νιώθω την ανάγκη να ασχοληθώ με κάτι άλλο σε μεγάλο βαθμό» λέει. «Δεν έχω καταλήξει αν είναι πολύ καλό ή πολύ κακό αυτό».
―Φτιάχνεις ένα R&B που θα μπορούσες να το πεις και ‘ελιτίστικο’ σε μια χώρα που το έχει συνδέσει μόνο με κάγκουρες κακή αισθητική. Σε ποιον απευθύνεσαι;
Απευθύνομαι σε όποιον αρέσει να ακούει τέτοια μουσική, φαντάζομαι. Και στη Χρύσα που ενώ δεν ακούει τέτοια μουσική, τα κομμάτια μου τα έχει στο repeat. Οι σκηνές εδραιώνονται όχι επειδή κάποιοι γαμάτοι τις φτιάχνουν, αλλά επειδή πολύ περισσότεροι τις στηρίζουν. Όμως για να φτάσει στο σημείο κάποιος να στηρίξει κάτι, θα πρέπει κατ’ αρχάς να το μάθει και, κατά δεύτερον, καλώς ή κακώς, να το συνηθίσει λίγο. Και αυτό είναι δουλειά των δημιουργών, το να επιμείνουν και να σπρώξουν κάτι που στο οποίο πιστεύουν. Απ’ όσο ξέρω εδώ δεν υπάρχει τέτοια σκηνή, αλλά δεν παραπονιέμαι κιόλας, γιατί πέρα από ελάχιστα πράγματα, δεν έχω κάνει και κάτι το φοβερό για να βοηθήσω να δημιουργηθεί.
―Ποια είναι η Eski Göten;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Σπούδασα Εφαρμοσμένα Μαθηματικά επειδή μου άρεσε, Product Design επειδή ήταν αυτό που με δυσαρεστούσε λιγότερο και Audio Engineering για να μπορώ να βγάζω χρήματα όντας όσο πιο κοντά στη μουσική γίνεται, όσο χαζό και αν ακούγεται. Στάθηκα αρκετά τυχερή ώστε να βρεθώ σε μια δουλειά που τα συνδυάζει και τα 3, σε μία startup εταιρία που ειδικεύεται σε audio plugins (σημ. φτιάχνει κάρτες ήχου). Κάπου 5-6 χρονών, ζήλεψα την αδερφή μου που έκανε πιάνο και ξεκίνησα και εγώ. Ήμουν από τα παιδιά που έφταναν γρήγορα σε ένα μέτριο επίπεδο, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Ήμουν επίσης από τα παιδιά που όταν χρειαζόταν η έξτρα προσπάθεια, τα παρατούσαν λόγω τεμπελιάς. Οπότε παράτησα το πιάνο, ξεκίνησα φλάουτο, έφτασα κάπου στη μέση και το παράτησα και αυτό. Τραγουδούσα ανέκαθεν μόνη μου. Αλλά μόνο μόνη μου. Όταν τελείωσα το σχολείο αποφάσισα να πάω να κάνω μαθήματα φωνητικής κι εκτός από το να παίρνω σωστές αναπνοές, έμαθα να τραγουδάω μπροστά σε κόσμο χωρίς να θέλω να λιποθυμήσω απαραίτητα. Τελικά, όταν ήρθε η ώρα να πρέπει να διαβάσω και για το τραγούδι, το παράτησα και αυτό. Στην τρίτη γυμνασίου άκουσα το Organ Donor του DJ Shadow και έπαθα πολιτισμικό σοκ. Πήγα στο Metropolis να πάρω το CD, και ο τύπος που δούλευε στον όροφο, μου πρότεινε να ακούσω και Dj Krush. Έφαγα ένα δεύτερο σοκ και από τότε ακούω σχεδόν αποκλειστικά μη οργανική μουσική, καθαρά λόγω γούστου, δεν υποτιμώ την οργανική. Κάπου εκείνη την περίοδο, είχε βρεθεί στο σπίτι από ένα φίλο της αδερφής μου ένα cd με αντιγραμμένο το Reason. Το έβαλα στο PC μου και άρχισα να γράφω super awkward beats. Μια μέρα διαβάζοντας για τη σχολή, μου έσκασε ένας στίχος στο κεφάλι για πρώτη φορά στη ζωή μου. Τον σημείωσα στο βιβλίο και μετά από κάποιες ώρες πήγα στο PC και έφτιαξα το πρώτο μου κομμάτι, ηχογραφημένο από ένα υπερσάπιο μικρόφωνο του PC. Κάποιες μέρες αργότερα, έψαχνα κάτι άσχετο σε ένα μουσικό φόρουμ, μπήκα από περιέργεια στις αγγελίες και βρήκα μια αγγελία μιας trip hop μπάντας που έψαχνε τραγουδίστρια. Εκείνη την περίοδο άκουγα full trip hop, underground hip hop, breaks κλπ (ήταν η golden era της Ninja Tune), και σκέφτηκα ότι θα ήταν βλακώδες να μην απαντήσω. Βρέθηκα με τα παιδιά, μου βάλανε να ακούσω κομμάτια τους, ακούσανε και αυτοί το δικό μου και μετά από κάποιες ώρες γράψαμε το πρώτο κομμάτι των Εkos Quartet. Ακολoύθησαν πολλά lives και ένα full length album, και μετά από 4-5 χρόνια το λήξαμε in good terms. Είχα αρχίσει να φεύγω από την trip hop φάση προ πολλού, από εκεί που ήθελα να ακούω γυναικεία vocals, άκουγα φουλ instrumental offbeat,ανακάλυψα τον Hud Mo και τον Rustie, έφαγα και ένα γερό χαστούκι με Burial και ηρέμησα. Εκείνες τις χρονιές κιόλας (2009-2010) θυμάμαι μου είχε κάνει τρομερή αίσθηση ότι φέρναν και αρκετά ονόματα στην Αθήνα που ήταν “hot” εκείνη την περιόδο, Nosaj Thing, Joker, Tokimonsta, Onra και πόσους άλλους. Εκείνη την περίοδο 2010-2012, ξεκίνησε και το solo project όπου έκανα tracks με πιο bass παραγωγούς, σαν Eski πλέον, και κάποια live σε Ελλάδα και εξωτερικό. Λίγο καιρό μετά, γνώρισα τους WΕ SINK, όπου δεν το πίστευα ότι υπάρχουν 2 άτομα στην ίδια πόλη, που όχι μόνο ακούνε τη μουσική που μου αρέσει, αλλά την φτιάχνουν κιόλας. Kάναμε αρκετά mini tracks των 30 δευτερολέπτων στην αρχή, και μετά από ένα χρόνο περίπου βγάλαμε το White Lies.
Σε ένα live των WE SINK, γνωρίσαμε τον Minorstep και μετά από αρκετό καιρό γνωρίσαμε και τον Craves. Δεν είχαμε κανέναν κοινό γνωστό, φαντάζομαι βρεθήκαμε επειδή δεν ξέραμε άλλους στην Αθήνα που να κάνουν τη μουσική που μας αρέσει με τον τρόπο που μας αρέσει. Οι 5 μας, φτιάξαμε την IMBW. Eίναι ένα μουσικό collective, όπου μέσω αυτού βγάζουμε τη μουσική μας. Η πρώτη κυκλοφορία ήταν ένα compilation με καινούρια κομμάτια από όλους μας. Υπάρχουν 2 tracks μου στο compilation, που είναι και η πρώτη μου προσωπική δουλειά και όχι collab. Παραγωγοί στα tracks είναι οι “The Catabolics” το 1/2 των We Sink και ο Μinorstep. Πριν από 2 χρόνια ξεκίνησα και ένα side project, την “DJ Latency”, έκανα κάποια dj sets μαζί με τους MCMXC και είχα και μιά εκπομπή στο Paranoise Radio, το “Betamix Series”. Ανέβαζα mixes στο mixcloud, αλλά το έχω αφήσει, ελπίζω όχι μόνιμα».
―Από πού προέκυψε αυτή η αγάπη για την soul;
Ένας απ’ τους αγαπημένους μου δίσκους of all times είναι και θα είναι το “The Miseducation of Lauryn Hill”. Πέρα από αυτό τον δίσκο, (που δεν τον λες και soul, αλλά είναι ότι πιο κοντινό σε soul μου έρχεται) δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποια ιδιαίτερη αγάπη στην soul. Όπως δεν έχω κάποια ιδιαίτερη αγάπη για κάποιο συγκεκριμένο genre. Προτιμήσεις έχω, οι οποίες κιόλας αλλάζουν κάθε λίγο.
―Πώς σου φαίνεται η σύγχρονη soul; Είναι «κατώτερο» το R&B;
Δεν μ’ αρέσει να χαρακτηρίζω κάτι κατώτερο ή ανώτερο. Σίγουρα υπάρχει κάποια αντικειμενικότητα ως προς την “ποιότητα” (σε πάρα πολλά εισαγωγικά) κάποιων ειδών έναντι κάποιων άλλων, αλλά στην τελική ποιός νοιάζεται? Το θέμα για μένα είναι να ακούς συνειδητά και να καταλαβαίνεις ποιά ανάγκη σου ικανοποιεί το κάθε πράγμα που ακούς τη στιγμή που το ακούς.
―H Beyonce πώς σου φαίνεται;
Δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που αμφισβητεί τα skills της. Είναι τρομερή επαγγελματίας και απίστευτη performer. Είναι η μόνη vocalist που μου έρχεται με τη μία στο μυαλό, που μπορεί να τραγουδίσει τόσα πολλά genres εξίσου καλά και έxω αφιερώσει πολλές ώρες μελετώντας live performances της. Ως προς αυτό που πρεσβεύει και τα κοινωνικά μηνύματα που επιλέγει να περάσει έχω τις ενστάσεις μου. Είναι τεράστια κουβέντα αλλά πολύ πολύ περιληπτικά πιστεύω ότι προσπαθεί προωθήσει ένα συγκεκριμένο πρότυπο γυναίκας με τελείως λάθος τρόπο, και τελικά καταλήγει να προωθεί το ακριβώς ανάποδο. Το τελευταίο album της μου φάνηκε αρκετά tryhard χωρίς λόγο, με πάρα πολλές (σχεδόν προκλητικές) αντιφάσεις ανάμεσα στα lyrics και την πραγματική ζωή της.
―Τι σου άρεσε πιο πολύ από όσα άκουσες τελευταία;
Όποτε ανακαλύπτω ότι με ψήνει μία μουσική φάση, το τερματίζω, Ψάχνω και ακούω όλη μέρα σε obsessive βαθμό. Μετά έρχεται μια φάση που δεν με ενθουσιάζει σχεδόν τίποτα και ακούω πιο παλιά tracks και από πιο ευρύ φάσμα . Αυτή η περίοδος είναι μία από αυτές. Επίσης πλέον ο ελεύθερος μου χρόνος είναι αρκετά πιο περιορισμένος απ’ ότι παλιότερα, και δεν έχω την ευχέρεια να ψάχνω καινούρια πράγματα στο βαθμό που το έκανα παλιά, αλλά για να είμαι ειλικρινής έχω βολευτεί πάρα πολύ με συγκεκριμένες spotify lists. Από πράγματα που κυκλοφόρησαν τελευταία μου άρεσε η NAO γιατί έχει φωνάρα και παραγωγάρες, το album του Seiho γιατί μου έβγαλε ένα 2012 vibe που μου είχε λείψει, και το album της Jessy Lanza γιατί είναι γαμάτο να το ακούς ενώ δουλεύεις. Α, και το Τell You του Pusher που όμως δεν το έχω ακούσει πολύ γιατί βγήκε σήμερα.
―Ποια θα ήταν μια ιδανική συνέχεια για σένα;
Για αρχή, να σταματήσει να πιστεύει ο γάτος μου ότι όταν με δαγκώνει “παίζουμε”. Από εκεί και πέρα, δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, μια μέρα σκεφτομαι το ένα και την επόμενη το άλλο. Δεν μπορώ να πω κάτι λιγότερο generic απ’ το “ιδανικά θα ήθελα να μπορώ να κάνω όσο πιο πολλά πράγματα μου αρέσουν”.
―Η αισθητική στη σόουλ και το r&b έχει περάσει χρυσές μέρες στα ’60s αλλά και φρικτές τις επόμενες δεκαετίες μέχρι τις μέρες μας. Πόσο μεγάλη σημασία έχουν η εικόνα και η αισθητική που συνοδεύουν έναν ήχο;
Δε θα έλεγα ότι έχει περάσει φρικτές μέρες τις επόμενες δεκαετίες. Ίσα-ίσα που τα 60’s μου φαίνονται πολύ πιο κακόγουστα και extravagant από τα 90’s και 00’s. Για μένα η εικόνα και η αισθητική είναι ένα έξτρα στον ήχο. Εννοώ ότι αν κάτι που μου αρέσει ηχητικά, συνοδεύεται από κάτι που δε συμφωνεί με την αισθητική μου, δε θα λειτουργήσει αποτρεπτικά στο να το ακούω. Σίγουρα όμως, μία αισθητική που θα μου αρέσει, θα με κάνει να εκτιμήσω και τον artist πιο πολύ και ίσως λόγω αυτού να συνδεθώ πιο πολύ και με τον ήχο του. Ακόμα περισσότερο αυτό ισχύει σε live performances: τα κακά ή καθόλου visuals δε θα αφαιρέσουν κάτι απ’ το αν μου άρεσε αυτό που άκουσα, σίγουρα άμα είναι καλά θα συμβάλλουν full θετικά στο overall experience.
―Τι προσβάλλει την αισθητική σου;
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι συγκεκριμένο αλλά σίγουρα με ενοχλεί το επιτηδευμένο, σε οποιονδήποτε τομέα. Δεν με νοιάζει αν κάποιος είναι “λαϊκός”, ή σοφιστικέ ή αν έχει σταυρουδάκια κρεμασμένα στον καθρέφτη του αμαξιού του. Αν με πείσει ότι έτσι γουστάρει να είναι, γαμώ. Δεν έχω κανένα πρόβλημα πχ με την Πάολα, γιατί ξεχειλίζει true-ίλα. Πιστέυεις ότι θα μπορούσε να κάνει οτιδήποτε άλλο και να είναι τόσο καλή όσο είναι σε αυτό που κάνει τώρα? Άσε που είναι και φωνάρα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, βρίσκω σούπερ αντιαισθητικά κάτι αθλητικά μποτάκια πυγμαχίας που είχαν γίνει μόδα πριν κάτι αιώνες. Α, και κάτι άλλα adidas που ήταν για tae kwon do.
―Πες μου μερικά πράγματα που σου αρέσει πολύ να κάνεις.
Από σημαντικά να βάζω φωτογραφίες του γάτου μου σε apps για μακιγιάζ. Από ασήμαντα μου αρέσει όταν πηγαίνω σε φαρμακείο να κάθομαι όσο περισσότερη ώρα γίνεται, γιατί μυρίζουν τέλεια. Δυστυχώς είναι από τα μέρη που όταν μπαίνεις και σε ρωτάνε «μπορώ να βοηθήσω;», θα ακουστεί weird να πεις «απλά ρίχνω μια ματιά». Με εκνευρίζει η έλλειψη λογικής. Και δεν εννοώ της δικής μου λογικής. Δεν έχω πρόβλημα με το να διαφωνώ με κάποιον, είναι αυτονόητο ότι δεν συμφωνούμε με όλους. Έχω πρόβλημα όταν δεν υπάρχει μία δομημένη επιχειρηματολογία πίσω από την άποψη-πράξη κάποιου. Θα μπορούσα να πω ότι με νευριάζει απίστευτα η αδικία και η έλλειψη συμπόνοιας, αλλά πάλι στο προηγούμενο εμπεριέχεται, ένας λογικός άνθρωπος είναι και δίκαιος και συμπονετικός… λογικά.
―Τα επόμενα σχέδια σου ποια είναι; Άλμπουμ; Live;
Ένα album είναι κάτι που σκέφτομαι εδώ και αρκετό καιρό, αλλά είναι κάτι που απαιτεί πολύ dedication οπότε δε θα το έλεγα “επόμενο” σχέδιο. Tα lives είναι κάτι που μου έχει λείψει, υπάρχουν κάτι πλάνα αλλά ακόμα στον αέρα. Γενικά έχω πάρει απόφαση ότι δεν έχει κανένα νόημα να σχεδιάζω το οτιδήποτε, γιατί σχεδόν όποτε λέω ότι θα κάνω κάτι, guess what.
σχόλια