Η αφίσα με τον Π.Ι.Ε.Β. των The Bad Poetry Social Club να ποζάρει με μπεζ καμπαρντίνα και τσιγάρο στο στόμα –σαν το «μεγάλο ρεμάλι» του Reiser– που συναντάς στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας τις τελευταίες μέρες είναι πολύ εντυπωσιακή για να την αγνοήσεις. Η φωτογραφία του The Krank που χρησιμοποιήθηκε για το promo (και το εξώφυλλο) του νέου του άλμπουμ «Detroit», το οποίο έφτιαξε με τον Viktoras στην παραγωγή, δίνει το στίγμα για το restart που επιχειρεί ηχητικά και αισθητικά – γιατί το άλμπουμ διαφέρει αρκετά από τις προηγούμενες δουλειές του.
Το «Detroit» είναι ένα άκρως χορευτικό άλμπουμ με δυναμικές ερμηνείες spoken word, κολλητικά ρεφρέν και μουσικά σύμπαντα που ξεκινούν από το synth/darkwave και καταλήγουν στο post punk και το liquid drum ’n’ bass, με ανατρεπτικές συμμετοχές στην ερμηνεία και στη μουσική σύνθεση από τους: Pan Pan, Μάκη Παπασημακόπουλο, TURBOFLOW3000, Α. Επίθετη, Βίνα Σ., MFS, VASSILINA, Kalliopi Mitropoulou, Libys, Inloss, Sumo, K. Rista, King Panda. Οι στίχοι και οι μελωδίες του «Detroit» –έντονα λυρικές αλλά και σκληρές– «σε αγγίζουν βαθιά και σε ταξιδεύουν: μέσα σου, στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον σου, ενώ τα πόδια σου δεν σταματούν να χορεύουν». Η ποίηση του Π.Ι.Ε.Β. και των ανθρώπων που συμμετέχουν απλώνεται πάνω στους σκοτεινούς, έντονα χορευτικούς ήχους του Viktoras και σε καλούν να σηκωθείς στην πίστα και όχι να τους παρακολουθήσεις καθιστός – όπως θα έκανες σε μια ποιητική βραδιά.
«Η λογική του “Detroit” σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ ήταν ότι δεν ήθελα να είναι ένας γάμος, ήθελα να είναι ένα τέλειο γαμήσι στα όρθια πίσω από ένα δέντρο».
«Είναι ένα άλμπουμ ηλεκτρικών ήχων βγαλμένων από τα όνειρα που είδαμε μετά από ένα πάρτι μεθυσμένοι, είναι ένα άλμπουμ ποίησης για τη ζωή στην Αθήνα, τον έρωτα, τα πάρτι που δεν πάμε πια, τον θυμό και τη νοσταλγία» αναφέρει ο Π.Ι.Ε.Β. «Ένας ηχητικός γαλαξίας για τις ανήσυχες νύχτες που δεν εκτιμάμε όταν πρέπει και μας γλιστράνε μέσα από τα χέρια, όταν οι φωνές όλων μας διαλύονται και χάνονται στο βουητό των μεγάλων λεωφόρων και η λάμψη των πινακίδων τους αντανακλά ιστορίες αγάπης, απώλειας και ανθεκτικότητας, για το πώς τη βγάλαμε καθαρή. Αυτός ο δίσκος μιλάει για το πώς είναι να είσαι καλλιτέχνης και πάνω από όλα άνθρωπος που θέλει να ζει και να δημιουργεί σε έναν κόσμο συντριπτικής ταχύτητας». Το «Detroit» περιέχει δέκα κομμάτια και είναι αποτέλεσμα δουλειάς αρκετών χρόνων, παρότι ηχογραφήθηκε το 2024.
Π.Ι.Ε.Β. X VIKTORAS - Φασαίοι (Feat. MFS)
«Αυτό που είχαμε στο μυαλό μας εξαρχής ήταν αυτό που συνέβαινε έτσι κι αλλιώς στους προηγούμενους δίσκους, αλλά αυτήν τη φορά να είναι το ποσοστό μουσικής και spoken word 50-50, να μην κυριαρχεί η απαγγελία έναντι της μουσικής και αυτή να είναι απλά χαλί», λέει. «Η διαφορά είναι ότι εδώ πλέον τα κομμάτια είναι τραγούδια, γιατί δεν βασιζόμαστε σε μια λούπα όπου ο ερμηνευτής θα ορίσει το ρεφρέν και το κουπλέ, εδώ ουσιαστικά με ορίζει η μουσική. Ποίηση και μουσική είναι συμπρωταγωνίστριες, ο Viktoras έφερε τις παραγωγές έτοιμες, και στην ουσία θέλαμε να είναι ένας μουσικός δίσκος με spoken word ερμηνεία, όχι ένας spoken word δίσκος με μουσική. Μπορεί να μοιάζει με ραπ, αλλά έτσι κι αλλιώς, με την ευρεία έννοια, το ραπ είναι spoken word».
Η μουσική που έγραψε ο Viktoras για τα κομμάτια του «Detroit» είναι αυτή που άκουγαν και οι δύο στα μπαρ και στα μέρη που σύχναζαν. «Με τον Βίκτωρα γνωριζόμαστε σχεδόν είκοσι χρόνια» λέει ο Π.Ι.Ε.Β. «Με τα μουσικά τα βρήκαμε πολύ γρήγορα, ήρθε με τα κομμάτια που άκουγε εκείνη την περίοδο στα μαγαζιά και συντονιστήκαμε». Αναφέρουν ξένα και ελληνικά ονόματα που τους έχουν επηρεάσει, κυρίως ηλεκτρονικού θορυβιστικού μινιμαλισμού που αποδίδουν μουσικά τη σύγχρονη δυστοπία: FM 84, Nightstop, Mikro, Carpenter Brut, Molchat Doma, VVV, Regressverbot, Lebanon Hanover, La femme, Boy Harsher, Crystal Castles, Sinnerella, ΟΔΟΣ 55, Selofan, Vestron Vulture, Modern Ruin, Soviet Soviet, She past away.
«Το “Eyes Without a Face” του Billy Idol στη διασκευή των Sinnerella το ακούω και ανατριχιάζω», προσθέτει. «Η λογική του "Detroit" σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ ήταν ότι δεν ήθελα να είναι ένας γάμος, ήθελα να είναι ένα τέλειο γαμήσι στα όρθια πίσω από ένα δέντρο, αυτό είπα στον Βίκτωρα».
Τον ρωτάω γιατί έδωσε στο άλμπουμ τον τίτλο «Detroit», της βιομηχανικής αμερικανικής πόλης που υπήρξε η Μέκκα του τέκνο αλλά και του σύγχρονου ραπ. «Όλα τα προσωπικά μου άλμπουμ έχουν το όνομα μιας πόλης», εξηγεί, «το πρώτο EP λέγεται "Tokyo" και η λογική του τίτλου βασίζεται στα skit από anime και στο ότι χρησιμοποιήσαμε κυρίως samples από ιαπωνικά τραγούδια και ήταν πολύ τρυφερά και συναισθηματικά κομμάτια. Το δεύτερο λεγόταν "Lndn-Brln" και ήταν πιο συννεφιασμένο, είχε πάρα πολύ την αίσθηση, την εσωτερικότητα, την αστίλα, τη βροχή των δύο αυτών πόλεων, του Λονδίνου και του Βερολίνου, και τις σκέψεις που κάνεις όταν είσαι μόνος και βρέχει – είναι μεγάλες πόλεις όπου πρέπει να υπερπροσπαθήσεις για να επιβιώσεις.
Το Detroit έχει να κάνει αρκετά με τον ήχο, είναι μια πόλη με αρκετό ραπ και τέκνο, και ο J Dilla από κει είναι, και ο Eminem από εκεί έχει κάποιες ρίζες, και η ηλεκτρονική μουσική. Όταν πρότεινα στον Βίκτωρα τον τίτλο, ενθουσιάστηκε, του είχε τραβήξει πολύ την προσοχή το Ντιτρόιτ παλιότερα και μου είπε "είναι σχεδόν σαν την Αθήνα, απλώς πέντε βήματα μπροστά της, έχει καταστραφεί. Κι αν το δεις αυτό φουτουριστικά –γιατί πολλές φορές με τη δυστοπία αυνανιζόμαστε και λίγο, γιατί είναι και το μόνο που μας έμεινε–, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Αθήνα είναι το νέο Ντιτρόιτ και όχι το νέο Βερολίνο"».
Σχολιάζουμε την αφίσα με το πορτρέτο του που πετυχαίνεις σχεδόν παντού στο κέντρο. «Για πάρα πολλά χρόνια ήμουν ο άνθρωπος που έλεγε “μόνο digital”, παρότι ως παιδί έχω προλάβει το αναλογικό, την κασέτα και το discman κι έγραφα κασέτες. Αλλά είμαι και κάποιος που προέρχεται απ’ τον δρόμο, κάνω γκράφιτι εδώ και είκοσι χρόνια, οπότε η έννοια του bombing είναι κάτι που με αφορά έτσι κι αλλιώς. Έλαβα, χάριν αστεϊσμού, ένα μήνυμα από έναν φίλο “μαλάκες γκραφιτάδες, πρώτα γράφετε το όνομά σας, τώρα βομβαρδίζετε την πόλη με αφίσες με τη μούρη σας!”, και ακριβώς επειδή έγιναν όλα digital, θέλω να ξαναγυρίσω στο αναλογικό. Είναι the real life.
Από τα 12 μέχρι τα 29 μου δούλευα στη λαϊκή και στον προηγούμενο δίσκο πήραμε έναν Ρομά με καρπούζια, τον πληρώσαμε, ανεβήκαν τα κορίτσια πάνω στην καρότσα και φώναζα εγώ “δίσκος Setta”, όπως γινόταν στα χωριά – όσο για τις αφισοκολλήσεις, ήταν κάτι που γινόταν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Σημασία έχει πάντα τι θα κολλήσεις και σε τι μέγεθος, και το γκράφιτι που έκανα για χρόνια ήταν καθαρό και με μεγάλα γράμματα. Και το γκράφιτι και η αφίσα είναι για λίγο όμως, την κολλήσαμε για το buzz, δεν είναι κάτι που θα μείνει. Κολλήσαμε χίλιες σε τρεις μέρες, σε τέσσερις περιοχές του κέντρου, εκεί με ενδιέφερε κυρίως, γιατί εκεί βγαίνω και αυτό με αφορά».
«Περπατάω στα Εξάρχεια αθόρυβα, εκεί που άνθισαν οι ζωές των θρύλων / Αν με πάρουν χαμπάρι θα είναι από το θρόισμα των φύλλων», απαγγέλλει στο “SAEIO (R.I.P.)”. Και συνεχίζει παρακάτω: «Φοράω καμπαρντίνα για να μην ξεχάσω όσους με μεγάλωσαν και όσα μου είπαν. R.I.P. SAEIO. / Πόσο άλλαξε αυτή η πόλη. / Πώς να το πω και να μην ακουστούμε γέροι μας όλοι. / Μπάτσοι παντού, μπράβοι, ντρόγκια, μαχαίρια, hostels, τουρίστες παντού. / Κάποτε ονειρευόμουν ένα τεράστιο ντου, τώρα σαν μαλάκας κοιτάω και εγώ να βγάλω το ψωμί μου σαν αλεπού. / Άλλαξε η Αθήνα, δεν θα μου φτάναν τρεις δίσκοι και πέντε βιβλία να σου μιλήσω για όλα εκείνα. (Boom)».
Π.Ι.Ε.Β. X VIKTORAS - SAEIO (R.I.P.) (CoProd. Sumo)
«Ο SAEIO είναι ίσως ο αγαπημένος μου γκραφιτάς», εξηγεί, «ο οποίος σκοτώθηκε σε τροχαίο πριν από μερικά χρόνια. Είναι από τα τελευταία πράγματα που με ενέπνευσαν τόσο βαθιά, ήταν δάσκαλος· στο δωμάτιό μου έχω αφίσα με έργο του. Ήταν ένας τύπος ψηλός και πάρα πολύ αδύνατος και φορούσε καμπαρτίνες, κι όταν έκανε μεγάλα tags γινόταν μια φιγούρα με πολύ περίεργη κίνηση, φαινόταν σαν δερβίσης. Όταν όλοι κάνανε μεγάλες καθαρές γραμμές, αυτός κατέστρεψε την τελειότητα, ήταν σαν έγραφε με το αριστερό. Ήταν ένας φοβερός δημιουργός για μένα, τον έλεγαν “megawizzard (of style)”, φανταστική περίπτωση...».
Η κουβέντα επιστρέφει στη νοσταλγία, και σχολιάζει ότι έχουμε δηλητηριαστεί από αυτή:
«Μέσα στον δίσκο λέω ότι “ο πλανήτης καταστράφηκε όντως το 2000, είμαι σίγουρος πια. / Τα λέω καλά ή μήπως μου λάσκαρε η βίδα, παιδιά; Θα πουλούσα το BAD POETRY, τη μάνα μου και κάθε κείμενό μου, / για να έρθει ξανά το ΠΑΣΟΚ και να είμαι εννιά χρονών, να πίνω γάλα και να βλέπω ήρεμος Dragon Ball. / Θέλω να πεθάνω όσο ένας ερωτευμένος έφηβος, ξέρω πως το θέλεις και εσύ / και είναι λογικό ανά στιγμές, γιατί λείπουν πολλά από την εποχή. / Ας πούμε τα λεφτά, η χαρά, η ηρεμία, / όμως, αν πεθαίνεις, δεν έχεις ανάγκη τίποτα από τα τρία. / Θέλω να με εκτελέσουν δημόσια για αυτό το φαινομενικά ακίνδυνο κείμενό μου, / μόνο και μόνο για να ζητήσω για τελευταίο μου γεύμα ένα cheeseburger. / Τίποτα άλλο, ούτε αγάπη, ούτε έρωτα, ούτε λεφτά, φίλους, οικογένεια και υγεία. / Δεν υπερβάλλω. / Ένα cheeseburger από τα Goody's, που έχει γεύση από τα παιδικά μου όνειρα”.
Δεν είναι κάποια θεωρία συνομωσίας, τερμάτισαν τα χρήματα, τερμάτισε η ποπ, δεν έχουμε άλλο εικαστικό ρεύμα. Μετά την performance και το graffiti, τι έχει γίνει μετά τα ’80s; Η μόνη υποκουλτούρα που ξέρω αυτήν τη στιγμή στην Αθήνα είναι το spoken word. Είμαστε στην κυριολεξία σαράντα άνθρωποι –δεν είναι απαραίτητο ότι είμαστε και όλοι φίλοι– που κάνουμε αυτό, δεν ξέρω τίποτε άλλο που δεν έχει προλάβει να γίνει mainstream για να συμβεί ό,τι με όλα: να γίνει ακίνδυνο».
Τον ρωτάω τι σημαίνει επιτυχία γι’ αυτόν, πώς τη μετράει; «Η δική μου η επιτυχία είναι τελείως άλλο πράγμα στο κεφάλι μου», λέει, «κι αφού δεν μπορείς να αντισταθείς στη νοσταλγία, πας με άξονα αυτό που σε μεγάλωσε, που όσο κι αν προσπαθείς να το αποφύγεις, να “σκοτώσεις” τον μπαμπά σου και τη μαμά σου, με αυτό θα μοιάσεις κάπως. Κι εμένα αυτά που με μεγάλωσαν δεν μου έλεγαν ότι όποιος κάνει τα πιο πολλά εισιτήρια είναι και ο πιο πετυχημένος.
Οι καλλιτέχνες πολύ συχνά πιστεύουν ότι τους χρωστάνε, ότι τους χρωστάει το σύμπαν, δεν είμαι από αυτούς τους ανθρώπους. Δούλευα για χρόνια λαϊκή, ξέρω ότι για να βγει κάτι με τους όρους που θες εσύ πρέπει να το κερδίσεις. Θα μπορούσα κι εγώ να γράφω παπαριές και τσιτάτα και να έχω πενήντα χιλιάδες followers αυτήν τη στιγμή στο Instagram και να παίρνω χορηγίες και να είναι όλα μια χαρά, αλλά επιλέγω να λέω τη γνώμη μου για πολλά πράγματα. Και μέσα στον δίσκο λέω τη γνώμη μου ανοιχτά. Το spoken word είναι κάτι δύσκολο για τον ακροατή, αλλά αν συνεχίσεις να τον βομβαρδίζεις και το κάνουν και άλλοι πενήντα καλλιτέχνες, θα γίνει ό,τι έγινε και με το ραπ. Είχε πει κάτι πολύ ωραίο ο Φισφής, που είναι κι εμένα ανησυχία μου: “Φοβάμαι ότι το stand up είναι το frozen yogurt”· εγώ φοβάμαι μη γίνει το spoken word το Dubai chocolate, αντίστοιχα.
Στο “Detroit” ήθελα να μην πάρω και τόσο σοβαρά τον εαυτό μου, κι η επιτομή του πόσο δεν πήρα τον εαυτό μου στα σοβαρά είναι αυτό που λέω στο “Φασαίοι”, όπου συμμετέχει ο πιο κατάλληλος να συμμετέχει, ο MFS: “Ανασφάλεια και σύνδρομα με γονείς, μη σώσεις να γαμηθείς. / Φτάνω ως το σημείο που να θέλω να πεθάνουν όλοι και να μείνω ο μόνος άνθρωπος στην ιστορία. / Και τότε θα τραβήξω ήσυχος μια ατέλειωτη μαλακία ώσπου να πεθάνω από αιμορραγία. / Και θα ’ναι για την πάρτη σας, για την πάρτη σας. / Είστε φασαίοι και γαμώ τα πάρτι σας”.
Υπάρχει ένα σημείο στον δίσκο, στο intro του "Τι Νύχτα Και Αυτή" που βρίζω τον Βίκτωρα, και στο "Φασαίοι" λέω “Σπάσ' το, Βίκτωρα, θα σου πάρω άλλο”, λες κι είμαστε στα μπουζούκια. Είναι μια πλάγια κριτική. Η λογική του έχει να κάνει με το ότι όταν έχεις ένα πολύ σοβαρό πράγμα, αν γίνεται λίγο χαζό, γίνεται διασκεδαστικό μεν, αρρωστημένα δε. Συζήτησα πολύ τις εικόνες στους στίχους των “Φασαίων” και το “γαμώ τα πάρτι σας” με τον Βίκτωρα, για το αν πρέπει να βάζεις μια τέτοια φράση σε ένα κομμάτι που είναι χορευτικό, που μπορεί να γίνει μέχρι και χιτάκι. Αλλά είπα “αυτό είναι το κομμάτι”.
Οι φωνές δουλεύτηκαν στο σπίτι του, δεν πήγαμε και πολύ στο στούντιο, κάποια πράγματα γράφτηκαν στη δουλειά του, και παρότι συνήθως περνάω τα takes μου δέκα φορές, σε αυτόν το δίσκο τα περισσότερα κομμάτια έγιναν με ένα take. Έλεγα “αυτό είναι, τέλος”, όχι με την έννοια του πρόχειρου, αλλά με την έννοια του “μόνο ένα take έχεις, κάνε ό,τι μπορείς με αυτό”, παρότι όλα σήμερα είναι digital και μπορείς εύκολα να κάνεις undo στα πάντα. Δεν είναι όλα όμως για undo, δεν γίνεται να έχουν όλοι plan b· όλοι έχουν plan b σε αυτήν τη ζωή, γαμώ το κέρατό μου, και μετά λες “γιατί δεν είμαι ευτυχισμένος;”. Πώς να είσαι όταν δεν αφοσιώνεσαι σε τίποτα και σε κανέναν; Στην πρώτη δυσκολία, πάμε στο επόμενο”».
Π.Ι.Ε.Β. X VIKTORAS - Cheeseburger (Prod. Pan Pan)
Τους ρωτάω πώς θα παίζουν στα live τους τα κομμάτια του «Detroit», που δεν προσφέρονται για καθιστούς ακροατές. «Θέλουμε ο κόσμος να χορεύει», λέει ο Βίκτωρας, «να είναι όρθιος και να μπει στη νέα κατάσταση, γι’ αυτό έχουμε διασκευάσει και κάποια παλιότερα κομμάτια, για να μπορεί να τα απολαύσει».
Στο «Πέφτει καλύτερα όποιος πέφτει τελευταίος» –στο οποίο συμμετέχουν οι Turboflow3000 και η Vassilina– οι στίχοι αναβοσβήνουν σαν φλας ασθενοφόρου στους δρόμους της Αθήνας: «Αυτά τα φώτα της πόλης, οι προβολείς, οι λάμπες, τα φανάρια, / οι διαφημιστικές πινακίδες, τα ξεχασμένα εορταστικά λαμπάκια, / τα φώτα των αυτοκινήτων, οι φάροι από τα κωλάδικα και τα ασθενοφόρα, / τα πυροσβεστικά και τα ταξί, πάνω που σουρουπώνει, / εκείνες τις στιγμές που απλά κάτι σε ενοχλεί αλλά δεν καταλαβαίνεις τι, / με σκοτώνουν, με πεθαίνουν, μου ρουφάνε και μου αφαιρούν τη ζωή. / Τελικά προτιμώ τον πόνο από το κενό. / Αγαπώ περισσότερο τον γιατρό μου από τον εαυτό μου».
«Δεν θέλω να γίνουμε φίλοι, δεν θέλω να είμαστε φίλοι με το κοινό μου», λέει ο Π.Ι.Ε.Β., «η χρησιμότητα αυτού που κάνω είναι να σου πω μια ιστορία, οπότε αυτή η ιστορία δεν χρειάζεται να είναι αληθινή, ούτε ψεύτικη, γράφω γι’ αυτό που ζω, αλλά μπορεί και να είναι αφορμή για να μιλήσω για κάποιον άλλον, ή να εκφράσω κάτι που συμβαίνει. Νομίζω ότι και ως περσόνα στο “Detroit” είμαι σε ένα άλλο step, κάτι καινούργιο. Μου το είπε και ο Pan Pan πριν ολοκληρωθεί ο δίσκος, όταν ήμασταν στα μισά, “πώς σου φαίνεται που επανασυστήνεσαι;”. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι αυτό είναι τελείως άλλο πράγμα, γιατί ήταν κάτι που ο Βίκτωρας κι εγώ δεν το είχαμε ακόμα στο μυαλό μας.
Π.Ι.Ε.Β. - Viktoras - Πέφτει Καλύτερα Όποιος Πέφτει Τελευταίος Ft. ΤURBOFLOW3000, VASSIŁINA
Δεν είμαι ράπερ, ούτε τραγουδιστής. Θεωρώ ότι είμαι ένας spoken word artist που κάθε φορά προσπαθεί να διευρύνει τα όρια του προφορικού λόγου, με απλότητα, με γκροτέσκ ερμηνείες, με εναλλαγές στον ρυθμό, με vocoder, με τραγουδιστό τρόπο, με πράγματα τα οποία μπορεί να είναι προς το ραπ, με γέφυρες που μπορεί να είναι σαν mumble – όσο η φαρέτρα του προφορικού λόγου μπορεί να έχει μεγαλύτερες εναλλαγές, τόσο με εκπλήσσει και μένα. Υπάρχουν καλλιτέχνες που τους λάτρεψα και τους αγάπησε κι ο κόσμος που έκαναν μόνο ένα πράγμα, εγώ είναι αδύνατο να κάνω μόνο ένα πράγμα».
Στο «Πιο σκληρό κορίτσι στην πόλη» με τη συμμετοχή της Καλλιόπης Μητροπούλου «ραπάρει» πάνω σε έναν ρυθμό drum ’n’ bass: «Κοιμάται με τους πιο φρικτούς εφιάλτες, / νυχτερίδες μπλέκονται στα μαλλιά της και αναγκάζεται να τα ξυρίσει, / αράχνη τη δαγκώνει στον λαιμό και φοράει τώρα τη μαύρη της ζώνη γύρω από αυτόν, / μια καθολική αιματοχυσία θα έμοιαζε παραμύθι, που θα αφηγούταν στο παιδί της, πριν το πάρει ο ύπνος και θα πότιζε τα λουλούδια στην αυλή της με το αίμα, με το αίμα / ξυπνάει με την ταφόπλακα του μνήματός της πάνω στο στήθος της / και σκαλίζει πάνω της, μαζί με το όνομά της, τα άλλα χίλια ονόματα που της έδωσαν. / Ζει όλες της τις μέρες με τους παλμούς της καρδιάς της να χορεύουν σε έκσταση, / χρωματίζοντας τους σχεδιασμούς του χάους / και κάθε μεσημέρι τρώει σε υπέροχο γεύμα όσους την πρόδωσαν, / παρακολουθώντας σε βιντεοκασέτες τις καλύτερες στιγμές που της χάρισαν / (που της χάρισαν)».
«Το “Πιο σκληρό κορίτσι στην πόλη” δεν είναι ένα προσωπικό μου βίωμα», λέει, «είναι πράγματα που είδα στα κορίτσια που έχω αγαπήσει, στις φίλες μου, στις κοπέλες που είναι στην ομάδα μου· όπως για το ότι πολλές φορές ξεσπάνε στα μαλλιά τους, για τα σημάδια, για τα ονόματα που τους δίνουμε συνέχεια, για όλα αυτά που βιώνουν τα τελευταία –και όχι μόνο– χρόνια. Έχω μάθει πολλά από αυτές, έχουν αποτελέσει πολλές φορές για μένα μεγάλη έμπνευση και δύναμη. Το επέλεξα να έχω ομάδα με αυτές τις γυναίκες, και τις θαυμάζω και τις αγαπάω πάρα πολύ. Και την Επίθετη και τη Fâné και τη Βίνα. Πάντως, η Καλλιόπη ήρθε όντως να δώσει στο κομμάτι τη φωνή που έπρεπε να υπάρχει και ο τρόπος που έπαιξε βιολί είναι πραγματικά σαν να έχει κουπλέ. Το βιολί εκεί πέρα είναι αποκάλυψη…».
Π.Ι.Ε.Β. X VIKTORAS - Το Πιο Σκληρό Κορίτσι Στην Πόλη (Feat. Kalliopi Mitropoulou)
Το άλμπουμ «Detroit» των Π.Ι.Ε.Β. x Viktoras κυκλοφορεί σε όλες τις πλατφόρμες και στις 6 Ιουνίου σε βινύλιο από την Inner Ear.
Instagram: @thebadpoetrysocialclub
Βρείτε το άλμπουμ «Detroit» στο Spotify.
