Είμαι βέρος Πευκιώτης. Εκεί γεννήθηκα, εκεί πήγα σχολείο, και μικρός το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω superhero. Ως παιδί δεν σκεφτόμουν κάποιο επάγγελμα ιδιαίτερα, απλώς έτυχε να είμαι καλός σε όλα τα μαθήματα στο σχολείο –κάπως τα έπαιρνα εύκολα–, οπότε πέρασα στη σχολή που έβαλα πρώτη χωρίς πολύ κόπο. Και οι δυο γονείς μου είναι φαρμακοποιοί κι έτσι μπήκα στη Φαρμακευτική χωρίς πολλή σκέψη, επειδή ήμουν καλός στις θετικές επιστήμες, χημεία, φυσική, μαθηματικά. Μεγαλώνοντας μετανιώνω, θα ήθελα να έχω ασχοληθεί με τις θεωρητικές επιστήμες, γιατί με έλκουν πλέον πολύ περισσότερο –η φιλοσοφία, η ποίηση, η καλή λογοτεχνία– σε σύγκριση με την ψυχρότητα των θετικών επιστημών.
• Η μουσική στη ζωή μου προέκυψε σε πολύ μικρή ηλικία. Περνάγαμε από ένα ωδείο με τη μητέρα μου και ακουγόταν ένα παιδάκι που έπαιζε ωραίο πιάνο και της είπα «μαμά, θέλω κι εγώ να παίξω πιάνο». Έτσι, την άλλη μέρα με έγραψε στο ωδείο. Σπούδασα κλασικό πιάνο, αυτό έχω τελειώσει, αλλά την ψώνισα πολύ μικρός με την ποπ και ροκ κουλτούρα.
Είχα έναν θείο που έπαιζε σε μια μπάντα θρυλική για το ελληνικό underground, τους No Man's Land, και από μικρός είχα πρόσβαση στα βινύλιά του (Doors, ψυχεδέλεια Δυτικής Ακτής). Έτσι, κόλλησα το μικρόβιο από πολύ μικρός. Στο γυμνάσιο άρχισα να φτιάχνω με φίλους μου εφήμερα και φαν σχήματα, παίζοντας τα πάντα.
Νομίζω ότι φταίμε και οι μουσικοί που το κοινό πλέον αδιαφορεί. Έχει βαρεθεί. Δεν πρέπει να το υποτιμούμε ποτέ. Θέλει κάτι να πιστέψει, κάτι να του τρίψεις στη μούρη, όχι με αγένεια ή απαξιωτικά. Έχει χαθεί από το ροκ το διονυσιακό και το σεξουαλικό στοιχείο και κυκλοφορεί πολλή χρυσή μετριότητα.
Ξεκινήσαμε πάνκηδες που έμειναν για χρόνια στο τρίπτυχο Ramones, AC/DC και Motorhead, έτσι παραστράτησα κάποτε από αυτή την παρέα, που αγαπάω ακόμα. Αποχώρησα γιατί ήμουν και κλασικός πιανίστας, γι' αυτό άρχισα να ακούω art rock των '60s και '70s και ψυχεδέλεια.
• Το πρώτο γκρουπ που ηχογραφήσαμε επίσημα ήταν οι Duke Abduction, ένα κράμα σκληρής μουσικής με prog στοιχεία – ήταν τότε που την είχαμε ψωνίσει με Mars Volta που έπαιζαν με ορμή πανκ με prog δομές. Tο «The curious world of Duke Abduction» είχε τα πάντα, λίγο funkadelic, λίγο Miles Davis, λίγο μέταλ στο πώς έσκαγαν τα ριφ και δημιουργούσαν κλίμα στο κομμάτι. Μετά κατάλαβα ότι δεν έχει νόημα να συμπιέζεις 12 ιδέες σε ένα track, σκεφτόμουν πιο αφαιρετικές δομές κι εκεί έκατσε το πρότζεκτ Baby Guru.
Με τα παιδιά εμβαθύναμε στο krautrock και στον πιο μινιμαλιστικό ήχο των '60s και '70s, καθώς και σε αφρικανικά κρουστά, και φύγαμε τελείως από το pattern του κιθαριστικού ροκ. Δεν είχαμε καν κιθαρίστα. Είχαμε κουραστεί με την τετράγωνη λογική του συμβατικού ροκ και είπαμε να δοκιμάσουμε κάτι πιο ανοιχτό και πειραματικό αλλά και catchy, που δεν θα τραβούσε αιώνια, όπως οι παλιές δομές των '70s. Θέλαμε να παρακάμψουμε τις υπερβολές τους.
• Όλα τα πράγματα στη φύση, όμως, έχουν αρχή, μέση και τέλος. Κάναμε πάρα πολλή δουλειά με τα παιδιά, σε σημείο αδιανόητο, αν αναλογιστείς τα άλμπουμ μας και τα σόλο πρότζεκτ που βγήκαν στα επτάμισι αυτά χρόνια. Αυτό από τη μια δημιούργησε έναν όγκο δουλειάς για τον οποίο είμαστε πολύ περήφανοι και αποτελεί την πνευματική μας παρακαταθήκη ως τώρα, από την άλλη, όμως, έφερε έναν εκφυλισμό στις μεταξύ μας σχέσεις, γιατί ήμασταν παιδικοί φίλοι και αυτό το πράγμα είχε γίνει σαν μια κρεατομηχανή που μας διάβρωνε. Προκειμένου να μην κορεστούν κι άλλο οι μεταξύ μας σχέσεις, και λόγω της αδιάκοπης και εξουθενωτικής δουλειάς και των απαιτήσεων που είχαμε πια ο ένας από τον άλλον, αποφασίσαμε να σταματήσουμε κάπως πρόωρα και άσκοπα. Ήταν αναγκαίο, όμως, για να διασώσουμε και πράγματα στην ψυχή μας που είχαν αρχίσει να μαυρίζουν.
• Οι Dream Warriors είναι ένα είδος underground άτυπου σούπερ-γκρουπ με φίλους και μουσικούς που θαυμάζω ιδιαίτερα. Τα παιδιά έδειχναν πολλή εμπιστοσύνη στις ιδέες που έφερνα, κάτι που τόνωσε την αυτοπεποίθηση και τη διάθεσή μου για περαιτέρω μουσικές αναζητήσεις, οπότε αυτός ο δίσκος μπήκε στο πρόγραμμα και γράφτηκε. Και είναι ο πρώτος αμιγώς ροκ δίσκος που έχω γράψει.
Prins Obi & The Dream Warriors - For Absent Friends (Official Audio)
• Η μουσική περνάει κρίση γιατί έχουν χαθεί εντελώς οι υποκουλτούρες, που εξαφανίστηκαν για δύο λόγους: από τη μια υπάρχει ακόμα πιο μεγάλη διάσπαση προσοχής στο κοινό, με τα κινητά, τα smartphones, τη διαρκή ενασχόληση με τα social media και τη συσσώρευση άσκοπης και γρήγορης στιγμιαίας πληροφορίας.
Πλέον ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αφιερώσει χρόνο για να ακούσει ένα LP, να δει μια παράσταση, είναι όλα πιο φευγαλέα, και αν δεν του δώσεις με τη μία κάτι που να είναι εύληπτο και να τον ταρακουνήσει, τον έχεις χάσει. Γιατί δεν θα σου αφιερώσει ούτε λεπτό από τον χρόνο του για να αφομοιώσει τις ιδέες σου, τις αναφορές σου ή τα κρυφά μηνύματα που του περνάς. Η τέχνη δεν πρέπει να καταναλώνεται βουλιμικά με μια ανάγνωση, τα περισσότερα αριστουργήματα της τέχνης πήρε χρόνο για να αναγνωριστούν.
• Νομίζω ότι φταίμε και οι μουσικοί που το κοινό πλέον αδιαφορεί. Έχει βαρεθεί. Δεν πρέπει να το υποτιμούμε ποτέ. Θέλει κάτι να πιστέψει, κάτι να του τρίψεις στη μούρη, όχι με αγένεια ή απαξιωτικά. Έχει χαθεί από το ροκ το διονυσιακό και το σεξουαλικό στοιχείο και κυκλοφορεί πολλή χρυσή μετριότητα. Και δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω. Ως ακροατής αυτό νιώθω, ότι το κοινό θέλει κάπου να πιστέψει, να πει κάποιος «ναι, ρε φίλε, αυτό είναι». Να κάτι που με βγάζει από τη σκατίλα της καθημερινότητάς μου.
• Δεν έχω αυταπάτες, σίγουρα είμαστε είδος υπό εξαφάνιση άνθρωποι σαν εμένα, που τους ενδιαφέρει να γράψουν ένα άλμπουμ. Αυτό όμως δεν θα με κάνει να σταματήσω να εκφράζομαι με αυτό τον τρόπο, γιατί το έχω αγαπήσει και με αυτό έχω μεγαλώσει, εκεί βρίσκονται τα βιώματά μου.
Όλο γκρινιάζω ότι δεν βγαίνει κάτι ενδιαφέρον, αλλά έσκασε τον Οκτώβριο το άλμπουμ της Nalyssa Green που ήταν φανταστικό. Έπιασα τον εαυτό μου να συγκινείται, το άκουγα στο μετρό στα ακουστικά και ένιωθα ότι είναι κάτι που αφορά την καθημερινότητα των ανθρώπων και εκφράζει, χωρίς φιοριτούρες, στόμφο και δηθενιές, πολλές ανησυχίες, σκέψεις και προβληματισμούς του σύγχρονου ανθρώπου. Με έναν γνήσιο τρόπο, ειλικρινή και κάπως αφοπλιστικό.
• Είναι πολύ δύσκολο να πετύχεις αδιαφορώντας για τη γνώμη των άλλων, να δρας καθαρά βάσει των δικών σου αισθητικών κριτηρίων και της δικής σου ιδιοσυγκρασίας. Νομίζω ότι είναι δικό σου θέμα να φιλτράρεις και να κουμαντάρεις αυτή την κατάσταση, μπορεί όντως να σε επηρεάζει παραπάνω απ' όσο χρειάζεται, αλλά το να έχεις φίλους είναι πιο πιθανό να σε φέρει κοντά στην ευτυχία. Το να έχεις έναν άνθρωπο που σε αγαπάει και σε πιστεύει. Είμαστε ανθρώπινα όντα, άρα κοινωνικά, τη χρειαζόμαστε την αγάπη των φίλων μας. Τώρα, αν είναι τοξικοί, αν είναι προβοκατόρικοι, αυτό είναι θέμα του καθενός ξεχωριστά να το ελέγξει, να το φιλτράρει.
Καθένας νιώθει μια ασφάλεια όταν πιστεύει ότι ανήκει σε μια ομάδα, έστω κλειστή και μικρή, όταν ζει σε έναν μικρόκοσμο που διέπεται από δικούς του νόμους και κανόνες. Αυτό του χαρίζει ένα είδος αυτοπεποίθησης ώστε να κάνει αυτά που κάνει χωρίς να χολοσκάει. Πολλές φορές, όμως, οι φίλοι μας μάς κάνουν κακό, χωρίς να το θέλουν, γιατί οριοθετούν το πλαίσιο, έστω και υποσυνείδητα.
• Η μουσική εκτός από δουλειά είναι και καλλιτεχνική έκφραση. Πάνω απ' όλα αυτό. Θα ήταν ευχής έργο όλοι οι μουσικοί να μπορούσαν να ζουν από τη μουσική τους, αλλά καμιά φορά λέω μέσα μου «ίσως να είναι καλύτερα που δεν έζησες ποτέ, αμιγώς τουλάχιστον, από τη μουσική, γιατί ίσως έχανες το μεράκι σου και την αγάπη σου γι' αυτήν». Γιατί τα βλέπω όλα πολύ αγνά και σαν έναν λευκό καμβά στον οποίο μπορώ να μπω όποτε θέλω και να τον γεμίσω με κάτι, χωρίς περιορισμούς. Αν έμπαινε στη μέση το βιοποριστικό, μπορεί όλα να γίνονταν πολύ πιο περιοριστικά και με απαιτήσεις άλλου είδους.
Δεν αμφισβητώ ότι κι εμείς που κάναμε όλα αυτά είχαμε βοήθεια, είμαστε παιδιά της upper μεσαίας τάξης, γι' αυτό είχαμε κάποιες ανέσεις και χρόνο και μπορούσαμε να χρηματοδοτήσουμε κάτι δικό μας, αλλά εμένα η καρδιά μου είναι με την εργατική τάξη, ανθρώπους που δεν προλαβαίνουν καν να σκεφτούν όλα αυτά, γιατί για να επιβιώσουν πρέπει να δουλεύουν 15 ώρες την ημέρα. Η ζωή είναι δύσκολη, αλλά καμιά φορά η δυσκολία που σε αναγκάζει να γίνεις εφευρετικός γεννάει αριστουργήματα, γιατί, όπως έλεγε και ο Φρανκ Ζάπα, «limitation is the mother of invation».
• Μιλάω από θέση ισχύος, γιατί ως Baby Guru είχαμε καλές αμοιβές, αλλά γενικά το όλο πράγμα αντιμετωπίζεται ως προϊόν υποκουλτούρας και β' διαλογής, γι' αυτό απαξιώνεται. Δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα στη μουσική, αλλά αυτό ισχύει σε διεθνές επίπεδο. Νιώθω ότι υπάρχει ένας κορεσμός παντού, στα μουσικά είδη, αλλά και σε όλες τις μορφές τέχνης. Ανακυκλώνονται με εντελώς επιφανειακό τρόπο κάποιες φόρμες και τάσεις κι αυτό δεν γίνεται καν με έναν δημιουργικό τρόπο ώστε να προσφέρεται κάτι φρέσκο και νέο.
Είμαστε, νομίζω, σε ένα σημείο καμπής, σε ένα μεταβατικό στάδιο, και βλέπω ότι παντού έχει επέλθει κορεσμός. Όλοι είναι μόνο με τα κινητά, κανείς δεν προσέχει στο live, ούτε συμμετέχει, υπάρχει μια αδιαφορία. Παίζει μια μπάντα και από κάτω μιλάνε μεταξύ τους. Από την άλλη, λείπουν οι frontmen, οι άνθρωποι που θα σύρουν το κοινό από τα μαλλιά και θα του πουν «έλα εδώ, μαζί μου, σήμερα θα σου μιλήσω εγώ για τα δικά μου πράγματα, φύγε από τη ρουτίνα σου για λίγο». Αυτό που νιώθω ότι συμβαίνει στο indie κύκλωμα είναι ότι όλοι είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους.
Βλέπεις μπάντες που βγαίνουν live κι έχουν έναν τοίχο μπροστά τους. Δεν γίνεται να παίζεις μπροστά στον κόσμο όπως παίζεις στο προβάδικο, όπου μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, που δοκιμάζεις τις ιδέες σου και δεν τρέχει κάτι. Επί σκηνής έχεις καθήκον να περάσεις κάτι, έστω και με έναν άνθρωπο από κάτω. Δεν υπάρχει επικοινωνία κι αυτό με έχει κουράσει. Θέλω να φύγω από το indie πλαίσιο.
• Σκέφτομαι πόσες ώρες την ημέρα χάνουμε με το να τσεκάρουμε βλακωδώς τα ίδια και τα ίδια πράγματα με το scrolling. Είναι πολύτιμος χρόνος κατά τη διάρκεια του οποίου θα μπορούσαμε να κάνουμε έναν περίπατο, λίγη γυμναστική, να διαβάσουμε, όχι απαραίτητα Ντοστογιέφσκι και Νίτσε, έστω και ένα κόμικ.
Πιστεύω ότι στο μέλλον θα μνημονεύεται ως μια ανωμαλία της γενιάς μας αυτή η ενασχόληση και η προσκόλληση στις πλατφόρμες. Έτσι θα το αναφέρουν οι μελλοντικές γενιές, θα ακούγεται γραφικό, όπως τότε που πέταγαν στα καλντερίμια τα τυριά, στο Παρίσι το 1800. Αυτό θα λένε στο μέλλον, όταν προκύψουν σοβαρά ψυχολογικά και ψυχιατρικά θέματα: «Θυμάστε αυτήν τη γενιά, που τα 2/3 του χρόνου που ήταν ξύπνιοι ήταν σε ένα smartphone και τσέκαραν συνέχεια τα social media;».
• Το πιο μεγάλο μου όφελος από την ασχολία μου με τη μουσική είναι που έχω βρει μια διέξοδο δημιουργική, που με σώζει κάπως και με βγάζει από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Γιατί η ζωή πολλές φορές μπορεί να γίνει ανιαρή και ζοφερή και δύσκολη να τη διαχειριστείς. Αυτός είναι ένας γνήσιος τρόπος έκφρασης που νομίζω ότι τον έχω καλλιεργήσει και τον χρησιμοποιώ όσο πιο αβίαστα και φυσικά μπορώ. Μου δίνει ένα αποκούμπι κι έναν χώρο ελεύθερης δραστηριότητας, δημιουργίας και σκέψης. Μου δημιουργεί ένα παράλληλο σύμπαν, εξού και το ψευδώνυμο, που προέρχεται από το Star Wars.
Το νόημα της διπλής ταυτότητας και το ψευδώνυμο για μένα συμβολίζει αυτό, το να έχεις με κάποιον τρόπο μια διπλή ζωή. Πολλές φορές το τίμημα είναι βαρύ, γιατί όταν αρχίζουν να μπερδεύονται αυτές οι δύο ζωές η κατάσταση μπορεί να είναι πολύ ψυχοφθόρα. Άλλες φορές όλο αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, σε κάνει να βαριέσαι λιγότερο και να νιώθεις τη ζωή σου πιο πολυδιάστατη και πολυπαραγοντική.
• Η μουσική μπορεί να σε κάνει και καλύτερο και χειρότερο άνθρωπο. Σίγουρα τονώνει τα ναρκισσιστικά σου στοιχεία, σε κάνει περισσότερο κτητικό απ' όσο πρέπει και σου βγαίνουν βεντετισμοί και εκκεντρικές συμπεριφορές, ακόμα και βίτσια, αλλά, από την άλλη, σε κάνει ένα πιο πολυδιάστατο ον με περισσότερους προβληματισμούς, περισσότερες ευαισθησίες και σίγουρα αυξημένη αισθητική.
• Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι ο χρόνος που περνάει γραμμικά και δεν γυρνάει πίσω. Το ότι υπάρχει μια ευθεία γραμμή, δεν υπάρχουν ζιγκ-ζαγκ, σπείρες ή κύκλοι, δεν μπορείς να ξαναγίνεις 26. Αυτό το βιώνεις όσο μεγαλώνεις. Δηλαδή, όταν ήμουν 24 έλεγα σε 4 χρόνια θα είμαι 28, δεν τρέχει κάτι, τέλεια. Τώρα που πάω στα 35 βλέπω ότι δεν θα ξαναγίνω 30 ή 28, σε πέντε χρόνια θα είμαι 40 και αυτή η γραμμικότητα του χρόνου με πανικοβάλλει και με αγχώνει. Γι' αυτό και στο οπισθόφυλλο του νέου άλμπουμ έχω βάλει μια κλεψύδρα και την κοιτάω επίμονα, γιατί δείχνει τον χρόνο που περνάει ανεπιστρεπτί.
• Επιτυχία είναι να είσαι σε αρμονία με τους ανθρώπους για τους οποίους νοιάζεσαι και σε νοιάζονται και να έχεις όσο το δυνατόν λιγότερα απωθημένα, γιατί δεν γίνεται να μην έχεις. Είναι στην ανθρώπινη φύση η συνεχής επιθυμία, να μη σου αρκεί ό,τι έχεις αλλά να επιθυμείς το άλλο. Επιτυχία είναι να φτάσεις σε κάποια ηλικία και να είσαι υγιής και σωματικά και πνευματικά και να έχεις λύσει όσο περισσότερα από τα προβλήματα που έχεις μέσα σου.
• Την αισθητική μου την προσβάλλει η αγένεια των ανθρώπων, η έλλειψη τρόπων, η έλλειψη παιδείας. Είναι πράγματα που τα βλέπω και τρελαίνομαι. Με ενοχλούν η κακεντρέχεια, η μνησικακία. Την Αθήνα την αγαπάω με έναν περίεργο και διεστραμμένο τρόπο. Ειδικά στο κέντρο με ενοχλεί η βρομιά και το ότι δεν υπάρχει χώρος να περπατήσεις άνετα σε ένα πεζοδρόμιο, το ότι δεν υπάρχει ορίζοντας, δεν υπάρχουν ανοίγματα και άδειοι χώροι και σου δημιουργείται μια ασφυκτική αίσθηση. Είναι αυτό που λέει ο Καλβίνο, σε μια μεγαλούπολη τα καλά και τα κακά στοιχεία συνυπάρχουν τυλιγμένα το ένα μέσα στο άλλο, απλώς πρέπει να ξεχωρίσουμε αυτά που είναι καλά και αξιόλογα και να τους δώσουμε έκταση, χώρο και χρόνο.
• Ο έρωτας είναι κινητήρια δύναμη κάθε ανθρώπινου όντος και παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στη μουσική μου, γιατί τι θα ήταν η μουσική χωρίς τη σεξουαλικότητα; Μια απλή, μονόπατη ακολουθία μουσικών patterns. Αν αποκοβόταν από τον πυρήνα της, που είναι ο συναισθηματικός κόσμος του κάθε δημιουργού, και χωρίς τη σεξουαλικότητα και το συναίσθημα εν γένει, θα ήταν ένα άνευρο, αδιάφορο πράγμα.
• Θα ήθελα η ζωή να μου έχει μάθει παραπάνω πράγματα, γιατί ακόμα νιώθω ότι είμαι αρκετά ανώριμος και ανυπόμονος. Αυτό που προσπαθώ να μάθω είναι να δίνω έμφαση στα μικρά πράγματα, στις μικρές στιγμές ευτυχίας, και το μυαλό μου να μη σκέφτεται το μέλλον ή το παρελθόν. Ένα λάθος που κάνουν οι άνθρωποι είναι ότι το μυαλό τους σπάνια βρίσκεται στο παρόν, συνήθως σκέφτεται με ενοχές, ενδοιασμούς ή αμφιβολία πράγματα που έχουν κάνει παλιά ή με άγχος και πολύ παραπάνω ένταση απ' όσο θα 'πρεπε τα πράγματα που θα γίνουν στο μέλλον. Έτσι, δεν βιώνουμε ποτέ το παρόν «που είναι το μόνο πράγμα που έχουμε», όπως λένε και οι Flaming Lips.
Prins Obi & The Dream Warriors - Fingers (Official Audio)
Ιnfo
Ο ομώνυμος δίσκος των Prins Obi & The Dream Warriors κυκλοφορεί από την Inner Ear.
Η ζωντανή παρουσίαση του άλμπουμ θα γίνει στις 19/01/2019 στο Ρομάντσο.
σχόλια