Δεν ανήκω στους φαν των συναυλιών του Θανάση Παπακωνσταντίνου, αντιθέτως πια με ταράζουν οι συνωστισμοί και τα ''μπουλούκια''. Ανήκω όμως σ' αυτούς που μάλλον γνωρίζουν καλά το έργο του, που τη δισκοθήκη τους κοσμούν τα ''άπαντα'' του και που σίγουρα εκτιμούν τον ίδιο για δυο - τρία πράγματα, τα οποία θα εκθέσω στη συνέχεια αυτού του post.
Παραδόξως, ενώ δηλαδή δεν το επιδιώκει ο δημιουργός, κάθε καινούργιος δίσκος του είναι ένα γεγονός ιδιαίτερο από μόνο του. Προσωπικά, ελάχιστα ελληνικά CD ακούω πλέον με πραγματική προσμονή, όχι μόνο την ώρα που θα δουλέψει το CD - player, αλλά κι από πριν, με το που έρθουν στα χέρια μου.
Μιλούσαμε προ ημερών με τον φίλο μου, τον δημοσιογράφο Δημήτρη Μανιάτη από ΤΑ ΝΕΑ, για το φρέσκο stuff του Λαρισαίου συνθέτη. Δεν το είχα ακούσει ακόμη, ήξερα ωστόσο ότι ο φάκελλος υπήρχε εδώ και μέρες στα γραφεία της LIFO. Μόνο το εξώφυλλο του είχα παρατηρήσει σε ένα πέρασμα μου από το Music Corner της Πανεπιστημίου, εκεί όπου εδρεύει το ''αντάρτικο'' ραδιοφωνικό Μετα-Δεύτερο.
Πόση αντίθεση - για το εξώφυλλο λέω - από τον Βραχνό Προφήτη που πιστέψαμε δικαίως πως έκανε τομή στο ελληνικό τραγούδι! Εκεί υπήρχε μόνο το σκαμμένο πρόσωπο ενός γέρου σα να ξεπήδησε από πλάνο των αδερφών Ταβιάνι. Σήμερα υπάρχει το κυρτό σώμα μιας κομψής κυρίας σε μπαλκόνι βίλας που επιδεικνύει τα οπίσθια της σα να πρόκειται για εξώφυλλο κάποιου γαλλικού pop συγκροτήματος. Οποία μετάλλαξις! θα αναφωνούσε κανείς, οπαδός του Παπακωνσταντίνου ή και το αντίθετο.
Λίγα χρόνια μετά το δίσκο του στην Inner Ear και ακόμη περισσότερα από τις εργασίες του στη Lyra της προ και μετα - Γιαννίκου εποχής, η καινούργια δισκογραφική εξόρμηση γίνεται από την ανεξάρτητη εταιρεία ΑΧΟΣ, στο όνομα του Αριστοτέλη και του Κωνσταντίνου Παπακωνσταντίνου, των γιών του Θανάση. Καλή φάση, οικογενειακή υπόθεση κυριολεκτικά!
Έπειτα, σαν ανοίγεις το CD, συναντάς στο booklet τρεις καλοθρεμμένες γάτες να ρεμβάζουν και τα, πινκφλοϋντικής αισθητικής, σκίτσα του Δαυίδ Σαμιάν. Φυσικά, πάντα υπάρχουν και οι στίχοι που μπορείς πρώτα να τους διαβάσεις σαν μία μικρή ποιητική συλλογή και μετά να τους ακούσεις συνοδεία μουσικής.
Κάποτε, εξυπνακίστικα ίσως, χαρακτήρισα τη στιχοπλοκή του Παπακωνσταντίνου ''βουκολικό νατουραλισμό''. Αργότερα θα με κάλυπτε περισσότερο ο ίδιος ο δημιουργός όταν θα όριζε αυτό που κάνει ως ''βλαχοψυχεδέλεια''.
Η αλήθεια είναι πως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου αγαπάει εξίσου την ελληνική παράδοση και τις μουσικές του Κόσμου. Τον Fernando Pessoa και τον Octavio Paz. Την Amalia Rodrigues και τη Στέλλα Χασκήλ. Τα κάλαντα της Κάτω Ιταλίας και τα μοιρολόγια της Ηπείρου. Τα πρόβατα και τα λιοντάρια. Τους πάνκηδες και τον Μάνο Χατζιδάκι. Τα μικρά παιδιά και τους ηλικιωμένους. Τα μπατίκ της γιαγιάς στον τοίχο και τα πόστερ του ψυχεδελικού Fillmore Auditorium. Τον Enrico Caruso και τον Ανέστο Δεληά. Τον τρύγο και τους τράγους. Τα παρτέρια και τις πήλινες γλάστρες. Τη μπουζουκομάνα και την ηλεκτρική κιθάρα. Τις κραυγές και τους ψιθύρους. Τα σκρατς και τις ευθείες συχνότητες. Το λιβάνι και τη λεβάντα. Πάνω απ' όλα, την Ελευθερία, τον Έρωτα και την Κοινωνική Αλληλεγγύη.
Παρακάμπτω την ποιητική μου διάθεση - να τι κάνουν οι δίσκοι του Παπακωνσταντίνου! - και λέω απλά ότι το άνωθεν χαρμάνι, εξαιρετικό κατά τη γνώμη μου, παρέχεται μπόλικο στο νέο του άλμπουμ.
Η κομψή κυρία του εξωφύλλου μπορεί τελικά να μην επιδεικνύει τα οπίσθια της. Πιθανώς να σκύβει για να ξεράσει το κυάνιο από το δείπνο, στο οποίο προσκλήθηκε κι αυτή. Πιθανώς, πάλι, να τσεκάρει το ύψος του μπαλκονιού, απ' όπου ετοιμάζεται να σαλτάρει, κάτι που δεν θα προξενήσει καμία εντύπωση. Για την ώρα, κάτι κάνει πάντως κι εμείς υποθέτουμε.
Ο Παπακωνσταντίνου εν προκειμένω αποφεύγει την τερατωδία και την ασχήμια της καθημερινότητας της/μας. Επενδύει με χρώματα pop art αισθητικής μια δουλειά που ισοδυναμεί με ουρλιαχτό υπαρξιακού άλγους.
Καταθέτει έντεκα κομμάτια - αγκάθινα στεφάνια, βάζει φωτιά σε καθρέφτες, κλέβει μετάξι από κουκούλια, φλερτάρει με φάσμα χαμένο του πόθου του (που θά'λεγε και ο Μανώλης Αναγνωστάκης), ζωγραφίζει τη δική του Αλίκη στη Χώρα των Τραυμάτων, θυμάται το ανορθόδοξο μεγαλείο του Γκόγια, τραβιέται μέχρι του Διγενή τ' αλώνια, ακούει το θρήνο νά'ρχεται απ' το βυθό της Λαμπεντούζας και ντρέπεται ως Έλληνας για τη χώρα του, που με φράγματα κρατά την ώσμωση του κόσμου.
Η Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου του Θανάση Παπακωνσταντίνου είναι ένα ηχηρό Άντε γαμήσου στους φασίστες, στους ανέραστους και στους νεόπλουτους. Στους τελευταίους ειδικά, γιατί οι φτωχοί ολοένα φτωχαίνουν και οι πλούσιοι πλουτίζουν αντιστοίχως.
Τότε, λοιπόν, με τη φάτσα του γέρου στον Βραχνό Προφήτη τόνιζε την επιτακτική αναγκη επαναπροσδιορισμού της επαρχίας, τη γνωριμία με ένα νέο εναλλακτικό μοντέλο ζωής. Σήμερα, παρ' όλη την Ωραία Κεχαριτωμένη προαναφερθείσα pop art αισθητική, λέει στην ουσία πως το Κακό έχει πια συντελεστεί.
Και ο εμβρόντητος ακροατής αναρωτιέται: Μήπως τελικά μας αξίζει ως κράτος μία πρόσκληση σε ομαδικό δείπνο κυανίου;
Άξιος!
* Συμμετέχουν ο Σωκράτης Μάλαμας, η Μελίνα Κανά, η Ματούλα Ζαμάνη και μία πληθώρα μουσικών της jazz - rock σκηνής.
σχόλια