Παιδί Τραύμα: o μυστηριώδης μουσικός του πιο όμορφου πρόσφατου άλμπουμ ελληνικής ποπ

Παιδί Τραύμα: o μυστηριώδης μουσικός του πιο όμορφου πρόσφατου άλμπουμ ελληνικής ποπ Facebook Twitter
Το Παιδί Τραύμα εμφανίστηκε ξαφνικά λίγο πριν από το τέλος της χρονιάς με ένα άλμπουμ «μικρό» που έγινε talk of the town, χωρίς να έχει κανέναν να τον προωθήσει, χωρίς να έχει προϊστορία, χωρίς να είναι μέλος καμίας παρέας, μόνο και μόνο επειδή το ποπ άλμπουμ που έφτιαξε είναι εξαιρετικό. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

«Θα σ' το πω ψιθυριστά, όταν σ' έχω αγκαλιά/ πως η αγάπη προτιμά όσους σκέφτονται απλά/ Η σειρά σου είναι, λοιπόν, να πετάξεις τα ντεπόν/ και να δεις πια καθαρά πως κανείς δε σ' αγαπά» γράφει το Παιδί Τραύμα στο «Σαν Ιχθύς», ένα πολύ όμορφο κομμάτι (με τη φωνή της Κίκας) που είναι πολύ πιθανό να έχεις πετύχει στο ραδιόφωνο.


Τραγουδάει για όσα έχει ζήσει και μόνο γι' αυτά. «Δυστυχώς, είναι εντελώς αυτοβιογραφικά όσα γράφω» λέει απολογητικά. «Δεν μπορώ να γράψω για κάτι που δεν μου έχει συμβεί, γι' αυτό δεν μπορώ να γράψω κομμάτια κατά παραγγελία. Είναι λίγο αυτοαναφορικό αυτό, αλλά είναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να λειτουργήσω».


Το Παιδί Τραύμα εμφανίστηκε ξαφνικά λίγο πριν από το τέλος της χρονιάς με ένα άλμπουμ «μικρό», που κυκλοφόρησε μόνος του με τη βοήθεια του Κτίρια τη Νύχτα, έγινε talk of the town, χωρίς να έχει κανέναν να τον προωθήσει, χωρίς να έχει προϊστορία, χωρίς να είναι μέλος καμίας παρέας, μόνο και μόνο επειδή το ποπ άλμπουμ που έφτιαξε είναι εξαιρετικό.

Η μουσική είναι σαν να υπήρχε πάντα στη ζωή μου. Μου κατέβαιναν μελωδίες, λες και κάποιος μου τις ψιθύριζε. Αργότερα θυμάμαι να φτιάχνω ρυθμούς με τα πάντα: τον θόρυβο των αυτοκινήτων, τις καμπάνες της εκκλησίας και τον χτύπο της καρδιάς μου. Μάλλον η μουσική είναι απ' τις λίγες υγιείς πλευρές του εγκεφάλου μου.


Δεν είναι εύκολο να φτιάξεις ένα άλμπουμ που να αρέσει σε όλους και τα εννιά κομμάτια που συνθέτουν τις «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις» δέχονται μόνο καλά, έως διθυραμβικά, σχόλια.

«Είναι περίεργο αυτό», λέει, «γιατί αφενός αισθάνομαι ότι είναι εγωιστικό, αλλά, από την άλλη, σκέφτομαι ότι καλά έκανα και το κυνήγησα και δεν το άφησα. Τα τελευταία τρία χρόνια ήμουν σε μια θυελλώδη φάση της ζωής μου. Η δουλειά μου δεν έχει καμία σχέση με τη μουσική και αναρωτιόμουν "τι κάνω"! Ήμουν σε αδιέξοδο, προσωπικό και συναισθηματικό, έτσι άρχισα να γράφω τραγούδια σε ψηφιακά ντέμο, μόνος μου, και να τα ανεβάζω στο YouTube για να τα βλέπουν οι φίλοι μου. Ψιλοπόπ, με περίεργο στίχο, όπως πάντα. Με τη μουσική ασχολούμαι από μικρός. Μου άρεσε να γράφω τραγούδια στην κιθάρα, αλλά, λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων, δεν ασχολήθηκα ποτέ σοβαρά».

Παιδί Τραύμα: o μυστηριώδης μουσικός του πιο όμορφου πρόσφατου άλμπουμ ελληνικής ποπ Facebook Twitter
Δεν θέλει να δείξει το πρόσωπό του στις φωτογραφίες, προτιμάει να είναι μυστηριώδης και ανώνυμος, να ασχολούνται όλοι με τη μουσική του και όχι τον ίδιο. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


Είναι κοκκινομάλλης (όπως στο σχέδιο στο εξώφυλλο του δίσκου), μιλάει γρήγορα και με ενθουσιασμό και απαντάει στις ερωτήσεις σχεδόν με ποιητικό τρόπο, ακριβώς όπως όταν γράφει στίχους. Σχολιάζουμε την πολύ προσεγμένη και όμορφη έκδοση του άλμπουμ του πάνω σε σχέδια της Άννας Καρατζά με τις «μυστικές χορευτικές κινήσεις», μια χορογραφία που ισχυρίζεται ότι, αν εκτελεστεί σωστά, σου χαρίζει υπερφυσικές δυνάμεις. «Είναι μικρές, περίεργες κινήσεις που έκανα ως παιδί. Έτσι χόρευα και, βέβαια, οι υπερφυσικές δυνάμεις είναι κάτι συμβολικό.


Στο ένθετο με τους στίχους έχω γράψει τις σκέψεις μου ‒ όσα γράφω ισχύουν, είναι αυτά που έκανα όταν έγραφα το τραγούδι. Τη "Νεραντζιά" την έγραψα μια μέρα που περπάταγα στη Ζωοδόχου Πηγής και είχα πιει ρούμι. Ξαφνικά, μου έρχεται αυτός ο στίχος, "έξω έχουν βάλει φωτιά δυο εραστές που, πρώτα πέθαναν και ύστερα έκαναν παιδιά./ Έξω ο χρόνος είναι εχθρός, βράδυ γεννιέσαι, πρωί πηδιέσαι, το μεσημέρι είσαι νεκρός". Περπάταγα μαζί με μια κοπέλα, τη ρώτησα "τι είναι αυτό που μυρίζει" και μου είπε "η άνοιξη, η νεραντζιά". Τότε μου ήρθε ο στίχος και ήταν σαν να μου τον απήγγειλε κάποιος μέσα στο κεφάλι μου.

 

Παιδί Τραύμα - Νεραντζιά


Η μουσική είναι σαν να υπήρχε πάντα στη ζωή μου. Μου κατέβαιναν μελωδίες, λες και κάποιος μου τις ψιθύριζε. Αργότερα θυμάμαι να φτιάχνω ρυθμούς με τα πάντα: τον θόρυβο των αυτοκινήτων, τις καμπάνες της εκκλησίας και τον χτύπο της καρδιάς μου. Μάλλον η μουσική είναι απ' τις λίγες υγιείς πλευρές του εγκεφάλου μου.

Εν τέλει, μέσω της μουσικής ικανοποιώ τον εγωισμό μου, μιλώντας γι' αυτό που πραγματικά μου συμβαίνει. Και με έχει αλλάξει, ευτυχώς, αρκετά. Είναι φορές που παίρνει από μπροστά μου οποιαδήποτε άλλη σκέψη και με κάνει χαρούμενο, σαν να αποσυμπιέζεται κάτι μέσα μου. Παράλληλα, με έχει κάνει και πολύ πιο προσγειωμένο, γιατί, αλληλεπιδρώντας με άλλους σπουδαίους μουσικούς, έμαθα να "φωνάζω" λιγότερο, να ακούω πραγματικά τη γνώμη των άλλων και να μη θεωρώ τον εαυτό μου τόσο ιδιαίτερο».

«Γιατί είσαι παιδί τραύμα;» «Ένας φίλος μου λέει ότι οι γονείς πρέπει να πεθαίνουν στη γέννα. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι έχει δίκιο, κάποιες άλλες ότι αυτό είναι ένα τέλειο άλλοθι για να αποποιηθούμε την ευθύνη και να μην κουβαλήσουμε τα βάρη μας. Μάλλον προσπαθώ να ισορροπώ ανάμεσα στα δύο: όταν κοιτάω το παρελθόν γίνομαι παιδί κι όταν κοιτάω το μέλλον γίνομαι τραύμα. Ίσως και το αντίστροφο».


«Γράφεις στις σημειώσεις του "Τόσο απλά" ότι μπορείς να πεις χίλια ψέματα χωρίς να πληγωθεί κανείς. Γίνεται αυτό;» «Όχι, δεν γίνεται, γι' αυτό και στο artwork του δίσκου χαρακτηρίζω αυτή την ιδιότητα υπερφυσική δύναμη. Μπορείς να προσπαθήσεις να πεις ψέματα για να μην πληγώσεις κάποιον, αλλά ακόμα κι αν αυτός δεν καταλάβει ποτέ ότι του είπες ψέματα, στην πραγματικότητα τον έχεις πληγώσει περισσότερο απ' ό,τι φαντάζεσαι, γιατί έχεις βάλει μια μικρή μάσκα στην επαφή. Και οι άνθρωποι υπάρχουν απ' την επαφή. Η αλήθεια είναι λυτρωτική και απελευθερωτική, αλλά φοβάμαι ότι πολλές φορές διστάζω να τη χρησιμοποιήσω στην πραγματική ζωή και διαλέγω τη συμβολική ελευθερία των στίχων. Εκεί λέω πάντα την αλήθεια».

Παιδί Τραύμα: o μυστηριώδης μουσικός του πιο όμορφου πρόσφατου άλμπουμ ελληνικής ποπ Facebook Twitter
Η αλήθεια είναι λυτρωτική και απελευθερωτική, αλλά φοβάμαι ότι πολλές φορές διστάζω να τη χρησιμοποιήσω στην πραγματική ζωή και διαλέγω τη συμβολική ελευθερία των στίχων. Εκεί λέω πάντα την αλήθεια. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


«Πόσο δύσκολο είναι ζεις απλά;» «Είναι θέμα επιλογών, όσο κλισέ κι αν ακούγεται. Με άλλα λόγια, κάποιος που θέλει πραγματικά να ζήσει απλά δεν θα μπει καν στο δίλημμα. Δεν θα τον απασχολήσει καθόλου το ερώτημα. Θα ζήσει, θα χαρεί και θα αντλήσει ηδονή από την απλή καθημερινότητα και θα πεθάνει ξέγνοιαστος. Κάποιος όμως, που, καλή ώρα, θα αντλήσει ηδονή από τη ματαίωση της ηδονής ‒αυτός που γουστάρει να βασανίζεται δηλαδή, για να μην το παίζω πολύ ιντελεκτουέλ‒ θα αναγάγει σε μεγάλο διακύβευμα την απλότητα. Στην πραγματικότητα, όμως, απλώς επέλεξε να είναι μια drama queen».


«Η αγάπη προτιμά όσους σκέφτονται απλά;» «Αυτό το ερώτημα είναι αλληλένδετο με το προηγούμενο. Καμιά φορά ανάγουμε την αγάπη σε υπέρτατη φιλοσοφία. Άλλος τη λέει εκπλήρωση, άλλος καύλα κι γι' άλλον είναι το "να γεράσουμε μαζί". Στην πραγματικότητα, η αγάπη θα έπρεπε να είναι το πιο απλό πράγμα του κόσμου, να βλέπεις τους άλλους και να μη σκέφτεσαι τι είναι, απλώς να τους ζεις».


Τον ρωτάω πώς ορίζει την επιτυχία, ποια θα ήταν μια ιδανική συνέχεια για κάποιον που ξεκινάει την καριέρα του μετά τα 35. «Είναι κοινωνικά κατασκευασμένη έννοια» λέει. «Λίγο απόλυτο και βαρύγδουπο, το ξέρω, αλλά για μένα υπάρχει μόνο πάθος για να κάνεις τα πράγματα που σε γεμίζουν. Όταν πας να μετρήσεις το πάθος αυτό με οποιοδήποτε σύστημα για να το βαφτίσεις επιτυχημένο ή αποτυχημένο, τότε υπάρχει μια πιθανότητα να το αλλοιώσεις.

Το πρωτογενές όφελος σε ό,τι κι αν κάνουμε είναι πάντα η τροφή του εγώ μας. Οι καλλιτέχνες γυρεύουν συνήθως την αναγνώριση. Αλλά θα επιμείνω στην προσγείωση και στη συνειδητοποίηση που μου πρόσφερε η όλη φάση. Είναι άνθρωποι που με πλησιάζουν και μου λένε ότι παθιάζονται και ταυτίζονται με τα τραγούδια του δίσκου. Κι ενώ, λογικά, θα έπρεπε να την ψωνίσω, σκέφτομαι ότι θέλω να τους κάνω φίλους. Σαν να λέω στον εαυτό μου: "Άραξε, υπάρχουν κι άλλοι σαν εσένα, δεν είσαι και τίποτα ξεχωριστό"».

 

Παιδί Τραύμα - Γραμμικό


Δεν θέλει να δείξει το πρόσωπό του στις φωτογραφίες, προτιμάει να είναι μυστηριώδης και ανώνυμος, να ασχολούνται όλοι με τη μουσική του και όχι τον ίδιο.

«Μου αρέσει πολύ να περπατάω για ώρες μόνος το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, φορώντας ακουστικά. Να τρώω κουλουράκια το πρωί στο αμάξι, γεμίζοντάς το με άπειρο σουσάμι. Να κοιτάω το κινητό μου και να τρώω φέτες τυράκια από το ψυγείο. Μου αρέσει πολύ να χαζεύω τη θάλασσα τον χειμώνα και να πίνω ρούμι μετά τις 21:15. Μου αρέσει να κοιτάω κάθε βράδυ πότε θα πάει 21:15, γιατί είναι σαν να αλλάζει κάτι τότε. Μου αρέσει να φοράω μαύρα ρούχα και να καλύπτω ασυναίσθητα με την παλάμη τα μάτια μου. Μου αρέσει να γράφω λέξεις και μουσική γι' αυτά που νιώθω». Πιστεύει ότι δεν χρειάζεται να ξέρει περισσότερα κάποιος γι' αυτόν.

«Τι σε ενοχλεί πιο πολύ γύρω σου;» «Ο φασισμός. Επίσης, το ότι κάποιοι άνθρωποι κρίνουν τους άλλους όχι με βάση τις πράξεις τους αλλά με βάση το χρώμα τους, το πού γεννήθηκαν, τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους και το πόσα βγάζουν. Σίγουρα με ενοχλεί αφάνταστα και η τηλεόραση, σε σημείο που μου προκαλεί έναν μικρό πανικό αν τύχει να δω».


«Όλοι ψάχνουμε τα ίδια πράγματα, μικρές στιγμές ευτυχίας. Εσύ πού μπορείς να τη βρεις;» «Καμιά φορά είναι μέσα σου. Κάπου που δεν σκέφτηκες να κοιτάξεις ποτέ, γιατί δεν σ' άρεσε αυτό που έβλεπες εκεί. Κάποιος μου είπε πρόσφατα ότι η ευτυχία είναι η ασυνείδητη αναζήτηση της δυστυχίας...».


«Τα τραγούδια σου είναι πολύ ερωτικά. Ποια είναι η σχέση σου με τον έρωτα;» «Καταστροφική. Δεν έχω καταλάβει ακόμα ακριβώς τον μηχανισμό που επεξεργάζεται μέσα μου τον έρωτα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Μ' αρέσει να με κυριεύει κι ύστερα να τον πολεμάω και να με εμπνέει και να με διαλύει και να με κατακλύζει. Σαν μια διαρκής επιστροφή. Είναι μια πολύ περίεργη φάση ο έρωτας και δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω και τόσο ψύχραιμα. Αν μπορούσα, δεν θα ήταν έρωτας μάλλον...».

 

Παιδί Τραύμα (ft. Κίκα) - Σαν ιχθύς

Info

https://paiditrauma.bandcamp.com/releases

http://paiditrauma.gr/

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Autow Nite Superstore: Ελληνική dance electronica διεθνών προδιαγραφών

Μουσική / Autow Nite Superstore: Ελληνική dance electronica διεθνών προδιαγραφών

Το άλμπουμ του ανερχόμενου παραγωγού από τη Θεσσαλονίκη, που προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον, φέρνει έναν νέο, πιο προσωπικό ήχο στη σκηνή της ελληνικής ηλεκτρονικής μουσικής, που δεν προορίζεται απαραίτητα για τα clubs.
M. HULOT
SARA LANDRY

Μουσική / Η ωμή techno της Sara Landry απέναντι στους haters

Όσα πρέπει να ξέρετε για την DJ που ξεκίνησε από τα σκοτεινά κλαμπ του Τέξας, κατάφερε να χτίσει τον δικό της θρόνο σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από ανδρικά ονόματα και ετοιμάζεται να δονήσει για πρώτη φορά την Αθήνα με 150 bpm και πάνω.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Ο Μότσαρτ και τα μυστήρια

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Ο Μότσαρτ και τα μυστήρια

Η πιο διάσημη Συμφωνία του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ κρύβει ακόμη και σήμερα άλυτα μυστήρια για ακροατές και μελετητές, τόσο για τη δημιουργία της όσο και για την πρώτη της εκτέλεση. Η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στις 21 Μαρτίου στο Μέγαρο Μουσικής, στην οποία θα ακουστεί το περίφημο έργο, γίνεται αφορμή για τη Ματούλα Κουστένη να «σκαλίσει» τη ζωή του μεγάλου συνθέτη και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκαν τα τελευταία του έργα.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Δημήτρης Μπάκουλης: «Έχω σταθεί τυχερός λόγω του φύλου μου»

Lifo Videos / Δημήτρης Μπάκουλης: «Έχω σταθεί τυχερός λόγω του φύλου μου»

Ο τραγουδοποιός που ξεκίνησε από το YouTube μιλά για τη νέα του δουλειά «Η άνθρωπος», για την ανάγκη να σπάσουν τα γλωσσικά στερεότυπα και για τον σεξισμό που επικρατεί στη μουσική βιομηχανία. 
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Η «καταραμένη γενιά» των Βρετανίδων ποπ σταρ

Μουσική / Η «καταραμένη γενιά» των Βρετανίδων ποπ σταρ

Η μουσική βιομηχανία συχνά ρομαντικοποιεί τον πόνο, αλλά οι γυναίκες πληρώνουν το τίμημα. Από την Amy Winehouse μέχρι τη Duffy, πολλές επιτυχημένες τραγουδίστριες έχουν βρεθεί αντιμέτωπες με ανελέητη πίεση, κακοποίηση και προβλήματα ψυχικής υγείας.
THE LIFO TEAM
79’ με τον Παντελή Δημητριάδη

Μουσική / «Νιώθω ότι δεν μπορώ να συμπλεύσω με τον κόσμο γύρω μου»

Ο Παντελής Δημητριάδης, βασικός δημιουργός των Παιδιών της Παλαιότητας –αρχικά Κόρε. Ύδρο.– μιλά για όλα όσα τον κάνουν να νιώθει ως ένα ον σε μια παράλληλη πραγματικότητα, σε μια ειλικρινή συνέντευξη-απολογισμό με αφορμή τις εμφανίσεις τους στην Αθήνα.
M. HULOT