› Genesishasleftthebuilding
Ακόμα κι αν δεν έχεις ενδιαφερθεί πραγματικά για τη μουσική που ο Genesis P-Orridge έχει φτιάξει είτε με τους Throbbing Gristle είτε με τους Psychic TV, η ανδρόγυνη περσόνα του, η ζωή του στο σύνολό της αλλά και οι δρόμοι που άνοιξε με τις, αν μη τι άλλο, πρωτοπόρες ιδέες του κάθε άλλο παρά αδιάφοροι είναι. Μαζί με τον Peter Christopherson, τον Chris Carter και την Cosey Tutti ξεκίνησαν το 1975 μια από τις πιο επαναστατικές κολεκτίβες των τελευταίων 30 ετών, εστιάζοντας κυρίως σε παράγοντες που δεν είχαν να κάνουν με τη μουσική. Κλειστοφοβία, θόρυβος, εικόνες πορνογραφίας και τα χαρακτηριστικά samples τους ήταν τα κύρια υλικά για τον ντόρο που προκάλεσαν από τις πρώτες μέρες της ύπαρξής τους. Αν και άντεξαν για μόλις 6 χρόνια, γρήγορα μετατράπηκαν στο ιερό τοτέμ όσων έχουν για βίβλο το «Wire». Το 2007, οπότε και κυκλοφόρησαν την πρώτη τους δουλειά μετά από 25 χρόνια, το ίδιο περιοδικό τούς φιλοξένησε στο εξώφυλλό του με τον εμφατικό τίτλο «Η Δευτέρα Παρουσία». Αν έχεις περάσει τη διαδικασία να αλλάξεις το φύλο σου, να το εκμηδενίσεις, όπως δηλώνει ο ίδιος, όχι λόγω των σεξουαλικών σου προτιμήσεων αλλά λόγω ιδεολογίας, μάλλον δεν σοκάρεις κανένα αν διαλύσεις την μπάντα για δεύτερη φορά στη μέση μιας περιοδείας. Την προηγούμενη Παρασκευή (29/10) ο P-Orridge έστειλε email στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας ενημερώνοντάς τους πως δεν θέλει να παίξει μαζί τους και επιστρέφει στη Νέα Υόρκη. Μάλλον χάσαμε την τελευταία μας ευκαιρία να τους δούμε ζωντανά.
› SoulMan
Είναι μοναδική περίπτωση ο Joseph Bowie που ξεκινάει τις εμφανίσεις του αύριο (5/11) στο Half Note. Είχα ξεχάσει πως είχα ξανασυναντηθεί μαζί του, διαβάζοντας παλαιότερα αποθεωτικά σχόλια από τον David Byrne, όταν συνόδευσε σε συναυλία τους Talking Heads (αλλά και τους Clash). Στα 30 χρόνια που τριγυρνάει με την μπάντα του έχει πραγματικά καταφέρει να φέρει όσο πιο κοντά γίνεται το πανκ, που δεν γινόταν να αποφύγεις στα τέλη των '70s, με το φανκ, που γνώριζε πολύ καλά από μικρό παιδί. Η ιστορία του δείχνει πώς τρύπωσε βαθιά στην καινούργια κουλτούρα που έφερναν στο προσκήνιο πιτσιρίκια που αντίθετα από αυτόν δεν ήξεραν παραπάνω από δύο ακόρντα και κατέληξε να έχει σοβαρό πρόβλημα με τα ναρκωτικά. Το ξεπέρασε με τον βουδισμό, μετακόμισε σε ένα μικρό χωριό της Ολλανδίας και έφτιαξε από την αρχή τους Defunkt με καινούργιους μουσικούς. Το διπλό περσινό «Defunkt Soul» δεν παρουσιάζει μια τυπική big band που αντιγράφει τον Sly Stone, αλλά ουσιαστικά τον μοναδικό τρόπο που μπορεί να σε ενδιαφέρει αυτός ο ήχος. Λίγος αυτοσχεδιασμός, άψογες '70s κιθάρες και καμία επίδειξη εκτελεστικών δυνατοτήτων. Πώς είναι ο Milo Z. που έρχεται κάθε χρόνο; Το αντίθετο.
› Remixtillyoudrop
Οι μεμονωμένες επανεκτελέσεις τραγουδιών αλλά και οι δίσκοι που περιέχουν αποκλειστικά διασκευές ενός καλλιτέχνη είναι μέρος όχι μόνο της βιομηχανίας αλλά και της ποπ κουλτούρας. Από το τσέλο των Apocalyptica στους Nouvelle Vague και από τον Notis μέχρι τους Pixies, τον Βοwie και τους Blues Brothers, μπορεί να πρέπει να διανύσεις μεγάλη «αξιακή» απόσταση, μπορεί να μην καλύπτεις κάτι περισσότερο από άλλο ένα μουσικό φετίχ σου, αλλά είναι αλήθεια πως πάντα θα δίνεις λίγο χρόνο για να ακούσεις ακόμα μια εκτέλεση σε ένα αγαπημένο σου τραγούδι. Η έκρηξη της ντίσκο, μετέπειτα του χάουζ και της ευρύτερης χορευτικής μουσικής, αφού πρώτα γέννησε τις extended εκτελέσεις προς εξυπηρέτηση δισκοθετών και θαμώνων, κατέληξε στα remix άλμπουμ. Αν στα '80s και τα '90s γινόταν αμυδρά και από συνήθως μεγάλα ονόματα (Pet Shop Boys, Nine Inch Nails κ.λπ.), την τελευταία δεκαετία και με αφετηρία το «Silent Alarm» των Bloc Party μεγάλος αριθμός δίσκων που κατά κύριο λόγο μας αφορούν αφήνονται στα χέρια φίλων και γνωστών για περαιτέρω επεξεργασία. Είναι κανόνας το συνολικό αποτέλεσμα να είναι μέτριο, με ελάχιστες αξιοπρόσεκτες στιγμές, αλλά με φωτεινή εξαίρεση και αφορμή γι' αυτό το σχόλιο το επερχόμενο «Swim Remixes» του Caribou. Οι Fuck Buttons, ο James Holden, ο Motor City Drum Ensemble κ.ά. φτιάχνουν έναν δίσκο που πρέπει να βάλεις δίπλα στον αυθεντικό.
σχόλια