Μόλις 17 ετών ήταν το 1987 ο Graig Wedren όταν έγινε ο τραγουδιστής των νεοσύστατων τότε Shudder to Think, που εξελίχθηκαν σε ένα από τα πιο ιδιαίτερα και επιδραστικά συγκροτήματα της εναλλακτικής, μετα- hardcore σκηνής των 90s, αν και ποτέ δεν γνώρισαν (αδίκως) τη δημοσιότητα άλλων γκρουπ της εποχής που έγινε η «μεγάλη έκρηξη» του εναλλακτικού ήχου στην Αμερική.
Ο ίδιος πάντως αναζήτησε και βρήκε άλλους δρόμους επιτυχημένης μουσικής σταδιοδρομίας, ως συνθέτης σάουντρακ κινηματογραφικών και τηλεοπτικών παραγωγών, ενώ αυτές τις μέρες παρουσίαζει σε ένα λεύκωμα και μία έκθεση με τίτλο «Τα δικά μου '90s» (My '90s) στην γκαλερί Loin του Σαν Φρανσίσκο, τη συλλογή του από πολαρόιντς εκείνης της εποχής, ένα μαγικής υφής χρονικό της σχέσης του με ένα γαλαξία cool, δημιουργικών ανθρώπων που άνθισαν στα '90s – από συγκροτήματα όπως οι Stereolab και οι Foo Fighters μέχρι τις ηθοποιούς Φράνσις Μακ Ντόρμαντ και Τζανίν Γκαρόφαλο.
Σήμερα, ζει μαζί με την σύζυγό του, συγγραφέα και παραγωγό Μέγκαν Λένον, και τον δεκάχρονο γιο τους στο Λος Άντζελες, και διευθύνει τη δική του εταιρεία παραγωγής μουσικών επενδύσεων για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση (πρόσφατα είχε γράψει τη μουσική για την εξαιρετική σειρά του Netflix, GLOW).
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι polaroids του Wedren μοιάζουν αισθητικά με προγόνους των εικόνων του Instagram, από τη φύση τους όμως είναι πολύ πιο «περιπετειώδεις» και πειραματικές από οτιδήποτε μπορεί να προκύψει από μια ψηφιακή κάμερα. Εκτός από τις πολλαπλές εκθέσεις, ο Wedren συχνά «πείραζε» το φιλμ την ώρα που έβγαινε από τη μηχανή, έτσι για να δει τι είδους εφέ μπορεί να πετύχει.
Όπως μαρτυρά και ο τίτλος της έκθεσης, η στοχαστική ασάφεια που επιδεικνύαν οι πιο ενδιαφέροντες καλλιτέχνες εκείνης της δεκαετίας, κάνει δύσκολη την αποτίμηση της πολιτιστικής τους κληρονομιάς.
Αντίθετα από την αιώνια «αναμνησιολογία» της προηγούμενης γενιάς των baby boomers, οι εκπρόσωποι της Generation X ήταν πάντα διστακτικοί στο να δηλώσουν για τις εμπειρίες τους κάτι παραπάνω από το «συνέβη κι αυτό τότε». Οι polaroids όμως του Wedren εξηγούν από μόνες τους γιατί η indie κουλτούρα και η αναλογική αισθητική έμοιαζαν κάποτε τόσο επαναστατικές και γεμάτες νόημα.
Με στοιχεία από το Vanity Fair
σχόλια