Μια μεγάλη λίστα μουσικών και συγκροτημάτων που θέλουν να ανήκουν στις λεγόμενες «μπάντες μίσους» αφαιρέθηκαν πρόσφατα από το Spotify, σε μια κίνηση της σουηδικής εταιρείας να απαλλαγεί από κάθε ίχνος λευκών ρατσιστών μουσικών και των δίσκων τους. Η απόφαση ήρθε μια μέρα μετά τη δημοσίευση της ιστοσελίδας Digital Music News η οποία αφορούσε σε μια λίστα 37 ονομάτων (με ενδεικτικά μεγάλη απήχηση) τα οποία είχαν κυκλοφορήσει άλμπουμ εξτρεμιστικού και νεοναζιστικού περιεχομένου. Κάποια από αυτά δεν ήταν καινούργια, αλλά συνέχιζαν να διακινούνται ελεύθερα στο Spotify και ο καθένας μπορούσε να τα ακούσει. Εκτός από εκεί υπήρχαν (και κάποια υπάρχουν ακόμα) και σε άλλα ψηφιακά καταστήματα. Αυτή η λίστα είχε διαμορφωθεί μετά από ελέγχους που ξεκίνησε τον 2014 το Southern Poverty Law Center και αφορούσε 54 αμερικάνικες μπάντες. Όταν το SPLC προσπάθησε να βγάλει άκρη και να κυνηγήσει αυτά τα συγκροτήματα έστειλε εντολή στο iTunes για να ρωτήσει ποιος υποστηρίζει αυτές τις παραγωγές και που πηγαίνουν τα χρήματα από τα δικαιώματα αυτών των δίσκων. Φυσικά, το νομικό τμήμα του iTunes δεν απάντησε ποτέ, όχι σε μία, αλλά σε πολλαπλές επιστολές που αφορούσαν περιεχόμενο, το οποίο σύμφωνα με τους όρους και τις προϋποθέσεις της αγοράς από το ηλεκτρονικό μαγαζί, ήταν παράνομα ανεβασμένο αφού παραβίαζε τους όρους χρήσης γιατί ήταν καθαρά ρατσιστικό.
Κάποια στιγμή το 2014, ήσυχα αλλά αποτελεσματικά και γρήγορα, η Apple αφαίρεσε όλα τα ρατσιστικά συγκροτήματα που υπέδειξε το SPLC. Αντίθετα το Spotify και το Amazon δεν ακολούθησαν τη γραμμή της Apple και άφησαν το υλικό στη θέση τους.
Κάποια στιγμή το 2014, ήσυχα αλλά αποτελεσματικά και γρήγορα, η Apple αφαίρεσε όλα τα ρατσιστικά συγκροτήματα που υπέδειξε το SPLC. Αντίθετα το Spotify και το Amazon δεν ακολούθησαν τη γραμμή της Apple και άφησαν το υλικό στη θέση τους. Σήμερα, μπορεί να πήρε δυόμιση χρόνια, μια δολοφονία και μπόλικες φασαρίες στο Σάρλοτσβιλ, αλλά τελικά το περιεχόμενο που είχε υποδείξει το SPLC και όλοι οι ρατσιστές μουσικοί έχουν εξαφανιστεί από τις λίστες του Spotify. Χτες ανακοινώθηκε ότι το Google, το CD Baby και το Deezer ενώνουν τις δυνάμεις τους με το Spotify και αφαιρούν κι αυτοί τις νεοναζί μπάντες. Αυτό, όμως, αφορά μια λίστα του SPLC με 54 μπάντες που αφαιρέθηκαν από το iTunes τον Σεπτέμβριο του 2014. Φυσικά, εννοείται ότι δεν είναι μόνο αυτές που δρουν και εκθειάζουν έναν μοντέρνο μουσικό φασισμό. Αλλά τουλάχιστον έγινε ένα πρώτο βήμα και κάποια από τα ονόματα που πετάχτηκαν είναι αυτά: Skrewdriver, Razors Edge, White American Youth, Sturmwehr, Stigger, Max Resist, Condemned 84, Brutal Attack, Arghoslent, Gammadion, Skinful, Tattooed Mother Fuckers, Kolovrat, Endless Pride, Ravens Wing, μαζί με άλλα, πολλά περίεργα ονόματα, ακόμα.
H παραπάνω πράξη δεν σημαίνει ότι καθάρισε το μουσικό ίντερνετ από φασιστικές μπάντες, ούτε ότι άλλες, με μεγαλύτερη δισκογραφία και αμφιλεγόμενη ιστορία, βγήκαν κι αυτές στο δρόμο χωρίς ψηφιακή σκεπή να τις φιλοξενεί. Η μόδα θέλει τους πιτσιρικάδες χαμένους στις ασταμάτητες κυλιόμενες σκάλες ενός χαοτικού μουσικού πολυκαταστήματος, κάπου μέσα στο ίντερνετ, χωρίς συγκεκριμένα γούστα, απλά να σκαλίζουν λίστες με ό,τι μπορεί να βρεθεί μπροστά τους. Ίσως κανένας από αυτούς δεν αγοράσει ένα δίσκο εξ αιτίας του εξωφύλλου, ίσως κανένας από αυτούς δεν μπει στον κόπο να ψάξει την ιστορία ενός συγκροτήματος ή ενός καλλιτέχνη, αν δεν του κάνει κάτι κλικ. Αυτοί που θα το κάνουν είναι πολύ λίγοι. Άρα, με τη μουσική βιομηχανία να γεννάει ανεξέλεγκτα καινούργια μουσική, ακόμα και ένα μικρό παιδί 13 ετών που ξεκινάει να μαθαίνει πράγματα, μπορεί εύκολα να πέσει πάνω σε ένα βίντεο στο YouTube με μια σβάστικα να χορεύει σαν φωτορυθμικό.
Προς το τέλος της προηγούμενης χρονιάς, λίγο μετά την νίκη του Τραμπ, έκαναν την εμφάνισή τους στον τύπο ορισμένες περίεργες ιστορίες για ένα αναδυόμενο μουσικό είδος που ονομάζεται «Fashwave». Η ιστορία αυτού του είδους πάει λίγο πιο πίσω, όταν πριν τρία χρόνια εμφανίστηκε το κύμα του «Vaporwave», ένα νέο είδος ηλεκτρονικής μουσικής, για το οποίο κανένας δεν ήξερε να πει με σαφήνεια εάν επρόκειτο για μια κριτική του καπιταλισμού ή για μια συνθηκολόγηση με αυτόν. Κι αυτό γιατί το συγκεκριμένο μουσικό είδος περιέχει και μια μουσική φτιαγμένη από πανάκριβο ηλεκτρονικό εξοπλισμό αλλά και μια αναρχική, αντι-καπιταλιστική φιλοσοφία που σαρκάζει την τεχνολογική κουλτούρα και τις επιδράσεις της στην ζωή μας. Ένα τυπικό vaporwave κομμάτι είναι συνθετικά επεξεργασμένο: αργό, φωτεινό, ρυθμικά ασύγχρονο. Θυμίζει πολύ τα αργόσυρτα ηλεκτρονικά κομμάτια των 80's. Είναι φτιαγμένο από μυστηριώδεις και ανώνυμες οντότητες που δρουν υπόγεια στο διαδίκτυο. Συχνά κρύβονται πίσω από ονόματα τα οποία καθημερινά αλλάζουν και δισκογραφικά labels τα οποία διακινούν την μουσική τους δωρεάν μέσα από υπηρεσίες όπως το Uploaded ή μουσικά στέκια όπως το Bandcamp και το Soundcloud.
Παρόλο που δεν ήταν ποτέ σαφές αν όντως υπήρξε ως κίνημα ή ήταν μια ακόμη τρολιά της μουσικής βιομηχανίας, το «Fashwave» καθιερώθηκε ως ο αγαπημένος ηλεκτρονικός ήχος του ακροδεξιού. Είναι ένα μουσικό είδος που επιχειρεί να κάνει το φασισμό μόδα με κορυφαίο παράδειγμα τον καλλιτέχνη CΥΒΕΡΝΔΖΙ ο οποίος γράφει κομμάτια με τίτλους όπως «Right Wing Death Squads", "The Light of our Dawn", "Guardians of Europe" και «GERMANIA.exe».
Μέσα στο κλίμα της ανεξάρτητης ανωνυμίας το νέο μουσικό μόρφωμα δεν άργησε να αποκτήσει δύναμη στους κύκλους της ποπ. Παρόλο που δεν ήταν ποτέ σαφές αν όντως υπήρξε ως κίνημα ή ήταν μια ακόμη τρολιά της μουσικής βιομηχανίας, το «Fashwave» καθιερώθηκε ως ο αγαπημένος ηλεκτρονικός ήχος του ακροδεξιού. Είναι ένα μουσικό είδος που επιχειρεί να κάνει το φασισμό μόδα με κορυφαίο παράδειγμα τον καλλιτέχνη CΥΒΕΡΝΔΖΙ ο οποίος γράφει κομμάτια με τίτλους όπως «Right Wing Death Squads", "The Light of our Dawn", "Guardians of Europe" και «GERMANIA.exe». Ορχηστρικά κομμάτια που απέκτησαν τεράστια φήμη στο YouTube προπαγανδίζοντας το θάνατο της Εβραϊκής τυραννίας και την παντοδυναμία της λευκής φυλής. Το θέμα της λευκής υπεροχής έχει απασχολήσει στο παρελθόν μεγάλο κομμάτι της σκανδιναβικής black metal σκηνής, μόνο που τώρα η μουσική δεν είναι βάναυση, απόκοσμη και ακραία, αλλά μελωδική, ατμοσφαιρική και γεμάτη από το ρυθμικό βηματισμό της χήνας. Και ενώ, με πρωτοστάτη τον Guardian, πολλοί μουσικοί δημοσιογράφοι προσπάθησαν να χαρακτηρίσουν την νέα αυτή πολιτική μουσική ως ακατάλληλη για μικρά παιδιά το "Fashwave" έγινε ο υπόγειος ήχος της επανάστασης της αμερικανικής ακροδεξιάς. Της διάσημης πλέον «alt-right» κοινότητας που αντί για πανκ συναυλίες ήθελε να πάει στα κλαμπ να χορέψει και έτσι αγκάλιασε τη νέα συνθετική μουσική ως μήνυμα για την νεολαία της. Kάποιοι θα είχαν προσέξει πώς ένα από τα viral βίντεο με τη γροθιά στον ακροδεξιό υποστηρικτή του Τραμπ, Ρίτσαρντ Σπένσερ, είχε μουσική υπόκρουση το μηχανικό beat του «Blue Μοnday» των New Order μαζί με το σλόγκαν «Τσακίστε το Φασισμό! Τσακίστε το Fashwave!»
Σε έναν κόσμο όπου τα μηνύματα διαμαρτυρίας μεταδίδονται μέσω της μουσικής σε επαναστατικά γρήγορα συνθήκες, είναι αυτονόητο ότι η δράση θα προκαλέσει και την αντίδραση. Ο CΥΒΕΡΝΔΖΙ εκδιώχθηκε από το Soundcloud, ξαναγύρισε ως CYBERN4ZI, αλλά μετά από ένα χτεσινό ψάξιμο εκεί δεν τον ξαναβρήκα. Υπάρχει ακόμα μέσα στο ΥouTube, όμως. Κάποιο από τα βίντεο του ξεκινάει με τον ίδιο να λέει στην κάμερα «Nαι ο Χίλτερ είχε δίκιο, μου άνοιξε τα μάτια στην λευκή υπεροχή και νομίζω ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε κάτι γι' αυτό». Το βίντεο έχει ανέβει στις 20 Απριλίου 2017, ημέρα γενεθλίων του Χίτλερ. Από κάτω στα σχόλια, καμαρώνουν σε εικονίδια από τον Τραμπ μέχρι τη σημαία του Νότου, ψάχνεις λίγο ακόμα και πέφτεις πάνω σε μερικές εκατοντάδες αντισημιτικά βίντεο με σβάστικες, ρούνους, Κου Κλουξ Κλαν και τέλος τον ίδιο τον Τραμπ, όλα προσαρμοσμένα σε ένα ψηφιακό 80's περιβάλλον που θυμίζει Tron. Aυτό σαν παιχνίδι, μπορεί να μην είναι κάτι περίεργο, αφού με την αυγή της ψηφιακής εποχής και την έλευση των social media, άλλαξαν δύο βασικά συστατικά της λαϊκής κουλτούρας, του ήχου και της εικόνας, η δύναμη της οποίας είναι πιο καθηλωτική και άμεση από του ήχου.
Το σύγχρονο ακουστικό περιβάλλον επιτρέπει την εύκολη μετάδοση ηχητικών και βίντεο ντοκουμέντων. H τεχνολογία μπορεί, άμεσα, να μεταδώσει την μουσική, και ως εκ τούτου τα μηνύματα της, μέσα από μικρές αυτόνομες ομάδες και εικονικά αποθηκευτικά σύννεφα σε πανίσχυρα μεγάφωνα και μη ανιχνεύσιμα μέσα αναπαραγωγής. Πολλές μικρές τοπικές διαδηλώσεις ή συναυλίες ενάντια στο ρατσισμό ή το φασισμό (αλλά και το αντίστροφο) γίνονται η είδηση μιας παγκόσμιας επανάστασης που σαρώνει τον κυβερνοχώρο μέσα σε λίγες ώρες. Παρά την οποιαδήποτε κριτική που μπορεί να ασκηθεί εναντίον τους, κοινωνικά δίκτυα όπως το Facebook, το Twitter και το YouTube μεταφέρουν ιδεολογίες μέσα από την μουσική και το βίντεο, σε μια προσπάθεια για παγκόσμιο ακτιβισμό. Φυσικά, η διάχυτη ύπαρξη (και υπερβολική χρήση) αυτών των κοινωνικών μέσων ενισχύει και κάθε είδους στρατηγικής λογοκρισίας και αντεπίθεσης. Από όλες τις πλευρές. Με αποτέλεσμα όταν οι νέες λειτουργίες της κοινωνικής αλληλεπίδρασης και οι εξελιγμένοι μέθοδοι επιτήρησης δημιουργούν όλο και περισσότερες προκλήσεις στο παιχνίδι της ψηφιακής διαμαρτυρίας, η μουσική να παραμένει ως μια κυρίαρχη τέχνη στην πρώτη γραμμή της κοινωνικής επικοινωνίας.
Ορχηστρικά κομμάτια που απέκτησαν τεράστια φήμη στο YouTube προπαγανδίζοντας το θάνατο της Εβραϊκής τυραννίας και την παντοδυναμία της λευκής φυλής. Το θέμα της λευκής υπεροχής έχει απασχολήσει στο παρελθόν μεγάλο κομμάτι της σκανδιναβικής black metal σκηνής, μόνο που τώρα η μουσική δεν είναι βάναυση, απόκοσμη και ακραία, αλλά μελωδική, ατμοσφαιρική και γεμάτη από το ρυθμικό βηματισμό της χήνας.
Με αυτή την ιδέα παίζουν όλο και περισσότεροι νέοι καλλιτέχνες. Ένα καλό παράδειγμα τακτικής που σε χτυπάει στα μούτρα και δεν σε αφήνει μέχρι να καταλάβεις τι συμβαίνει γύρω σου, είναι η βρετανική κολλεκτίβα των Gnod η οποία την προηγούμενη άνοιξη έστειλε ένα τολμηρό μήνυμα μέσω της μουσικής της. «Φαίνεται ότι οδεύουμε προς ακόμη πιο ανησυχητικές μέρες από αυτές που ζούμε σήμερα» λέει ο Κρις Χάσλαμ, ιδρυτικό μέλος της μπάντας. «Το 2016 ήταν μόνο η αρχή μιας συστηματικής καταστροφής της ισότητας και της ελευθερίας από ένα κατεστημένο, που με αυτόν τον τρόπο θέλει να τιμωρήσει το κοινό για την απώλεια πίστης στο σύστημά του». Οι Gnod από το Σάλφορντ της Αγγλίας και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα των τελευταίων χρόνων κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους άλμπουμ με τίτλο "Just Say No To The Psycho Right-Wing Capitalist Fascist Industrial Death Machine" (Πες απλά όχι στην ψυχωτική ακροδεξιά καπιταλιστική φασιστική βιομηχανική μηχανή του θανάτου) το οποίο όχι μόνο ξαναβάζει τα τραγούδια διαμαρτυρίας στο παιχνίδι της ανεξάρτητης σκηνής, αλλά στήνει και το μοναδικά λιτό του εξώφυλλο ως μνημείο οργής και εικονομαχίας στο χαμένο πολιτικό μήνυμα της σύγχρονης μουσικής. Γιατί αν κάποιος ξεπεράσει το επαναστατικό μότο του και βουτήξει μέσα στην μουσική του, θα πάρει μια πραγματική ιδέα τι σημαίνει να είσαι ανεξάρτητος μουσικός και να αγωνίζεσαι ενάντια στον καπιταλισμό και την κοινωνική καταπίεση, σε έναν κόσμο που διατηρεί κυρίαρχη την ιδεολογία της εξουσίας και της απληστίας.
